Ο Πάπας Φραγκίσκος, λοιπόν, αντί να ακολουθήσει ένα πιο «ορθολογιστικό» μοντέλο, δήλωσε και αυτός, όπως ο προκάτοχός του, το Μάρτιο του τρέχοντος έτους πως αν κάποιοι εξωγήινοι προσγειώνονταν στο… Βατικανό (πώς του ήρθε αυτό; Επιφοίτηση;;; Ή…), δε θα είχε κανένα πρόβλημα να τους… βαφτίσει και έθεσε, επιπλέον, και το αναπάντεχο ερώτημα: «Ποιοι είμαστε εμείς για να τους κλείσουμε τις πόρτες;» (!!!) Δηλαδή, με δυο λόγια, μας είπε ότι μπροστά σ’ «αυτούς», εμείς, οι άνθρωποι, είμαστε ένα τίποτα!
Εσείς όλα αυτά τα θεωρείτε απλές χαριτολογίες; Δεκτόν. Να δούμε τι θα πείτε στο τέλος του άρθρου όμως… Μπορεί να πείτε και χειρότερα. Δεκτόν και αυτό, γι’ αυτό ας αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι του Βατικάνειου λαβυρίνθου ευθύς αμέσως…
Και πρώτα πρώτα, ας δούμε το Βατικανό από… ψηλά!
Η πλατεία του Αγίου Πέτρου, η Piazza San Pietro (Πιάτσα Σαν Πιέτρο) του Βατικανού, είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο, αλλά εκείνο που δεν είναι ευρύτερα γνωστό –αν και το έχει επισημάνει επανειλημμένα ο Αμερικανός ερευνητής Τζόρνταν Μάξγουελ- είναι ότι έχει σχήμα κλειδαρότρυπας (βλ. φωτό). Οι κατασκευαστές της δεν έδωσαν τυχαία αυτό το σχήμα, αλλά ήθελαν, με αυτόν τον τρόπο, να τονίσουν τη σημασία της τοποθεσίας, αυτό είναι εμφανέστατο, ειδικά από ψηλά! Ναι, αλλά σε ποιον απευθύνεται το… «μήνυμα»; Αφού, το επαναλαμβάνουμε, ότι το σχήμα αυτό φαίνεται καθαρά και αναγνωρίζεται μόνο από ψηλά! Και όπου υπάρχει μια κλειδαρότρυπα, υπάρχει και ένα κλειδί που την ανοίγει! Τι σόι κλειδί ανοίγει, λοιπόν, το Βατικανό και ποιος έχει αυτό το κλειδί; Σε ποιον απευθύνεται το «εναέριο» μήνυμα της «κλειδαρότρυπας», από τη στιγμή μάλιστα που ο Πάπας Φραγκίσκος δηλώνει ότι «αν προσγειωθούν οι εξωγήινοι στο Βατικανό», θα τους βαφτίσει ή τουλάχιστον, θα το προσπαθήσει; Είτε δέχονται τις υποθέσεις αυτές οι πραγματιστές, είτε όχι, το ζήτημα, πάντως, παραμένει, αφού η κλειδαρότρυπα (του Βατικανού) είναι εκεί και η ύπαρξή της δεν αποτελεί εικασία!
Μια μικρή παρένθεση εδώ: το μόνο κλειδί που σχετίζεται εμμέσως (πλην σαφώς) με τα βιβλικά και χριστιανικά ή «αντιχριστιανικά», όπως το πάρει κανείς, «μυστήρια» είναι η περίφημη «Κλείδα του Σολομώντος» (Η Σολομωνική!), που κάποιοι ισχυρίζονται ότι το πρωτότυπο αρχαίο κείμενό της βρίσκεται καλά κρυμμένο στα αρχεία του Βατικανού. Βέβαια, μπορεί η «Κλείδα» αυτή να είναι άσχετη με το εδώ ζητούμενο «κλειδί», εκτός και αν το κείμενο αυτό περιέχει πληροφορίες για το όλο ζήτημα και οι σημερινές εκδόσεις του έργου που κυκλοφορούν είναι «πετσοκομμένες» για ευνόητους λόγους. Ας μην ξεχνάμε ότι το ζητούμενο απάντων των βιβλικών (και ειδικά όσον αφορά στην Παγκόσμια Θρησκεία) είναι ο Ναός του Σολομώντος ή Ναός της Σιών…
Συνεχίζουμε με τα περί της «Ιστορίας της Κλειδαρότρυπας»…
Υπάρχει, λοιπόν, και κάτι άλλο πέρα από το ποιο μπορεί να είναι το κλειδί το προορισμένο για την «κλειδαρότρυπα», πέρα και από τον άγνωστο ακόμα «κλειδοκράτορα»; Ο… συνδυασμός του (αναμενόμενου) κλειδιού, που δεν είναι άλλος από το σχήμα στο εσωτερικό του κυκλικού μέρους της πλατείας! Το σχήμα αυτό είναι ένας διπλός σταυρός με κοινό κέντρο, τοποθετημένος κατά τέτοιον τρόπο ώστε ο ένας εκ των δύο σταυρών να σχηματίζει Χ.
Και πού αλλού εμφανίζεται ο διπλός αυτός σταυρός, εκτός από τα χριστιανικά «λάβαρα» και τα διάφορα «Εν τούτω νίκα»; Μα… στη σημαία της Μεγάλης Βρετανίας! Της φλεγματικής και «αποστασιοποιημένης» (;) από θρησκευτικές αγκυλώσεις Μεγάλης Βρετανίας, που, όμως, έχει το «συνδυασμό» για το «κλειδί»!
