«Ρουβίκωνας». Ο
«Ρουβικώνας», όπως τον αποκαλεί, με λάβρα ρητορική εναντίον του, ο ραβίνος
Μαρδοχάι Φριζής, που έπεσαν όλοι –ακόμα και το ΚΙΣ (Κεντρικό Ισραηλιτικό
Συμβούλιο)!!!- να τον φάνε, επειδή είπε τη γνώμη του –είχε το δικαίωμα αυτό,
δεν το είχε, κύριοι υπέρμαχοι της… Δημοκρατίας; Μπορεί να υπήρξε εν μέρει υπερβολικός,
αλλά ανέφερε και μερικά ενδιαφέροντα πράγματα –αρκετά από αυτά εύστοχα
ομολογουμένως- αλλά ευρισκόμενα… εκτός πολιτικών συμφερόντων Ελλάδας / Ισραήλ,
επί της παρούσης, τουλάχιστον. Οπότε… στην πυρά!
Αλλά εδώ δε μας
ενδιαφέρει η αριστερή / αριστεροδέξια κυβέρνηση της Ελλάδας ή η πολτική /
γεωπολιτική προπαγάνδα του Ισραήλ, μας ενδιαφέρει αποκλειστικά και καθ’
ολοκληρίαν ο Ρουβίκωνας και η πολιτική, κοινωνική, φυσική, αλλά και…
αποκρυφιστική του διάσταση! Σας προτείνω να αφιερώσετε χρόνο και να διαβάσετε
το μεγάλο αυτό άρθρο, γιατί θα οδηγήσει το μυαλό όλων μας σε μονοπάτια που
είναι ανοικτά ως ενδεχόμενα στο μέλλον και θα επηρεάσουν τη ζωή μας ακόμη πιο
δραματικά το επόμενο διάστημα και όχι μόνο...
«Ρουβίκωνας», λοιπόν. Ίσως
η πιο αξιοσημείωτη, η πιο οργανωμένη, η πιο «ψαγμένη», η πιο μορφωμένη και
έμφρων τελικά, η πιο εντυπωσιακή και η πιο αινιγματική αν θέλετε, αλλά και η
πιο ελεύθερη (ασύδοτη ή… προγραμματική;;;) στις κινήσεις της «αναρχική» ομάδα,
που δραστηριοποιείται σήμερα εντός της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά γιατί…
«Ρουβίκωνας»; Τι υποκρύπτει η επιλογή του πράγματι παράξενου -για τα
«αντιεξουσιαστικά» δεδομένα κυρίως- ιστορικού αυτού ονόματος, με τα πολλά
«σημαινόμενα» και την κρυφή αλλά αναντίρρητη μεταφυσική διάσταση;
Ας αφήσουμε για λίγο
αργότερα τη διερεύνηση αυτή και ας δούμε πρώτα κάποια πρακτικά, πεζά, αλλά και
απαραίτητα, κάποια στοιχεία της δράσης των ανθρώπων αυτών, παλαιότερα και
νεώτερα, με αιχμές του δόρατος την πρόσφατη επίθεση στην πρεσβεία του Ισραήλ με
κόκκινη μπογιά, αλλά και την παράνομη είσοδο των μελών του «Ρουβίκωνα» στο
Πεντάγωνο, στις 17 Νοεμβρίου του παρελθόντος έτους –ένας σαφής υπαινιγμός των συγκεκριμένων
«αντιεξουσιαστών» για τη πνευματική σύνδεσή τους με την Επέτειο του
Πολυτεχνείου, ένδοξη κατά τα πρώτα 10 χρόνια της καθιέρωσής της, αδιάφορο
πανηγυράκι μετά μουσικής (και μάλιστα επαναστατικής για καθαρό χαβαλέ), σε μια
Ελλάδα εφησυχασμένων νέο-Ευρωπαίων «σοσιαλιστών», μια ευκαιρία σύναξης για ποπ
κορν, σουβλάκια και μαλλί της γριάς τις επόμενες δεκαετίες της επανάληψης του
φθαρμένου πλέον αυτού θεσμού, βαλλόμενη τα τελευταία χρόνια ως ψευδής και
ανυπόστατη. Η ιστορική και όχι μόνο αλήθεια, βέβαια, είναι πάντα κάπου στη
μέση… Αλλά αυτά δε θα μας απασχολήσουν περαιτέρω εδώ…
Η δράση της
«συλλογικότητας» αυτής, όπως αυτοαποκαλείται ο «Ρουβίκωνας», κατόρθωσε –ασχέτως
της πολιτικής τοποθέτησης ενός εκάστου- να γίνει, ομολογουμένως, συμπαθής σε
μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων (παρεμβάσεις για τη σωτηρία κατοικιών, απειλές κατά
ασυνείδητων χρηματιζόμενων γιατρών, επιθέσεις κατά κύκλων σχετιζομένων με το τραπεζικό
περιβάλλον κ.λ.π.), σε αντίθεση με τη δράση του λεγομένου «γκέτο των
Εξαρχείων», αυτών των «γνωστών» άγνωστων (που λέει ο λόγος), αυτών των απίθανων
τύπων (συχνά αλλοδαπών, εγχώριων και εισαγόμενων, που επιστρατεύονται ανά
περίπτωση, προς εκτέλεση βίαιων, παράλογων και ανήθικων χτυπημάτων κατά πάντων,
μηδέ των Ελλήνων πολιτών / θυμάτων εξαιρουμένων, με μόνη τυφλή επιταγή τη
δημιουργία χάους και άστοχης αναταραχής).
