ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ - ΟΙ ΑΝΑΝΔΡΟΙ ΞΑΝΑΣΦΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Μάντσεστερ, η τελευταία σφαγή των παιδιών, αλλά όχι και η πρώτη…

Το θέμα το πρωτοανέπτυξα (υπάρχει στο μπλογκ μου) ήδη από το Δεκέμβριο του 2014, τότε που είχε γίνει η σφαγή των παιδιών σε σχολείο στο Πεσαβάρ – Πακιστάν. Και είχα τονίσει ότι όποιος επιτίθεται και σφάζει παιδιά, δεν μπορεί να έχει ως άλλοθι καμία ιδεολογία και καμία θρησκεία (αφού έχει κρίση και λογική –λέμε- για να κατανοεί τι είναι έγκλημα και τι όχι), δεν είναι, δηλαδή, ένας «πλανημένος», είναι άνανδρος και τίποτε άλλο! Χαίρομαι που η πρωθυπουργός της Αγγλίας αποκάλεσε τους υπευθύνους για το μακελειό στο Μάντσεστερ άνανδρους. Αρχίζουν να καταλαβαίνουν κάποιοι, και εδώ στη Δύση… ίσως… Κάτι είναι κι αυτό… Αφού…

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρω κάποια γεγονότα, γιατί ο κατάλογος της σφαγής, αλλά και της εκμετάλλευσης των παιδιών είναι ατέλειωτος, με πλήθος και διάφορης αιτιολογίας και καταγωγής θύτες:

Φωτογραφία 1

Η σφαγή και η σκλαβοποίηση / εκπόρνευση παιδιών των Γεζίντι > ένοχος: Τζιχαντιστές, υποστηριζόμενοι –τουλάχιστον έως προσφάτως- από συγκεκριμένα επίσημα κέντρα της Δύσης και όχι μόνο, μηδέ της γείτονος εξαιρουμένης

Η σφαγή των παιδιών σε σχολείο του Πακιστάν: ένοχος > Ισλαμιστές, και οι υποστηρικτές τους αγνώστων λοιπών στοιχείων έως της στιγμής

Η σφαγή των παιδιών στη Συρία. Τα συγκεκριμένα στη φωτογραφία ανήκαν στους χριστιανούς της Συρίας, αν και θύματα παιδιά είναι χιλιάδες, διαφόρων θρησκευτικών πλευρών, από Μωαμεθανούς, μέχρι Γεζίντι και Δρούζους: ένοχος > Ισλαμιστές αντάρτες, υποστηριζόμενοι φανερά από τη Δύση, αλλά και η ίδια η Δύση, χωρίς να εξαιρείται, βεβαίως, και η κυβέρνηση της χώρας, καθώς και οι σύμμαχοί της

Η σφαγή των παιδιών στην Υεμένη: ένοχος > Σαουδική Αραβία, σύμμαχος της Δύσης, κατά συνέπειαν και η Δύση

Αφαίρεση οργάνων από παιδιά: ένοχος > όλοι, ασχέτως φυλής ή θρησκεύματος, αφού δε φταίνε μόνο οι εγκληματίες που διαπράττουν την ειδεχθή αυτή πράξη, αλλά και οι υπόλοιποι που κωφεύουν και σιωπούν, οι φιλήσυχοι και νομοταγείς (βλ. προβατοειδείς, πλην διαθέτοντες εγκέφαλον, άρα συνυπαίτιοι) πολίτες

Η πρόσφατη σφαγή των παιδιών στο Μάντσεστερ: ένοχος > Τζιχαντιστές, υποστηριζόμενοι –τουλάχιστον έως προσφάτως- από συγκεκριμένα επίσημα κέντρα της Δύσης και όχι μόνο, μηδέ της γείτονος εξαιρουμένης

