“Ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν”.
Αριστοτέλης
“Τον πολίτη που δεν ασχολείται με τα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά
άχρηστο”.
Θουκυδίδης
Η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία είναι εντελώς αντίθετη με τη θέση την οποία
υιοθετούν συνήθως οι θρησκείες, κηρύσσοντας ότι καμία σχέση δεν έχουν με την
Πολιτική (ένας ισχυρισμός που δεν είναι αληθής, ούτως ή άλλως). Ο Έλλην
άνθρωπος είναι ένθεος και κατοικεί εντός του κόσμου, αλλά και εντός της
κοινωνίας, της Πόλεως. Άρα, τον ενδιαφέρει η Πολιτική, αφού αυτή καθορίζει την
ίδια τη ζωή του. Ο Έλλην δεν είναι αναχωρητής, μετέχει ενεργά στα κοινά και
δραστηριοποιείται διαρκώς στον κοινωνικό στίβο, ενισχύοντας τις αγαθές
προσπάθειες για βελτίωση του Πολιτισμού και αγωνιζόμενος δυναμικά εναντίον των
δυνάμεων του συντηρητισμού που εμποδίζουν την πρόοδο του ανθρώπου. Άλλωστε, οι
λέξεις: Πόλις - Πολιτισμός - Πολιτική είναι από την ίδια ρίζα και αποτελούν τις
όψεις της συγκροτημένης σε κοινωνία ελλόγων όντων ανθρώπινης εξέλιξης.
Η ίδια η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, εξάλλου, επιτάσσει την ενασχόληση με την
Πολιτική. Το συμβούλιο των Θεών αποφασίζει πάντα, κι όχι ένας Θεός - αφέντης μονάχος του. Στους θείους κόσμους δεν υφίσταται αυταρχισμός, ούτε και
διάκριση μεταξύ των δύο φύλων, και οι 12 Ολύμπιοι Θεοί είναι έξι Θεοί και έξι
Θεές, ισότιμοι, αγαθοί και εναρμόνιοι άπαντες. Γι’ αυτό η Αρχαία Ελληνική
Θρησκεία, αντίθετα με το Μονοθεϊσμό που προκρίνει την “ελέω Θεού βασιλεία” και
την κάθε άλλη «σωτηριολογία», είναι αλληλένδετη με τη Δημοκρατία. Και για να
γίνουμε ακόμη πιο συγκεκριμένοι, η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία είναι εκείνη που γέννησε και τρέφει εσσαεί τη Δημοκρατία!
Τι εστί Δημοκρατία
…
“Αν η ελευθερία και
η ισότητα γεννιούνται στη σκέψη κάποιου ανθρώπου, στην πράξη μπορούν να βρεθούν
μόνο στη Δημοκρατία, όπου όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ευθύνη για τα κοινά”
Αριστοτέλης
Aυτά μας λέει ο Αριστοτέλης περί Δημοκρατίας, συνοψίζοντας
την έννοιά της σε τρία κυρίως σημεία. Ότι Δημοκρατία εστί: ελευθερία, ισότητα και συνυπευθυνότητα - συναρχία στην εξουσία. Για
να δούμε εν τάχει και με συνοπτικά παραδείγματα… ισχύουν αυτά στη σημερινή μας
“δημοκρατία”;
Πώς εκφράζεται η “ελευθερία” μας, κατά πρώτον, όταν δεν
έχουμε καμιά δυνατότητα να αποφασίσουμε για τον εαυτό μας και το μέλλον μας και
αποφασίζουν άλλοι για μας; Πόσο ελεύθερος, αλήθεια, μπορεί να είναι ένας
πολίτης που πληρώνει διόδια ακόμη και για κοντινές αποστάσεις εντός της πόλης
στην οποία ζει; Και ποια αξία έχει η “ελευθερία” μας όταν για καθυστερήσεις
χρεών προς το δημόσιο ή άλλες «υπηρεσίες κοινής ωφελείας» (π.χ. ασφαλιστικά
ταμεία, τράπεζες κ.λ.π.) εμείς πληρώνουμε υπέρογκους τόκους και κινδυνεύουμε να