Φαινομενικά, ο
«Ρουβίκωνας» καμία σχέση δεν έχει μ’ αυτά τα «παιδιά» (;) των Εξαρχείων,
εμφανίζει φιλολαϊκό πρόσωπο, δείχνει να σκύβει πάνω από το λαό και τα
προβλήματά του, επιδεικνύει υψηλό ποσοστό κοινωνικής ευαισθησίας και βρίσκεται,
ως δια μαγείας… παντού, στον
κατάλληλο χρόνο και τόπο! Ποιος είναι πιο επιδεκτικός μιας καλύτερης πολιτικής
«τύχης» για το μέλλον: οι ανεγκέφαλοι, απεχθείς και αντιπαθητικοί κουκουλοφόροι
- μπαχαλάκηδες (που, να μου το θυμηθείτε, θα τους πετσοκόψουν εν μία νυκτί,
κάποια στιγμή, όχι και τόσο μακρινή, όταν τα βλαμμένα αυτά «παιδιά» θα έχουν
τελειώσει τη «βρώμικη δουλειά» εναντίον όλων μας) ή τα εκλεπτυσμένα και «ραφινάτα»
μέλη του «αριστεροαναρχοαυτόνομου» Ρουβίκωνα, που πρόσφατα απέκτησαν και νομική υπόσταση, με την
ίδρυση… πολιτιστικού συλλόγου κατόπιν αίτησης που κατέθεσαν στο βαθιά
«εξουσιαστικό» (κατά τα άλλα) Ειρηνοδικείο της Αθήνας; Η επωνυμία του νέου
φορέα είναι «Πολιτιστικός Σύλλογος Εργαζομένων “Αθήναιον”» (πουλάκια μου,
αηδονάκια μου, δηλαδή!!!) Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου εξελέγη γνωστός
αναρχικός (μηδέποτε κατονομαζόμενος ευρέως, όπως και οι λοιποί).
Σήμα - σύμβολο
του νέου συλλόγου είναι το αστέρι, αλλά όχι το σύνηθες των αριστερών / αναρχικών
(εννοώ την πεντάλφα, που σε άλλες περιπτώσεις την ταυτίζουν με τους Σατανιστές,
ό,τι βολεύει εκάστοτε!), αλλά ένα… εξάκτινο
αστέρι, το οποίο στη μέση έχει –καθόλου τυχαία– το γράμμα «Ρ». Για
θυμηθείτε και ένα άλλο, πασίγνωστο εξάκτινο άστρο με «Ρ» > Ρόθτσιλντ >
κόκκινη ασπίδα… Μπορεί, φυσικά, να μιλάμε για απλή σύμπτωση, αν και στο τέλος,
θα δούμε αν υπάρχει κάποια αλήθεια σ’ αυτόν το συνειρμό… Εν κατακλείδι, λοιπόν…
Τι λέτε; Ποιος είναι
πιο επίφοβος (βλ. «επικίνδυνος»), ε; Ή, έστω, και πιο ενδιαφέρων για τις
μελλοντικές εξελίξεις; Τα «παλιόπαιδα τ’ ατίθασα» των Εξαρχείων, με το μυαλό
βραδύποδα ή τα ραφινάτα και «χειρουργικά» κομάντος του Ρουβίκωνα, που ορισμένως
έχουν ήδη πολεμήσει στη… Συρία, άρα έχουν και ενεργό στρατιωτικό βραχίονα; Θα το δούμε, ξεκινώντας από τα
γεγονότα και συνεχίζοντας την εξέταση του φαινομένου «Ρουβίκωνας» από τη
συμβολιστική σκοπιά –μιας και περισσότερο τα σύμβολα μπορεί να μας οδηγήσουν
στο συμβολιζόμενο και υποκρυπτόμενο, παρά η απλή παράθεση γεγονότων- κι εσείς
θα βγάλετε τα συμπεράσματά σας…
Ας θυμηθούμε κάποιες
από τις δράσεις των «Ρουβικώνων»…
Από το 2015
Η πρώτη ενέργεια του Ρουβίκωνα, που έλαβε ευρεία προβολή και εμφανιζόταν
μάλλον ως άκαιρη και «μη λογική» για το δημόσιο αίσθημα, ήταν η κατάληψη των
κεντρικών γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ στις 8 Μαρτίου. Τα μέλη της ομάδας είχαν
αναρτήσει πανό και είχαν πετάξει φέιγ βολάν για την κατάργηση των φυλακών τύπου
Γ΄ (φυλακές υψίστης ασφαλείας) –αλλά… κουβέντα για την τότε διαπραγμάτευση και
