ΟΣΧΟΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΡΥΓΟΣ


Ο Διόνυσος απολαμβάνει τα δώρα του τρύγου, όπως τον είδε ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος

στην Αττική, η λατρεία της Αριάδνης ήταν κοινή με τη λατρεία του Διονύσου στις εορτές των Οσχοφορίων, που τις είχε καθιερώσει ο Θησέας. Τα Οσχοφόρια εορτάζονταν με το τέλος του τρύγου και το όνομά τους προέρχεται από τον όσχο, που είναι το κλαδί αμπελιού που έχει πάνω του σταφύλια.
Σταφύλια, κλήμα, Διόνυσος, Αριάδνη, Νάξος, αιώνια δεμένα στο χώρο και στο χρόνο και η χαρά τους διαδεδομένη παντού… Οι Νάξιοι, βεβαίως, επέμεναν ότι η Αριάδνη είχε πεθάνει στο νησί, ενώ, σύμφωνα με μια εκδοχή είχε αποκτήσει με τον Διόνυσο δύο παιδιά, τον Στάφυλο και τον Οινοπίωνα ή σύμφωνα με άλλες εκδοχές, περισσότερα, δηλαδή είχαν επιπλέον τον Θόα και τον Πεπάρηθο, τον Λάτραμυ, τον Ευάνθη και τον Ταυρόπολι. Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις όμως, η Αριάδνη είχε παιδιά και με τον Θησέα και ίσως κάποιοι απ’ αυτούς τους γιους να ήταν δικοί του. Ο Ταυρόπολις, για παράδειγμα, που έρχεται από την πόλη… του Ταύρου, μας θυμίζει έντονα την Κνωσσό και τον Μινώταυρο…
Οι πιο διάσημοι απ’ όλους τους γιους του Διονύσου και της Αριάδνης ήταν ο Οινοπίων, που έγινε βασιλιάς της Χίου –βλέπουμε εδώ ότι η Νάξος θα πρέπει να είχε δεσμούς και με τη Χίο στην απώτερη αρχαιότητα- και ο Στάφυλος.
Ο Στάφυλος πήρε ως σύζυγό του τη Χρυσοθέμιδα και απέκτησαν μαζί τρεις κόρες: τη Μολπαδία, τη Ροιώ και την Παρθένο. Μερικοί συγγραφείς γράφουν ότι είχε και μία τέταρτη κόρη, την Ημιθέα. Ο Στάφυλος πήρε μέρος και στην Αργοναυτική Εκστρατεία.
Αλλά κι ο ίδιος ο Θεός Διόνυσος είχε κάνει μια εκστρατεία, σε ακόμα αρχαιότερους καιρούς, και είχε ξεκινήσει, μαζί με τους Σατύρους, τους Σειληνούς και τις Μαινάδες του, πόλεμο κατά της Ινδίας, όταν τη διοικούσαν σκληροί και απάνθρωποι τύραννοι, όπως ο Αστρόεις και ο Δηριάδης, που κατέσφαζαν τους λαούς της Ασίας. Αλλά ο σκοπός του Βάκχου δεν ήταν να κάνει πόλεμο βίαιο και δολοφονικό, αλλά να επιβάλει την ειρήνη με το θεϊκό τρόπο. Ποιος ήταν αυτός ο τρόπος; Μετέτρεψε σε κρασί το νερό ενός ποταμού και μέθυσε τους Ινδούς στρατιώτες. Τότε, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι αυτός ήταν ο πραγματικός Θεός της ειρήνης, έδωσε εντολή στους Σατύρους και τις Βάκχες του όχι μόνο να μην πειράξουν τους Ινδούς, αλλά να μεταβάλλουν τους θηριώδεις εκείνους πολεμιστές σε χαρούμενους βακχευτές. Ας ακούσουμε τα λόγια του Θεού, όπως τα περιγράφει ο Νόννος o Πανοπολίτης στα «Διονυσιακά» του, ένα εκπληκτικό έργο, που ήταν και το τελευταίο έπος το οποίο γράφτηκε κατά την Ύστερη Αρχαιότητα:
«… θεράποντες του ανίκητου Διονύσου, χωρίς μάχη εσείς τώρα, σφιχτοδέστε τους γιους αυτούς των Ινδών κι αιχμαλωτίστε τους όλους, κοπαδιαστά, με πολεμική μα κι αναίμακτη ορμή. Και τότε ο Ινδός, ας υπηρετεί στο εξής τη Ρέα τη δικιά μου και το θίασό της, σείοντας τον γεμάτο αμπέλια θύρσο. Κι ας πετάξει πια στης θύελλας τους ανέμους τις αργυρές του περικνημίδες και στα πόδια του ας φορέσει κοθόρνους και το κεφάλι του ας στεφανώσει με το δικό μου τον κισσό… Και των πολέμων τον αλαλαγμό ας παρατήσει κι ας τραγουδά μόνο το «Ευοί Ευάν», το θούριο το μελωδικό για να τιμά εμένα, τον Διόνυσο, που του κισσού και τ’ αμπελιού τον ανθό εγώ φέρω.»