καταλήξουμε στη φυλακή, ενώ όταν το κράτος, η επίσημη Πολιτεία μάς χρωστάει,
όχι μόνο δεν τοκίζεται το χρέος, αλλά υπάρχουν πλέον πλείστες όσες περιπτώσεις
που δεν πληρώνεται καν το ποσόν στον δικαιούχο;
Πού ανευρίσκεται εντός της
“δημοκρατικής” κοινωνίας μας η έννοια της ισότητας,
όταν δε δίδονται ίσες ευκαιρίες στην παιδεία, την υγεία ή την καριέρα και τα
κριτήρια για τα μέσα προς την επιτυχία είναι κατά κύριο λόγο οικονομικά; Πώς
μπορούμε να μιλήσουμε για ισότητα απέναντι στο Νόμο, όταν για να καταφύγεις στο
δικαστήριο και να βρεις το δίκιο σου πρέπει να διαθέτεις γερό πορτοφόλι;
Πόσο συμμετέχουμε τέλος στα κοινά, όταν όλες οι αποφάσεις που μας
αφορούν λαμβάνονται ερήμην μας, από ανθρώπους ξένους προς εμάς στις μέρες μας (τους
«δήθεν» εταίρους μας), και εμείς καλούμαστε μόνο να “ψηφίσουμε” συγκεκριμένους «εγχώριους»
υποψηφίους -που για να διεκδικήσουν την ψήφο μας, θα πρέπει να διαθέτουν
οπωσδήποτε μεγάλη οικονομική επιφάνεια ή να ενισχύονται από μεγάλα οικονομικά
κέντρα, άρα είναι εν δυνάμει δοτοί; Όσο για τις επιλογές μας, αυτές
περιορίζονται σε συγκεκριμένα κόμματα, αφού μόνο αυτά γνωρίζουμε, καθώς μόνο
αυτά μπορούν να έχουν πρόσβαση στη “βιομηχανία της επικοινωνίας”.
Είναι δημοκρατικό το πολίτευμα το
οποίο έχουμε, με βάση τα όσα αναφέρει ο Αριστοτέλης; Όχι, βέβαια! Είναι μια
στυγνή Οικονομοκρατία! Γιατί όπως μας λέει ο Μοντεσκιέ: “Όταν στα πλαίσια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, ο λαός οργανώνεται και
έχει την υπέρτατη εξουσία, αυτό είναι
τότε πραγματική Δημοκρατία. Όταν όμως η υπέρτατη εξουσία βρίσκεται στα
χέρια μιας μερίδας του λαού, τότε αυτό το πολίτευμα ονομάζεται αριστοκρατικό”.
Αριστοκρατία, λοιπόν, έχουμε κατ’
ουσίαν, κι ας έχει άλλη ονομασία το πολίτευμά μας επισήμως (σήμερα, μιλάμε για
την κοινοβουλευτικού και αντιπροσωπευτικού τύπου Παγκοσμιοποίηση και την επικυρίαρχη
οικονομική ελίτ που διευθύνει το σύστημα, εφόσον στον κόσμο μας αναγνωρίζεται
μόνο η αριστοκρατία του… χρήματος, που, βέβαια, δε διαθέτει τίποτε το…
αριστοκρατικό, ούτε και το άριστο! Και επειδή ακριβώς δεν έχει πια νόημα να
μιλάμε για αριστοκρατία, που ως όρος ανήκει στο παρελθόν, θα προτιμήσουμε έναν
άλλον όρο, την ολιγαρχία. Και όπως μάς διαφωτίζει ο Πλάτων περί του θέματος: “Ολιγαρχία: (εστί) μια μορφή διακυβέρνησης που στηρίζεται
στην αξία της ιδιοκτησίας, της οποίας ο πλούσιος διαθέτει τη δύναμη, ενώ ο
φτωχός τη στερείται παντελώς”.
Τώρα, οι περισσότεροι εξ ημών μπορούμε
να ψηφίσουμε την επόμενη Κυριακή, έχοντας συναίσθηση της θέσης μας όπως την
εννοούν οι δυνάστες μας, αλλά έχοντας επιπλέον αποφασίσει ότι θα κάνουμε ό,τι
είναι δυνατόν για να αποτινάξουμε τον επαίσχυντο αυτό ζυγό της Α-δημοκρατίας
που μας έχουν επιβάλει. Είναι στο χέρι μας να πάψουμε να είμαστε παντελώς στερούμενοι
δυνάμεως «πολίτες» και να γίνουμε
επιτέλους, από έρμαια που είμαστε, κύριοι της μοίρας μας.