τα προηγούμενα μνημόνια! Οι Έλληνες θεώρησαν ιταμή αυτή την «παρέμβαση» (ήταν
αρχή τότε ακόμα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και υπήρχε μια γενική ευφορία –
είχε ξεχαστεί προς στιγμήν η Εφορία). Πάντως, οι φυλακές τύπου Γ΄, στη
συνέχεια… και ως δια μαγείας, καταργήθηκαν και με το νόμο Παρασκευόπουλου, οι
κακούργοι αποφυλακίστηκαν, άρχισαν τα σουλάτσα ελευθέρως (και με την άδεια της
Αστυνομίας) και καταλήξαμε στη σημερινή λυσσώδη έκρηξη της εγκληματικότητας, με
αποτροπιαστικές δολοφονίες τύπου Ζαφειρόπουλου και Δώρας Ζέμπερη, αφού τα
κουμάσια κάθε καρυδιάς, τα άνθη αυτά του κακού (οι αποφυλακισθέντες καθότι
κριθέντες ως «ακίνδυνοι») πήραν το ελεύθερο για να δρουν ανεξέλεγκτα! Δε λέω
πως οι «Ρουβίκωνες» (θυμίζει λίγο «Ρουβίτσες», ε;;;) το είχαν κάνει αυτό
εξεπίτηδες τότε… Απλά, οι «συμπτώσεις», ως δια μαγείας, εμένα, προσωπικά, με
προβληματίζουν…
Στη συνέχεια, φαίνεται πως επήλθε κάποια «διορθωτική»
ρύθμιση στο όλο σκεπτικό –η λαοφιλία ενδιαφέρει πάρα πολύ τον «Ρουβίκωνα», όπως
ενδιαφέρει τον κάθε ερώμενο την εξουσία, άλλη μια… σύμπτωση, βεβαίως- γι’ αυτό
και οι επόμενες κινήσεις (και για δύο + χρόνια) στην πλειονότητά τους (αλλά όχι
στο σύνολό τους, όπως π.χ. η αμέριστη και ασύδοτη υποστήριξη σε πρόσφυγες και
λαθρό, που δε βρίσκει σύμφωνη τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων), γίνονταν
με άλλα κριτήρια και στόχευαν στο να ικανοποιούν κατά το δυνατόν το δημόσιο αίσθημα. Αναφέρω ενδεικτικά:
Ειρηνική κατάληψη των κεντρικών γραφείων της Siemens (κι αν την έχουμε άχτι τη Siemens!) – Εισβολή στα γραφεία του ΤΑΙΠΕΔ (κάνοντας και καταστροφές
σε εξοπλισμό, μηχανήματα κ.λ.π., κάτι που θα επαναλάβουν στις περισσότερες
«εισβολές» τους) – Εισβολή στα γραφεία της εταιρείας τραπεζικών
συστημάτων «Τειρεσίας» (ένα «χτύπημα» εξαιρετικά εύστοχο, καθότι συντριπτικώς συμπλέον
με το αίσθημα των Ελλήνων!!!!).
Και το 2016…
Εισβολή, στις 16 Μαρτίου, στο ξενοδοχείο Χίλτον, όπου διέμεναν οι
εκπρόσωποι των δανειστών της Ελλάδας (αυτό κι αν ήταν επιτυχία!!!! Και ποιος
Έλληνας δε θέλει να σπάσει τα μούτρα σ’ αυτά τα βρωμόσκυλα, τους δανειστές
–άσχετο αν δεν το τολμάει ή δεν το… ομολογεί δημοσίως!) – «Επίθεση» με μαύρες
και κόκκινες μπογιές στην Τουρκική Πρεσβεία στο Κολωνάκι, λίγες μέρες μετά
το αποτυχημένο
πραξικόπημα στην Τουρκία. Όλοι το χάρηκαν, ακόμα και οι
Κολωνακιώτες (φαντάσου, ε;)! Απαγγέλθηκαν κατηγορίες σε ιδρυτικό μέλος της
οργάνωσης –άδηλον τι έγινε στην πορεία με αυτές τις κατηγορίες! Γενικά, όσοι «Ρουβίκωνες»
και να προσαχθούν εκάστοτε, αφήνονται συνήθως ελεύθεροι, χάνονται, απλώς
εξαφανίζονται –ποιος ξέρει;- που έλεγε και για τους λαθρό η Κυρά-Τασία… Μόνο
τώρα τελευταία σφίξανε λίγο (λίγο, όμως) τα «λουριά», αφού το ζητάνε πια οι
φίλοι μας οι Εβραίοι… πώς να το κάνουμε; Βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα!