Απόσπασμα από το βιβλίο μου "ΝΑΞΟΣ, ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ"


OSCHOPHORIA ΑND VINTAGE

In Attica the worship of Ariadne was common with Dionysos’ worship during a ceremony named Oschophoria, founded by Theseas. The Oschophoria were celebrated in the end of “trygos”, of the vine harvest and the name comes from the ancient Hellenic name of the grapes’ bunch (oschos – όσχος) and the verb “phero” (φέρω): I bring. So, Oschophoria means: “I bring the bunches”.
Grapes, vines, Dionysos, Ariadne, Naxos… eternally joined! Their joy is still everywhere… The Naxians, of course, insist that Ariadne was dead in their island. Also, according to a myth, she had made two kids with Dionysos: Staphylos (which means: the Grape) and Oenopion (he is the one who drinks wine). According to other versions, Dionysos and Ariadne had more kids: Thoas, Peparithos, Latramys, Evanthis and Tavropolis. Other traditions tell us that these kids weren’t all Dionysos’ sons and that Ariadne had some kids with Theseas too. As for me, Tavropolis for example -who is the one who originates from “the city of Tauros” (the city / polis of the bull)- reminds Knossos of course and the Minotauros’ legend…
Anyway, the most famous among Dionysos’ and Ariadne’s sons were Oenopion, who became king of Chios –the two islands, Naxos and Chios, had probably very close relationships- and Staphylos.
Staphylos took Chrysothemis as his wife and together they had made three girls, Molpadia, Roeo and Parthenos, or four, according to some writers who mention Hemithea too. Staphylos was one of the Argonauts.
But Dionysos himself had make a campaign, in even more ancient times, when he went together with his Satyrs, his Silenus and his Maenads to fight the Indians, because this country, India, at those times, was governed by some cruel and inhuman tyrants like Astroes and Deriades and these tyrants were massacring all the peoples of Asia. Dionysos’ purpose wasn’t to make war using a violent and murderous way, but to impose peace in a divine way. But what does that mean: a divine way? Bacchos had transformed the river’s water into wine and the Indian soldiers got drunk. Then, he had proved that he is the real God of peace and he gave the order to his Satyrs and to his Bacchant women to keep alive the Indians. But not only that, he ordered also them to change those ferocious warriors into joyful Bacchants! Let’s listen the God’s words, as we read them from Nonnos of Panopolis in his amazing work “Dionysiac”, which was the last epic work written during the Late Antiquity:
«… attendants of the invincible Dionysos, without combat you, now, go and tie tightly these sons of India and capture them all in groups, with a martial but bloodless verve. Then, every Indian shall serve only my Rea and her troupe, shaking a thyrsus full of vines. And let him throw away to the tempest’s winds his silver leggings and to wear cothurnus on his feet, let him crown his head with my ivy… Let him leave, let him forget the martial shouts, let him only sing my “Evi Evan”, this melodic Thourio* to honor me, Dionysos, me, the God who brings the ivy’s and the vine’s flower.”
