ΑΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΟΥΡΓΙΑ


Είδος: Μεταφυσική – Αρχαία Ελληνική Θρησκεία
 Συγγραφέας: Ντορέτα Πέππα
Έκδοση: Φεβρουάριος 2000
Διαστάσεις: 17x24 – Σελίδες: 338
Τιμή: 15 ευρώ


Καιρός να αποκαταστήσουμε την Ελληνική Θεολογία, τώρα που οι Θεοί επιστρέφουν στη γη!

Κι εγώ, κι εσύ… ο κάθε Έλλην γίνεται Διόνυσος όταν μετέχει της Θεού ουσίας, όταν «ενθουσιάζεται», όταν ακολουθεί, δηλαδή, τις διδαχές του Διονύσου και βιώνει συνειδητά το ΕΥ ΖΗΝ!
Πώς κατάφερε η εβραιοχριστιανική θρησκεία να μετατρέψει τη θεία ανέλιξη του ανθρώπου σε στείρα αυστηρότητα, μια αυστηρότητα που τελικά οδήγησε σε έναν στερούμενο ψυχής και ανθρώπινου μέτρου επιστημονικό ορθολογισμό;
Ένα βιβλίο που εξετάζει με πλήθος στοιχεία και επιχειρήματα το τότε και το σήμερα, την ύβρι και το άγος, την καταγωγή και τον προορισμό του κάθε θνητού, αλλά και των αθανάτων επί της γης. Ένα βιβλίο που καταρρίπτει το μύθο περί Εβραίου σωτήρος και ξανανοίγει το δρόμο στον Έλληνα για τη λατρεία των πατρώων Θεών.
Η εσωτερική αφύπνιση, η αναζήτηση του σκοπού, ο έρωτας, η συμπεριφορά, το έθνος μας, η κρυφή ιστορία μας, αλλά και η ιστορία άλλων πτυχών του κόσμου, είναι μερικά μόνο από τα όσα περιλαμβάνονται στο «Εγώ ειμί ο Διόνυσος».
Επίσης, κάποια πρώτα κλειδιά, για μια εισαγωγή στη θεωρία και την πρακτική της Ελληνικής Θεουργίας.

Για να λέμε τα πράγματα με τα’ όνομά τους…







 ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΙ

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

ΔΙΟΓΕΝΗΣ


Σειρά κόμικ με το βίο και τις ιδέες των μεγάλων μας φιλοσόφων. Κυκλοφόρησαν τα δύο προαναφερόμενα βιβλία



Είδος: Ιστορικό / βιογραφικό κόμικ
Έκδοση: Α΄ - 2005
Διαστάσεις: 20x29
Τιμή: 6 ευρώ

Η παρουσίαση της σειράς είχε γίνει στα πλαίσια της έκθεσης βιβλίου στο Ζάππειο, το Μάιο του 2005. Ομιλητές πέραν της συγγραφέως και οι Γιώργος Μουστάκης, Απόστολος Βραχιολίδης και Αλέξανδρος Κόντος.

Στα πλαίσια της φιλοσοφικής διάθεσης της δημιουργού και της επιστροφής στις αξίες που η Φιλοσοφία εκφράζει για τον άνθρωπο και το βίο του, είχε ξεκινήσει να εκδίδεται και η σειρά για εφήβους και νέους: “Έλληνες φιλόσοφοι εικονογραφημένοι”, που σκοπό είχε να αποτελέσει κίνητρο προς μάθηση και να καταστήσει πιο προσιτή στις νεότερες ηλικίες τη φιλοσοφική μας κληρονομιά. Από τη σειρά έχουν κυκλοφορήσει ο Σωκράτης και ο Διογένης, σε κείμενα και εικονογράφηση της Ντορέτας Πέππα. Η σειρά έχει σταματήσει. Υπάρχει, όμως, σκέψη για συνέχισή της στο μέλλον, με την έκδοση και άλλων φιλοσόφων.






“ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ 
Η ΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ της ΕΛΛΑΔΑΣ”

Είδος: Σύγχρονη ελληνική Ιστορία
Έκδοση: Α΄ - Ιούνιος 2001
Διαστάσεις: 17 x 24 - Σελίδες: 528
Τιμή: 25 ευρώ