Και αν το Ηνωμένο Βασίλειο, με το γνωστό City of London, το Σίτυ του Λονδίνου, την παγκόσμια οικονομική – τραπεζική πρωτεύουσα του κόσμου (όπως αποκαλείται από πολλούς, οι οποίοι θεωρούν παράλληλα το Βατικανό ως τη θρησκευτική πρωτεύουσα και την Ουάσινγκτον ως τη στρατιωτική πρωτεύουσα της ελίτ και της ΝΤΠ) δείχνει ανοιχτά με το συμβολισμό της σημαίας του τους δεσμούς του με το Βατικανό, ο τρίτος πόλος άραγε, η Ουάσινγκτον, έχει καμία σχέση με τον έδρα του Παπικού θρόνου, εμφανώς τουλάχιστον;
Αν κοιτάξουμε το ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη και το Λευκό Οίκο, θα καταλάβουμε αμέσως την απόλυτη σύνδεση. Και ερωτώ; Γιατί οι προτεστάντες –και άρα, αντιπαπικοί- Αμερικανοί φρόντισαν ώστε το κέντρο της εξουσίας τους να μοιάζει με τον Άγιο Πέτρο του Βατικανού; Η απάντηση ίσως είναι απλή, τελικά:
Επειδή αυτοί οι τρεις πόλοι (Ρώμη, Λονδίνο, Ουάσιγκτον) αντιπροσωπεύουν τους τρεις πυλώνες – στυλοβάτες της «προφητείας» του Βατικανού και έχουν κοινή στόχευση, αλλά και κοινή δύναμη και συνισταμένη, που δεν είναι άλλη από το… χρήμα, το οποίο ελέγχεται σχεδόν εξολοκλήρου από αυτά τα τρία κέντρα!
Αλήθεια, γιατί οι φρουροί του Πάπα είναι… Ελβετοί στρατιώτες; Μα… γιατί η Ελβετία είναι η χώρα – τράπεζα του πλανήτη! Και τράπεζα σημαίνει χρήμα. Χρήμα και νόμισμα!
Είναι, άραγε, αυτή η παρουσία της φρουράς των Ελβετών μια τυχαία «συμφωνία» των νεωτέρων χρόνων; Ή…
Για να δούμε λίγο την «προϊστορία» αυτής της εθιμοτυπικής –σύμφωνα με το «πρωτόκολλο»- πρακτικής.
Ο Ναός της Γιούνο Μονέτα / Juno Moneta (Λατινικά: Templum Iunonis Monetæ), δηλαδή της Ρωμαϊκής Ήρας, στεκόταν πάνω στον Καπιτωλίνο λόφο (εκεί που είναι σήμερα το Βατικανό) με την πρόσοψή της προς το Ρωμαϊκό Φόρουμ (Αγορά). Εδώ οι Ρωμαίοι έκοψαν για πρώτη φορά νόμισμα (Μονέτα > Νόμισμα [Ήρα η… Νομισματική], και βεβαίως, Μονέδα, monetary (νομισματικό), money…) και εδώ, επίσης, εναπέθεταν τα ιστορικά «βιβλία» / αρχεία τα οποία έγραφαν οι δικαστές και οι άλλοι δημόσιοι λειτουργοί. Κρατήστε το αυτό. Θα το συνδέσουμε αργότερα με άλλες «Γραφές», οι οποίες επίσης φυλάσσονταν στο Λόφο του Καπιτωλίου.
Η Γιούνο, η Ήρα των Ρωμαίων, εθεωρείτο από τους Ρωμαίους ως η προστάτιδα των… κεφαλαίων! Και το νόμισμα κοβόταν στο ναό της για περισσότερο από τέσσερις αιώνες, γι’ αυτό και ο ναός αυτός ήταν το επίσημο νομισματοκοπείο του κράτους της Ρώμης!
Ο Κικέρων αναφέρει ότι η ονομασία «Moneta» προήλθε από το ρήμα «monere» (συμβουλεύω), επειδή κατά τη διάρκεια ενός σεισμού, μια φωνή βγήκε από το ναό της Γιούνο και απαίτησε προς εξευμενισμό τη θυσία μιας γκαστρωμένης γουρούνας, δηλαδή έδωσε αυτή τη συμβουλή στους Ρωμαίους, ενώ και παλαιότερα (το 390 π.α.χ.χ.), σύμφωνα με την παράδοση, οι ιερές χήνες της Γιούνο είχαν αρχίσει να ξεφωνίζουν και είχαν προειδοποιήσει (συμβουλέψει) μ’ αυτόν τον τρόπο τον Ρωμαίο διοικητή Marcus Manlius Capitolinus για την επέλαση των Γαλατών. Οπότε, η «Μονέτα», το «Νόμισμα» είναι κάτι το «συμβουλευτικόν» τρόπον τινά, άρα είναι κάτι… «άυλο» (ανύπαρκτο ίσως…) ουσιαστικά! Άλλωστε, και στα ελληνικά, η λέξη βγαίνει από το ρήμα «νομίζω», δηλαδή «θεωρώ», «πιστεύω ότι». Άρα… Νομίζω πως (με το «νόμισμα») είμαι… πλούσιος; Ενδιαφέροντες ακροβατισμοί της σκέψης… αν μη τι άλλο…
Αλλά υπάρχει και μια άλλη εκδοχή για τη «Μονέτα», που έχει εκφραστεί σε σχέση με αυτό που είπαμε παραπάνω για τα «βιβλία» των επισήμων της Ρώμης και την εναπόθεσή τους στο Ναό της Γιούνο. Σύμφωνα με τον Λίβιο Ανδρόνικο, λοιπόν, το «Moneta» ήταν επίσης μια ονομασία που χρησιμοποιούσαν για τη Μνημοσύνη, τη μητέρα των Μουσών, γι’ αυτό και τα ιστορικά αρχεία κυρίως (οι μνήμες, δηλαδή) φυλάσσονταν στο Ναό της Γιούνο Μονέτα, της Ήρας Μνημοσύνης. Ίσως κάποιες οικονομιστικού τύπου ονομασίες όπως «Μνημόνιο» π.χ. να μην είναι καθόλου τυχαίες, τελικά, και ίσως να αποτελούν «μηνύματα» για τους γνωρίζοντες…
Δύο πράγματα, λοιπόν, σηματοδοτούν την κρυφή Ιστορία του Βατικανού, πριν καν αυτό υπάρξει, από τότε που ήταν ακόμη Καπιτώλιο: το χρήμα και οι μνήμες! Θα τα δούμε και τα δύο!