Φωτογραφία 2

Μικρά αγόρια, θύματα του παμπάλαιου «εθίμου» της εκπόρνευσής τους στο Πακιστάν, γνωστού και ως Bache Bazi ή τα επιλεγόμενα γιουσουφάκια, στην Τουρκία και αλλού: ένοχος > ενήλικοι Πακιστανοί (και όχι μόνο) άνδρες και το κράτος του Πακιστάν, καθώς και όλα τα υπόλοιπα κράτη τα οποία δείχνουν ανοχή στο «έθιμο»

Μικρά κορίτσια, «νύφες» ανώμαλων ενηλίκων ανδρών στη Σαουδική Αραβία: ένοχος >  ενήλικοι Σαουδάραβες άνδρες και το κράτος της Σαουδικής Αραβίας / υπεύθυνο πλέον για τα δικαιώματα των… γυναικών στον ΟΗΕ

Μικρά κορίτσια (ή και αγόρια), που προβάλλονται με σεξουαλικό υπονοούμενο από διαφημιστικές και εμπορικές εταιρίες και που εκπορνεύονται στη συνέχεια σε διάφορες χώρες, από Ταϋλάνδη, μέχρι Λονδίνο: ένοχος > όλοι (ιδιώτες και «επίσημοι», θύτες [προαγωγοί και ανώμαλοι πελάτες], αλλά και αδιάφοροι καταναλωτές / αποδέκτες της προβολής του «προϊόντος») και κυρίως οι θιασώτες, οι εξουσιαστές και οι ιθύνοντες για το «παγκοσμιοποιημένο» κράτος του χρήματος και της ανωμαλίας σε Ανατολή και Δύση

(Προτίμησα στις φωτογραφίες να γράψω στα αγγλικά, για να μπορούν να διαβάσουν άπαντες τις λεζάντες)

Τα τελευταία χρόνια, έχουμε γίνει μάρτυρες τόσων πολλών γεγονότων που αφορούν παιδιά! Τόσο κλάμα και τόσο αίμα παιδιών έχει χυθεί στο βωμό μιας παράδοξης, ετερόκλιτης και ανίερης συμμαχίας εναντίον τους! Ξέρουμε τους ενόχους, αλλά και τους ηθικούς αυτουργούς. Όσο γι’ αυτούς που αρχίζουν τις ανόητες ρητορείες ότι φταίει ο πόλεμος και η καταπίεση που άσκησε η Δύση στους λαούς της Ασίας και της Αφρικής ή τους άλλους, τους επίσης ανόητους, που ισχυρίζονται πως ο εκάστοτε θύτης πάσχει από παιδικά ψυχικά «τραύματα», γι’ αυτό και οδηγείται σε τέτοιες πράξεις, θα τους απαντήσω νέτα και στεγνά: ούτε η Δύση φταίει για την εκπόρνευση μικρών αγοριών στο Πακιστάν ή το γάμο με κορίτσια ακόμη και οκτώ ετών στη Σαουδική Αραβία (πανάρχαια… «έθιμα» αμφότερα και επαίσχυντα, βεβαίως), ούτε και τα παιδικά ψυχικά «τραύματα» έχουν καταστήσει εγκληματίες τόσους και τόσους άλλους ανθρώπους ή μη μόνον κάποιους συγκεκριμένους! Ας μη δίνουμε άλλοθι πλέον στους κακούργους και τους ανωμάλους. Φτάνει!

Και για να δούμε πού πάει όλο αυτό… Ένα, λοιπόν, είναι που δεν ξέρουν ούτε οι θύτες, ούτε και οι ηθικοί αυτουργοί: ότι σκοτώνοντας και καταστρέφοντας τα παιδιά, έχουν υπογράψει τη θανατική καταδίκη όλης της ανθρωπότητας –μηδέ εξαιρουμένων και εκείνων που δεν αδικούν, αλλά κωφεύουν και σιωπούν όμως.