Η παρουσίαση του βιβλίου είχε γίνει τον Ιούνιο του 2001, στη Στοά του βιβλίου / Κέδρος – Έσοπτρον, με ομιλητές πέραν της συγγραφέως τον αείμνηστο Γεώργιο Αλέξανδρο Μαγκάκη, τον Γιάννη Γλέζο, τον Γιώργο Μουστάκη και τον Βλάση Ρασσιά.  Ο τελευταίος από βήματος  είχε δηλώσει πως δεν είχε διαβάσει το βιβλίο. Ίσως να μην είχε προλάβει…
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Το 1839 τα αδέλφια του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια εξέδωσαν στη Γενεύη ένα βιβλίο στο οποίο συμπεριλαμβανόταν η αλληλογραφία του από τη στιγμή που πληροφορήθηκε την εκλογή του μέχρι και το θάνατό του. Το τετράτομο αυτό έργο έφερε τον πλήρη τίτλο: “Αλληλογραφία του κόμη Ι. Καποδίστρια, Προέδρου της Ελλάδας”, Η διπλωματική, διοικητική και ιδιωτική αλληλογραφία του από τις 20 Απριλίου 1827 ως τις 9 Οκτωβρίου 1831. Η συλλογή και η ταξινόμηση των επιστολών έγινε από τους αδελφούς του και η έκδοση από τον E. - A. Betant, έναν από τους γραμματείς του (Γενεύη, Abraham Cherbuliez & Ce, εκδότες, 1839)
.
Η επιστολογραφία ήταν όλη στα γαλλικά, εφόσον και ο ίδιος ο Καποδίστριας έγραφε στη “διεθνή” γλώσσα της εποχής. Το παράδοξο ήταν ότι το σημαντικότατο αυτό ιστορικό και πολιτικό αρχείο δεν είχε ποτέ εκδοθεί στην Ελλάδα! Η συγγραφέας Ντορέτα Πέππα, η οποία έχει μεταφράσει πολλά βιβλία κλασικών και σύγχρονων Γάλλων συγγραφέων, επί τέσσερα χρόνια μελέτησε τις επιστολές από το πρωτότυπο, επέλεξε τα σημαντικότερα σημεία της αλληλογραφίας και μετέφρασε το περιεχόμενο, σχολιάζοντάς το εκ παραλλήλου, σε συνδυασμό με την παράθεση και την αντιπαράθεση άλλων ιστορικών πηγών ή δημοσιευμάτων της εποχής, αλλά και μεταγενεστέρων.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το αποτέλεσμα της πολύχρονης αυτής εργασίας και ο τίτλος του είναι απολύτως επεξηγηματικός, καθώς από τις επιστολές του Κυβερνήτη προκύπτει ότι η σύγχρονη Πολιτική, τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές επίπεδο, έτσι όπως τη βιώνουμε σήμερα, θεμελιώθηκε τότε, από τον ίδιο το “διεθνή” πολιτικό Ιωάννη Καποδίστρια και αναδύεται εντυπωσιακά μέσα από την αλληλογραφία του.
Η θεωρητική βάση της Νέας Εποχής, αλλά και της Νέας Τάξης Πραγμάτων, το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης και οι βάσεις του Ευρωστρατού και της Ευρωαστυνομίας, η έμφαση στην Οικονομία και το διεθνές οικονομικό παιχνίδι, η διεθνιστική “χρηματιστική” αντίληψη στην Πολιτική, ο λυκοφιλικός ρόλος των Μεγάλων Δυνάμεων, οι φιλέλληνες και οι κατά συνθήκην “φιλέλληνες” αρριβίστες, ο ύπουλος ρόλος των Μυστικών Εταιριών από τη μία και η “επιβαλλόμενη” δημιουργία του “ελληνοχριστιανικού” κράτους από την άλλη προς ποιμνιοποίηση των “αντιδραστικών” Ελλήνων, καθώς και διάφορα άλλα εξαιρετικά “σύγχρονα”, ακόμα και το σενάριο περί πιθανής “ελληνοτουρκικής” συνομοσπονδίας (!), και μάλιστα σε μια Ελλάδα που συγκλονιζόταν από τον Ξεσηκωμό και όπου το αίμα έρεε άφθονο, ποτίζοντας το όραμα της ελευθερίας και όχι της εξάρτησης ή της υποτέλειας, συνθέτουν ένα σκηνικό τόσο συγκλονιστικά σημερινό, ώστε τώρα ίσως, περισσότερο από ποτέ, είναι απαραίτητη η ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου, καθώς μόνο τα πρόσωπα φαίνεται να έχουν αλλάξει και τα μέσα να έχουν εξελιχθεί, όμως το “πνεύμα” της εποχής παραμένει αυτούσιο και τελικά… καποδιστριακό.


Απόσπασμα από την εισαγωγή:

 “Όσο προχωρούσε η εργασία, μάθαινα όλο και περισσότερα πράγματα, κι όχι μόνο σε σχέση με την εξεταζόμενη ιστορική περίοδο, όσο και σε σχέση με άλλα θέματα που με ενδιέφεραν περισσότερο τελικά. Έτσι, έμαθα πολλά γύρω από την Πολιτική, τον άνθρωπο πίσω από το ψυχρό κι ανελέητο οχυρό της, τις κρυφές του σκέψεις, τα περίεργα παιχνίδια, τις πλάνες και τις μυστικές διασυνδέσεις του. Διδάχθηκα. Για μένα!
Κι όπως όλη αυτή η πολυδιάστατη και μεταλλασσόμενη αντίδραση διαμορφωνόταν μέσα μου, έτσι ακριβώς και την κατέγραψα. Άλλοτε κλαίγοντας, κι άλλοτε γελώντας, άλλοτε με οργή, κι άλλοτε με ενθουσιασμό, άλλοτε με αφέλεια, κι άλλοτε με χειρουργική διάθεση.
Και σιγά σιγά, μπήκαν κι άλλοι στο προσκήνιο. Κι άρχισαν να παίζουν κι αυτοί τους ρόλους τους: ο Κοραής, ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης, ο Τρικούπης, ο Εϋνάρδος, ο Τσορτς, ο Χάιντεκ, ο Παπαρρηγόπουλος… κι άλλοι, κι άλλοι, Έλληνες και ξένοι τοτινοί και κατοπινοί. Κι εγώ ήμουν πια ο σύγχρονος, ο παθητικός, κι όμως τόσο ενεργητικός στην ακινησία μου θεατής. Ένας θεατής καθηλωμένος απέναντι σε μια διαφορετική, μα και τόσο ίδια με την καθημερινή τηλεοπτική και ειδησεογραφική οθόνη, να βλέπω τα παράθυρα ενός άλλου χωροχρονικού συνεχούς. Έτσι, οι αντιδράσεις μου ποίκιλαν ανάλογα με τα λεγόμενα ενός εκάστου, μηδέ του πρωταγωνιστή εξαιρουμένου. Κι αυτό έκανα πράξη και στο παρόν βιβλίο. Τράβηξα την προσωπική αυτόματη αντίδραση της στιγμής στα άκρα. Κι αλλού χαϊδεύω, κι αλλού χτυπάω αλύπητα. Το είδα κι από τη μια κι από την άλλη, από διάφορα πρίσματα και θέσεις διαφορετικές… το ίδιο πρόσωπο, το ίδιο θέμα -καθότι η αδυσώπητη εποχή μας δεν επιτρέπει να… φύγεις από το θέμα. “Να μείνουμε στο θέμα μας”, επαναφέρει στην τάξη τους συμμετέχοντες ο διευθύνων της συζήτησης, που στη δική μου περίπτωση ο διευθύνων ήταν το τυχαίο που με ενέπλεξε στο συγκεκριμένο. Κι ο καθένας εκ των συμμετεχόντων, εκεί, απέναντι, στο τρομακτικό μέχρι φρίκης μα και γοητευτικό μέχρις ηδονής παράθυρο, εκφράζει τη γνώμη του, εμμένει πεισματικά και λυσσαλέα στις θέσεις του, χτυπιέται, αγωνίζεται, πολλές φορές γίνεται γραφικός, ακόμη και απεχθής, ή σκοτώνει, κυριαρχεί, νικάει και φεύγει ευχαριστημένος. Κι ύστερα, χάνεται για πάντα στη λήθη. Κι ο θεατής μένει, μόνος, απροστάτευτος, ανίσχυρος απέναντι στα τόσα ερεθίσματα που έχει δεχθεί. Πόσα αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα έχει ήδη βιώσει μέχρι να διαμορφώσει ιδία αντίληψη περί του συνόλου του θέματος, αν έχει καταφέρει να διαμορφώσει κάποια αντίληψη τελικά. Έτσι ακριβώς είδα κι εγώ το αντικείμενό μου. Έτσι ακριβώς θα το δείτε κι εσείς γραμμένο από μένα, με τα μάτια ενός σύγχρονου θεατή, που οδηγείται φορές φορές, από την ίδια την πίεση των ερεθισμάτων, στην παράνοια της αντίφασης και της αυτοαναίρεσης. Η πορεία, όμως, αυτή έχει την αξία. Το τέλος; Έχει κι αυτό τη δική του. Αλλά κανείς δεν έχει παγιωμένη άποψη πριν περάσει από το συνειδησιακό, το πυρωμένο ψυχικό αμόνι, πριν διαβεί τα εσωτερικά στάδια. Κι εγώ ένιωσα την ανάγκη να καταγράψω αυτά ακριβώς τα αισθήματα που συνόδευαν τα διάφορα στάδια. Αυτούσια, έτσι όπως αναδύονταν από το βαλλόμενο είναι μου. Στο βιβλίο αυτό δε θα βρείτε πραγματική θέση δική μου. Υπέρ ή κατά. Θα βρείτε τις εκάστοτε θέσεις, τις αντιδράσεις του οποιουδήποτε θα δεχόταν το εκάστοτε ερέθισμα.     
Δεν ακολούθησα τη σημερινή επιτακτική επιταγή της “απόλυτης” θέσης, της μάχης από ένα σταθερό χαράκωμα. Δε θέλησα ούτε να δαιμονοποιήσω, ούτε να αγιοποιήσω. Γιατί δεν έπρεπε. Γιατί ποτέ δεν πρέπει να γίνεται. Γιατί ποτέ δεν είναι έτσι τα πράγματα, επειδή έτσι μας τα παρουσιάζουν κάποιοι. Γιατί μ’ ενδιέφερε το σήμερα σε σχέση με το τότε. Μ’ ενδιέφερε να ανακαλύψω πόσο μου κοστίζει σήμερα το τότε, μ’ ενδιέφερε να ανασύρω από την εντέχνως, και σκόπιμα, και επιστημονικά, και απρόσωπα τοποθετημένη καλύπτρα τους τις βάσεις της σημερινής πραγματικότητας στην Πολιτική και την κοινωνία, που είχαν τεθεί από τον ίδιο τον Ιωάννη Καποδίστρια, σε μια εποχή που οι αξίες ήταν άλλες και οι αντιδράσεις εντελώς διαφορετικές. Και τις βάσεις αυτές δεν τις ανακάλυψα εν μία νυκτί. Παιδεύτηκα, και οι μεταμορφώσεις μου πέρασαν στη γραφή. Έτσι, αλλού είμαι γλυκιά, κι αλλού σκληρή, ίσως με βρείτε αδυσώπητη σε ορισμένα σημεία. Ίσως ακραία. Δε με πειράζει. Γιατί έτσι είναι η ίδια η ζωή. Ποτέ δεν είναι ίδια και… ίσια και αδιατάρακτη, ποτέ δεν ακολουθεί μια αυστηρά προγραμματισμένη γραμμή, όπως ορίζει το μάρκετινγκ. Κι εγώ δεν ήθελα να αναπαράγω πρισέτ του μάρκετινγκ. Ήθελα να επιστρέψω στη ζωή. Ο κάθε άνθρωπος είναι ψυχή, νους, σώμα και αίμα, άλλοτε θερμόαιμο και κοχλάζον, κι άλλοτε ψυχρό, σχεδόν ανύπαρκτο, που εξωτερικά εμφανίζεται ως μία ανέκφραστη μάσκα… Ο κάθε άνθρωπος είναι ο ίδιος ο απρόβλεπτος παράγων με σάρκα και οστά. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, στην αιωνιότητα…
Είμαι παράδοξη, κι έτσι ίσως φανώ κατά σημεία, αλλά έτσι είναι η ζωή. Και οι απόψεις μας, αυτά που ακούμε και λέμε, έτσι όπως εκάστοτε τα ακούμε και τα λέμε, είναι η σημερινή παράνοια εντός μας. Αυτό που δεχόμαστε αδιαλλείπτως από το περιβάλλον, κι αυτό που εκπέμπουμε αδιάκοπα στο περιβάλλον, καθώς γράφουμε εμείς για τους αυριανούς τη δική μας Ιστορία…
Γιατί, ποιος είναι ο στόχος, τελικά, στην έρευνα της Ιστορίας; Το χθες, το σήμερα;… Πάντα το σήμερα είναι αυτό που μας καίει. Άλλωστε, η όποια αναδρομή δεν έχει αξία, αν δεν μπορεί να λειτουργήσει στο τώρα, στον τόπο και το χρόνο, τον παρόντα και τυραννικό και άγνωρο στο επόμενο βήμα, που θα έχει όμως κάτι από το χαρακτήρα παλαιών βημάτων…
Ο Ιωάννης Καποδίστριας και η αλληλογραφία του είναι το παρόν εφαλτήριο για το σκοπό….