Πριν προχωρήσουμε, όμως, σ’ αυτό, θα ήθελα να αναφερθούμε επιγραμματικά και στη λεγόμενη «Μαύρη Αριστοκρατία» -όπως είναι γνωστή- η οποία, βεβαίως, σχετίζεται με το Βατικανό, ενώ, συχνά πυκνά, συνεργάζεται και με τους Ελβετούς φρουρούς, προς υπεράσπισιν των συμφερόντων της «Αγίας» Έδρας. Πρόκειται για «αριστοκράτες» (;), που έχουν αποκτήσει τον τίτλο τους από τον Πάπα σε διάρκεια πολλών αιώνων (έναν τίτλο που για να τον αποκτήσουν, υπήρξαν πιστοί κωλοσφουγγάριοι του εκάστοτε Πάπα…) και αποτελούν μία πραγματικά ισχυρή (στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πεδίο) δύναμη κρούσης του Παπικού θρόνου, με διασυνδέσεις σε όλο τον κόσμο. Πολλοί, βέβαια, εξ αυτών των «ευγενών», που συν τω χρόνω, κατέστησαν πανίσχυρες οικογένειες στην Ιταλία, «παρήγαγαν» και δικούς τους Πάπες, που επίσης θεωρήθηκαν ιστορικά ως «Μαύροι Πάπες». Πολύ μαύρο πέφτει, αλήθεια: Μαύρος Πάπας (Ιησουίτης), Μαύρη Αριστοκρατία, που παράγει «μαύρους» Πάπες, «μαύροι» επιστήμονες (Ιησουίτες) αστρονόμοι, που κοιτούν το μαύρο νυχτερινό ουρανό… Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε… Τέλος πάντων…
Και αφού μιλάμε για «μαυρίλα», ας βυθιστούμε, λοιπόν, στο σκοτάδι του παρελθόντος και ας πιάσουμε την ιστορία και την προϊστορία του Βατικανού από την αρχή, φθάνοντας σε καιρούς απίστευτα αρχαίους, ακόμη και πολύ πριν ιδρυθεί η Ρώμη. Το κείμενο που ακολουθεί είναι κυρίως αποσπάσματα από το δίτομο βιβλίο μου το αφιερωμένο στον Ιωάννη Λυδό (ο πρώτος τόμος περιέχει τη μετάφραση του αρχαίου κειμένου και το εισαγωγικό παράρτημα της μελέτης μου πάνω στον Λυδό και φέρει τον τίτλο «Ιωάννης Λαυρεντίου Λυδός: Έργα», ενώ η σχετική έρευνα που έχω κάνει με αφορμή το έργο του Λυδού αναπτύσσεται κυρίως στο β΄ τόμο, όπου και ολοκληρώνεται, και έχει το γενικό τίτλο «Ένα μεγάλο ταξίδι, από τον Ιωάννη Λυδό και τις μαντικές μνήμες των Ετρούσκων, στο σήμερα και το αύριο…»
Ας δούμε, κατά πρώτον, ποιος ήταν ο Λυδός.
Ο Ιωάννης Λαυρεντίου Λυδός έζησε τον 5ο – 6ο αιώνα μ.α.χ.χ. και παρά το φόβο των… χριστιανών, που κατέστρεφαν τότε τον πνευματικό καρπό των αρχαίων συγγραφέων, κατάφερε να διασώσει στο έργο του κάποιες ιδιαίτερα σημαντικές αρχαίες γνώσεις σχετικές τόσο με την Αστρονομία των Ελλήνων και των άλλων λαών της Αρχαιότητας, όσο και με τα μυστικά που χρησιμοποιούσαν οι ιερείς για την πρόγνωση των μελλόντων. Διέσωσε ακόμη αποσπάσματα από τα ιερά βιβλία της Ρώμης, που φυλάσσονταν στο Καπιτώλιο, δηλαδή τις «Σιβυλλικές Γραφές» (ή χρησμούς) και τα «Ταγητικά βιβλία» -τα δεύτερα γραμμένα από μια αινιγματική προσωπικότητα, η οποία ονομαζόταν Τάγης και… δεν ανήκε στην ανθρώπινη φυλή!
Δηλαδή, θα μου πείτε, ποιος ή μάλλον… τι ήταν ο Τάγης; Διαβάζουμε μέσα από το έργο «Διοσημείες» του Ιωάννη Λυδού:
«Ο Τάρχων, γιατί έτσι τον έλεγαν, υπήρξε άνδρας θυοσκόπος (αυτός που μαντεύει από τα θυσιασμένα ζώα, γνωστότερος ως σπλαχνοσκόπος) και ως τέτοιος μάς παραδίδεται από τις γραφές, ενώ ήταν ένας από εκείνους που δίδαξε ο Τυρρηνός ο Λυδός. Αυτά, βεβαίως, αναφέρονται στα γραπτά των Θούσκων (Ετρούσκων), όχι ακριβώς στους ίδιους εκείνους τόπους όπου εμφανίστηκε ο Εύανδρος ο Αρκάς. Όμως, και ο τύπος των γραμμάτων ήταν διαφορετικός, και δεν είναι διόλου γνωστά σ` εμάς αυτά τα ζητήματα. Γιατί συμβαίνει από τα απόρρητα και τα πλέον αναγκαία να μην έχει απομείνει μέχρι σήμερα τίποτα, ούτε καν σε λανθάνουσα κατάσταση. Μιλάει, λοιπόν, ο Τάρχων σχετικά με το σύγγραμμα -το οποίο ορισμένοι υποπτεύονται ότι είναι του Τάγητος, επειδή μέσα εκεί, στα πλαίσια μιας κάποιας διαλογικής συνομιλίας, ερωτά δήθεν ο Τάρχων, ενώ αποκρίνεται ο Τάγης ότι είναι πάντα πιστός στους ιερούς λόγους- και ο Τάρχων λέει ότι κάποτε, ενώ όργωνε, έτυχε να του συμβεί κάτι τόσο θαυμαστό, που δεν είχε ακουστεί ποτέ να έχει γίνει κάτι παρόμοιο σε καμιά εποχή. Γιατί αναδύθηκε από το αυλάκι ένα παιδί, που φαινόταν σαν να είχε μόλις γεννηθεί, αν και δεν έδειχνε να έχει ανάγκη από δόντια ή από άλλα γνωρίσματα των ενηλίκων. Και ήταν, λοιπόν, το παιδί αυτό ο Τάγης, τον οποίο οι Έλληνες θεώρησαν πως ήταν ο χθόνιος Ερμής, κάτι που το αναφέρει και ο Πρόκλος, ο διάδοχος (διάδοχος στη διεύθυνση της Πλατωνικής Ακαδημίας, εννοείται). Και αυτό ειπώθηκε για να συγκαλύψει το θέμα με αλληγορικό τρόπο ο ιερατικός νόμος, επειδή προφανώς απαγορεύεται να γίνεται λόγος στους ανίερους περί των θειοτέρων πραγμάτων, αλλά άλλοτε μεν με μυθολογικό κι άλλοτε με παραβολικό τρόπο πρέπει να παραδίδονται αυτά. Γιατί αντί να μιλήσουν για μια τελειότατη ψυχή που υλοποιήθηκε χωρίς να έχει καμιά ανάγκη από τις οικείες σ` εμάς ενέργειες, είπαν πως νεογέννητο βρέφος από το αυλάκι αναδύθηκε. Και ο Τάρχων ο πρεσβύτερος -γιατί υπήρξε και νεότερος, ο οποίος εξεστράτευσε στον καιρό του Αινεία- αφού υιοθέτησε το παιδί και το έφερε να μείνει στους ιερούς τόπους, αξίωσε απ` αυτό να μάθει κάτι από τα απόρρητα. Και επειδή το αίτημά του ικανοποιήθηκε, συνέγραψε βιβλίο με αυτά που ελέχθησαν, στο οποίο ο μεν Τάρχων θέτει τις ερωτήσεις του σ` αυτή τη γλώσσα, τη συνηθισμένη των Ιταλών γλώσσα, ο δε Τάγης αποκρίνεται, και επιμένει να αποκρίνεται έτσι, με γραφή αρχαία και όχι τόσο γνώριμη σ` εμάς. Ανεξάρτητα απ` αυτό και όσο μου ήταν δυνατόν, αντλώντας τη γνώση αυτή από τους Θούσκους και απ` όλους τους άλλους που την ερμήνευσαν, για τον Καπίτωνα μιλώ και τον Φοντήιο και τον Απουλήιο και τον Βικέλλιο και τον Λαβεώνα και τον Φίγουλο και τον Πλίνιο τον φυσικό, θα επιχειρήσω τώρα να τη μεταδώσω και σ` εσάς.»