*Thourio: an heroic epic march

From my book "NAXOS - THE WEDDING ISLAND"
ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ…


Πολύς λόγος γίνεται για τον επιβλητικό σε μέγεθος μακεδονικό τάφο, που βρέθηκε στην Αμφίπολη. Και ενώ οι έρευνες συνεχίζονται, τα σενάρια σχετικά με το ποιος / ποιοι μπορεί να είναι εκεί θαμμένος / θαμμένοι δίνουν και παίρνουν. Πριν προχωρήσω σε μια δική μου εικασία, θα παραθέσω μία μικρή συλλογιστική που έκανα σχετικά…
Η θεωρία ότι μπορεί να είναι ο τάφος της Ρωξάνης, συζύγου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του γιου του, του Αλεξάνδρου του Δ΄, νομίζω ότι δεν έχει ιδιαίτερη βάση. Πώς οι δολοφόνοι θα έχτιζαν έναν τέτοιο μεγαλοπρεπή τάφο για τα θύματά τους και γιατί; Θα ήταν παράλογο.
Ένα άλλο σενάριο θέλει τον τάφο να κρύβει τον ίδιο τον Μεγάλο Στρατηλάτη.
Ο Μέγας Αλέξανδρος μπορεί να συνδέθηκε με την ίδρυση της πόλης της Αλεξάνδρειας και με την Αίγυπτο, αλλά οι Έλληνες Μακεδόνες δεν μπορεί να τον είχαν ταυτίσει με την Αίγυπτο στη συνείδησή τους, οπότε δε θα έβαζαν σφίγγες στον τάφο του ως φύλακες. Θα προτιμούσαν ίσως κάποιους άλλους συμβολισμούς. Άλλωστε, σφίγγες στους τάφους (επί των επιτυμβίων στηλών, συγκεκριμένα) συναντάμε κυρίως στην Αττική και με την Αθήνα οι Μακεδόνες δεν τα πήγαιναν καλά ποτέ. Οι σφίγγες, σε Πανελλήνιο επίπεδο, φρουρούν / κοσμούν κυρίως ιερά…
Όμως… με την Αμφίπολη υπάρχει μια εξαίρεση… Η σφίγγα εμφανίζεται στα νομίσματα της Αμφίπολης ήδη από τα τέλη του 6ου αιώνα, άρα αποτελεί το σύμβολο της πόλης. Θα ήταν, λοιπόν, πιο λογικό, ως μια πρώτη σκέψη, να ταφεί εδώ ένας ένδοξος κάτοικος της πόλης, με τα σύμβολα της πόλης, παρά κάποιος άλλος. Και εξ όσων γνωρίζουμε, υπήρξαν τρεις σημαντικοί ναύαρχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι  Νέαρχος, Ανδροσθένης και Λαομέδων καταγόμενοι από την Αμφίπολη.
Από την άλλη πλευρά, όμως, και αυτή η υπόθεση, εμένα προσωπικά, θες και λίγο διαισθητικά, μου φαίνεται αδύναμη. Ένας τέτοιος τάφος απαιτούσε πολύ κόπο και πολύ χρήμα, κι ακόμη πολύ μεγάλη αγάπη και σεβασμό για τον νεκρό που θα φιλοξενούσε… Άρα, κατά την άποψή μου, ο τάφος αυτός θα πρέπει να κρύβει ένα πάρα πολύ σημαντικό και μεγάλο μυστικό…
Ένα μυστικό, μια μυστική ταφή πιθανόν, που ίσως ακόμα ακόμα να μην ανήκε ιστορικά στην εποχή του Αλεξάνδρου, παρόλο που μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν γλυπτά και δομικά αριστουργήματα της εποχής του ως συνδετικά και αναγωγικά στοιχεία της μνήμης.
Θα τολμήσω, λοιπόν, να κάνω μια ακόμη υπόθεση κι εγώ. Κι ας πέσω έξω…
Ποιο πρόσωπο ήταν εκείνο που συνδύαζε την αδιαμφισβήτητη Ελληνική Μακεδονική καταγωγή και την ταυτόχρονη απόλυτη ταύτιση με τη χώρα της Αιγύπτου και το οποίο κατέστη σύμβολο αθάνατο, τόσο του αρχαίου όσο και του σύγχρονου κόσμου; Μάλιστα, φίλοι μου, η… Κλεοπάτρα!