ΚΟΣΜΙΚΟ ΡΟΛΟΪ

Ένα μυθιστόρημα που είδε, από το 2003, την τραγική πορεία του Πολιτισμού μας προς τη μοιραία του κατάληξη…

Είδος: Μυθιστόρημα
Έκδοση: Α΄ - Σεπτέμβριος 2003
Διαστάσεις: 14 x 21 - Σελίδες: 255
Τιμή: 10 ευρώ

Η παρουσίαση του βιβλίου είχε γίνει δύο φορές το χειμώνα του 2003, στο φιλοσοφικό εργαστήρι «Εργάνη» και στη Στοά του βιβλίου / βιβλιοπωλείο Κέδρος - Έσοπτρον με συνομιλητή της συγγραφέως τη δεύτερη φορά, τον Παναγιώτη Μαρίνη.

Όταν η Ποίηση γίνεται Μύηση
και η Προσωπική Εμπειρία Μυθιστορία

Το μυθιστόρημα αυτό της Ντορέτας Πέππα αποτελεί μία όντως ξεχωριστή λογοτεχνική παρουσία στο χώρο των ελληνικών εκδόσεων. Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική μυθιστορηματική άποψη, που αντλεί στοιχεία και από τα εκφραστικά μέσα της ποίησης και οδηγεί νοητικά τον αναγνώστη στη σύγχρονη απόδοση ενός πανάρχαιου ελληνικού μύθου, μέσα από το μικρόκοσμο μιας έφηβης ηρωίδας, της Αριάδνης.

Η ιστορία κινείται σε διαφορετικούς χρόνους. Από τη μία ο καθημερινός καταθλιπτικός χρόνος που γίνεται από όλους αντιληπτός, αλλά και ο χώρος, ο κοινωνικός λαβύρινθος που αποτελεί το αντικείμενο παρατήρησης, αλλά και το πεδίο δράσης και εξέλιξης για την ηρωίδα: οι εξωσχολικές παρέες, η πρώτη, η εφηβική επαφή με τον κόσμο της νύχτας και τις ψυχότροπες ουσίες, η εμπλοκή στην Πολιτική και η απογοήτευση από τη διάτρητη λογική του εγχώριου, αλλά και του παγκόσμιου συστήματος, η κρίση των ιδεών, ο έρωτας, αλλά και το σεξ και η αναπόφευκτη σύγκρουση με το γονεϊκό περιβάλλον… Και λίγο αργότερα, η φοιτητική ζωή, η αγωνία για το αύριο, καθώς έρχεται η πικρή συνειδητοποίηση ότι το πτυχίο δεν αποτελεί καμία εξασφάλιση, αλλά ούτε και προσφέρει μια βαθύτερη γνώση τελικά…
Κι από την άλλη, ο κοσμικός χρόνος, που μετρά τους δικούς του κύκλους έξω από τα ανθρώπινα, αδιαφορώντας για τα ανθρώπινα… Και που όπως έχει ορίσει την αφετηρία, θα ορίσει και αναπόφευκτα τη λήξη του παρόντος κύκλου.
Μα και ένας τρίτος χρόνος, ο αιθερικός χρόνος, που, μόνο μέσω αυτού, μπορεί ο άνθρωπος να απεγκλωβιστεί από το μυωπικό γήινο περιβάλλον του και να έρθει σε επαφή με τον κοσμικό χρόνο. Ώστε να γνωρίσει…
Αυτός ακριβώς ο αιθερικός χρόνος γίνεται το μέσον για να απελευθερωθεί σιγά σιγά η ηρωίδα από όλα εκείνα που πληγώνουν και καταστρέφουν τους νέους τις τελευταίες δεκαετίες, επιτγχάνοντας μια “σύγχρονη” ορφική μύηση και συντονίζοντας τελικά την ατομική ύπαρξη με την αρμονία των σφαιρών. Τώρα η ηρωίδα, έχοντας οριστικά ξεφύγει από ένα ασφυκτικό και συχνά νοσηρό κοινωνικό περιβάλλον -ένα περιβάλλον όπου οι αξίες βρίσκονται σε έκπτωση, οι ευκαιρίες για βελτίωση του επιπέδου ζωής τείνουν προς εξαφάνιση και η κακότητα προσφέρεται αφειδώς- και έχοντας λυτρωθεί από τις προσωπικές της ερινύες, είναι πλέον ώριμη να προχωρήσει στις πλέον υγιείς επιλογές για τη ζωή του κάθε ανθρώπου, που είναι...

ΚΟΣΜΙΚΟ ΡΟΛΟΪ

(μια εκ βαθέων ανάλυση)