Παρόλο που οι ίδιοι αυτοί Εβραίοι κατακεραύνωσαν και τον Φριζή, που έβρισε τον…
«Ρουβίκωνα»! Διγλωσσία; Παράνοια; Όλα παίζουν και πάνω απ’ όλα… το διπλό
ταμπλό! Επιβαλλόμενο, εύλογο και… απαραίτητο! Σε κάθε «παιχνίδι», σε κάθε «ζαριά»…
Θα τα δούμε πιο κάτω αυτά τα περί παιγνίων...
2017
(πέρσι)
Με καλυμμένα τα πρόσωπα, οι Ρουβίκωνες πέταξαν κόκκινες
μπογιές και φυλλάδια στο Τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή –αλλά, διατί; Δια
να δηλώσουν συμπαράσταση προς το DHKP-C, μια τουρκική μεν, κουρδική κατ’ ουσίαν ακροαριστερή
οργάνωση, που διώκεται για τρομοκρατική δράση στην Τουρκία. Εντελώς
συμπτωματικά, μερικούς μήνες μετά, η Αστυνομία μας (η δικιά μας) εξάρθρωσε μια
γιάφκα τους (των DHKP-C) στην Αθήνα, που (πιθανόν) να ετοίμαζε
«τρομοκρατικό» χτύπημα και εντός της χώρας, ίσως κατά την επικείμενη επίσκεψη
Ερντογάν! Τους έκαψε τους ανθρώπους ο Ρουβίκωνας! Πάνε αυτοί! Νά ’ταν κι άλλοι!
Μπορεί να ήταν άλλη μια «σύμπτωση», όμως, και αυτή η… ως δια μαγείας «σύλληψη»
των Κούρδων «τρομοκρατών» -τις οίδεν; Λέτε τώρα, εσχάτως, που τα έβαλαν με το
Ισραήλ προς χάριν των Παλαιστινίων (για χάρη των Παλαιστινίων είχαν εισβάλει
και στο Πεντάγωνο!) να γίνει πιο επισφαλής η κατάσταση των υπερασπιζομένων (των
Παλαιστινίων δήλον ότι); Λέμε τώρα… Και για να τελειώνουμε με τις «Ρουβικωνοδράσεις»,
πάμε και για κάποια ακόμα! Από την 1η Μαρτίου, μέλη της συλλογικότητας
εισέβαλαν σε συμβολαιογραφεία στην Αθήνα, προκαλώντας υλικές καταστροφές, λόγω
της συμμετοχής των συγκεκριμένων γραφείων στους πλειστηριασμούς κατοικιών. Και ποιος δε χειροκροτεί αυτές τις
ενέργειες; Από το λαό, εννοώ. Ο λαός πάνω απ’ όλα!!!! Παρόλ’ αυτά… Οι
πλειστηριασμοί ξεκινούν ηλεκτρονικά πια (και δειλά δειλά, είναι αλήθεια), με
τους ντελάληδες του συστήματος να λένε πως πρόκειται για ακίνητα πολυτελή
γνωστών μπαταχτσήδων και φοροφυγάδων, και όχι για «πρώτες» λαϊκές κατοικίες!
Για να δούμε ποιος είναι ο επόμενος λαγός στο καπέλο των ταχυδακτυλουργών της
συγκυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ + Τρόικα) και πού την πάνε τη βαλίτσα… Πάντως, ο
Ρουβίκωνας έκανε το χρέος του, όλα κι όλα!
Πάμ’ παρακάτω!
Στις 19 Μαρτίου, μέλη του Ρουβίκωνα εισέβαλαν και τα
«έσπασαν» στα γραφεία του ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας) –άλλη πληγή αυτή, υπεύθυνη
για τις εφιαλτικές υπερχρεώσεις στο λογαριασμό του ρεύματος. Πώς να μην
επικροτήσουν άπαντες το συγκεκριμένο, απόλυτα δίκαιο «χτύπημα»; Αφού η επίθεση
έγινε ως «ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αυξήσεις των αποδοχών των στελεχών του
ΑΔΜΗΕ, αλλά και γιατί κόβεται το ρεύμα σε χιλιάδες οικογένειες». Πάντως, το
γκουβέρνο μας, ακάθεκτο, ήδη δρομολόγησε κλείσιμο λιγνιτωρυχείων κ.λ.π.