Τον Τάγητα, το παράξενο αυτό πλάσμα που ξεπήδησε μέσα από το “αυλάκι” ενός χωραφιού κατά τη διαδικασία του οργώματος, τον ανακάλυψε, όπως περιγράφει ο Ιωάννης Λυδός στο πιο πάνω κείμενο, ένας Ετρούσκος ονόματι Τάρχων, ο οποίος, όπως αναφέρεται ρητά, έζησε πολύ πριν τον καιρό του Αινεία, δηλαδή πολύ πριν τον Τρωικό Πόλεμο! Ο Τάρχων ήταν επώνυμος άρχων της Ταρκυνίας, της ιερής πόλης της Ετρουρίας, η οποία διέθετε πάνω από εξήντα ιερείς, όπως μας πληροφορεί ο Ετρουσκολόγος Ρεϋμόν Μπλοχ στο βιβλίο του «Η Μαντεία».
Η ιστορία της “ανάδυσης” του Τάγητος εκ της χθονός (μέσα από το αυλάκι του οργώματος) και της παράδοσης της «ανώτερης» γνώσης την οποία κατείχε μέσω των Ταγητικών Βιβλίων του -που ήταν υπαρκτά και φυλασσόμενα επί αιώνες, ως ιερά βιβλία, στο Καπιτώλιο της Ρώμης!- είναι ίσως η πιο παράξενη και αναπάντεχη γραπτή πληροφορία για αποδεδειγμένες και τεκμηριωμένες επαφές ανθρώπων με μη ανθρώπινα όντα, μια πληροφορία -και όχι μύθος ή εικασία ή θρύλος- η οποία μάς παραδίδεται μέσα από το αστρογνωστικό και μεταφυσικό έργο του Ιωάννη Λυδού.
Σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε από την Ιστορία, τα Ταγητικά βιβλία και οι άλλες Ιερές Ετρουσκικές Γραφές, μαζί με τους Σιβυλλικούς Χρησμούς, καταστράφηκαν εξαιτίας της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, ενώ επί αιώνες φυλάσσονταν στα υπόγεια του ναού της Εστίας ή του Διός στο Καπιτώλιο της Ρώμης. Εκεί ακριβώς που έριξε θεμέλιο το Βατικανό… Και πολλοί είναι οι υποψιασμένοι που γνωρίζουν τι πάει να πει «Αρχεία» και «Βιβλιοθήκη του Βατικανού»…
Και επειδή περί Βατικανού ο λόγος, και επειδή επιπροσθέτως, πολλούς απασχολεί το όλο θέμα, ας μην ξεχνάμε και τα λεγόμενα περί “Αντιχρίστου” – κάποιου, δηλαδή, που είναι αντίθετος με τη χριστιανική θεολογική άποψη, για να κυριολεκτούμε και να μη φορτίζουμε άδικα και άσκοπα τις έννοιες. Η υπόθεση “Αντίχριστος”, λοιπόν, και “έσχατοι καιροί” (ή το τέλος του κύκλου), συχνά πυκνά, συνδέονται με τη Ρώμη, τον Πάπα και το Βατικανό –γνωστό αυτό. H Ρώμη, επιπλέον, σε πολλά χριστιανικά κείμενα ταυτίζεται με τη Βαβυλώνα, δηλαδή με την “παραδοσιακή” εντός της “Αποκάλυψης” κατοικία του Αντιχρίστου.
Πέρα από όλες αυτές τις «νεομυθολογίες», όμως, για τους ερευνώντες σε βάθος, είναι εμφανείς οι περίεργες συνδέσεις μεταξύ Ετρουρίας (Ιταλίας) και Μεσοποταμίας (Βαβυλώνας), που δε θα τις αναλύσουμε εδώ. Πάντως, ένα θα πούμε: Τίποτα δε βγαίνει τυχαία «στον αέρα». Και μπορεί, καμιά φορά, αυτοί που το σπέρνουν, να είναι οι ίδιοι που “δέχονται” (;) και την επίθεση… Εν προκειμένω, οι του Βατικανού! Ας πιάσουμε, όμως, εν πρώτοις, τους ίδιους τους “θιγομένους” από το όλο ζήτημα.