Τα τελευταία είκοσι χρόνια στη χώρα μας παρατηρήθηκε μια στροφή του αναγνωστικού κοινού προς την έρευνα, την αναζήτηση, τη μεταφυσική και βεβαίως, την αρχαία ελληνική γραμματεία και το σχολιασμό της από παλαιότερους και σύγχρονους μελετητές.
Η λογοτεχνία –και ειδικά, η ελληνική- που έθρεψε, ζύμωσε και ανέδειξε γενιές και γενιές, δείχνει να έχει ατονίσει, δεν κυριαρχεί όπως άλλοτε στις προτιμήσεις των ανήσυχων κυρίως πνευμάτων, δεν είναι πια η μεγάλη ερωμένη των «ψαγμένων» βιβλιοφίλων. Παρόλο που παρατηρείται το αντιφατικό φαινόμενο να εκδίδονται πλήθος λογοτεχνικά βιβλία -και κυρίως μυθιστορήματα. Ίσως γι’ αυτό… Και γι’ αυτό…
Όσο για την ποίηση, βαίνει σχεδόν στην ανυπαρξία -φευ!- του εκδοτικού στερεώματος… Ο άνθρωπος χάνει ολότελα πια το λυρισμό του και παραδίδεται σ’ έναν άκρατο και ψυχοφθόρο υλισμό…
Είναι αλήθεια ότι η σύγχρονη ειδικά λογοτεχνία δεν τιμά, σε μεγάλο ποσοστό, το όνομά της, καθώς αποτελεί πρωτίστως μάλλον “κακοτεχνία του λόγου”. Ακόμα και η γλώσσα που χρησιμοποιείται, δηλαδή, ακολουθεί την ίδια γραμμή που επικρατεί και στις άλλες μορφές της τέχνης και της… τεχνικής. Το εύκολο, το γρήγορο, το επίπεδο, το αβασάνιστο. Από την άλλη, στα ίδια πλαίσια κινείται και η θεματολογία. Η τάση προς το “διαφορετικό”, που έχει καταντήσει να είναι η θλιβερή μας… καθημερινότητα και… κοινοτοπία, η διαστρεβλωμένη άποψη περί πάντων, η μέθοδος της εύκολης λύσης στο ανάγνωσμα -που όσο εύκολα διαβάζεται, τόσο εύκολα ξεχνιέται- και αναγκαστικώς, η εμμονή στα σημερινά ταμπού της πολυπολιτισμικότητας, τα χαλαρά όρια ανάμεσα στις έννοιες, η τεχνηέντως προωθούμενη σύγχυση ανάμεσα στο αγαθό και την κακότητα, η προπαγάνδα, δηλαδή, μιας ολόκληρης “παγκοσμιοποιητικής” κοινωνίας, που διακηρύσσει πως είναι “σοβαρή” και “ρεαλιστική”, δηλαδή, για να είμαστε ειλικρινείς, μιας κοινωνίας αθλίας και επισήμως αποφασισμένης να… ακυρώσει την πνευματική δύναμη του ανθρώπου -και δη του «πολιτισμένου»- γιατί αυτό ορίζεται από τα κέντρα της εξουσίας ανά τον πλανήτη. Όλ’ αυτά μαζί… και η λογοτεχνία, από την άλλη πλευρά, μετέωρη, αμήχανη, απαθής φορές φορές…
Η λογοτεχνία σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ στρατευμένη στην υπηρεσία των μεγάλων συμφερόντων. Γι’ αυτό και δεν είναι γοητευτική, δεν είναι ερατή πια. Η έρευνα, αντίθετα, βασίζεται στην αυθεντία, στις παραδεδομένες προαιώνιες αξίες, που σήμερα τελούν υπό διωγμό, γι’ αυτό ακριβώς και δημιουργούν μια αίσθηση ασφάλειας στο σημερινό άνθρωπο, που παρά το γεγονός ότι βιώνει καθ’ όλα την εποχή του και προσκολλάται απελπισμένα στο μύθο της απόλυτης… ασφάλειας και αταραξίας του πολιτιστικού οικοδομήματος, αισθάνεται πιο ανασφαλής από ποτέ, επειδή πλέον χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του, καθώς το οικοδόμημα κλονίζεται –το βλέπουμε, δεν το βλέπουμε!...
Από την άλλη, όμως, και με τις ευλογίες απάντων σχεδόν, η φαντασία περιορίζεται ολοένα, δολοφονείται στο βωμό της «επιστημονικότητας», η ελευθερία δολίως απενεργοποιείται. Αφού είναι η μόνη που γεννά… Άρα, μπορεί να γεννήσει και κάτι απρόβλεπτο, κάτι επικίνδυνο για το σύστημα…
Αλλά οφείλουμε να το τονίσουμε εδώ. Μόνο η ελεύθερη αναζήτηση της φαντασίας παράγει πραγματική λογοτεχνία. Και η λογοτεχνία, όταν εμφανίζεται ως μη στρατευμένη, ως πηγαία δημιουργία, αποτελεί κατάθεση της ψυχής που δονείται από τις Μούσες και μέσα από το γράφειν μεταδίδει την παλμοδόνηση στον αποδέκτη της. Και τότε, μπορεί κι αυτή, σαν άλλη ελευθερία και φαντασία, να γεννήσει, μπορεί να σπείρει στην καρδιά, γιατί στην καρδιά μιλά… με καρδιά. Γιατί η λογοτεχνία, ο λυρισμός, η ποίηση, όταν ξεπηδούν μέσα από την έκσταση, ελευθερώνουν. Και τον πομπό και τον αποδέκτη. Και η δύναμη αυτή έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ πιο ισχυρή ως κινητήριος μοχλός για την ανθρώπινη σκέψη, μα και για την απόφαση της απελευθέρωσης από τα όποια δεσμά, η δύναμη της λογοτεχνίας είναι απείρως πιο λυτρωτική από οποιαδήποτε επιστημονική ανάλυση.
Η μελέτη, η έρευνα είναι η εξασφάλιση, η πορεία εκ του ασφαλούς. Η λογοτεχνία είναι το κάλεσμα προς το άγνωστο. Και το άγνωστο αποδεικνύεται πάντα γοητευτικό, αν και η σημερινή ανθρωπότητα δεν τολμά και δεν αποφασίζει για τίποτα. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον… Παρ’ όλ’ αυτά, πράττει… Χωρίς ατομική βούληση και απόφαση και χωρίς καμιά πραγματική διάθεση ανάλυσης των πεπραγμένων ή των πραττομένων…
Όσο για μένα, δεν ήταν εύκολη η… απόφαση της έκδοσης του μυθιστορήματός μου “Κοσμικό ρολόι”. Δε θα το εκθειάσω, μα ούτε και θα το ψέξω βέβαια, όπως ίσως σπεύσουν να κάνουν κάποιοι άλλοι, μη παρόντες… Για μένα, το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί κατ’ ουσίαν μια από τις επαναστατικές μου πράξεις. Γιατί εν πολλοίς είμαι εγώ, είναι η ψυχή μου γυμνή, εκτεθειμένη απέναντι σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που, στη μεγάλη του πλειοψηφία, δεν επιθυμεί καθόλου να ξεφύγει από κάποιες προσχεδιασμένες και οριοθετημένες νόρμες. Ούτε και θέλει να του ταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα, γιατί ο φόβος του αγνώστου είναι παρών και ισχυρός, μόνο το τεχνηέντως “διαφορετικό” είναι πολυδιαφημισμένο και αποδεκτό, καθώς ο φόβος είναι η μεγάλη “αρετή” του σημερινού ανθρώπου. Και είναι, μάλιστα, απόλυτα πεπεισμένος πως… κάπως έτσι είναι η… αρετή!
Ας δούμε όμως από λίγο πιο κοντά το βιβλίο…
Η έφηβη ηρωίδα της ιστορίας, η Αριάδνη, δεν είναι το “παιδί” που μας παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, επιμένοντας σε μια ακόμη μυθολογική προσέγγιση του σύγχρονου ανθρώπου. Η εφηβική ηλικία, που σήμερα “ντύνεται” επικοινωνιακά με ροδοπέταλα, αλλά στην πράξη ωθείται προς ό,τι αρρωστημένο και ευτελές, είναι η αρχή της περιπέτειας της ψυχής στην παρούσα ενσάρκωση, γιατί η ψυχή δεν έχει ηλικία, έρχεται εδώ για να αποκτήσει επιπρόσθετες εμπειρίες. Δεν υπάρχουν όρια στις δυνατότητές της, αρκεί να στοχεύει πάντα προς το καλύτερο, αρκεί να έχει ήδη εντός της διακριτά τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό -κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο μέσω μιας πραγματικής παιδείας, που πόρρω απέχει η έννοιά της από τη σημερινή εκπαιδευτική εφαρμογή. Η ψυχή οφείλει να βιώσει εμπειρίες, δεν είναι καταδικαστέο, ούτε και παράλογο το να δοκιμάσει ώστε να αποφασίσει,  η καταδίκη της ψυχής έρχεται μόνο αν αυτές οι εμπειρίες καταντήσουν συνήθειες. Η ψυχή βλάπτεται ουσιαστικά μόνο αν δεν μπορέσει να ξεδιπλώσει σωστά το μίτο της και κολλήσει κάπου μέσα στο λαβύρινθο. Δεν έχει σημασία αν αυτές οι εμπειρίες είναι απαγορευτικές για τον καθωσπρεπισμό, αρκεί να ξεπεραστούν αφού εξεταστούν, και να ξεπεραστούν όχι εξαιτίας της κοινωνικής κατανάγκης, αλλά χάριν της συνειδητοποίησης. Κι αυτό είναι κάτι που μόνο η ίδια η ψυχή μπορεί να το καταφέρει. Και αφού αποδεσμευτεί, να προχωρήσει. Ώστε να κατορθώσει κάποια στιγμή να αναζητήσει την ουσία των πραγμάτων. Να ακούσει τελικά το κοσμικό ρολόι που χτυπά τους δικούς του χρόνους μέσα μας, γύρω μας, τόσο κοντά και τόσο μακριά μας, να έρθει σε επαφή με τους θείους κόσμους και να βιώσει τη μόνη εμπειρία που αξίζει πραγματικά και που ξεπερνά και αυτήν ακόμη την έννοια της συνήθειας, την ένωση με το παν, ψυχή τε και σώματι, έτσι όπως μας το παρέδωσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι μεγάλοι αυτοί νόες. Κι αυτό δεν επιτυγχάνεται με κοινωνικούς κανόνες. Γιατί κανένας κανόνας -και μάλιστα σύγχρονος!- δε στρέφει προς τα εκεί την ψυχή. Άλλωστε, όλα αυτά τα “μεταφυσικά” είναι έξω από τα επίσημα ενδιαφέροντα, είναι εξοβελιστέα μάλιστα ως επικίνδυνα για την εύθραυστη ισορροπία ενός καθαρά τεχνοκρατικού και στείρου πολιτισμού, που είναι όμως καταδικασμένος εξαιτίας αυτής ακριβώς της στεγανότητάς του, αφού μόνο η φαντασία και η ελεύθερη έκφραση μπορούν να γεννήσουν το αύριο. Κι αυτές οι ιερές αδελφές της ψυχής αγνοούνται επιδεικτικά σήμερα, όταν δεν καταδικάζονται…
Γράφοντας το “Κοσμικό ρολόι”, λειτούργησα αυθόρμητα, ελεύθερα, αδιαφορώντας για τα πρέπει και τις αξιωματικές επιταγές της εποχής -ιδεολογικές και… εμπορικές- υπακούοντας εκστατικά στην ποιητική έκφραση που επέβαλλε η φαντασία μου εντός μου. Ήταν μια ανάγκη και μια απόφαση, από τη στιγμή που πεθύμησα να ακολουθήσω τον αγαθό δρόμο των Θεών και να απομακρύνω με αποστροφή την αθεϊα, την ακαμψία και τη φτήνεια της εποχής μου. Γιατί στη ζωή μας, αν θέλουμε να ανελιχθούμε, μόνο σ’ αυτές τις ιερές της ψυχής αδελφές οφείλουμε να υπακούμε: στην ποιητική φαντασία και στην ελευθερία της έκφρασης, μακριά από ευτέλειες και χυδαιότητες…
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, έτσι ως επίλογο των λεγομένων μου, να σας παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από το “Κοσμικό ρολόι”:

“Οι άνθρωποι της εποχής του διαστήματος και του όλο και πιο ασήμαντου ηθικού αναστήματος -τουλάχιστον πολλοί από δαύτους- φορούσαν γραβάτες σατέν, κοστούμια με μελετημένο ντιζάιν, συνθετικό δέρμα ή… οικολογική γούνα και χρυσά ρολόγια Rolex.
Κάτι, όμως, κάπου τους είχε ξεφύγει, παρά την τόση πια σοφία τους.
Το κοσμικό ρολόι, στην αχτίνα του ήλιου γατζωμένο, συνέχιζε να μετράει το δικό του κοσμικό χρόνο, χωρίς κανείς από τους επιφανείς και διακεκριμένους επιστήμονες να το έχει ακόμα εντοπίσει, χωρίς κανείς πεπερασμένος να το έχει ποτέ δει, μια και δεν είχε ποτέ εμφανιστεί σε καμιά οθόνη. Ούτε, βέβαια, υποψιαζόταν κανείς πως αυτό ήταν το κλειδί για την εκδίκηση που θα έπαιρνε μια μέρα η γη, κανείς δε διανοούνταν ότι αυτό το ρολόι θα σήμαινε το ξεκαθάρισμα στο οποίο θα προχωρούσε το θεϊκά εμφορούμενο σύμπαν, μη δίνοντας άλλο χρόνο στο θράσος και την αποκοτιά, στην ύβρι αυτών των θνητών κι ανακυκλούμενων πλασμάτων...”

