"Γαμήθηκε ο Δίας"...
Παρένθεση: Εάν αυτοί, οι Συριζαίοι, μπορούν να
το βάζουν έτσι όπως το διαβάζετε σε επίσημο σποτ τους, τότε μπορώ κι εγώ να το
γράψω ακριβώς όπως διατυπώθηκε. Εδώ το σποτ:
Αλλά τα σχόλια επ’ αυτής της ύβρεως, επ’ αυτής της
επαίσχυντης πρόκλησης, αργότερα. Σπεύδε βραδέως και θυμού κράτει…
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γεγονός
πρώτο, και εξίσου σημαντικό με την ύβρι: η αισχρή και ύπουλη προπαγάνδα που
γίνεται σε βάρος των εφήβων και των πολύ νέων: κύριος στόχος, εύκολος στόχος οι
17ρηδες ψηφοφόροι, καταφανώς! Οι άνθρωποι της ηλικίας αυτής είναι από τη φύση
τους αμφισβητίες, αντιδραστικοί και, συχνά, κακότροποι -παράξενο, αλήθεια, η
πρώτη αναλαμπή της σκέψης του ανθρώπου να είναι η αμφισβήτηση του ίδιου του
περιβάλλοντός του, δηλαδή της ίδιας της ύπαρξής του εντός του κόσμου! Η πρώτη
ερωτική φύση εμφανίζεται, δυστυχώς, στον άνθρωπο με πολύ δραματικό τρόπο. Με
ακραίες συμπεριφορές και παραφορές. Κι αυτό το ξέρουν οι εκμαυλιστές των
ανθρώπων. Αλλά επειδή υπάρχουν, ευτυχώς, και πολλά σκεπτόμενα παιδιά, που
συγκρατούν με τη λογική τις αχαλίνωτες ορμές και εξάρσεις τους όσο μπορούν και
αντιστέκονται στις υποβολές κατά το δυνατόν, στην τελευταία σκηνή οι
διαφημιστές Συριζαίοι δείχνουν και το επίπεδο των παιδιών στα οποία απευθύνονται:
ένα νέο κορίτσι βγάζει τη γλώσσα του σε μια κίνηση απαξίωσης, που μπορεί να
φαίνεται cool στους αδαείς,
αλλά είναι ένα εξαιρετικά θλιβερό θέαμα, αφού ο μορφασμός -και όχι ο έναρθρος
λόγος- είναι ίσως το μόνο εκφραστικό μέσον που διαθέτει το δυστυχισμένο αυτό
πλάσμα, είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας τον οποίο μπορεί να χειριστεί με
ευκολία… Πόσο λυπηρό…
Τα παιδιά
αυτά, οι έφηβοι και τα κάπως μεγαλύτερα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία σήμερα, δεν είναι κακά
(υπάρχουν και οι φύσει κακοί άνθρωποι, βέβαια, ας μην κρυβόμαστε), είναι
μπερδεμένα και δυστυχώς και εκ παραλλήλου, εξαιρετικά αμόρφωτα. Άκουσα π.χ.
εχθές στον τελικό του Master Chef έναν ιδιαίτερα συμπαθή παίκτη, τον Παντελή, ο
οποίος όταν άκουσε τι περί Τζοκόντας, ρώτησε αφελέστατα: «Η Τζοκόντα του
Πικασσού;» Μη γελάτε. Είναι η θλιβερή μας
πραγματικότητα…
Η αμορφωσιά,
σε συνδυασμό με την έξαψη της ηλικίας, είναι το καλύτερο βούτυρο στο ψωμί των
εξουσιαστών. Σε κάποιους είναι γνωστό το παραμύθι με τον «Αυλητή του Χάμελιν»: ένας
τύπος με μαγικό αυλό σώζει μία πόλη (το Χάμελιν) από τα ποντίκια, παρασύροντάς
τα και οδηγώντας τα στο ποτάμι όπου πνίγονται. Ο δήμαρχος της πόλης, όμως,
αρνείται να του δώσει την αμοιβή του, οπότε εκείνος παρασύρει τα παιδιά των
κατοίκων με το μαγικό αυλό του και κανείς δεν τα ξαναβλέπει ποτέ. Το παραμύθι
είναι σαφές ότι υποδεικνύει πως, εξαρχής, ο στόχος ήταν τα παιδιά, αφού ο «αυλητής»
γνωρίζει πόσο παραδόπιστοι είναι οι πολιτικοί (δήμαρχος) και αναλαμβάνει να
καθαρίσει προσωρινά την πόλη, με στόχο να της στερήσει το μέλλον της: τα
παιδιά!
