ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΦΟΝΙΑΔΕΣ!!! Η ΓΗ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ!

Ντορέτα Πέππα

Κάμποσα χρόνια πριν, γύρω στο 2000, είχα προσκληθεί σε μια εκπομπή -ξέρετε, απ’ αυτές που τις λένε «πρωινάδικα», με το συνήθως ανώδυνο και αδιάφορο γενικά περιεχόμενό τους, όπου δεν περιμένεις να δεις ποτέ κάτι ιδιαίτερο, πέρα από κάποιες δύσκολα και πανάκριβα υλοποιήσιμες προτάσεις διακοσμητικής, ανάμεσα σε μαγειρέματα και σε τεχνικές του μακιγιάζ, με κάποια μικρά διαλείμματα ενίοτε για αναφορές σε μυστήρια ή σε μεταφυσική, θέματα, δηλαδή, πράγματι ενδιαφέροντα, αλλά ειδωμένα εδώ ανάλαφρα και επιδερμικά –βλ. ανούσια- από τους περισσότερους συντελεστές της εκπομπής, αλλά και από τους συνήθεις συμμετέχοντες «μαϊντανούς» στο πάνελ.

Σ’ εκείνη τη συγκεκριμένη εκπομπή, όμως, με περίμενε μια έκπληξη. Γιατί, προβλήθηκε ξαφνικά ένα βίντεο με την τελευταία συνέντευξη μιας παράξενης γυναίκας. Ήταν απ’ αυτές που τις λέμε διάμεσα (μέντιουμ), και κανονικά δε θα την είχα προσέξει καθόλου –πόσο μάλλον να τη θυμάμαι ακόμα- αφού η πλειονότητα αυτών των ανθρώπων (αμφοτέρων των φύλων) αραδιάζουν διάφορες τερατολογίες (άνευ ουσίας, κατά κύριο λόγο) και απλά… λένε για να λένε! Αλλά η συγκεκριμένη γυναίκα είχε κάτι το πολύ διαφορετικό, που τραβούσε αμέσως την προσοχή.

Πρώτα πρώτα, ήταν σοβαρή και μιας κάποιας ηλικίας και όπως δήλωσε η ίδια, ήταν πολύ άρρωστη (απ’ όσο έμαθα, πέθανε λίγο μετά, από την επάρατη νόσο). Τα λόγια της, λοιπόν, που σ’ αυτά θέλω να φτάσω, είχαν μια μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση όπως εκφέρονταν στο βίντεο και σ’ όλη τη διάρκεια της εξαιρετικά σύντομης εκείνης συνέντευξης, τα μάτια της ήταν διαρκώς υγρά και δακρυσμένα, ενώ μια πραγματική και καθόλου προσποιητή θλίψη έβγαινε από την ευγενική πράγματι μορφή της.

Τι είπε εκείνη η γυναίκα; Ότι χαιρόταν που θα έφευγε από τη ζωή, γιατί δε θα βίωνε αυτά που έβλεπε με τα μάτια της ψυχής της να έρχονται. Με σπασμένη φωνή, περιέγραψε, λοιπόν, ότι έβλεπε δυο φίδια να ορθώνονται σε λίγα χρόνια πάνω από την Ελλάδα, ένα από την Ανατολή και ένα από τη Δύση –και την πονούσε πολύ αυτό, γιατί αγαπούσε την πατρίδα! Πράγματι, σήμερα, το βιώνουμε… Ακριβώς αυτό: τα δύο φίδια ορθωμένα πάνω από την Ελλάδα μας, ένα να έρχεται από την Ανατολή και ένα από τη Δύση. Από τη μια η οικονομική –και όχι μόνο πια- τυρρανία και η ανελέητη λεηλασία της Δύσης, και από την άλλη, η μαζική εισβολή, το τσουνάμι των λαθρομεταναστών, που, σε μεγάλο ποσοστό, σέρνουν μαζί τους την οργή τους για το δικό μας κόσμο και την ακραία και επικίνδυνη πίστη τους στο Ισλάμ. Και είναι πλέον βέβαιο πως η οργή τους αυτή θα ξεσπάσει κι εδώ, με απίστευτη φανατική βιαιότητα, αφού ο εχθρός, ο εχθρός του ανθρωπισμού και του Πολιτισμού –που ούτως ή άλλως, έχει ξεσηκωθεί και κάνει πόλεμο τρομακτικό στη Μέση Ανατολή- είναι και εντός των τειχών και είναι πανέτοιμος να ανοίξει τις πύλες της κόλασης και να καλέσει τον ήδη εξελισσόμενο ασιατικό πόλεμο και προς τη μεριά μας.