Προφητείες για την Ελλάδα
και τα Βαλκάνια
Είδος: Μεταφυσική έρευνα
Έκδοση: Α΄ - Μάιος 1999
Διαστάσεις: 14 x 21 - Σελίδες: 336
Τιμή: 10 ευρώ

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1999, μεσούσης της αμερικανικής / ευρωπαϊκής επέλασης κατά της Γιουγκοσλαβίας και, μέσω της ανάλυσης των προφητειών του Νοστράδαμου, «προέβλεψε» εύστοχα δύο γεγονότα: α. τι σήμαινε ο χρησμός του Γάλλου μυστικιστή Μισέλ ντε Νοστρεντάμ για τον Ιούλιο του 1999 και β. πώς είχε εκ των προτέρων δει την πτώση των διδύμων πύργων το 2001, στη Νέα Υόρκη.
Εκτός από τις προφητείες του Νοστράδαμου (μόνο όσες αφορούν την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, στο χρονικό όριο λίγο πριν και λίγο μετά το 2000), συμπεριλαμβάνονται και οι προφητείες του Κοσμά του Αιτωλού.
Επίσης, καταγράφονται βιβλικές κανονικές και απόκρυφες γραφές, οι οποίες, όπως αποδεικνύεται, δεν αποτελούν πραγματικές προφητείες, αλλά προσδοκίες βιβλοπλήκτων φανατικών Ιουδαίων των προ και μετά χριστιανικών χρόνων, οι οποίες οδεύουν προς εκπλήρωση από τους σημερινούς νοσταλγούς του χάους, χάρη στην παντοδύναμη της εποχής τεχνολογία.

Τα αρχαία κείμενα βλέπουν το σήμερα

Τι αποκαλύπτουν για το μέλλον μας τα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, αλλά και οι γραφές σοφίας άλλων αρχαίων λαών!
Είδος: Μεταφυσική μελέτη
Έκδοση: Α΄ - 2003
Διαστάσεις: 14 x 21 - Σελίδες: 336
Τιμή: 5 ευρώ

Τα χρησμοδοτικά κείμενα που μας άφησε ο Ησίοδος, ο Πλούταρχος, ο Ευριπίδης, ο Λιβάνιος κ.ά. μέσα από τα κλασικά έργα της Αρχαίας ελληνικής Γραμματείας.
Ποιο είναι το συγκλονιστικό περιεχόμενο της πινακίδας του Ιδαλίου, που βρέθηκε στην Κύπρο.
Τι βρίσκουμε για το μέλλον μας στις Βέδες και στα βουδιστικά κείμενα.
Ακόμη, τι λένε επακριβώς οι αμερικανικοί πολιτισμοί (Μάγιας, Χόπι κ.ά.) για το τέλος των καιρών.

Αποσπάσματα από το βιβλίο

«Και πολλά από τα μεγαλόπρεπα τα δέντρα έγερναν στο χώμα και τα όμορφα φύλλα τους έπεφταν, κι έπεφτε κι ο καρπός καθώς με λύσσα φυσούσε ο Βοριάς καταπώς το είχε ο Ζευς ορίσει. (είχε διαταραχθεί ο κύκλος των εποχών και της φύσης, υπήρχαν έντονες κλιματολογικές αναστατώσεις, όπως το βιώνουμε και τώρα! Ο τελευταίος Κατακλυσμός δεν έγινε εν μία… νυκτί, τα σημάδια ήταν εμφανή επί καιρό, σε συνδυασμό με πολεμικές συγκρούσεις. Και αυτό, μαζί με τον υπερπληθυσμό που αναφέρθηκε παραπάνω, είναι άλλο ένα σημάδι για μας) Και η θάλασσα έβραζε και όλα έτρεμαν μες στην ορμή του [του Διός] (υποθαλάσσια ηφαίστεια και σεισμοί!), έφθινε και του ανθρώπου η δύναμη (και ο ίδιος ο άνθρωπος έβλεπε εντός του τη φθορά, που αντανακλούσε την αναστάτωση της φύσης. Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι έχουν σήμερα τρελαθεί και υπάρχει τόση έκπτωση των ηθών και τόση ανοησία!), μίκραινε κι ο καρπός στης άνοιξης την εποχή (καταστροφή των καλλιεργειών, κάτι μάς λέει κι αυτό…), τότε που ο άτριχος, μέσα από τα σπλάχνα της γης, πάνω στα όρη κάθε τρία χρόνια γεννά παιδιά τρία…», Ησίοδος.

“Προφητεύει”, λοιπόν, ο Ευριπίδης δια στόματος Κάδμου:
“Κι εγώ ο δυστυχής, ο γέρος, μέτοικος θα πάω στους βαρβάρους. Και μου τό ‘χει γράψει ο χρησμός, εναντίον της Ελλάδας εγώ να οδηγήσω βάρβαρο στρατό μιγάδων. Εγώ είμαι που θα πηγαίνω μπροστάρης στις λόγχες και την κόρη του Άρη, την Αρμονία, τη γυναίκα τη δική μου, θα τη φέρω κι εκείνη μαζί, δράκος εγώ, δράκαινα κι αυτή με άγρια όψη, να πατήσουμε τους βωμούς και τους τάφους τους Ελληνικούς…”