Τι σημαίνει “Βατικανό” ως λέξη; Βατικανό σημαίνει… προφητεία! Μάλιστα! Aπό το λατινικό ρήμα “vaticinor”, που σημαίνει χρησμοδοτώ, μαντεύω, προφητεύω! Γιατί, άραγε, εξαρχής ονομάστηκε έτσι η έδρα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας; Ποια “προφητεία” δρομολόγησαν από καταβολής της οι ιδρυτές της, μια προφητεία η οποία είχε «οριστεί» να εκπληρωθεί εκεί κάποτε; Καμία απάντηση. Σιωπή…
Αφού θέσαμε, όμως, το βασικό θέμα επί τάπητος, ας περιπλανηθούμε για λίγο ακόμη στους σκοτεινούς λαβυρίνθους της Αιώνιας Πόλης, της Ρώμης, και ας βυθιστούμε στα στοιχειωμένα από τη Συντέλεια του κόσμου και τη Δευτέρα «Παρουσία» (!!!) οράματά της…
Ο φόβος για τον ερχομό της Συντέλειας έχει χτυπήσει πολλές φορές τους ανθρώπους. Μία από αυτές τις φορές αφορά ένα όχι και πολύ γνωστό γεγονός. Πρόκειται για τον τρόμο που είχε καταλάβει τους πάντες στη Ρώμη το Μάιο του 1954. Αφορμή, δύο συμβάντα, ένα πραγματικό και ένα φανταστικό. Το φανταστικό ήταν ένα υποτιθέμενο “όραμα” του Πάπα για τις 24 του μηνός, αν και το Βατικανό είχε επισήμως διαψεύσει αυτή τη φήμη. Το άλλο ήταν ότι, λίγες ημέρες πριν, είχε παρατηρηθεί μια ανύψωση του δαπέδου του Κολοσσαίου, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ρωγμές στα τοιχώματα του μνημείου. Γιατί, όμως, είχε προκαλέσει τρόμο το γεγονός αυτό, πέρα από τη φυσιολογική αγωνία για τον κίνδυνο κατάρρευσης ενός τόσο σημαντικού καταλοίπου της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς; Επειδή επανέφερε στις μνήμες κάποιες “προφητείες”, που αναφέρονται στην κατάρρευση του Κολοσσαίου και οι οποίες συνδέουν αυτήν ακριβώς την κατάρρευση με το τέλος του κόσμου. Δεν ξέρουμε αν αυτές οι προφητείες θα επαληθευτούν ποτέ, απλά τις αναφέρω, γιατί, στο μεταξύ, βέβαια, το Κολοσσαίο συνεχίζει, σε πείσμα των εποχών και των όποιων “χρησμών”, να στέκει ορθό κι εγώ προσωπικά χαίρομαι, αφού αγαπώ όλα τα μνημεία του Αρχαίου Κόσμου -αν και οι αρένες δεν είναι και τόσο εντός των προτιμήσεών μου.
Κάποιος χριστιανός ονόματι Τζίτζι Τσανάτσο, πάντως, στους στίχους του αναφέρει: “Όταν σωριαστεί σε ερείπια το Κολοσσαίο, ο κόσμος θα αρχίσει να σβήνει σιγά σιγά”. Μια ανάλογη προφητεία έχουμε και πιο παλιά, από ένα Βρετανό μοναχό, τον Μπιντ (673-735) -ένα μόλις αιώνα μετά την εποχή του Λυδού, δηλαδή!- ο οποίος είχε συνδέσει την κατάρρευση του Κολοσσαίου με την καταστροφή της Ρώμης, αλλά και όλου του κόσμου. Ο Μπιντ μας λέει, λοιπόν: “Όσο στέκεται το Κολοσσαίο, θα στέκεται κι η Ρώμη. Όταν πέσει το Κολοσσαίο, θα πέσει κι η Ρώμη. Κι όταν πέσει η Ρώμη, θα τελειώσει κι ο κόσμος”. Θα πρέπει, άραγε, στην προφητεία αυτή να δούμε το συναισθηματικό δέσιμο με το σύμβολο αυτό της πάλαι ποτέ πανίσχυρης Ρώμης ή θα πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στις προφητείες αυτές; Μάλλον, η δεύτερη επιλογή είναι πιο ενδιαφέρουσα, αν θεωρήσουμε ως αληθείς τους ισχυρισμούς του χριστιανού λογίου Τερτυλλιανού, που έζησε το 2ο με 3ο αι. μ.α.χ.χ. Αναφέρεται, λοιπόν, ο Τερτυλλιανός στις γνωστές μας Σιβυλλικές Γραφές και μας διαβεβαιώνει πως είχε δει εκεί γραμμένο το εξής: “Όταν η Ρώμη γίνει σωρός ερειπίων, τότε δε θα χωρά καμία αμφιβολία ότι θα επίκειται το τέλος των πραγμάτων όπως αυτά ‘είναι γνωστά’.” Τώρα, η Ρώμη συμβολοποιείται εύκολα στο Κολοσσαίον συν τω χρόνω, εφόσον δε θέλουμε να συνδεόμεθα απόλυτα και με τις «αρχαίες» Γραφές…
Οπότε, το συμπέρασμα είναι αναπόφευκτο: ίσως ο ετρουσκικός γραπτός πλούτος να μην έχει καταστραφεί τελικά, απλά να έχει «αποσυρθεί» από την κυκλοφορία. Άλλωστε, ποιος επίδοξος κοσμοκράτορας -όπως ήταν οι χριστιανοί μετά τη νομιμοποίηση και επισημοποίησή τους από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο- θα πέταγε στην πυρά γραπτά που θα του ήταν ίσως χρήσιμα αν τα οικειοποιούνταν ή αν τα μετέστρεφε ελαφρώς προς το ίδιον συμφέρον, με σκοπό («ιερό» -μα τι άλλο;) τη χειραγώγηση του πλήθους;…
Αλλά η ιστορία αυτή έχει πολλές και σκοτεινές πτυχές. Ας δούμε άλλη μία διάστασή της ευθύς αμέσως.
Υπήρχε, άραγε, κάποιος που να αποκαλούνταν «Βατικανός» (δηλαδή, προφήτης) στην Αρχαία Ρώμη; Υπήρχε! Συγκεκριμένα, ονομαζόταν: Βατικάνος! Ποιος ήταν, όμως, αυτός ο αρχαίος “Βατικάνος / ανός”; Μας το λέει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης στην «Ωγυγία»: “Ο δε Βατικάνος ήτον της πρώτης φωνής των βρεφών διορθωτής, και επιστάτης των βρεφικών κλαυθμών` όθεν εζωγράφιζον αυτόν ως βρέφος κλαίον”.
Πάλι εμφανίζεται το «βρέφος», το μωρό, ως ο «διδάσκαλος» του ανθρώπου, όπως ήταν και ο Τάγης, το «μωρό» που έγραψε τα Ταγητικά βιβλία και άφησε την παράξενη αυτή παρακαταθήκη του στους ανθρώπους!