υποδομών (και ξεπούλημα άλλων, μηδέ της ίδιας της μισοπουλημένης ΔΕΗ
εξαιρουμένης), στα πλαίσια της «πράσινης ανάπτυξης» της ΕΕ – Λίγο πιο μετά, οι «Ρουβίκωνες»
εισέβαλαν στο κτίριο
της Τράπεζας της Ελλάδος (ιδιοκτησίας κατ’
ουσίαν Ρόθτσιλντ, με την οποία συνεχίζουν ν συμπράττουν ενδόξως και οι
ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όπως και οι προηγηθέντες πολιτικάντηδες της εξουσίας –κρατήστε τη
λέξη «εξουσία») και πέταξαν φυλλάδια με αναρχικά συνθήματα όπως το «να
πατήσουμε τα άβατα της εξουσίας» (Τι θέλει να πει ο ποιητής;;;!!!! Αφού οι «Ρουβίκωνες»
είναι… αντιεξουσιαστές!!!!!) και «η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ο μπράβος των
μνημονίων» -αληθέστατον και συμπαθητικότατον ως διακήρυξη! Τα μέλη του
Ρουβίκωνα, μερικά λεπτά αργότερα από την εισβολή και χωρίς να κάνουν ΚΑΜΙΑ «ζημιά»
εντός του «ναού» του χρήματος, αποχώρησαν και από εδώ, και μάλιστα χωρίς να
γίνουν ΚΑΘΟΛΟΥ προσαγωγές στη συγκεκριμένη περίπτωση!!! - Λέμε ακόμα ότι, στις 5 Νοεμβρίου, έπεσαν μπογιές
στο δικαστικό μέγαρο της Λάρισας, επειδή «το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Λάρισας καταδίκασε μεν ομόφωνα
σε 12 χρόνια κάθειρξης στρατιωτικό που βίαζε επί σειρά ετών την κόρη του, αλλά
η έφεση είχε ανασταλτικό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα ο στρατιωτικός να αφεθεί
ελεύθερος». Ένα διαφορετικό «χτύπημα», μη πολιτικό και ασύνηθες για
«συλλογικότητες» αριστερίστικου τύπου, που στόχευε όμως ακριβώς στην καρδιά:
την απόλυτη συμφωνία της κοινής γνώμης, αφού οι παιδεραστές έχουν γίνει άλλος
ένας σύγχρονος και φρικτός εφιάλτης! Και το γεγονός ότι ο φρικτός
παιδεραστής ήταν στρατιωτικός έπαιξε κι αυτό το ρόλο του! – Αναφέρω ακόμη ένα
από τα τελευταία «χτυπήματα»: την εισβολή στην Περιφέρεια Αττικής και τη
διαμαρτυρία για τα αντιπλημμυρικά έργα (που δεν έγιναν) και για τις καταστροφές
και τους νεκρούς από την πλημμύρα. Άλλο ένα “success story” των «Ρουβικώνων»!
Όσο για την ονομασία «Ρουβίκωνας», να τι λέει επί του θέματος ένας εκ
των «επικεφαλής», ο Γιώργος Καλαϊτζίδης σε συνέντευξή του στο «Βαθύ κόκκινο»:
«Το όνομα βγήκε από την λογική της υπέρβασης.
Την λογική δηλαδή να μπούμε στον δρόμο ενός πολιτικού αγώνα χωρίς γυρισμό εντός
ή εκτός εισαγωγικών, δηλαδή να μπούμε σε μια λογική υπέρβασης για τα πράγματα
που θέλουμε για τα ιδανικά που πιστεύουμε για τον αγώνα που θέλουμε να δώσουμε.
Ένα δρόμο χωρίς γυρισμό υπό την έννοια να είναι τίμιος και ειλικρινής.»
Για να δούμε, είναι τόσο απλά και τόσο ειλικρινώς υλιστικά τα αίτια της
επιλογής αυτής; Και μάλιστα μιας επιλογής, που δεν κινητοποιείται από μια «λογική αυτοϊκανοποίησης πολιτικής ή διαχείρισης
ενός απλού πολιτικού μικρομάγαζου,
το οποίο δεν θα ξεπερνούσε τα εσκαμμένα», αλλά που έχει πολύ πιο υψιπετείς στόχους; Ας μην
ξεχνάμε ότι τα οράματα –και τα πολιτικά- δεν είναι ποτέ υλικής φύσης, οπότε… Πάμε για τα εσωτεριστικά πεδία!
Ο
ιστορικός και γεωγραφικός Ρουβίκων
Στα λατινικά: Rubico, που προέρχεται από τη λέξη rubeus, που σημαίνει «ο κόκκινος» -λογική,
εν πρώτοις, επιλογή για μια αριστερή ομάδα. Μα οι αναρχικοί δεν είναι…
«μαύροι»; Άλλαξαν χρώμα; Επίσης, η κατάληξη icο (Rub-ico) σημαίνει: βάλλω,
πλήττω, τύπτω. Ταιριαστό και αυτό με
μια ομάδα «κρούσης»! «Ρουβίκων» > «Το κόκκινο χτύπημα».
Πίσω στον ποταμό Ρουβίκωνα
όμως, που ονομάστηκε «κόκκινος» επειδή τα νερά του κοκκινίζουν από τη λάσπη. Ένας «μικρός» μεν, αλλά ποταμός πάντως,
σε κάθε περίπτωση… Ο Ρουβίκων, που χύνεται στην Αδριατική θάλασσα, είναι αβαθής και
βρίσκεται στη βορειοανατολική Ιταλία, νότια της Ραβέννας και της Τσεζένα και
βόρεια
του Ρίμινι. Αναφέρω ακόμη ότι κάποιοι
ποταμοί, όπως ο υπόγειος ποταμός του Βελγίου (Βρυξέλλες), αλλά και πολλά ποτάμια
στις ΗΠΑ (μα και τοπωνύμια) έχουν περιέργως το όνομα «Ρουβίκων». Όπως, στο
Ουισκόνσιν, το Ιλλινόις, το Μίτσιγκαν και κυρίως στην Καλιφόρνια (όπου και το
Χόλιγουντ).