Να ξέρετε,
αγαπητά μου παιδιά, ότι όποιος σας χαϊδεύει τ’ αυτιά, δεν το κάνει ποτέ χωρίς
συμφέρον. Όποιος σας παρακινεί σε μια δήθεν ελευθερία και σας ξεσηκώνει με
λόγια και ταξίματα, έχει ως στόχο να σας αποκόψει από τους φύσει συμμάχους σας και
αντί για ελευθερία, να σας οδηγήσει στη δική του ποίμνη εκμετάλλευσης, ώστε να
καταστείτε υπηρέτες, δούλοι, «φρέσκο αίμα» και «κιμάς» σε ένα πολύ
καλοζυγισμένο και πολυοργανωμένο και αναπόδραστο σύστημα, δηλαδή σε μια
προκατασκευασμένη και άκρως τυραννική φυλακή.
Ως προς το ίδιο το υβριστικό κατά του Διός
μήνυμα τώρα… Δε θα μπω στη λογική που μπήκαν άλλοι –π.χ. το ΥΣΕΕ, που μέσα στη
χλιαρή και άνευρη διαμαρτυρία την οποία έκανε, έθεσε και το ερώτημα γιατί να
μην υβρίζεται ο Θεός της επικρατούσας θρησκείας (τον Γιαχωβλάχ εννοούν, άραγε);
Ρητορικό ερώτημα… Μπορούσαν (οι του ΥΣΕΕ, οι ιθύνοντες νόες εννοώ, όχι ο κόσμος
που ακολουθεί «στωικά»), εάν ήθελαν, και αν έχουν, όντως, (τις έχουν, άραγε;) τις
δυνατότητες που επικαλούνται νομικώς ως προς το «θρησκευτικό», να κάνουν πολύ
πιο ουσιώδη πράγματα από του να στέλνουν ραβασάκια στους «αδελφούς» του ΣΥΡΙΖΑ,
αφού «λεφτά υπάρχουν» εκεί, στο ΥΣΕΕ… ακόμα… Κάτι που δε συμβαίνει, βεβαίως, με
τη συντριπτική πλειοψηφία των θρησκευτών της Πατρώας Θρησκείας. Αλλά πώς να
στραφείς κατά εκείνων με τους οποίους έχεις από το πάλαι τόσα χαμόγελα
αλληλοκατανόησης ανταλλάξει και τόσες συγκλίσεις επιτελέσει; Τους αφήνω να
συγκλίνουν, λοιπόν, για λίγο ακόμα, βλέποντας δυστυχώς το μέλλον τους κάπως
αβέβαιο και ζοφερό, αφού η ύπαρξή τους δεν ωφελεί πλέον το σύστημα όπως πριν,
οπότε…
Έρχομαι στο
δια ταύτα: "Γαμήθηκε ο
Δίας"... Ο συγκεκριμένος αόριστος χρόνος (γαμήθηκε) έχει διπλή και
αντιθετική σημασία και δηλώνει, πέραν του δήθεν τυχαίου της έκφρασης που
κάποιοι τη λένε –κακώς- από συνήθεια και που σημαίνει ότι κάτι απέτυχε οικτρά, τη
νίκη επί του υποκειμένου στην περιγραφόμενη «πράξη». Λέμε ότι αυτός «γαμήθηκε» >
κατατροπώθηκε! Δηλαδή, μας λένε ότι ο Δίας νικήθηκε! Απ’ αυτούς προφανώς…
Δηλαδή, επί του προκειμένου, νικήθηκε η Αρχαία μας Ιστορία, ο πανάρχαιος
Πολιτισμός μας, η ίδια μας η εθνική οντότητα από τους πρωταγωνιστές της Συμφωνίας
των Πρεσπών... Αλήθεια, αφού αυτοί οι άνθρωποι είναι άθεοι, γιατί ασχολούνται,
και μάλιστα με τόσο μένος, με κάτι ανύπαρκτο γι’ αυτούς; Και πώς θεωρούν ότι το
νίκησαν –ευσεβείς πόθοι βέβαια ανοήτων μηδενιστών- αφού… δεν υπάρχει;
Το τι θα πράξει ο Ζευς, δεν είναι της παρούσης
να το πω, ούτε και θέλω. Οι εκπλήξεις έρχονται και δε θα είναι ευχάριστες… για
πολλούς!