Το μέλλον είναι τα παιδιά. Αυτά ακριβώς που είναι στόχος…

Το μέλλον είναι, λοιπόν, ο στόχος. Το όπλο έχει απασφαλίσει, η σφαίρα έχει ξεκινήσει την πορεία της χωρίς επιστροφή και έχει χτυπήσει ήδη κέντρο! Δε γυρίζει πίσω… Εκτός και αν αντιδράσουμε μαζικά, έστω και την ύστατη στιγμή. Γιατί, θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι…

Η Νέμεσις έχει ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία της κάθαρσης!

Ντορέτα Πέππα

ΟΙ ΣΚΙΑΜΑΧΙΕΣ ΤΩΝ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ

          Οι νέοι μας, οι νέοι της Ελλάδας… Πρόσωπα γλυκά, αρμονικά, γεμάτα προσμονή, ευγένεια και… εγκαρτέρηση, πάντα σε αναμονή και πάντα σε αγωνία… τόσο συμπαθητικά… τόσο… υποταγμένα!

Μιλώ για όλα αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μας, που, ειδικά αυτή τη σεζόν, από τον Οκτώβρη μέχρι και τώρα, εμφανίζονται στους δέκτες μας, τα παιδιά που σέρνονται καθημερινά σαν άβουλες μαριονέτες στα διάφορα τηλεπαιχνίδια, δεμένα με τις αόρατες αλυσίδες της προσμονής και της ανούσιας ελπίδας για μία θέση όχι στον Ήλιο, αλλά, έστω, στο μισοσκόταδο μιας μίζερης και ζοφερής «ημι-απασχόλησης».

Μιλώ για τα παιδιά της Ελλάδας μας, που εξωθούνται με γαλαντόμα αυστηρότητα σε ανούσιες σκιαμαχίες, υπό το σκληρό και δήθεν κατανοητικό και εν πολλοίς σαδιστικό όμμα των κριτών τους –των βασανιστών τους, κατ’ ουσίαν, αφού έτσι τους θέλει τους «coaches» η παραγωγή, κι αυτό οφείλουν κι αυτοί να πράξουν, αν θέλουν περαιτέρω να εισπράξουν…

Και τα παιδιά, οι παίκτες, αυτοί οι ήδη εκπαιδευμένοι τεχνολογικώς στον υπάκουο πιθηκισμό / μιμητισμό των επιταγών της εποχής και του συρμού, οι πειθήνιοι χρήστες του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αυτά τα θλιμμένα και ανασφαλή πρόσωπα, που χαμογελούν τόσο λαμπερά και τόσο προσποιητά όταν βγάζουν μια ακόμη selfie για τα «φιλαράκια» στο face, όταν εκθέτουν στα μάτια του κάθε ανόητου ή ανώμαλου τη ζωή τους ή δίνουν όλες τις πληροφορίες για το πού βρίσκονται ανά πάσα στιγμή, έχοντας χάσει πλήρως σχεδόν το ένστικτο της επιβίωσης και τη συνείδηση στο ΔΙΚΑΙΩΜΑ της ιδιώτευσης… τι να πει κανείς γι’ αυτούς τους νέους τους πρωτοφανείς, τους τόσο αντεπαναστατικούς στη συντριπτική τους πλειοψηφία;  