Ο Τάγης, λοιπόν, ήταν αυτό το “βρέφος” που μιλούσε / άρθρωνε σωστά από τη στιγμή της «γέννησής» του μέσα από το «αυλάκι» του οργώματος, ένα «μωρό» που δίδαξε –εκτός των άλλων και τη Μαντική, την προφητεία! Γι’ αυτό και ένα του προσωνύμιο, βεβαίως, ήταν: Βατικάνος! Προφήτης! Ξαναρωτώ, λοιπόν: Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από το σημερινό Βατικανό; Ποια «προφητεία»; Μήπως, η επιστροφή του… «βρέφους», η επιστροφή του Τάγητος;
Τι μας λένε οι παραδόσεις για τους νάνους, με τα μεγάλα κεφάλια και τα σαν μωρού πρόσωπα, όπως τα έχουμε δει και στη γνωστή ταινία «Χιονάτη» του Γουόλτ Ντίσνεϋ; Με δύο λόγια αυτά: οι νάνοι, σαν παιδιά κι αυτοί, αγαπούν τα παιχνίδια, ιδιαίτερα εκείνα που μοιάζουν με το «κρυφτό», τους χορούς, τα τραγούδια, αλλά και όλων των ειδών τις ζαβολιές. Κλέβουν καλαμπόκι ή κρασί από το κελάρι, απάγουν… ζώα, ενώ κάποτε αρπάζουν ακόμα και μωρά! Λέτε να είναι τυχαίο που τα σύγχρονα θύματα απαγωγής από εξωγήινους –και είναι χιλιάδες αυτοί που ομολογούν τέτοιες εμπειρίες σ’ ολόκληρο τον κόσμο- δίνουν περιγραφές των εξωγήινων απαγωγέων τους που ταιριάζουν μορφικά με τον Τάγητα και τους νάνους εν γένει; Δεν τα λέμε εμείς. Οι ευρωπαϊκοί θρύλοι μάς τα παραδίδουν και οι σύγχρονες μαρτυρίες. Και οι θρύλοι αυτοί με τις σημερινές μαρτυρίες, περιγραφικώς, ταυτίζονται… περιέργως!
Τι μπορεί, όμως, να προοιωνίζει αυτή η κατά τα φαινόμενα, πραγματική επιστροφή των «τέκνων του Τάγητος»; Μήπως, μία επερχόμενη μεγάλη καταστροφή, που προοιωνίζεται δραματικά και από τις τρομακτικές αλλαγές στο κλίμα; Και αυτό δεν είναι μόνο μια εκτίμηση από τη σφαίρα του Μεταφυσικού, αλλά εδράζεται σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία σχετίζονται και με το πέρασμά μας στην εποχή του Υδροχόου, αυτού που «χύνει» το νερό και τον οποίο ο μεγάλος Αρχαίος Έλληνας αστρονόμος, ο Ίππαρχος, αποκαλούσε… Δευκαλίωνα! Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος σε… επανάληψη; Ένα αναμενόμενο, δηλαδή, για κάποιους γνώστες της κοσμικής «Ιστορίας» του πλανήτη κοσμοϊστορικό συμβάν, που συμπίπτει με το τέλος του κύκλου των Ιχθύων; Και από πού αντλούσαν αυτή την πληροφορία οι Αρχαίοι; Μήπως από τα Ταγητικά βιβλία, τη γραπτή παρακαταθήκη του Τάγητος ή και… άλλων Ταγήτων, αφού τέτοια όντα εμφανίζονται σε όλη τη γη και οι θρύλοι για τις εμφανίσεις τους είναι ακόμα και σήμερα ζωντανοί;
Ας δούμε, όμως, λίγα τινά –και άκρως ενδιαφέροντα- περί της καταστροφής, όχι μέσω του ύδατος, αλλά εκ του πυρός… Πρώτα πρώτα, ο Ηράκλειτος αναφέρεται ρητώς στην του κόσμου «εκπύρωσιν» κατά περιόδους. Για εκπύρωση μιλά, όμως –σχεδόν με τα ίδια αυτά Ηρακλείτεια λόγια!- και η Κυμαία Σίβυλλα, που έγραψε τους Σιβυλλικούς Χρησμούς. Και επανέρχομαι εδώ. Πιστεύω πως οι Σιβυλλικοί Χρησμοί δεν καταστράφηκαν, τα πρωτότυπα θα πρέπει να έχουν διασωθεί, ώστε να μπορούν να τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν –αλλά και για να… ενημερώνονται για τα «επερχόμενα»- οι ανώτεροι κληρικοί και ο Πάπας της Ρώμης, χωρίς να το ξέρει όμως το χριστεπώνυμο και μονίμως τυφλωμένο πλήθος. Τα πράγματα, όσον αφορά στην επιβαλλομένη άγνοια των «βεβήλων», δηλαδή των κοινών θνητών, δεν άλλαξαν και πολύ από τον καιρό του Τάγητος μέχρι σήμερα, καθ’ όσον βλέπετε. Ίσως, επιπλέον, ως γνώστης των επερχομένων το Βατικανό, να αποφάσισε ξαφνικά αυτή τη στροφή στην Αστρονομία και να άρχισε να πετάει φαινομενικά άσχετες κουβέντες στον αέρα για… βαφτίσια εξωγήινων «αδελφών»! Και επειδή κάποιος που «έχει» κάτι σημαντικό στα χέρια του, θέλει κάπως και να το δείχνει –ανθρώπινο!- ευτυχώς για μας, οι κουβέντες αυτές που λέγονται από τους δύο τελευταίους Πάπες δεν είναι τα μόνα ενδεικτικά στοιχεία για το ότι υπάρχουν ακόμα μέσα στα αρχεία του Βατικανού τα Ταγητικά βιβλία και οι Σιβυλλικές Γραφές! Γιατί κάποιοι χρησμοί της Σίβυλλας, όπως ο επόμενος, διέρρευσαν από το Βατικανό και από τα ιερά του (του
«απόρρητα» βιβλία. Ο ακόλουθος χρησμός της Σίβυλλας, λοιπόν, που αποτελεί ένα φιλοσοφικό κόσμημα συν τοις άλλοις, απόλυτα ταυτόσημο με τα ιδεώδη της Αρχαίας Ελληνικής Κοσμοθέασης, απευθύνεται σε κάποιον «ξένο» -να τονίσουμε εδώ ότι η Σίβυλλα ήταν Ελληνίδα, από την Κύμη της Σικελίας (αποικία της Κύμης της Ευβοίας), άρα ήταν ξένη στην Ιταλία, αν και εδώ μπορεί ως ξένος να εννοείται ο εκάστοτε αναγνώστης του χρησμού. Το Σιβυλλικό αυτό θέσφατο μιλά για την καταστροφή του κόσμου που θα γίνει στον «ύστερο χρόνο», δηλαδή στους λεγόμενους σήμερα «έσχατους καιρούς»!