Ίσως οι μυημένοι Έλληνες να θέλησαν να διασώσουν τη στερνή κατοικία της τελευταίας μεγάλης Ελληνίδας βασίλισσας, που τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι στην επελαύνουσα Ρώμη, και  να τη μετέφεραν γι’ αυτό στην πατρώα γη. Και μπορεί ακόμη να βρίσκεται θαμμένος δίπλα της και ο Μάρκος Αντώνιος, ο τελευταίος μεγάλος, μα και συνάτυχος εραστής της.
Τώρα… γιατί στην Αμφίπολη… Γιατί η Αμφίπολη είναι η Μακεδονική πόλη σύμβολο του Έρωτα, ενός Έρωτα που μένει όμως άτυχος και οι πρωταγωνιστές του, οι εραστές, συναντούν τη σκληρή τους μοίρα πάνω στο άνθος της ηλικίας τους… Δεν είναι τυχαίο που οι κλασικοί Αθηναίοι μετέτρεψαν την ονομασία της περιοχής από Εννέα Οδοί σε Αμφίπολη. Άλλωστε, είχαν κι αυτοί μερίδιο στην ιστορία του τόπου, για όσους γνωρίζουν…
Όσο για το «διαισθητικά», στο οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω…
Πριν από λίγους μήνες, εντελώς τυχαία, ξεκίνησα τη συγγραφή μιας σειράς Ελληνικής Μυθολογίας, με κεντρικό θέμα: «Ιστορίες Αγάπης» και στόχο τη μυθιστορηματική (επική και λυρική) παρουσίαση των υπέροχων ερωτικών μύθων μας.
Η πρώτη ιστορία που διάλεξα να γράψω –και όταν είδα τα νέα για την Αμφίπολη, όντως εξεπλάγην ευχάριστα, λες και ήταν κάποιος χρησμός που μου είχαν στείλει οι Θεοί η συγκεκριμένη ιστορία, κι ας μην τα πιστεύουν οι άθεοι αυτά, ποσώς με ενδιαφέρει η γνώμη τους!- είναι το «Φυλλίς και Δημοφών», το οποίο έγινε βιβλίο μόλις λίγες ημέρες πριν. Μέσα από μια ιδιαίτερα ρομαντική και θλιβερή Ιστορία Αγάπης, με δυναμική και περιπετειώδη υπόθεση και εξαιρετικά παράξενες μεταφυσικές διαστάσεις, κάποιος μπορεί ίσως να βρει το μυστικό της Αμφίπολης, της πόλης των δύο, τόσο πριν, όσο και μετά τις αποκαλύψεις της αρχαιολογικής σκαπάνης, όποιες και αν είναι αυτές. Άλλωστε, η αποκάλυψη περί του τι κρύβει ο τάφος δε θα αργήσει…

ΠΟΙΟΣ ΘΑΒΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΗ ΝΑΞΟ;

ΠΟΙΟΣ ΘΑΒΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΗ ΝΑΞΟ;


Η Έκθεση Βιβλίου, που μετά κόπων και πολλών πολλών βασάνων είχε κανονιστεί για να γίνει στη Νάξο το μήνα Αύγουστο, με τιμώμενο τον αείμνηστο Οδυσσέα Χατζόπουλο, ιδρυτή των εκδόσεων «ΚΑΚΤΟΣ» για το έργο του «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» και σημείο αναφοράς την τεράστια προσφορά του στη διάδοση της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, δε θα γίνει τελικά.
Γιατί; Γιατί φαίνεται πως είναι πολλοί εκείνοι που όχι μόνο δεν αγαπούν το βιβλίο στη Νάξο και το αγνοούν επιδεικτικά, αλλά επιπλέον δε χάνουν και την ευκαιρία να το σαμποτάρουν χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος!
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ύστερα από πρωτοβουλία κάποιων βιβλιοπωλών και δικής μου ως συγγραφέως και με τη σύμφωνη γνώμη του Διοικητικού Συμβουλίου του Εμποροεπαγγελματικού Συλλόγου Νάξου –διευκρινίζω: του συμβουλίου τη σύμφωνη γνώμη, γιατί για πολλά (και σεβαστά) μέλη του συλλόγου διατηρώ μεγάλες επιφυλάξεις…- έγινε το σχετικό αίτημα για τη διοργάνωση της Έκθεσης στο Δήμο Νάξου και ο Δήμος το ενέκρινε. Μάλιστα, παραχώρησε δωρεάν το πάρκο–μπασκέτα δίπλα στο Δημαρχείο του νησιού στους διοργανωτές (δηλαδή, σε κάποιους μικροεπαγγελματίες βιβλιοπώλες, που παλεύουν με νύχια και με δόντια να συνεχίσει να υπάρχει το βιβλίο και οι ίδιοι στη Νάξο, και όχι σε τίποτα μεγαλοεκδότες, να εξηγούμεθα).