Άλλοτε μαχόμενοι στα όρια των δυνάμεών τους, πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι, άπλυτοι, τραυματισμένοι Ροβινσώνες σ’ ένα νησί στο πουθενά… Άλλοτε τραγουδώντας στα όρια των φωνητικών τους ικανοτήτων, βγάζοντας λαρυγγισμούς αγγλόφωνους, ξενόφερτους, βαρβαρικούς κι ενοχλητικούς ακουστικά –για να διασκεδάζει αφενός το φιλοθέαμον κοινόν των άλλων εξαθλιωμένων, των στερημένων και διψασμένων για αίμα θεατών της αρένας, και να κερδίζουν αφετέρου οι εταιρίες παραγωγής, τα κανάλια και οι κριτές, οι «πετυχημένοι», οι «τηλεπερσόνες»… Άλλοτε, μόνοι, ευάλωτοι, αβοήθητοι στο να πάρουν μια σωστή απόφαση ζωής, απροστάτευτοι απέναντι στον κανιβαλισμό των τηλεθεατών, κι άλλοτε σέρνοντας μαζί τους και τους γονείς και τους φίλους τους, δέσμιους κι αυτούς και υποταγμένους με τόση προθυμία στον εκάστοτε τηλεοπτικό βωμό… Άλλοτε έγκλειστοι σε σπίτια θεαματικά και μεταλλοπλαστικά ή σε άθλια καλύβια, πάντα ο ένας πάνω στον άλλον όμως, με το μάτι της κάμερας σαδιστικά στραμμένο πάνω τους να παρακολουθεί την κάθε τους κίνηση και να χειραγωγεί τις ζωές τους, τις σκέψεις και τις ιδέες τους, κι άλλοτε με δικά τους έξοδα να τραβιούνται ώρες ατέλειωτες, μέρες ή και μήνες στα στούντιο, ταξιδεύοντας συχνά και επί καιρό πολλές φορές χιλιόμετρα μακριά, αλλά με την ίδια πάντα ανοχή, την ίδια πάντα… υποτακτικότητα και πάντα κάτω από το ζυγό μιας αγγλόφωνης ταμπέλας, που είναι εκεί, ακριβώς για να υπενθυμίζει το ρόλο τους: είστε σκλάβοι και μου ανήκετε!

Είναι οι γνωστοί σε όλους μας Survivors (εσχάτως και με αγώνες Τουρκοελληνικής –ούτε καν Ελληνοτουρκικής- δήθεν φιλίας, το αποτέλεσμα μιας ατέλειωτης υποκρισίας εκ μέρους όλων, διοργανωτών και συμμετεχόντων / βλ. υποταγμένων «μονομάχων», εν μέσω βρυχηθμών και πολλαπλών ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ απειλών της Άγκυρας για την Ελλάδα μας, σε μέρες μνήμης και τιμής της δικής μας γενεοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου), είναι οι Rising star (με το πρόσωπο να βλέπει τον τοίχο), οι X Factor, οι The Voice, οι Stars Academy (εδώ ειδικά, το πράγμα έχει ξεφύγει, ξαναζωντάνεψε την Τρούμπα και τα Κόκκινα Φανάρια και εξωθεί τους παίκτες ακόμα και σε τρανσέξουαλ ακρότητες ή σε σεξουαλική λεσβιακή θωπεία on camera), οι Master Chef (ή με άλλα λόγια, πώς να υποβάλεις ένα νέο παιδί σε επίσημο μπούλινγκ, πράγμα που κάνουν καταφανώς οι συγκεκριμένοι κριτές – ιεροεξεταστές, για αιτίες τόσο ουτιδανές, όπως για το αν έκατσε καλά πάνω στις παπαρδέλες ο μαϊντανός ή αν μετρήθηκε με το υποδεκάμετρο η απόσταση μισής ακτίνας από την περιφέρεια του εσωτερικού κύκλου του πιάτου πριν τοποθετηθεί το πικράγγουρο στο κέντρο της παντζαροσαλάτας –τέτοια σοβαρά ζητήματα!). Και άλλα, κι άλλα, πόσα άλλα, τόσα πολλά φέτος πια, τόσες σκιαμαχίες με όλη τη σημασία της λέξης –αγώνες περί όνου σκιάς!- στο τραγούδι, στο χορό, στην κατσαρόλα, στο στίβο μάχης, στην προσποίηση, στην αντοχή της καρδιάς, του μυαλού και της συνείδησης –ναι, της συνείδησης!- όταν υποβάλλεις στα υποταγμένα αυτά παιδιά να σκοτώνουν τον αυθορμητισμό μέσα τους και να διατηρούν το χαμόγελο ακόμα και την ώρα που χάνουν, λες κι είναι το καθένα τους ο «Άνθρωπος που γελά» του Βίκτορα Ουγκώ, με το χαμόγελο καρφωμένο για πάντα στο πρόσωπο μετά από χειρουργική επέμβαση! Κι ακόμα χειρότερα, τα παιδιά αυτά είναι υποχρεωμένα, πιεσμένα από την ανήθικη και αφύσικη στρατηγική της παραγωγής να εκδηλώσουν τη δήθεν χαρά τους για τη νίκη του αντιπάλου παίκτη! Τόση βρωμιά στα νεανικά αυτά μυαλά εμφυσούν οι δυνάστες του ανθρώπου, τόση υποκρισία, τόση ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ!