Είπε και κάτι άλλο εκείνη η γυναίκα. Είπε ότι «σε λίγο, θα γεμίσει ο τόπος φονιάδες. Κι όχι μόνο η χώρα μας, αλλά ο κόσμος όλος θα γεμίσει φονιάδες!» Αυτό είπε τότε. Και τώρα, που ξαναφέρνω στη σκέψη μου τα συγκλονιστικά της αυτά λόγια, δεν μπορώ παρά να κλίνω με σεβασμό το κεφάλι στη μνήμη της –αν και δε θυμάμαι ούτε τ’ όνομά της- και να παραδεχτώ ότι, λίγο πριν το θάνατο, εκείνη η γυναίκα είδε! Είδε τα φίδια της Ανατολής και της Δύσης –και ίσως η λέξη «φίδια» να είναι πολύ πιο κυριολεκτική απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε- ορθωμένα πάνω από την ιερή πατρίδα, είδε και τους φονιάδες, που ο τόπος, ο πλανήτης όλος έχει πια γεμίσει από δαύτους. Και μ’ αυτούς τους φονιάδες και τους φρικτούς φόνους που διαπράττουν καθημερινά, θα ασχοληθούμε στο παρόν. Αλλά και στο εγγύς μέλλον…

Ας αρχίσουμε, όμως, από το σήμερα. Δε χρειάζεται να πάω μακριά στο χρόνο. Μόλις προχθές, είχαμε την τρομερή σφαγή τόσων ανθρώπων –και ειδικά τόσων παιδιών- από κάποιους ανεκδιήγητους, τυφλωμένους φανατικούς και αιμοσταγείς δολοφόνους σε σχολείο στο Πακιστάν. Δε με ενδιαφέρει τι είναι ή τι πιστεύουν οι άνθρωποι αυτοί, ούτε και οι θρησκευτικές ή πολιτικές τους αιτιάσεις. Αδιαφορώ για τα αιτήματα που μπορεί να είχαν οι εισβολείς που χτύπησαν το σχολείο και που επισήμως μάς είπαν ότι τους σκότωσαν –αν τους σκότωσαν και δεν τους… φυγάδευσαν κάποιοι, επιτρέψατέ μου να έχω σοβαρές επιφυλάξεις περί του τι έγινε τελικά!- με ενδιαφέρει μόνο ένα: ότι

είναι φονιάδες! Ψυχροί, φρικτοί, ψυχανώμαλοι φονιάδες! Και επειδή κάτι τέτοιοι φονιάδες μπερδεύουν μονίμως τον Θεό στα εγκλήματά τους, έχω να πω αυτό: δεν υπάρχει κανένας Θεός, όπου κι αν πιστεύει κανείς, που να επιβραβεύει το έγκλημα και ειδικά τις σφαγές αθώων. Μα, είναι δυνατόν, να πιστεύουν κάποιοι στα σοβαρά ότι σφάζοντας παιδιά, θα πάνε να τρώνε πιλάφια στον αγύριστο; Όχι, καμιά ιδεολογία ή θρησκευτική άποψη δεν είναι δυνατόν να δικαιολογεί αυτές τις συμπεριφορές! Και ας σταματήσουν, επιτέλους, όλοι αυτοί οι ψυχανώμαλοι –που έχει γεμίσει πια η γη από δαύτους- ας σταματήσουν αυτά τα δίποδα τέρατα να επικαλούνται ως άλλοθι για τη διαστροφή τους ιδέες και θρησκείες και πολιτικές διεκδικήσεις! Και να φωνάζουν ότι κάνουν τα ανοσιουργήματά τους στο όνομα του δίκαιου και αγαθού Θεού! Πού υπάρχει το Δίκαιον και το Αγαθόν σ’ όλα τούτα τα αποτρόπαια εγκλήματα; Ούτε κανένας δίκαιος αγώνας αναφαίνεται εδώ, ούτε και καμιά αγαθότης υπάρχει στις προθέσεις και τις πράξεις, ούτε και καμία ηθική άλλωστε! Γιατί… συν τοις άλλοις, αυτοί που σκοτώνουν αμάχους, αθώους και παιδιά, είναι και άνανδροι! Δε φοράνε παντελόνια, δεν είναι άντρες! Γιατί όσοι είναι άντρες, πάνε να μετρηθούνε με ισότιμους αντιπάλους! Δε χτυπούν αδυνάτους! Κι αυτό ισχύει για όλους, μηδενός εξαιρουμένου, ανατολικά και δυτικά της υδρογείου! Οι σφαγείς, οπλισμένοι ή γραβατωμένοι –γιατί κι αυτοί σφάζουν, με άλλο τρόπο, αθώους, πολλούς αθώους!- απλά, δεν είναι άντρες! Αυτό έχω να πω εγώ ως Ελληνίδα! Αλλά και κάτι άλλο με απασχολεί εδώ, στην περίπτωση αυτή της προχθεσινής σφαγής των παιδιών στο Πεσαβάρ... Γιατί, υπάρχει ένα θέμα… Το θέμα είναι ποιος βάζει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτούς τους κακούργους να κάνουν τούτα τα φρικτά εγκλήματα, το θέμα είναι ποιος τους δίνει πλάτη, ποιος τους εκπαιδεύει για να σφάζουν και ποιος τους ΠΛΗΡΩΝΕΙ, πάνω απ’ όλα!