Ιταλία > Ρώμη, Αμερική > Νέα Ρώμη, Ελλάδα > οψόμεθα εις Φιλίππους…
Ο Ρουβίκων, ως γνωστόν,
έχει συνδεθεί με πολύ σημαντικά γεγονότα της Παγκόσμιας Ιστορίας. Και ειδικά,
με την αρχή του τέλους της περιόδου της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας (και της
Δημοκρατίας εν γένει). Υπάρχει
μάλιστα και σχετικό βιβλίο (εκδ. 2003), το «Ρουβίκων: ο θρίαμβος και η τραγωδία
της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας», του Tom
Holland,
στο οποίο γίνονται και κάποιες συγκρίσεις ανάμεσα στο τότε και στο τώρα. Πάμε
όμως σε κάποια κατεξοχήν ιστορικά.
Ο Ρουβίκωνας έχει συνδέσει την
ονομασία του κυρίως με τον Ιούλιο Καίσαρα και τη διαμάχη του με τον Πομπήιο, ο
οποίος είχε πείσει τη Σύγκλητο όχι μόνο να ανακαλέσει τα προνόμια του Καίσαρα,
αλλά και να τον κηρύξει εκτός Νόμου. Ο Καίσαρ δεν είχε άλλη λύση από του να
προχωρήσει με τον αριθμητικά μικρότερο στρατό του εναντίον της ίδιας της Ρώμης.
Εδώ παρεμβαίνει στην Ιστορία, αλλά και στην ιστορία του Καίσαρα ο Ρουβίκωνας (ο
ποταμός)! Η Ρωμαϊκή Δημοκρατία απαγόρευε στους Ρωμαίους στρατηγούς να διαβούν
τον Ρουβίκωνα με τις λεγεώνες τους, κι αυτό ήταν ένα μέτρο προς αποφυγήν
πραξικοπήματος ή εμφυλίου πολέμου. Προσέξτε ένα ένα τα σημαινόμενα σε σχέση με
το θέμα μας! Εξουσία – πραξικόπημα – εμφύλιος – υπέρβαση των ορίων – παρακοή της
Συγκλήτου (Κοινοβουλίου) – λήξη της Δημοκρατίας!
Δε λέω πως εκείνα τα τινά σχετίζονται με τα σημερινά τινά, αλλά τίποτε δεν
αποκλείεται, αφού η Ιστορία επαναλαμβάνεται άλλοτε ως φάρσα και άλλοτε ως
τραγωδία…
Ο Ιούλιος Καίσαρ αποφάσισε, λοιπόν, να
διαβεί τον Ρουβίκωνα στις 10 Ιανουαρίου του 49 π.α.χ.χ. (καλό είναι να έχουμε
το νου μας κάθε 10 του Γενάρη) και είπε την ιστορική φράση: "Ο κύβος
ερρίφθη"
(alea jacta est), όπως αναφέρει ο Σουητώνιος στο έργο του
«Βίος του Καίσαρος». Θα δούμε σε λίγο το γιατί επέλεξε αυτή τη φράση ο Ιούλιος.. Όσο για την άλλη φράση: "διέβη τον
Ρουβίκωνα", μέχρι σήμερα, αναφέρεται σε ανθρώπους που εν γνώσει τους
λαμβάνουν μια ριψοκίνδυνη απόφαση χωρίς επιστροφή. Στη φωτογραφία αρχαίο ζάρι:
Αλλά ας παραμείνουμε
στον «κύβο» και ας αρχίσουμε λίγο να δοκιμάζουμε κάποιες… ζαριές!
Ο
Πλούταρχος, στον βίο του «Πομπήιου» αναφέρει ότι ο Ρουβίκωνας ήταν το φυσικό
γεωγραφικό όριο μεταξύ της πόλεως της Ρώμης και των περιχώρων της. Κανένα
στρατιωτικό σώμα, σύμφωνα με τους αυστηρούς ρωμαϊκούς νόμους, δεν επιτρεπόταν
να διαβεί αυτό το φυσικό όριο και να εισέλθει οπλισμένο μέσα στην πόλη εκτός από
το σώμα των Πραιτοριανών, που ήταν επιφορτισμένο με την προστασία του σώματος
της Συγκλήτου και το οποίο βρισκόταν πάντα μέσα στην πόλη. Οι
παραβάτες στρατηγοί και οι άνδρες τους εθεωρούντο ένοχοι εσχάτης προδοσίας και
ιεροσυλίας, κάτι που επέσυρε την ποινή του θανάτου. Όπως καταλαβαίνουμε, μια
τέτοια απόφαση δε θα πρέπει να ήταν εύκολη για τον Καίσαρα, ούτε και θα την
πήρε αβασάνιστα.