Πώς να επαναστατήσει, λοιπόν, αυτή η νέα γενιά –γιατί αναρωτιέστε;- όταν όχι απλά δε συνειδητοποιεί την αθλιότητα στην οποία υποβάλλεται εθελουσίως, αλλά αγωνίζεται κιόλας, αγωνιά και παλεύει για να έχει ο καθένας τους και η καθεμιά τους μια θέση στην πολυπόθητη υποτακτικότητα ενός τηλεπαιχνιδιού, με την προσδοκία της νίκης! Μιας νίκης που δε σημαίνει τίποτε εξάλλου, αφού η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των παιδιών δεν κάνει απολύτως τίποτε τελικά στην πραγματική ζωή όσον αφορά στο αντικείμενο του αγωνίσματος στο οποίο εκρίθη, καθώς τους διάττοντες αυτούς αστέρες της μιας βραδιάς, που τόσο τους τίμησε και τους ψήφισε το κοινό (πλουτίζοντας τις εταιρίες τηλεφωνίας και τους υπολοίπους του τηλεσυστήματος), τους καταπίνει η αφάνεια και η απελπισία την επομένη της λαμπερής τηλεοπτικής νίκης τους, όταν συνειδητοποιούν ότι καμιά καριέρα δεν τους περιμένει έξω από τα πλατό, ούτε καν ένα μεροκάματο της πείνας.

Πολύ φοβάμαι ότι η λύση δε θα δοθεί από αυτή τη γενιά των νέων, πολύ φοβάμαι ότι έχουν χάσει το τρένο της ζωής τους και έχουν εκχωρήσει εκουσίως το ελευθερόβουλό τους στους τυράννους της γης. Η λύση θα δοθεί, όμως, από τα παιδιά τους, που αηδιασμένα από την υποτακτικότητα και τη μοιρολατρία αυτή των γεννητόρων τους, θα βρουν τον τρόπο να σπάσουν τα δεσμά, τα μάγια αυτά τα δολερά της πλανερής εικόνας και της εγκληματικής τεχνολογίας. Αργά αλέθουν οι μύλοι των Θεών… Αλέθουν, όμως!

Ντορέτα Πέππα  

Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Η στοργική αγκαλιά της προαιώνιας μάνας ήταν ορθάνοιχτη. Όπως πάντα. Όπως τότε, στην αρχή, που είχε ακούσει, γελώντας τρισευτυχισμένη, τα πρώτα εκείνα παιδικά γέλια στα σκιερά δάση με τις θεόρατες καλλίχορες βελανιδιές.