Πάμε, όμως, και στην άλλη πλευρά… στη «δυτική» όχθη. Ούτε εκεί τα πράγματα είναι ανθρώπινα, δηλαδή… μη βάρβαρα! Όλοι είδαμε στους δέκτες μας το τραγικό περιστατικό στην Αυστραλία, με τους ομήρους και τον Ιρανό ψυχοπαθή στην καφετέρια. Είδαμε, όμως, και κάτι άλλο. Με ποιον τρόπο εισέβαλαν οι αστυνομικοί στην καφετέρια αυτή και πώς άρχισαν να θερίζουν αδιακρίτως όποιον έβρισκαν μπροστά τους υπό τον καταιγισμό των όπλων τους! Κι όμως, επισήμως μάς είπαν ότι προηγουμένως… έκαναν διαπραγματεύσεις! Ποιες διαπραγματεύσεις έκαναν με τον ανισόρροπο αυτόν άνθρωπο; Κάνε στην μπάντα για να μπουκάρουμε κι όποιον πάρει ο χάρος;

Τα ΜΜΕ, βέβαια, λένε τα δικά τους, ο τύπος λέει τα «γνωστά» και χλιαρά μυθεύματά του, αλλά δεν πα να λέει! Ποιον πείθουν τα εγχώρια αυστραλιανά και διεθνή παπαγαλάκια ότι οι «φρουροί αυτοί της έννομης τάξης» έκαναν… διαπραγματεύσεις; Δεν έκαναν! Άλλωστε, οι ώρες της ομηρίας, μέχρι την εισβολή, ήταν ελάχιστες για κάτι τέτοιο, που χρειάζεται χρόνο! Και τρόπο! Και υπομονή! Ποιον πείθουν επιπλέον  οι αυστραλιανές αρχές ότι είχαν ένα στρατηγικό επιτελικό σχέδιο «διάσωσης» των ομήρων και όχι κατακρεούργησής τους; Τι σόι επέμβαση ήταν αυτή; Αυτό ήταν

μακελειό, άλλη μια σφαγή μέσα στις τόσες που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, αφού οι δολοφονικές επιθέσεις έχουν γίνει πια σωστή επιδημία εξολόθρευσης των αθώων! Βιώνουμε μια τέλεια απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Από παντού! Και παντού! Από τους ενήλικους ή ανήλικους μακελάρηδες στα σχολεία των ΗΠΑ, μέχρι τους θηριώδεις ψυχάκηδες όπως ο Αλβανός με το καλάσνικοφ στο κέντρο διασκέδασης του Πειραιά πριν από λίγο καιρό! Και από τις τρομερές σφαγές εναντίον των Γεζίντι στη Σιντζάρ και σε άλλες περιοχές του Ιράκ και της Συρίας, μέχρι την ανατριχιαστική εκτέλεση των 43 φοιτητών στο Μεξικό, μια εκτέλεση που, το πιθανότερο, έγινε από το ίδιο το καθεστώς της χώρας!