Υπήρχε,
όμως, και μία παλιά προφητεία, που
έλεγε ότι ο ηγέτης που θα διάβαινε οπλισμένος τον Ρουβίκωνα θα γινόταν και ο απόλυτος κυρίαρχος της Ρώμης. Βέβαια,
υπήρχε και κάτι αρνητικό στην όλη ιστορία, γιατί η ίδια προφητεία προέλεγε ακόμη για τον ηγέτη αυτόν ότι θα έβρισκε βίαιο
θάνατο από τον ίδιο του το γιο. Και έτσι έγινε πράγματι. Ο Καίσαρας κατήργησε
την Σύγκλητο, έγινε απόλυτος κυρίαρχος της Ρώμης και στο τέλος, σφαγιάστηκε από
ομάδα συνωμοτών, με αρχηγούς τον Κάσσιο και τον Βρούτο, που μάλλον ήταν νόθος γιος
του. Οι συνωμότες, τέλος, κυνηγήθηκαν από τον Μάρκο Αντώνιο, τον Οκταβιανό
κ.ά., και νικήθηκαν στους Φιλίππους της Μακεδονίας (Ελλάδα).
Όμως, η
ιστορία του Ιουλίου Καίσαρα βρίθει από Ελλάδα, αφού ακόμη και η έκφραση «Ο
κύβος ερρίφθη» έχει ελληνική προέλευση! Ανήκει αρχικά στον Μένανδρο, αγαπημένο ποιητή του
Καίσαρα, και εμφανίζεται σε ένα στίχο του Μενάνδρου στην ‘Ἀρρηφόρῳ’ (ή
‘Αυλητρίς’). Ο Πλούταρχος, επίσης, γράφει, για το συγκεκριμένο
περιστατικό με τον Ιούλιο Καίσαρα: "Ἑλληνιστὶ πρὸς τοὺς παρόντας
ἐκβοήσας, «Ἀνεῤῥίφθω ο κύβος» (ή
‘πας ανερρίφθω κύβος’), διεβίβαζε τὸν στρατόν." Δηλαδή:
«Αφού φώναξε δυνατά (ο Καίσαρ) στα ελληνικά προς τους παρόντες: ‘Ανερρίφθω
κύβος’ (η ζαριά έπεσε, όπως θα λέγαμε σε ελεύθερη απόδοση), έβαλε το στρατό να
διαβεί (τον Ρουβίκωνα)».
Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι ο Ιούλιος Καίσαρ συνδέεται με την επίσης
διάσημη ιστορική φράση: «Ήλθον, είδον, ενίκησα» (veni, vidi,
vici), που υπονοεί
γρήγορα και καίρια, χειρουργικά «χτυπήματα». Και αυτή η έκφραση είναι ελληνική
όμως, και μάλιστα του Δημοκρίτου: «Ο
κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος, ήλθες, είδες, απήλθες».
Γιατί, λοιπόν, να μην είναι ελκυστικότατο το όνομα «Ρουβίκωνας» σε
κάποιους που δρουν εντός της Ελλάδας με γρήγορα και καίρια χτυπήματα, με την
κάμερα (η σημερινή θεατρική «σκηνή») ανά χείρας και με ανατρεπτική λογική κατά
της κεντρικής εξουσίας, την οποία θέλουν, όμως, να… Να την καταλάβουν, όπως ο
Ιούλιος ή… ;;; Στοπ εδώ!
Πάμε σε κάποια βαθύτερα μεταφυσικά…
Γιατί ειδικά κύβος; Έτσι, προς χάριν μιας απλής έκφρασης; «Ρίξε μια
ζαριά καλή»; Είπαμε παραπάνω πως υπήρχε σχετική προφητεία για τον Ρουβίκωνα.
Και οι προφητείες, συχνά, στην Αρχαιότητα, επικυρώνονταν με κάποια «τεστ». Η
κυβομαντεία (η ρίψη των ζαριών) υπήρξε σημαντικό είδος μαντικής τέχνης, που
χρησιμοποιείτο ακόμη και στους ναούς. Άρα, να υποθέσουμε ότι δεν ήταν μόνο
αποτέλεσμα βασανιστικής σκέψεως η απόφαση του Ιούλιου, αλλά και ζήτημα μαντικής
προτροπής; Μάλλον, γιατί… ας δούμε ορισμένα για τα ζάρια εν γένει, για τους «κύβους»…
Τα ζάρια
ανακαλύφθηκαν, σύμφωνα με την παράδοση, από τον ομηρικό ήρωα Παλαμήδη, κατά τη
διάρκεια της πολιορκίας της Τροίας. Τους κύβους εκείνους ή πεσσούς τούς είχαν
αφιερώσει, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, στο Ναό της Τύχης –συνδέθηκαν δηλαδή,
εξαρχής με το δίπολο της Τύχης: τη μαντεία και τα παιχνίδια. Άλλωστε, alea, στα λατινικά σημαίνει τόσο κύβος (ζάρι), όσο και τύχη.