Οι Αζτέκοι πίστευαν ότι ο κίνδυνος γίνεται πολύ μεγάλος κάθε φορά που ολοκληρώνεται ένας αιώνας, δηλαδή κάθε 52 χρόνια. Έτσι, τότε ξεκινούσαν μια μεγάλη λιτανεία και πήγαιναν σε ένα μέρος που λέγεται Σέρο ντε λα Εστρέλα, δηλαδή Τόπος του Άστρου. Αν οι Πλειάδες, που στους Αζτέκους ήταν γνωστές με το όνομα Γιοχουαλτεκούτλι, περνούσαν από το νότιο μεσημβρινό του ουράνιου στερεώματος τα μεσάνυχτα, τότε όλα έβαιναν καλώς. Αυτό ήταν το σημάδι. Γιατί αν δεν έφταναν στο συγκεκριμένο σημείο οι Πλειάδες, σήμαινε πως ο κόσμος θα καταστρεφόταν. Αυτό βέβαια δε συνέβη ποτέ κι έτσι, κάθε φορά, άναβαν μια μεγάλη φωτιά και έσπαγαν τα κεραμεικά -όπως κάνουμε κι εμείς στο θάνατο- για να ξορκίσουν το κακό. Ποια γνώση όμως κρύβεται σ’ αυτή την πεποίθηση, που συνδέει την καταστροφή του κόσμου με την κίνηση των Πλειάδων;

“ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΖΩΣΑ,
κλαίουσα και μειδιώσα”.
 
Η συγκεκριμένη περιοδική έκδοση κυκλοφορούσε τέσσερις φορές το χρόνο, από τις εκδόσεις ΕΠΟΣ, στα περίπτερα και σε κάποια βιβλιοπωλεία και ήταν μονογραφία της Ντορέτας Πέππα.
Τα αιώνια υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου, αλλά και τα μεγάλα σημερινά κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, ειδωμένα από τη φιλοσοφική σκοπιά, δηλαδή, πιο αντικειμενικά, χωρίς εφήμερες συναισθηματικές φορτίσεις και, όσο το δυνατόν, αποστασιοποιημένα από συγκεκριμένα γεγονότα, πρόσωπα και πράγματα.

Η περιοδική αυτή έκδοση, μέσα από ειδικά μελετημένα και βασισμένα σε πλούσια βιβλιογραφία άρθρα, λειτούργησαν στο χώρο και στο χρόνο ως μικρές φιλοσοφικές πραγματείες, επιχειρώντας μια ολιστική εξέταση όλων όσων βιώνουμε ως σύγχρονη πραγματικότητα, με αφετηρία τη διαχρονική σοφία των αρχαίων ελληνικών φιλοσοφικών κειμένων, αλλά και με αναφορές στα φιλοσοφικά κείμενα νεοτέρων χρόνων, αρχής γενομένης από το χρονικό ορόσημο της Αναγέννησης και με έμφαση κυρίως στην πνευματική συνέχειά της, δηλαδή στον Διαφωτισμό.

Σε μια εποχή πολλαπλών πιέσεων, κατά την οποία υπάρχει αναγκαστικά η τάση να αντιμετωπίζουμε τα πάντα βιαστικά και “αγχωμένα”, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνουμε εύκολα να αναλύουμε σε βάθος τα πράγματα, η φωνή της Φιλοσοφίας είναι περισσότερο από ποτέ επιβεβλημένο να ακουστεί, καθώς είναι η μόνη φωνή που, στα πλαίσια των κατακτήσεων του ανθρωπίνου πνεύματος ως σύνολο, μεταγγίζει στον εκάστοτε Πολιτισμό τις διαχρονικές ηθικές αξίες και κληροδοτεί τις “συνταγές” για ευδαιμονία, πρόοδο και εξέλιξη, ακόμη κι όταν νομίζουμε ότι όλα γύρω μας καταρρέουν.

Μπορείτε να προμηθευτείτε όλα τα τεύχη της περιοδικής έκδοσης “ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΖΩΣΑ, κλαίουσα και μειδιώσα”, μέσω της συγγραφέως.

Βρείτε (ανά τεύχος) τα εξής θέματα:

Τεύχος 1 & 2: «Ειρήνης αγαθά και Άρεως έργα» - Πότε ο πόλεμος κρίνεται εν δικαίω και πότε η ειρήνη είναι επίπλαστη (το θέμα ολοκληρώνεται σε δύο τεύχη).

Τεύχος 3: «Άθεοι, ασεβείς και δεισιδαίμονες οι εκπεσόντες άνθρωποι της Νέας Εποχής» - Περί της σύγχρονης αθεϊας, του θράσους και της δεισιδαιμονίας του σημερινού ανθρώπου - Οι θρησκείες της Νέας Εποχής. Στο τεύχος συμπεριλαμβάνεται και αφιέρωμα στο τι εστί «Πολιτικό ήθος» και τι σημαίνει «Εκσυγχρονισμός» στην πράξη.

Τεύχος 4: «Ήλιος και Σελήνη» - Το τρίδυμο μυστικό του φωτός / Οι κώδικες της ευζωίας – «Μάθετε να ζείτε ευτυχείς» - Πλάτωνος «Τίμαιος», ανάλυση (1ο μέρος).

Τεύχος 5: «Ο σύγχρονος κινηματογράφος» - Πόσο επικίνδυνη αποδεικνύεται για την ψυχολογία και το μέλλον η κινούμενη εικόνα.

Τεύχος 6: Πλάτωνος «Τίμαιος», ανάλυση (2ο μέρος) – «Τα κοσμικά μυστήρια των Ορφικών» - Ηράκλειτος, «Αείζωον πυρ και το τέλος του μεγάλου ενιαυτού».

Τεύχος 7: «Ο κακός είναι ανόητος» - απόδειξη με μαθηματική ακρίβεια, Περί κακίας και ανοησίας σύγχρονης και διαχρονικής.

Τεύχος 8: «Αρχαία Ελληνική Θρησκεία – Έλληνες Αρχαιόθρησκοι» - Όλες οι θέσεις και οι αρχές της πατρώας γηγενούς θρησκείας των Ελλήνων Αρχαιοθρήσκων.