«απόρρητα» βιβλία. Ο ακόλουθος χρησμός της Σίβυλλας, λοιπόν, που αποτελεί ένα φιλοσοφικό κόσμημα συν τοις άλλοις, απόλυτα ταυτόσημο με τα ιδεώδη της Αρχαίας Ελληνικής Κοσμοθέασης, απευθύνεται σε κάποιον «ξένο» -να τονίσουμε εδώ ότι η Σίβυλλα ήταν Ελληνίδα, από την Κύμη της Σικελίας (αποικία της Κύμης της Ευβοίας), άρα ήταν ξένη στην Ιταλία, αν και εδώ μπορεί ως ξένος να εννοείται ο εκάστοτε αναγνώστης του χρησμού. Το Σιβυλλικό αυτό θέσφατο μιλά για την καταστροφή του κόσμου που θα γίνει στον «ύστερο χρόνο», δηλαδή στους λεγόμενους σήμερα «έσχατους καιρούς»!
«Θεωρώ, ω ξένε, ότι τα ανθρώπινα οδυνηρά και αξιοδάκρυτα είναι και ότι τίποτα ανθρώπινο δεν υπάρχει που να μην είναι εφήμερο και ρευστό. Γι’ αυτό νιώθω οίκτο για τις συμφορές σας και οδύρομαι γι’ αυτές. Αν και τα παρόντα δεινά δε νομίζω πως είναι τόσο σπουδαία, εκείνα, όμως, που θα έρθουν στον ύστερο χρόνο θα είναι τόσο, μα τόσο θλιβερά` μιλώ για τις εκπυρώσεις και για την του όλου συμφορά.»
Ο χρησμός αυτός της Σίβυλλας συνδέεται και με έναν ακόμη χρησμό της –και ως Σιβυλλικούς Χρησμούς εγώ αποδέχομαι μόνο αυτούς που, τουλάχιστον, μπορούμε να βρούμε από σίγουρες πηγές, οπότε και είμαστε σχετικά βέβαιοι για την αυθεντικότητά τους. Επειδή κυκλοφορούν πολλοί «Σιβυλλικοί χρησμοί» made in… τρέχα γύρευε πού, και ειδικά στο διαδίκτυο.
Ποια είναι, όμως, η πηγή μας γι’ αυτόν της Σίβυλλας το χρησμό στον οποίο αναφέρομαι εδώ; Η… νεκρώσιμη ακολουθία της Καθολικής Εκκλησίας! Ας δούμε, λοιπόν, τι άλλο «σιβυλλικό» λένε οι καθολικοί στις κηδείες τους, φροντίζοντας, φυσικά, ως πιστοί χριστιανοί, να το «εξεβραΐζουν»: «Dies irae, dies illa, solvet saeclum in favilla: Teste David cum Sibylla.”: «Έρχεται η μέρα, έρχεται η οργή, που ο κόσμος στάχτη θε να γενεί. Μάρτυρες γι’ αυτό ο Δαβίδ και η Σίβυλλα μαζί.»(!!!) Πιστεύω πως οι Παπικοί ξέρουν και το πότε ακριβώς «έρχεται η οργή» του πυρός –για την οποία ο Δαβίδ δε θα ήξερε τίποτα, βέβαια, αλλά τον «κολλάνε» δίπλα στη Σίβυλλα, για να μη μας λείπεται ο βασιλεύς της Σιών- όπως πιστεύω και ότι τα ιερά βιβλία της Ρώμης, τα οποία έχουν στα χέρια τους –γιατί είναι φανερό ότι τα έχουν!- είναι ο «μπούσουλας» για να ρυθμίζεται εκάστοτε η διεθνής πολιτική –όχι επ’ αγαθώ, πάντως, αν κρίνουμε απ’ αυτά που τραβάμε! Γι’ αυτό ο Πάπας, και μόνο ο Πάπας- είναι στο «μεγάλο» παιχνίδι και όχι οι άλλοι ιεράρχες, χριστιανοί ή άλλοι μονοθεϊστές…
Αν και πλέον, σχετική πρόσβαση στα αρχεία αυτά –εν όψει και της δρομολογούμενης Παγκόσμιας Θρησκείας- θα πρέπει να έχουν και αρκετοί εσωτερικοί κύκλοι διαφόρων θρησκειών, ενώ δεν εξαιρούνται και οι Ισλαμιστές από το παιχνίδι, αλλά ούτε και οι ακραίοι Τζιχαντιστές –να το θυμάστε και θα επανέλθουμε στο ζήτημα όταν θα είναι η ώρα. Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι πρόσφατες διακηρύξεις των Τζιχαντιστών ότι θέλουν να καταλάβουν –εκτός των άλλων- και τη Ρώμη και να τη συμπεριλάβουν στο Ισλαμικό τους Χαλιφάτο. Λένε πως βασίζονται σε μια προφητεία, η οποία αποδίδεται στον Μωάμεθ, και στην οποία αναφέρεται ότι η ημέρα της Κρίσης θα έρθει μετά τη νίκη των μουσουλμάνων εναντίον της Ρώμης! Έχουμε δει στα προηγούμενα δύο μέρη της ενότητας των άρθρων μου για το Βατικανό και τον Πάπα τις προφητείες κυρίως του Νοστράδαμου για την πιθανή επέλαση του Ισλάμ κατά της Ρώμης. Γιατί αυτή η εμμονή; Γιατί οι Μωαμεθανοί ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ για την «προφητεία» του Βατικανού, όπως το γνώριζε και ο Μωάμεθ ο ίδιος, έχοντας πρόσβαση πιθανότατα στις πανάρχαιες πηγές τις οποίες εξετάσαμε εδώ. Οπότε, τα περί «κρίσης» καταλαβαίνουμε τι είναι… Η «έλευση» (πραγματική ή απλά προσδοκώμενη, αδιάφορο τελικά, αφού οι άνθρωποι την επιδιώκουν και προκαλούν μεγάλες ζημιές με τις επιδιώξεις τους, γνωστό αυτό…) επίκειται, λοιπόν! Και είχε «προφητευτεί» ότι θα συνέπιπτε σχεδόν με το τέλος του κύκλου και το πέρασμα στον Υδροχόο. Δηλαδή, αυτός που είχε βγάλει το «χρησμό», ήξερε