Τα κυβεία ή κυβευτήρια ήταν οι αρχαίες μπαρμπουτιέρες. Το Ιερό της Αθηνάς Σκιράδος στην Ιερά οδό ήταν ένα από τα
πιο γνωστά σημεία συνάντησης για τους κυβευτές. Οι παίκτες (οι τζογαδόροι της εποχής)
προσπαθούσαν να πετύχουν τη «ριξιά της Αφροδίτης» και να αποφύγουν τη «ριξιά
του σκύλου», με την οποία έχαναν τα λεφτά τους. Φαίνεται πως κάτι ανάλογο ίσχυε
και με τη μαντική των κύβων. Και ίσως, ο Ιούλιος στο ερώτημα για το αν θα
έπρεπε ή όχι να διαβεί τον Ρουβίκωνα να πέτυχε τη «ριξιά της Αφροδίτης» (3
εξάρες), την οποία Αφροδίτη θεωρούσε προστάτιδα της οικογένειάς του, καθώς
καταγόταν απευθείας από τον Τρώα Αινεία, το γιο της Θεάς. Αλλά και γιατί άλλο,
πέραν της Αφροδίτης, προτίμησε αυτόν τον τρόπο μαντικής; Ίσως επειδή η Ρωμαϊκή
Σύγκλητος είχε προσπαθήσει να απαγορεύσει τη συνήθεια των τυχερών παιγνίων με
κύβους (κυβεία), έχοντας λάβει σειρά μέτρων και έχοντας εφαρμόσει την επιβολή
τσουχτερών χρηματικών προστίμων στους παραβάτες. Παρόλ’ αυτά, το παιχνίδι
συνεχιζόταν πεισματικά από τους Ρωμαίους, αλλά… στα κρυφά!
Φεύγοντας
από την Αρχαιότητα, αλλά παραμένοντας στα περί Ρουβίκωνος σημαινόμενα –διότι η
επιλογή αυτού του ονόματος είναι εξαιρετικά πολύσημη!- θα αναφέρουμε ακόμη τη
σχέση Ρουβίκωνα – Ρομπέν των δασών! Ο Ρόμπιν (Ρομπέν) είναι ο λαμπερός, ο
ακτινοβόλος (και ο κόκκινος, βεβαίως) και ο συγκεκριμένος Ρομπέν είναι ο
προστάτης των φτωχών, που κλέβει από τους πλουσίους –από το καθεστώς, κυρίως- για να δώσει τα
λάφυρα στους αδυνάτους. Βέβαια, στα αγγλικά, ο Ρομπέν των δασών είναι Robin
Hood (το δεύτερο συνθετικό ανάγει σε αδελφότητα: brotherhood)! Αδελφότητα… σέκτα επαναστατών… πολύ αποκρυφιστικά είναι
όλα αυτά, τελικά! Καθόλου δε θυμίζουν την παλιά αναρχοαριστερή γλώσσα…
Αλλά και το
ρουμπίνι, ως κόκκινο αλλά και ως το κατεξοχήν προφητικό πετράδι (άλλος «κύβος» αυτός, λοιπόν, αν και όχι
σχηματικώς, αλλά μαντικώς), έχει τη σημασία του στο θέμα μας, αφού αυτός είναι
ο λίθος του πάθους, της διεκδίκησης, της μάχης (κατά την οποία, πιστεύεται, ότι
σε προστατεύει ως ασπίδα > θυμηθείτε την «κόκκινη ασπίδα», που λέγαμε πιο πάνω), αλλά και της βασιλικής εξουσίας, για αρκετούς λαούς, ενώ
συμβολίζει, μεταξύ άλλων, και τη γραμμή
αίματος, δηλαδή είναι το έμβλημα των νόμιμων
δικαιούχων της εξουσίας!
Το πιο
σπάνιο είναι το ρουμπίνι – άστρο, που λέγεται επίσης και «αίμα του περιστεριού»,
επειδή το χρώμα του μοιάζει με το αίμα αυτού του πουλιού, που δεν είναι άλλο
από το «περιστέρι της Ειρήνης». Κι άλλο σημαντικότατο σημαινόμενο εδώ, λοιπόν,
αφού ο Ρουβίκωνας έχει ως σύμβολο ένα… κόκκινο άστρο – ένα εξάλφα, πανομοιότυπο
με το εξάκτινο άστρο που βλέπουμε στο ρουμπίνι – δολοφόνο της «Ειρήνης –
περιστεράς»… Αυτά κι αν είναι σημαινόμενα!!!! Δε συμφωνείτε;;;
Το άρθρο… δε
συνεχίζεται…
Ντορέτα Πέππα