ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΔΕ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ «ΤΡΙΕΣΠΕΡΟ ΗΡΑΚΛΗ»

Είναι γεγονός ότι απέφυγα να δημοσιεύσω το συγκεκριμένο άρθρο κατά τις προηγούμενες γιορτινές ημέρες, επειδή δεν ήθελα να χαλάσω τη διάθεση κανενός και η αλήθεια είναι ότι παιδεύτηκα πολύ για να αποφασίσω, τελικά, να το αναρτήσω. Έπρεπε, όμως… γιατί τα πράγματα πρέπει, κάποια στιγμή, να μπαίνουν στη θέση τους.

Έχω επανειλημμένα εκφράσει την άποψη ότι η ονομασία «Τριέσπερον» και ο εορτασμός του Χειμερινού Ηλιοστασίου δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, παρά το γεγονός ότι αυτό έχει σήμερα επικρατήσει ως αντίληψη σε αρκετούς θρησκευτές, αλλά και σε ομάδες της Πατρώας Θρησκείας. Πολλοί με ρωτούν γιατί επιμένω σ’ αυτή μου την άποψη, και παρά το γεγονός ότι δεν ήθελα να αντιπαρατεθώ σε κανέναν τώρα –ειδικά τώρα που έχουμε τόσους εχθρούς!- αποφάσισα, παρ’ όλ’ αυτά, να απαντήσω, παραθέτοντας τη μαρτυρία των ίδιων των Αρχαίων, που καταρρίπτουν τις αδόκιμες αυτές εκφράσεις των σύγχρονων εκδοχών του Αρχαίου Ελληνικού Εορτολογίου. Κι αυτό γίνεται εκ μέρους μου, το επαναλαμβάνω, όχι με κάποια εριστική διάθεση, αλλά επειδή, μπορεί να αισθάνομαι φιλότητα προς όλους τους καλοπροαίρετους συνθρησκευτές, αλλά όπως είπε κάποτε και ο Αριστοτέλης: «… φιλτάτη δ’ ἡ Ἀλήθεια».

Άλλωστε, το να «αναμιγνύεις» αυθαιρέτως Θείες Προσωπικότητες κατά τις τελετές είναι επικίνδυνο, συγκρητιστικό και αποτελεί μια μονοθεϊστικής αντίληψης τακτική κατ’ ουσίαν. Επιπλέον, δεν τιμά επί του προκειμένου ούτε τους προγόνους, πόσο μάλλον τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο του Χειμερινού Ηλιοστασίου ή τον άλκιμο Τριέσπερο Ηρακλή, τον κράντορα, τον άρχοντα του Ζωδιακού. Επανέρχομαι, λοιπόν, εδώ στο ζήτημα του εορτασμού του Τριεσπέρου Ηρακλέους από πολλούς κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και μεταφράζω από το αρχαίο κείμενο του Ιωάννου Λαυρεντίου Λυδού*1 (Περί Μηνών) την πολύτιμη πληροφορία που μας αφορά:

«Τρεις ημέρες πριν από τις Νώνες του Απριλίου (Νώνες: η εννάτη εκάστου μηνός στο Λατινικό / Ρωμαϊκό Ημερολόγιο. Άρα, η τρίτη μέρα πριν από τις Νώνες είναι η 6^η Απριλίου), τιμούσαν τον επινίκιο Ηρακλή, δηλαδή τον δωρητή της υγείας. Και υπήρχε νόμος για τους Ρωμαίους να απέχουν από τα ραπανάκια κατά το μήνα αυτόν. Από τον Νικόμαχο, ο χρόνος ονομάζεται Ηρακλής, αλλά και ήλιος και λέει (ο Νικόμαχος) ότι:‘Ο Ηρακλής, λοιπόν, (είναι αυτός) που διασχίζει τον αέρα μέσω της περιφοράς των ωρών, είναι, δηλαδή, ο ήλιος’. Γι’ αυτό πρέπει και κατά τα Μυστήριά του (του Ηρακλή), να στολίζονται οι άρρενες με γυναικεία ενδύματα, έτσι ώστε να εκθηλύνεται το γέννημα της σποράς, που η αρχή του ξεκινά μέσα στην αγριότητα και τη μη γόνιμη περίοδο του χειμώνα. Και αυτά τα τελούσαν κατά το έαρ. Και τρία είναι τα δικά του μήλα, τα λάφυρα των χειρών του, το σύμβολο του εκ νέου επιμερισμού του χρόνου (κάθε χρόνο), που γίνεται μέσω αυτού (του Ηρακλή). Μήλο, λοιπόν, εξαιτίας της συμπαθείας (συνάφειας του συγκεκριμένου καρπού) προς τον καιρό, αρχή δε του χρόνου η εαρινή τροπή (ισημερία). Και κατ’ άλλη εκδοχή, τρία, διότι είναι τριμερής ο χρόνος (έχει τρία μέρη). Και λέγεται ότι ανέβασε (ο Ηρακλής) το σκύλο τον τρικέφαλο από τον Άδη, επειδή ο χρόνος είναι και φρουρός και εξολοθρευτής, όπως ο σκύλος. Και έχει τρία κεφάλια, (που είναι) ο παρελθών, ο παρών και ο μέλλων καιρός. Και κατ’ άλλη εκδοχή, σύμφωνα με ένα φιλοσοφικό δόγμα σχετικό με τη λήψη των τριών μήλων από τον Ηρακλή, επειδή ο ήρωας, επινοώντας με επιτυχία τις τρεις περιόδους του πρακτικού βίου, φαίνεται να είναι τέλειος. Έτσι, και τριέσπερος λέγεται από τον Λυκόφρονα. Γιατί μιλάει (ο Λυκόφρων) για ‘τον τριέσπερο λέοντα, τον Τρίτωνα, τον οποίο κάποτε άρπαξε γερά με τα σαγόνια του το σκυλόψαρο’. Και σύμφωνα με τη Μυθολογία, τρεις νύχτες κράτησε η σπορά (η σύλληψη) του Ηρακλή.»

Μπορεί να μας σοκάρει το ότι ντύνονταν με γυναικεία ρούχα οι «άρρενες» κατά τον εορτασμό του «Τριεσπέρου Ηρακλέους», αλλά αυτό δεν αφορούσε στη σεξουαλική τους τάση ή προτίμηση –είναι σαφές στο κείμενο- αλλά είχε ως αιτία την ενίσχυση και ενδυνάμωση του θηλυκού μέρους της φύσης, ώστε να «αποδώσει» η σπορά την πολυπόθητη σοδειά, να «γεννήσει» η γη, δηλαδή. Το κάνουν ακόμα και σήμερα αυτό οι άντρες στα Καρναβάλια και ντύνονται γυναίκες, άσχετα αν δεν είναι συνειδητό το γιατί. Άλλωστε, ο ίδιος ο Ηρακλής, σύμφωνα με το μύθο, φορούσε γυναικεία ρούχα και έκανε γυναικείες δουλειές όταν ήταν στην υπηρεσία της βασίλισσας της Λυδίας Ομφάλης, χωρίς αυτό να του στερεί τίποτε από τον ανδρισμό του, αφού ο μύθος είναι σαφής περί της σεξουαλικής μεταξύ τους σχέσης. Η «αμφίεση» ήταν καθαρά συμβολική και συνδεόταν με το «ένδυμα» (χιτώνιο) της ψυχής, που είναι άφυλη και που περνάει απ’ όλα τα Ζώδια κατά τη διάρκεια των πολλών βίων της και μετενσαρκώσεων, πότε ως άνδρας και πότε ως γυναίκα. Γι’ αυτό και η Ομφάλη, άλλωστε, φορούσε συχνά τη λεοντή του Ηρακλή.

Περνώντας τώρα σε ένα άλλο θέμα, αινιγματική είναι η αναφορά για τη συνάφεια (συμπάθεια) του μήλου με τον «καιρό». Η Θεά Αφροδίτη, που το μήλο είναι ο ιερός της καρπός, συνοδεύεται πάντα από τις τρεις Ώρες (εποχές), την Ευνομία, τη Δίκη και την Ειρήνη, αφού η Αφροδίτη ως η Θεά του Έρωτα και των γεννήσεων «σέρνει» το χορό του χρόνου. Αυτό ακριβώς το της Αφροδίτης «μήλο», τον κύκλο των Ωρών / εποχών υπαινίσσεται εδώ ο Λυδός.

