«Η τερατώδης περιουσία του ενός δισεκατομμυρίου
είχε δημιουργηθεί σε λιγότερο από έναν αιώνα, είχε βλαστήσει, είχε ξεχειλίσει
μέσα σ’ αυτή την οικογένεια, από την
οικονομία κι ακόμη από την ευνοϊκή συγκυρία των γεγονότων. Υπήρχε σ’ αυτό κάτι
σαν προγραμμένο από τη μοίρα, που κάποια ζωηρή ευφυΐα το είχε βοηθήσει να
δημιουργηθεί… της συνετής και αδάμαστης προσπάθειας, που αδιάκοπα έτεινε προς τον
ίδιο σκοπό. Τώρα, όλοι οι ποταμοί του χρυσού έπεφταν σ’ αυτή τη θάλασσα, τα
εκατομμύρια χάνονταν μέσα σ’ αυτά τα εκατομμύρια, ήταν μια κατάδυση του δημοσίου πλούτου στα βάθη εκείνου του
πλούτου, που τον είχε ένας και που πάντα μεγάλωνε` και ο τραπεζίτης Γκούντερμαν
ήταν ο πραγματικός κύριος, ο πανίσχυρος βασιλιάς, που τον φοβόνταν και τον
υπάκουσαν στο Παρίσι και στον κόσμο».
«Α! Ο Οβριός! Εναντίον των Εβραίων
το πανάρχαιο μίσος της ράτσας, που το συναντά κανείς κυρίως στη Νότια Γαλλία.
Από τη στιγμή που επρόκειτο για κάποιον Εβραίο μιλούσαν γι’ αυτόν με τέτοια στυφάδα,
με τη διψασμένη για εκδίκηση αγανάκτηση ενός
έντιμου ανθρώπου που ζει από τη δουλειά του, από τα δημιουργήματα των
χεριών του, αγνός από κάθε τοκογλυφική
συναλλαγή. Κι ορθωνόταν, τότε, το κατηγορητήριο ενάντια στη ράτσα, αυτή την
επάρατη ράτσα που δεν έχει πατρίδα, που ζει παρασιτικά στα διάφορα έθνη,
κάνοντας πως αναγνωρίζει τάχα τους νόμους, μα στην πραγματικότητα, υπακούοντας
μόνο στον Θεό της κλεψιάς, του αίματος και της οργής` και μεταφέρει παντού την
αποστολή της θηριώδους κατάκτησης, που ο ίδιος ο Θεός της της είχε αναθέσει, με
το να κυριαρχεί μέσα στον κάθε λαό, σαν την αράχνη στο κέντρο του ιστού της,
για να παραμονέψει τη λεία της, να βυζάξει το αίμα ολονών, να παχύνει από τη ζωή των άλλων. Μήπως είδε ποτέ κανείς έναν Οβριό
να φτιάχνει ένα έργο με τα ίδια του τα χέρια; Μήπως υπήρχαν χωρικοί Εβραίοι,
εργάτες Εβραίοι; Όχι, η δουλειά είναι ατιμωτική, η θρησκεία τους σχεδόν την
απαγορεύει, δεν εξυμνεί παρά μόνο την εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων. Α!
Οι αγύρτες!»
«Οι εκπληκτικές τους ικανότητες στα
οικονομικά, αυτή η έμφυτη γνώση των αριθμών, εκείνη η φυσική ευχέρεια στις πιο
περίπλοκες επιχειρήσεις, αυτή η οξυδέρκεια, κι αυτή η τύχη που εξασφαλίζουν το
θρίαμβο όλων τους των εγχειρημάτων. Σ’ αυτό το παιχνίδι των κλεφτών, οι άλλοι
είναι ανίσχυροι, στο τέλος πνίγονται πάντα` πάρτε, όμως, έναν Εβραίο που να μην
ξέρει ούτε καν λογιστική, ρίχτε τον στα ταραγμένα νερά κάποιας
σκουληκοφαγωμένης επιχείρησης και θα σωθεί και θα πάρει μαζί του και όλο το
κέρδος. Είναι το χάρισμα της ράτσας, η
αιτία που διατηρείται ανάμεσα στα έθνη, ενώ εκείνα σχηματίζονται και
εκφυλίζονται. Και προφήτευε (ο ήρωας της ιστορίας) με παραφορά την τελική κατάκτηση όλων των λαών από τους Εβραίους, όταν θα έχουν
αγοράσει ολόκληρη την περιουσία της γήινης σφαίρας, κάτι που δε θ’ αργούσε,
μιας και τους άφηναν να επεκτείνουν
ελεύθερα κάθε μέρα τη βασιλεία τους και μπορούσες κιόλας να δεις μέσα στο
Παρίσι να βασιλεύει ένας Γκούντερμαν, πάνω σ’ ένα θρόνο πιο στερεό και πιο
αξιοσέβαστο κι από του αυτοκράτορα ακόμη».
Αποσπάσματα
από το έργο «Το χρήμα» του Εμίλ Ζολά, που κυκλοφόρησε, για πρώτη φορά, στη
Γαλλία, το 1891. Το μυθιστόρημα αυτό κυκλοφόρησε και στα ελληνικά, σε δική μου
μετάφραση (πρώτη έκδοση: 1991) και διατίθεται στο εμπόριο. Όπου «Γκούντερμαν»
(ο περιγραφόμενος στο κείμενο τραπεζίτης του Παρισιού, το οποίο και επισκέφθηκε
εσχάτως για να δει έναν… απόγονό του ο πρωθυπουργός μας… commandante Αλέξης
Τσίπρας), βάλτε «Ρόθτσιλντ», επειδή αυτούς εννοεί ως «οικογένεια τραπεζιτών» εδώ
ο συγγραφέας, αποδεικνύοντάς μας ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολύ
από τότε μέχρι σήμερα (αν εξαιρέσεις τον όγκο του συσσωρευμένου πλέον χρήματος).
Επιπλέον, ο χρησμός του Ζολά -μέσω του ήρωα της ιστορίας του- όσον αφορά στην
παγκόσμια επικράτηση και κυριαρχία των Εβραίων τραπεζιτών έχει εκπληρωθεί.
Σημειωτέον
ότι ο Εμίλ Ζολά ήταν εβραϊκής καταγωγής και γνώριζε πολύ καλά τα πράγματα εκ
των έσω, παρόλ’ αυτά υπήρξε ένας άνθρωπος ειλικρινής, ένας σημαντικότατος
συγγραφέας και ένας αδέκαστος και θαραλλέος καταγγέλλων της αδικίας, κι αυτό θα
πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Τα βέλη του εδώ είναι σαφές ότι στρέφονται
εναντίον της ιδιαίτερης εκείνης «ράτσας» των Εβραίων κερδοσκόπων και
τραπεζιτών, τύπου Ρόθτσιλντ και Σόρος, που αποτελούν ξεχωριστό «είδος». Άλλωστε,
ο Ζολά υπήρξε ο υποστηρικτής στην υπόθεση Ντρέυφους (δικαστική πλάνη), και ο
Ντρέυφους ήταν ένας Γαλλοεβραίος λοχαγός, που κατηγορήθηκε άδικα για
κατασκοπεία. Οπότε, δε θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον Ζολά ως «ρατσιστή»,
αφού εδώ, στο «Χρήμα» μιλά για τη δική
του φυλή.
Οι
άνθρωποι ήταν πολύ πιο αντικειμενικοί και πολύ πιο ατόφιοι στο παρελθόν, αυτό
είναι αλήθεια… Ε, commandante
Tsipra;
Τι λες κι εσύ;
Ντορέτα Πέππα