Ο Δήμαρχος Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, κ. Μανόλης Μαργαρίτης, καθώς και μια μικρή ομάδα γύρω του, δηλαδή το άμεσο περιβάλλον του και κάποιοι φιλότιμοι αντιδήμαρχοι όπως ο κ. Ανεβλαβής, αγαπούν τον Πολιτισμό –θα πρέπει να το τονίσουμε αυτό- και προωθούν όσο μπορούν όλες τις προσπάθειες που γίνονται (το έχω βιώσει προσωπικά), παρά το γεγονός ότι οι βολεμένοι του νησιού (μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού και της σίτισης, μεγαλοεργολάβοι κ.λ.π. φυντάνια, ονόματα δε λέμε, αλλά όλοι τούς ξέρουν εδώ) δεν αγαπούν καθόλου το βιβλίο, δεν το υποστηρίζουν και βεβαίως, δεν το στηρίζουν, καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει να προβάλλουν από το νησί είναι τα γνωστά: ήλιος, θάλασσα, παραλίες –οk, αλλά όχι μόνο- και ακόμα σουβλάκι, mousakas, pizza, sea food, delicatessen, snacks, drinks και λοιπές… ελληνικότατες προσφορές στα φαγάδικα και στα ράφια των σούπερ-μάρκετ, καθώς και άλλα, όλα υψηλού ενδιαφέροντος εδώδιμα αποικιακά, καθότι είμεθα αποικία της Δύσης (γνωστόν!), αλλά οι εδώ (μικρό)«ταγοί» καθόλου δεν ενοχλούνται από αυτό το χάλι μας!
Είπαμε, όμως, ο Δήμος στάθηκε θετικότατος απέναντι στην προσπάθεια για τη διοργάνωση της Έκθεσης.
Όμως, στη Νάξο, ο Πολιτισμός έχει… άλλο αφεντικό!  Και φαίνεται πως το αφεντικό αυτό –που πρόσφατα μάλιστα απέκτησε καινούργια και εξαιρετικά πολυτελή για μια εποχή τόσο μεγάλης οικονομικής κρίσης γραφεία- είναι ο… ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ.
Ναι, σωστά διαβάσατε! Όλο αυτό! Που θα δούμε πιο κάτω τι ακριβώς σημαίνει.
Τέλος πάντων, όπως ξεκαθάρισαν και από το Δήμο, από την πρώτη στιγμή, το ζήτημα ήταν ένα: «Να δούμε τι θα πει και ο ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ»! «Τάδε έφη Ζαρατούστρα», ένα πράμα, δηλαδή!
Και οι υπεύθυνοι του ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ, στους οποίους απευθυνθήκαμε με αλλεπάλληλα αιτήματα, γιατί η μία αίτηση τούς ξίνιζε και η άλλη τούς βρώμαγε και ήθελαν κάθε φορά άλλες ημερομηνίες και άλλα πρωτόκολλα, ενώ στην αρχή δεν έδειξαν να είναι αρνητικοί απέναντι στην Έκθεση, στην πορεία φρόντισαν να κάνουν ό,τι περνούσε από το χέρι τους ώστε η εκδήλωση αυτή να μη γίνει. Και τους πέρασε!
Συγκεκριμένα, ο ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ, εκτός των άλλων αγαθών που κατέχει στο νησί της Νάξου –τις οίδεν υπό ποίον καθεστώς- έχει και κάποια περίπτερα, τα οποία διαθέτει στο χωριό Σαγκρί και στον τοπικό σύλλογο (και ορθώς πράττει ως προς αυτό) για να γίνεται εκεί η ετήσια Έκθεση στα πλαίσια των «Δημητρίων». Διαθέτει επίσης και κάτι ξύλινα σπιτάκια για αποθήκευση και άλλα πολλά που δεν τα γνωρίζω και δε θα τα μάθω προφανώς ποτέ –ούτε κι εσείς, βέβαια!