Ακόμα πιο αινιγματική είναι, όμως, η αναφορά για τον τριέσπερο λέοντα, τον Τρίτωνα (τρία πάλι), που δαγκώθηκε ή δαμάστηκε από το «σκυλόψαρο». Όμως, η ιστορία αυτή είναι επίσης γνωστή από τη Μυθολογία, αφού ο Ηρακλής ήταν εκείνος που για να λάβει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, ήταν αναγκασμένος πρώτα να καταβάλει και να νικήσει τον Τρίτωνα, τον οποίο και δάγκωσε στο σβέρκο. Γιατί, όμως, εδώ ο ήρωας ταυτίζεται με «σκυλόψαρο»; Μάλλον επειδή ο Ηρακλής τον άρπαξε τον Τρίτωνα, όπως αρπάζει το σκυλόψαρο τα θύματά του από το λαιμό. Εκτός και αν υποκρύπτεται κάποια άλλη μυθολογική πτυχή, που δεν έχει διασωθεί σε άλλο κείμενο και που ίσως έλκει –πολύ πιθανόν- την καταγωγή της από κάποιο αστρονομικό φαινόμενο (Λέων) ή και ιστορικό γεγονός (π.χ. χρησιμοποιούμενα σε αρχαιότατες εποχές εμβλήματα / φετίχ). Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με αυτή την τελευταία εκδοχή, ο Ηρακλής, νικώντας τον «τριέσπερο λέοντα – Τρίτωνα», έλαβε την προσωνυμία αυτή: τριέσπερος. Το στοιχείο αυτό, όπως γράφει ο Λυδός, διασώζει ο Λυκόφρων ο Χαλκιδεύς, σπουδαίος τραγωδός, ποιητής και λόγιος, που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια περί το 330 π.α.χ.χ.

Η επικρατέστερη, βέβαια, άποψη για την καταγωγή του «τριεσπέρου Ηρακλέους» είναι ο μύθος περί της γέννησής του. Η Αλκμήνη, η μητέρα του ήρωα, βρισκόταν στη Θήβα, παντρεμένη με τον Αμφιτρύωνα, ο οποίος, όταν η γυναίκα του συνέλαβε τον Ηρακλή, έλειπε σε πόλεμο. Κατά την απουσία του Αμφιτρύωνα, λοιπόν, ο Δίας, που είχε ερωτευτεί την Αλκμήνη, πήρε τη μορφή του Αμφιτρύωνα, την ξεγέλασε και συνευρέθηκε μαζί της. Για να συλλάβει η Αλκμήνη τον Ηρακλή, ο Δίας παρακάλεσε τον Ήλιο να μη βγει για τρεις ημέρες. Έτσι, η νύχτα εκείνη κράτησε τρεις νύχτες τελικά, γι` αυτό και ο Ηρακλής, που η σύλληψή του έγινε σ’ εκείνη την τριπλή νύχτα, ονομάστηκε  «Τριέσπερος» ή και «Τρισέληνος», αφού βγήκε τρεις συνεχείς φορές το φεγγάρι, χωρίς να έρθει η μέρα.

Μιλάμε, φυσικά, για ένα τρομερό αστρονομικό φαινόμενο (ένα σταμάτημα της γης, αλλά και της σελήνης γύρω από τον ήλιο;;;), το οποίο θα πρέπει να έγινε κοντά ή γύρω σε κάποια Εαρινή Ισημερία, σε πανάρχαιους χρόνους. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να αλλάζει η ημερομηνία της εορτής, όπως και κάθε σημαντικής εορτής. Γιατί είναι ορόσημο και «συγκρατεί» τα «δεδομένα» του κόσμου μας. Οι Αρχαίοι ήξεραν τι έλεγαν όταν επέμεναν ότι δεν έπρεπε «να κινηθούν τα ακίνητα». Μήπως πρέπει να αρχίσουμε πάλι να σεβόμαστε κάπως τις παραδόσεις τους, οι οποίες υπήρξαν αποτέλεσμα χιλιετηρίδων γνώσης και παρατήρησης;