Εστιάζω, όμως, και σε κάποια επιμέρους, αλλά
όχι αμελητέα:
Το «εικαστικό»
(σε πολυφορεμένο και «εφηβικό» στυλ, όλα παίζουν το ρόλο τους) στο οποίο
αναγράφεται η παραπάνω έκφραση, πέφτει ακριβώς μαζί με τη δήθεν «καταπιεστική»,
άρα «κατακριτέα» από τους δημιουργούς του σποτ εντολή: «Μη βρίζεις», ενώ η επίμαχη
φράση αυτό ακριβώς κάνει: βρίζει! Αυτή η «αντιθετική τεχνική
διαφήμισης» εφαρμόζεται επίτηδες, για να αποτυπώσει καλύτερα το μήνυμα της εικόνας
(και όχι του λόγου) στον αποδέκτη. Λέει «Μη βρίζεις», αλλά προτρέπει στο
ακριβώς αντίθετο: «Βρίζε». Ποιον;… Τον Δία! Τους ευχαριστούμε, βέβαια, γιατί
άθελά τους και μες στην κακία, τη λύσσα και την ανοησία τους, παραδέχονται
ουσιαστικά την ύπαρξη και τη ζώσα
δύναμη του υψίστου πατρός Διός! Μην ξεχνάμε και το του Πλάτωνος: «Ο κακός είναι
ανόητος»!
Έτερον. Το
μήνυμα μεταδίδεται μέσα από ένα πολύπλοκο σκίτσο, που, προφανώς, θέλει να
δείξει ότι το έφτιαξε ένας έφηβος! Το αναφέραμε ήδη. Στο υπόλοιπο σποτ, όλα τα
άλλα «κακά» τού επιβάλλονται του εφήβου, εδώ, όμως, υποδεικνύεται η δήθεν «δική
του» άποψη (μια σαφώς υποβαλλόμενη άποψη, βεβαίως!). Έχω υπάρξει διαφημίστρια
πριν πολλά χρόνια και ξέρω καλά αυτές τις τεχνικές υποβολής και προπαγάνδας.
Ας δούμε τι
άλλο υπάρχει στο σχέδιο: Ένα ανοιχτό και άδειο κεφάλι, με κλειστά, υπνωτισμένα
μάτια, στα δεξιά, που του υποβάλλονται ορθογώνια σχήματα που θυμίζουν
στατιστικές και τα οποία, μετατρεπόμενα σε βέλη > μαζικές υποβολές,
εισέρχονται στο άδειο κρανίο του «θύματος». Από κάτω του υπάρχει και ένα
λουκέτο: η κατάστασή του έχει κλειδώσει… αφού ο ίδιος ο εγκέφαλος βρίσκεται
ζωγραφισμένος στο κέντρο, εκτός κρανίου, γι’ αυτό και… δεν μπορεί να αρθρώσει
λόγο (βλ. τις τελείτσες)! Θυμηθείτε το κορίτσι στο τέλος του σποτ, είναι η
επισφράγιση αυτού εδώ του υποσυνείδητου μηνύματος! Ο άνθρωπος – άδειο κρανίο, ο
ανεγκέφαλος! Κι αποπάνω από τον μη
σκεπτόμενο πλέον εγκέφαλο, ένα… διαμάντι και ένα κλειδί του σολ! Ως απόρροια όλης
της αριστερής πλευράς «Art» (η αριστερή κουλτούρα και τέχνη), στη σύγχρονη (;) βέβαια
αντίληψη του όρου «τέχνη»: δηλαδή, βάψε, μπογιάτισε το σύμπαν και τους πάντες
(τεχνικές Ρουβίκωνα), πάρε τη μουσική σου έτοιμο πακέτο, βλέπε, όμως, και το
διαμάντι στα όνειρά σου (το χλιδάτο τρόπο ζωής, προς τα… δεξιά), βλέπε και τα
πάντα ανάποδα («αριστερό» πεντάκτινο, ανάποδο σε σχέση με τα άλλα 4 [2 δεξιά
και 2 αριστερά], που είναι όρθια). Και, κυρίως, μη μιλάς! Σκάσε!
Τέλος, κάτω
κάτω, υπάρχει μία «πορεία» που κατευθύνεται από δύο πυραύλους, δεξιά κι
αριστερά. Πήγαινε, ζήσε στο… διάστημα, δηλαδή στην κοσμάρα σου (το λέει πιο
κάτω στο ίδιο το σποτ, προτάσσοντας το «Μην…» πάλι και πάλι), αρχής γεννωμένης από
το αθώο πυραυλάκι από χαρτί, που το φτιάχνουν οι μαθητές στα σχολεία … Γιατί από κει ξεκινούν όλα! Δηλαδή, από σένα
τον ίδιο, νέε και αθώε μου, ευήκοε και νόστιμε… «μεζέ»… Εσύ φταις για όλα!
Κι αυτό
είναι το κλου της υπόθεσης! Και σε
σέρνω από τη μύτη, και σε κοροϊδεύω, και σου επιρρίπτω την πάσα ευθύνη για
ό,τι πάθεις! Αυτό λέει το σποτ στους νέους, που δεν έχουν την πείρα και τις απαραίτητες
γνώσεις για να πιάσουν τα υπονοούμενα.
Γι’ αυτό «γαμήθηκε ο Δίας» εντός σου, νέε και
νέα, δηλαδή γαμήθηκε η σκέψη, η λογική η ζωή! Understand?
Ντορέτα Πέππα