Αυτά τα ωραία πράγματα, λοιπόν, ο Πρόεδρος του ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ υποσχέθηκε να τα διαθέσει στους βιβλιοπώλες –ήμουν παρών σ’ εκείνο το ραντεβού- αρκεί να έδινε το πράσινο φως ο Δήμος Νάξου.
Όμως, παρά την έγκριση του Δήμου, τα περίπτερα και το σπιτάκι – αποθήκη (είναι του ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ αυτά, το είπαμε) δεν έφτασαν ποτέ στο χώρο που επρόκειτο να γίνει η Έκθεση, οπότε… τέλος προγράμματος!
Οι λεπτομέρειες δεν ενδιαφέρουν εδώ, άλλο είναι το ζητούμενο:
Γιατί οι υπεύθυνοι του ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ έπαιξαν «κομπολόι» την αγωνία των μικροεπαγγελματιών και γιατί έδειξαν τέτοια αποστροφή στο βιβλίο;
Μυστήριον!
Μήπως επειδή δεν ήταν δική τους ιδέα και δική τους… «πρωτοβουλία», οπότε δεν ήταν και του «χεριού» τους… γενικώς; Λέω εγώ τώρα…
Ή μήπως τους είπαν τίποτα οι «βολεμένοι» που αναφέραμε παραπάνω και που δεν ήθελαν την Έκθεση να τους «τραβήξει τον κόσμο» μέσα στη μεγίστη τουριστική περίοδο του Αυγούστου;
Ή μήπως ακόμα η αιτία είναι η αντιπαλότητα που έχει –δικαίως για μένα- δημιουργηθεί ανάμεσα στο ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ και τη Δημαρχία (εύκολα το βλέπεις αυτό μέσα από τα δημοσιεύματα, και όλοι το ξέρουν, αλλά κανείς δεν το εκφράζει ανοιχτά, εννοείται).
Και για να έχουμε καλό ερώτημα. Τι εστί ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ;
Οι ίδιοι γράφουν στις Πληροφορίες που δίνουν στο προφίλ τους στο facebook:
  «Ο ΝΟ.Π.Α.Π.Π.Α.Π.Π.Π.Α (Νομικό Πρόσωπο Πολιτισμού Αθλητισμού Περιβάλλοντος Παιδείας Πρόνοιας και Αλληλεγγύης του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων) είναι το νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου του δήμου νάξου που σαν σκοπό έχει την άσκηση αρμοδιοτήτων για τους τομείς Πολιτισμού, Αθλητισμού, Περιβάλλοντος, Κοινωνικής Προστασίας, Αλληλεγγύης και Παιδίας
Όχι, δεν είναι δικά μου λάθη, έτσι γράφουν την «Παιδεία» > Παιδία (!!!) οι φωστήρες αυτοί του Πολιτισμού και της Παιδείας στο νησί της «Νάξου» > νάξου, στο δικό τους κείμενο! Όσο για την ουσία της ύπαρξής τους… Πέρα από τη διασκεδαστική ονομασία του συγκεκριμένου φορέα (άκου ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ! Ε, είναι… κάπως!) και τη δεδομένη ανορθόγραφη πολιτισμική «οπτική» τους (την οποία θα σπεύσουν τώρα, μετά τη δική μου επισήμανση να διορθώσουν, είμαι σίγουρη!), ο πρωταγωνιστικός ρόλος τους στο νησί είναι απόλυτος μέχρι… σκανδάλου και η δράση τους είναι σαφέστατη! Δεν μπορεί ούτε μύγα να πετάξει ως πολιτισμένη ή… πεπαιδευμένη, άντε και αθλούμενη στη «νάξο» > Νάξο, αν δεν τους πάρει πρώτα την άδεια!