Γιατί μπορεί ο Πλάτων στους «Νόμους» του να αναφέρει ότι έχει το ελεύθερο η κάθε εποχή να δημιουργεί τις δικές της ιδιαίτερες τελετές, αλλά αυτό δεν αφορά τα ορόσημα, δηλαδή τα «ακίνητα», επειδή υπάρχουν πράγματα που έχουν κοσμική / φυσική σημασία και δεν πρέπει να αλλάζουν. Όπως, π.χ., η αρχή του Ζωδιακού ενιαύσιου (ετήσιου) κύκλου, που εισάγεται με το Ζώδιο του Κριού (21 Μαρτίου – 20 Απριλίου), το οποίο, βεβαίως, συμπίπτει εν πολλοίς με τον Απρίλιο. Γι’ αυτό η γέννηση του Τριεσπέρου Ηρακλέους πρέπει να τιμάται σ’ αυτό το μήνα, αφού ο Ηρακλής είναι ο άρχων του Ζωδιακού, είναι ο «δώδεκα άθλα (ζώδια) διέρπων», σύμφωνα και με τον Ορφικό Ύμνο. Γιατί αυτοί, οι αστερισμοί του Ζωδιακού, είναι που υποκρύπτονται στους Άθλους (άθλα) του Ηρακλέους, ο οποίος με την ηρωική ατραπό του (πορεία) εξασφαλίζει τη σταθερότητα του χρόνου. Οι Αρχαίοι τιμούσαν το Γενέθλιον Ηρακλέους στις 6 Απριλίου, λίγες ημέρες μετά την έναρξη του πρώτου ζωδίου, του Κριού, και συγκεκριμένα στη μέση του ακριβώς, εφόσον πλέον, με την πάροδο του αρχικού δεκαπενθημέρου, ο ετήσιος κύκλος είχε για άλλη μια φορά «σταθεροποιηθεί». Θεωρώ πως πρέπει να κάνουμε το ίδιο.

*1 Το αρχαίο έργο «Περί Μηνών» είναι του Ιωάννου Λυδού, ο οποίος έζησε τον 5ο - 6ο αιώνα μ.α.χ.χ. και παρά το φόβο του... επίσημου χριστιανικού Ρωμαϊκού Κράτους της Ύστερης Αρχαιότητας, το οποίο αντιμετώπιζε ως «αίρεση» την κάθε επιστήμη –και ειδικά την Αστρονομία- κατάφερε να διασώσει σημαντικές αρχαίες γνώσεις σχετικές τόσο με την Αστρονομία των Ελλήνων και των άλλων λαών της Αρχαιότητας, όσο και με τα μυστικά που χρησιμοποιούσαν οι ιερείς για την πρόγνωση των μελλόντων, αλλά και πλήθος στοιχεία που αφορούσαν στην ουσία και στις τελετές της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας.

ΤΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΆ ΠΟΥ «ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ»…

Όλα τα επίσημα φερέφωνα (πολιτικά και δημοσιογραφικά) μάς προετοιμάζουν για ακόμα μεγαλύτερη και σκληρότερη λεηλασία, αλλά τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα και επικίνδυνα για μας τους Έλληνες, πέρα από τα «Οικονομικά». Γιατί αυτή τη φορά, τα φερέφωνα τα ίδια δεν εξαιρούνται του… αποκεφαλισμού. Δε θεωρώ καθόλου τυχαία μερικά πράγματα: ο ξυλοδαρμός Κουμουτσάκου (Νέα Δημοκρατία), αλλά και των Χατζησάββα, Ματθαιόπουλου (Χρυσή Αυγή). Ο «προπηλακισμός» Βαρβιτσιώτη δήθεν από μέλη του ΕΠΑΜ (Καζάκης). Οι «αποκαλύψεις» Πανούση για εμπλοκή μελών του ΣΥΡΙΖΑ με τους Πυρήνες της Φωτιάς (και όχι μόνο). Η ουσιαστική εμφαινομένη διάλυση της Νέας Δημοκρατίας μέσα από την πολυδιάσπαση με τους τέσσερις υποψηφίους. Η ανυπαρξία των υπολοίπων (ΠΑΣΟΚ, Λεβέντη, Ποτάμι κ.λ.π.) και η ενδεχόμενη διάλυσή τους σε σύντομο χρόνο, αφού, ούτως ή άλλως, ειδικά αυτούς δεν τους χρειάζονται πια. Αλλά και κάποια άλλα, ιδιαίτερα εύγλωττα φαινόμενα (ανθελληνικές δηλώσεις Φίλη, άρνηση της καταβολής της δόσης εκ μέρους των Ευρωαρπακτικών –έχουν να μας δώσουν χρήματα 1,5 χρόνο!- η απαίτηση για όλο και πιο απίστευτα και ανεφάρμοστα, βεβαίως, μέτρα εναντίον μας εκ μέρους των τοκογλύφων αυτών, η διαφημιζόμενη σε όλους τους τόνους «αδυναμία» μας να διαχειριστούμε τους λάθρο –ποτέ δε θα τους αποδεχθώ ως πρόσφυγες- κ.λ.π.), με οδηγούν σε κάποια συμπεράσματα για μια πολύ χειρότερη και πιο ανατριχιαστική πιθανότητα… Παρόλο που δεν τρέφω ουδεμία εκτίμηση για τους πολιτικούς προδότες που μας κυβερνάνε ή μας κυβέρνησαν, εδώ διακρίνω ότι παίζεται κάτι άλλο. Κάτι που είμαι σίγουρη ότι οι εδώ δεν το διακρίνουν ακόμα, ούτε καν το διανοούνται –τουλάχιστον, η πλειοψηφία τους, πλην ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων.