Επανέρχομαι, όμως, στα προηγουμένως λεχθέντα. Δεν το ήξεραν οι Αυστραλοί αστυνομικοί –και οι επιτελείς τους, βεβαίως και κυρίως!- ότι μπαίνοντας στην καφετέρια μ’ αυτόν τον τρόπο που μπήκαν, θα σκότωναν κόσμο; Το ήξεραν! Και το έκαναν… Δεν ήταν… «αβλεψία»! Ας μην κοροϊδευόμαστε. ΘΕΛΟΥΝ να σκοτώνουν κόσμο! Αυτό δείχνει η τακτική τους. Κι ας ανακήρυξαν τα θύματα «ήρωες», χύνοντας επισήμως κροκοδείλια δάκρυα, μια εμμετική υποκρισία, μια κραυγαλέα παραφωνία πλάι στα πραγματικά δάκρυα των ανθρώπων, των πολιτών, που πόνεσαν για το τραγικό συμβάν. Γιατί πόνεσαν! Ακόμη κι εκείνοι που δεν είχαν καμιά σχέση με τα θύματα. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι κακοί, είναι κακώς ενημερωμένοι! Αλλά και καθόλου υποψιασμένοι, δυστυχώς, ώστε να αντιδρούν όπως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης επιτάσσει! Δηλαδή, να επιστρατεύουν μεθόδους άμυνας… Όσο γι’ αυτούς που «διαφέρουν» (ή έτσι νομίζουν) και δε φέρονται ως άνθρωποι, ίσως απλά κάνουν αυτό που επιτάσσει η ΦΥΣΗ τους! Διψούν για αίμα και κυνηγούν το θήραμα! Θέλουν να σκοτώσουν και κυνηγούν!

Γιατί λέω, όμως, πως, στη συγκεκριμένη περίπτωση της Αυστραλίας, ΗΘΕΛΑΝ να σκοτώσουν αθώους;… Όχι μόνο γιατί ο τρόπος της επιχείρησης είναι ενδεικτικότατος για τις προθέσεις –κι ένα παιδί μπορεί να το καταλάβει- αλλά και γιατί το συνδυάζω με κάποιους άλλους –πολλούς, πάμπολλους, αθρόους!- φόνους άοπλων πολιτών (στη συντριπτική πλειοψηφία τους μαύρων) από αστυνομικούς στις ΗΠΑ. Και οι αστυνομικοί αυτοί όχι μόνο δεν έχουν καμιά επίπτωση του νόμου γι’ αυτούς τους φόνους που διαπράττουν, αλλά είναι σαν να έχουν λάβει εντολή να τους διαπράττουν, αν δει κανείς με προσοχή τα σχετικά βίνεο στο διαδίκτυο, όπως το βίντεο με την εν ψυχρώ εκτέλεση του δωδεκάχρονου Tamir Rice στο Κλήβελαντ του Οχάιο. Σαν να τους έχει διατάξει κάποιος: «Βαράτε στο ψαχνό! Και μη σας νοιάζει, κανείς δε θα σας καταδικάσει γι’ αυτό!»

Και αν αυτό ισχύει όντως, τότε… τι συμβαίνει εδώ; Μήπως κρύβεται κάτι πιο τρομερό, και πολύ πιο μεγάλο σε έκταση και σε στόχευση, πίσω από αυτούς τους φόνους που ζώνουν τον πλανήτη και που εκδηλώνονται ως ατομικές ή μαζικές δολοφονίες, με διαφορετικό άλλοθι κάθε φορά, με διαφορετικό στιλ ή αιτιολογία και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές –θύτες και θύματα- οι οποίοι έχουν διάφορες ιδεολογίες, πεποιθήσεις και αντιλήψεις και ανήκουν φαινομενικά σε «διαφορετικούς κόσμους» ανά περίπτωση; Και μήπως αυτή η «ποικιλότητα» στο έγκλημα συμβαίνει ακριβώς για να μη συνδεθούν όλα αυτά τα «άσχετα» γεγονότα μεταξύ τους και αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την τρομερή αλήθεια πίσω από τις φαινομενικά «συμπτωματικές» αυτές δολοφονίες;

Σταματάμε εδώ. Σιγά σιγά, θα αρχίσουμε τη διερεύνηση της σκοτεινής αυτής υπόθεσης, θα αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι των δολοφονικών μεθόδων που μπαίνουν σιγά σιγά στην «ατζέντα» της γεωπολιτικής πραγματικότητας. Είναι μήπως αυτό το επόμενο βήμα στην υλοποίηση του τελικού σχεδίου των αρρωστημένων εγκεφάλων που κινούν τα διεθνή νήματα; Θα δείξει. Υπομονή. Η έρευνα θέλει το χρόνο της, θέλει και τύχη. Ελπίζω να τα έχω. Και τα δύο! Γιατί αυτά τα νερά είναι θολά και επικίνδυνα. Και ενοχλούν… πολύ! Τους ισχυρούς…