Όπως και νά ’χει, το ζήτημα είναι ένα: ότι η Έκθεση Βιβλίου δε θα γίνει, αφού τα περίπτερα και οι χρηστικοί χώροι δεν είναι διαθέσιμοι… από το ΝΟΠΠΠΑΠΠΑ…
Και αυτό, πέρα από την απαξίωση του τιμώμενου στην Έκθεση μεγάλου Έλληνα, του Οδυσσέα Χατζόπουλου, που έφυγε από κοντά μας με εθελουσία έξοδο κατά το πρότυπο των Ελλήνων Φιλοσόφων (για να μη βλέπει άλλο τα χάλια μας), σημαίνει ότι οι κάτοικοι της Νάξου και οι επισκέπτες δε θα έχουν την ευκαιρία να δουν την εκδοτική παραγωγή, την ελεύθερη εκείνη παραγωγή σκέψης και πνεύματος που δεν περιορίζεται στα προτεινόμενα από το μάρκετινγκ των μεγαλοεκδοτών βιβλία – κονσέρβα της πολυπολιτισμικής άνοιας. Προσοχή: άλλο οι διαφορετικοί πολιτισμοί, κι άλλο ο πολύ-πολιτισμός: οι πρώτοι είναι σεβαστοί και εν πολλοίς ενδιαφέροντες, ο δεύτερος είναι για τα πανηγύρια και όχι για τις Εκθέσεις Βιβλίου –ειδικά γι’ αυτές!
Κι ακόμα… Τα παιδιά, οι έφηβοι δε θα μπορούν να προσεγγίσουν βιβλία με ουσία, να τα πιάσουν στα χέρια τους, να τα ξεφυλλίσουν, να δουν απόψεις και θέσεις έξω και πέρα από τα πρότυπα που προωθούνται. Οι βιβλιόφιλοι δε θα έχουν την ευκαιρία να δουν τις καινούργιες απόψεις σχετικά με τον κόσμο μας, την κοινωνία, την πολιτική και τη γεωπολιτική –θέματα που καίνε, γι’ αυτό και δεν εμφανίζονται ποτέ στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, κυρίως της ελληνικής επαρχίας. Οι Έλληνες δε θα έρθουν σε επαφή με τον τεράστιο πλούτο της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, αφού η σειρά «Οι Έλληνες» του «ΚΑΚΤΟΥ» δε θα φανεί στο νησί και θα παραμείνει μακριά από το κοινό, με κάποιους λίγους πενιχρούς τίτλους της κρυμμένους στα ράφια των βιβλιοπωλείων, εκεί όπου ποτέ δεν τους προσεγγίζει κανείς –ούτε και τις άλλες αξιόλογες εκδόσεις, βέβαια- εκτός από τους ελάχιστους ψαγμένους αναγνώστες, όσους έχουν ακόμη χρήματα για να αγοράσουν βιβλία (άλλη ιστορία πικραμένη αυτή!).

Και βεβαίως, και οι ξένοι τουρίστες δε θα έχουν την ευκαιρία να δουν κάποιες ελληνικές εκδόσεις στη γλώσσα τους, εκδόσεις σημαντικές, προσεγμένες, ουσιώδεις, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και επιμέλεια για τη σωστή εικόνα της χώρας μας: την Ιστορία της, τη Φιλοσοφία της, τη Μυθολογία και τον Πολιτισμό της, αλλά και την άποψη και την κριτική για την πραγματική πολιτική και οικονομική κατάσταση που βιώνει ο σημερινός Έλληνας και ο σημερινός άνθρωπος. Μπορεί να είναι… τουρίστες, αλλά είναι… άνθρωποι κι αυτοί –άλλο αν κάποιοι του τουρισμού το ξεχνάνε μονίμως! Από την επίσκεψή τους στη Νάξο, οι τουρίστες θα λάβουν, λοιπόν, πάλι τα γνωστά: θα τους μείνει μόνο το σουβλάκι, το μποτιλιάρισμα μέσα στη Χώρα της Νάξου, η ουρά του σούπερ-μάρκετ, οι τσάντες με τα ψώνια (λεμόνια Αργεντινής, συναγρίδα Ατλαντικού, αρνάκι Νέας Ζηλανδίας και άλλα… ναξιακά local products) και οι παραλίες οι γεμάτες ομπρέλες, όπου δε βρίσκεις πια κόκκο άμμου να πατήσεις!...
Αυτά!... Και εις άλλα με υγεία! Αλλά χωρίς βιβλία…
Ντορέτα Πέππα
doretapeppa.blogspot.com