πως κάποιος / κάποιοι θα ξαναγύριζαν όταν η γη θα ήταν έτοιμη να δεχθεί το χτύπημα ενός ακόμη κατακλυσμικού ή εκπυρωτικού γεγονότος. Και τι όψη θα έχει ο αναμενόμενος (απ’ όλους, εξ όσων φαίνεται, αφού ακόμα και οι Μουσουλμάνοι περιμένουν τον δικό τους Μεσσία, τον Μαχντί ή 13ο ιμάμη); Μήπως θα μοιάζει με τον ΕΤ και με τους «γκρίζους»; Και μήπως, τα «παιδιά» του περιμένουν την ώρα και τη στιγμή για να παρέμβουν; Γιατί ο Τάγης έχει αφήσει απογόνους στη γη! Έτσι λέω εγώ… Και δε σας πάει ο νους ποιοι μπορεί να είναι! Δε λέω «σίγουρα», για να μη στενοχωρήσω πολλούς από τους φίλους αναγνώστες, οπότε για τους διαφωνούντες θα πω απλά: «εικάζω»… Αν και δεν…
Αλλά, ας καταλήξω με κάποιες ακόμη σκέψεις, που αφορούν τον άλλο «συνεταίρο» των «Βατικάνειων» προφητειών, τον παροικούντα στο Λευκό Οίκο…
Στις 11 Μαρτίου του 2011, έγινε ο τρομερός σεισμός των 8,9 ρίχτερ στην Ιαπωνία, που ακολουθήθηκε από την εφιαλτική και πολύνεκρη καταστροφή του τσουνάμι, το οποίο έπληξε την περιοχή της Φουκουσίμα και τα εκεί πυρηνικά εργοστάσια, μια πραγματικότητα που απειλεί και σήμερα την ανθρωπότητα με τον εφιάλτη του πυρηνικού ολέθρου. Το γεγονός, όμως, αυτό, τότε, είχε σταθεί αφορμή να εμφανιστεί στο τηλεοπτικό κοινό ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας Ακιχίτο. Εγώ, προσωπικά -και πιστεύω οι περισσότεροι- δεν είχα ξαναδεί τον Ιάπωνα αυτοκράτορα. Και η εικόνα του ήταν ομολογουμένως… ένα σοκ! Κι αυτό γιατί οι αναλογίες στη μορφή του δεν ήταν ακριβώς αυτές που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπινους κατοίκους τούτου του πλανήτη. Ένα εξαιρετικά μεγάλο κεφάλι, πάνω σε ένα λεπτοκαμωμένο και κοντόσωμο κορμό…
Αλλά οι εκπλήξεις δε σταμάτησαν εκεί. Μια δεύτερη φωτογραφία που μου προκάλεσε επίσης σοκ ήταν αυτή που παρουσιάζει μία συνάντηση του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα με τον αυτοκράτορα. Στη φωτογραφία αυτή παρατηρούνται τα εξής. Εκτός από την τεράστια διαφορά… ύψους και μεγέθους, που είναι εμφανέστατη, αδιανόητη μου φάνηκε και η στάση του Αμερικανού προέδρου απέναντι στον Ακιχίτο. Τα μάτια του στραμμένα προς το χώμα, το σώμα του σε κάμψη βαθιάς υπόκλισης / προσκυνήματος, η έξωθεν μαρτυρία μιας απόλυτης υποταγής, με δυο λόγια. Κι όσο κι αν θα θελήσει κάποιος να το ρίξει στο… εθιμοτυπικό, όσο κι αν δε συμπαθώ την αμερικανική πολιτική και τους εκπροσώπους της στον πλανήτη, δεν παύει ο Ομπάμα να είναι ο ηγέτης της πιο ισχυρής –μέχρι στιγμής- χώρας στον πλανήτη. Γιατί τέτοια «υποτακτική» συμπεριφορά, λοιπόν, απέναντι στον Ακιχίτο; Τι συμβαίνει;
Θα επιμείνω. Η εικόνα που παρουσιάζει ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας Ακιχίτο, με το υπερμεγέθες σε σχέση με το σώμα του κεφάλι, προβληματίζει έντονα. Και ο υπέρμετρος σεβασμός που αποδίδεται στο πρόσωπό του από τον Μπαράκ Ομπάμα ξεπερνά τα όρια της εθιμοτυπίας.
Γιατί, άραγε; Μήπως επειδή ο χρόνος «τελειώνει», μήπως επειδή τα περιθώρια στενεύουν και η «προφητεία» πλησιάζει στην εκπλήρωσή της, κάνοντας τους παίκτες να αποκαλύπτονται ένας ένας; Άλλωστε, είναι πάρα πολλές οι δηλώσεις και οι ομολογίες αξιωματούχων και υψηλόβαθμων στρατιωτικών ανά τον κόσμο, και κυρίως από τις ΗΠΑ, για υπαρκτές σχέσεις της «Παγκόσμιας» (;) Κυβέρνησης με εξωγήινα όντα, όπως και η πρόσφατη συνέντευξη του εκλιπόντος Boyd Bushman σχετικά με την Area 51. Και μήπως θα πρέπει πλέον να καταλάβουμε τι ακριβώς (και αληθώς) εννοείται με φράσεις όπως: έρχεται «το πλήρωμα του χρόνου» -που δεν κρύβει τίποτε μεταφυσικό ίσως τελικά- γι’ αυτό και το Βατικανό κάνει πλέον μια «υπερεπιστημονική» στροφή και αδημονεί για την επαφή με το… πλήρωμα; (Πληρώματα έχουν και τα σκάφη… κάθε τύπου σκάφη). Ένα «πλήρωμα», για το οποίο η αρχαία Σιβυλλική και Ταγητική προφητεία έλεγε πως θα ερχόταν λίγο πριν το τέλος του κύκλου για να…
Σταματώ εδώ. Όποιος θέλει, ας ξετυλίξει, από δω και πέρα, το μίτο των δικών του συνειρμών…
Για τον ΕΟΕ Ντορέτα Πέππα