Τι παίζεται; Αυτό: Οι έξω τύραννοι δε θέλουν πια ούτε αυτούς, αυτά τα πολιτικά ανδρείκελα, δεν τους χρειάζονται πια, επειδή θεωρούν ότι δε θα τα καταφέρουν να εφαρμόσουν τις συγκεκριμένες ανεκδιήγητες και αισχρότατες πολιτικές εναντίον μας σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, εθνικό, κοινωνικό. Θα τους αποδομήσουν πλήρως, λοιπόν, ΟΛΟΥΣ, ώστε να αναλάβουν εκείνοι απροκάλυπτα πλέον τα ηνία! Αυτό ετοιμάζεται! Ένα καθαρό πραξικόπημα της ΕΕ και της αμερικανοκίνητης Νέας Τάξης Πραγμάτων εναντίον μας! Τώρα, αν θα προλάβουν, αυτό δεν το ξέρω…

ΠΕΡΙ ΛΑΘΡΟ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΤΑΧΙΣΤΑ ΔΕΙΝΩΝ…

Ύστερα από δημοσιεύματα σχετικά με τις 750.000 αιτήσεις ασύλου εκ μέρους λαθρομεταναστών που αναμένονται μόνο στη Γερμανία για φέτος (και έπεται συνέχεια), η Άγκελα Μέρκελ παραδέχθηκε ότι το πρόβλημα «Ελλάδα» ή η σταθερότητα του ευρώ θεωρούνται σχεδόν αμελητέα ζητήματα μπροστά σ’ αυτό, το (δήθεν) μεταναστευτικό. Και γιατί λέω «δήθεν»; Θα δείτε…

            Στο μεταξύ, αυτά τα κτήνη, οι Τζιχαντιστές, εκτέλεσαν (αποκεφάλισαν) τον αρχαιολόγο Χάλεντ Άσαντ και κρέμασαν τη σωρό του σε κίονα στην Παλμύρα. Μια δολοφονία φρικαλέα, αλλά καταφανώς και μια κίνηση εντυπωσιασμού, αφού το όνομα του άτυχου αρχαιολόγου ήταν Άσσαντ. Και αν ήταν ή όχι συγγενής του Προέδρου της Συρίας (κάτι που δεν το ξέρω) λίγο ενδιαφέρει. Ο σεβάσμιος γέροντας (82 ετών) είχε αφιερώσει 50 χρόνια από τη ζωή του στην Παλμύρα… Αυτό, όμως, καμία σημασία δεν είχε για τα φανατικά αυτά σκυλιά, που με την εκτέλεσή του μετέδωσαν το ματωμένο μήνυμά τους (όπως πιστεύουν) στον Πρόεδρο της Συρίας Άσσαντ, φροντίζοντας να μεταδώσουν και άλλο ένα, ψεύτικο αυτή τη φορά, μήνυμα και στον Ερντογάν –ότι δήθεν τον απειλούν- ώστε να καταφέρει ο σουλτάνος της Άγκυρας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις εναντίον του, που τον ήθελαν να υποστηρίζει τους Τζιχαντιστές… Πολιτική, προπαγάνδα, παντού προπολεμικό κλίμα του επερχομένου μεγάλου πολέμου, ενός τερατώδους, απρόβλεπτου και αναπόφευκτου –για όσους μπορούν να δουν- πολέμου, που η φωτιά του φτάνει και στην αυλή μας πλέον…