Η στοργική αγκαλιά ήταν και τώρα ανοιχτή, παρά τη σκόνη των αιώνων που βάραινε τόσο πολύ πια, τόσο βασανιστικά τις πλούσιες πτυχώσεις του χιτώνα της…

Η στοργική αγκαλιά της μάνας μας ήταν για ακόμα μια φορά ορθάνοιχτη… Μα η έκφραση του προσώπου δεν είχε καμιά χαρά, ούτε και το ρόδινο χρώμα της ζεστασιάς έβαφε τα μουσκεμένα μάγουλα. Το χείλι τρεμόπαιζε ελαφρά, καθώς ένα παράπονο πικρό, μα άηχο, κάλυπτε με το ζόφο του και σκέπαζε κι άλλο, κι άλλο… σάβανο λες, τη βαθιά, κι όμως τόσο εκκωφαντική στην αφωνία της, σιωπή του κόσμου. Κι από το βλέμμα κείνο το απελπισμένο κυλούσαν δάκρυα πολλά, τόσα πολλά, ποταμοί μαρμαρωμένοι, του χαμού μαργαριτάρια…

Η Μεγάλη Μητέρα κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδί. Ήταν άλλο ένα παιδί από το απέραντο πλήθος των παιδιών που είχαν βρει καταφύγιο στερνό στα σπλάχνα της μέσα. Η Μεγάλη Μητέρα βαριανάσαινε κι αγκομαχούσε, το άδικο την έπνιγε, μα το βογγητό της δεν έφτανε στ’ αυτιά των τρελαμένων από τη μανία της καταστροφής ανθρώπων, που έσκιζαν με λύσσα το πλούσιο πέπλο της. Η Μεγάλη Μητέρα, με το βουβό αναφιλητό να σκάβει το πανώριο πρόσωπό της, αναρωτιόταν:

Πώς είχε φτάσει εκεί αυτό το παιδί; Να είχε, άραγε, σκοτωθεί σε κάποιον βομβαρδισμό; Να είχε τινάξει το κορμάκι του στον αέρα, στο όνομα μιας ακόμα άνομης πλάνης των ανθρώπων; Να είχε γίνει βορά στη μιαρή κι ανώμαλη όρεξη κάποιου τέρατος με ανθρώπινη μορφή; -Πόσο είχαν πληθύνει τα τέρατα πια πάνω στη Γη, ω Ουρανοί!  Ή μήπως είχε άθελά του χαρίσει τα όργανά του και τη ζωούλα του στο βωμό μιας αρρωστημένης ιατρικής αντίληψης; Μπορεί κάτι απ’ αυτά, μπορεί και κάτι άλλο…

Σημασία για τη Μεγάλη Μητέρα δεν είχε το πώς, σημασία είχε ένα και μόνο: ότι σήμερα, που εκείνη γιόρταζε την άνοιξη, το παιδί αυτό ερχόταν να προστεθεί στην απέραντη σειρά των άδολων παιδικών ψυχών που δε θα της έκαναν ποτέ πια κανένα δώρο. Ήταν άλλο ένα παιδί, που ποτέ πια δε θα έφερνε να απιθώσει στην τρυφερή ποδιά της τα γλυκά κι όμορφα άνθη του αγρού, τυλιγμένα σε χλοερή κορδέλα από τα κρινένια μικρά χεράκια.

Όχι… η Μεγάλη Μητέρα δε γιόρταζε φέτος…

Στα πόδια της κείτονταν τόσα μαραμένα χαμομήλια!

Κι όμως, μέσα σ’ εκείνη την απόλυτη, τη μαυροφτέρουγη σιωπή, μια φωνή σαν φλογέρας τραγούδι κελαρυστό, μια φωνή αθώα, λαγαρή, παιδική ακούστηκε άξαφνα να λέει: «Μάνα μου, μάνα γλυκιά!» Δυο ολόδροσες παπαρούνες κύλησαν στην ποδιά της.

Η Μεγάλη Μητέρα χαμογέλασε και σκούπισε τα δάκρυά της, καθώς το πρόσωπό της φωτίστηκε από ένα υπέροχο μειδίαμα. Δεν είχαν χαθεί, λοιπόν, όλα! Κάποιοι αντιστέκονταν ακόμα στην παράνοια…

Ντορέτα Πέππα

Γιορτή της Μητέρας - Μάιος 2017