            Έτσι, εδώ, στην Κω, ο Τζιχαντιστής Laith Al Saleh (και η παρέα του, προφανώς, γιατί δε θα ήρθε μονάχος, 700 νταγλαράδες είχε στο κουμάντο του εντός της ISIS), όχι μόνο έφτασε ανενόχλητος, αλλά έδωσε και… συνέντευξη στο Associated Press, το οποίο τον βρήκε (εντελώς τυχαία!) και τον παρουσίασε ως… θύμα του πολέμου! Και οι αχρείοι αυτοί δημοσιογράφοι (που έπρεπε άμεσα να συλληφθούν για απόκρυψη εγκληματία πολέμου!) φρόντισαν να βγάλουν επιπλέον, για ακόμα μια φορά, τη χολή τους εναντίον μας και να σχολιάσουν ειρωνικά την Ελλάδα, στην οποία, όπως τόνισαν, κανείς δε θέλει να παραμείνει, εξαιτίας της εχθρικής στάσης των κατοίκων και της τραγικής οικονομικής κατάστασης. Δηλαδή, θα έπρεπε εμείς να δεχόμαστε τα στίφη των βαρβάρων κατά χιλιάδες καθημερινά και να είμαστε και φιλικοί απέναντι στους εγκληματίες αυτούς, αφού πολλοί απ’ αυτούς είναι Τζιχαντιστές –οι περισσότεροι είναι μάχιμοι άνδρες, όχι οικογένειες! Και έρχονται και από πολλές μη εμπόλεμες περιοχές, όπως Πακιστάν, Νιγηρία κ.λ.π. και κατά σύμπτωση είναι όλοι Μουσουλμάνοι! Μήπως να τους λέμε και με χαμόγελο: «Περάστε να μας σφάξετε και welcome!»;

            Μα, είναι τόσο ηλίθιοι οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι; Καθόλου ηλίθιοι δεν είναι! Τσιράκια είναι της ΝΤΠ και των Αμερικανών, που δημιούργησαν και τρέφουν αυτά τα τέρατα, με σκοπό να αλλοιώσουν τον πληθυσμό της Ευρώπης, αλλά και να συρρικνώσουν όσο μπορούν τους Έλληνες ως έθνος. Γνωστό αυτό και πανάρχαιος πόθος των χθονίων… Έχουσι γνώσιν οι φύλακες…

            Και το ότι οι Τζιχαντιστές είναι δημιουργία των ΗΠΑ δεν το λέω εγώ, το λέει, εκτός των άλλων, και ο Τιερί Μεΐσόν, ένας Γάλλος δημοσιογράφος –που δε μοιάζει με τους άθλιους συναδέλφους του του Associated. Σκοπός; Η αποδυνάμωση των αντιστάσεων σε Μέση Ανατολή και Ευρώπη (βλ. σχέδιο Coudenhove-Kalergi, περί αλλοίωσης του φυλετικού χάρτη ειδικά της Ευρώπης), καθώς και η τελική μείωση του πληθυσμού ένθεν κακείθεν.

Και επειδή, έγκλημα σημαίνει και τιμωρία, ίσως γι’ αυτό η Μέρκελ εμφανίζεται τον τελευταίο καιρό σκεπτική… Ακόμη κι από την καρέκλα της είχε πέσει, πριν λίγο καιρό… Σημάδια κόπωσης, ίσως και τύψεων… Ποιος ξέρει; Γιατί… Μόνη της, με το πείσμα και την τυραννική πολιτική της και τις διαβολές του ερπετού Σόιμπλε έβαλε φωτιά και τίναξε στον αέρα το μέλλον της Ευρώπης. Το ξέρει, το βλέπει και θα το πληρώσει. Και μαζί της, θα το πληρώσει και όλη η Ευρώπη, που δεν έχει σήμερα ούτε ηθικό έρεισμα, ούτε αξιόμαχο, ούτε όραμα… Μόνο Οικονομισμό… και ανωμαλία… και διαφθορά… Άδειο σαρκίο, χωρίς ψυχή, η πάλαι ποτέ Φωτισμένη Ευρώπη…

Όσο για τα λοιπά, που ακούγονται περί Σεπτεμβρίου του 2015, εν πολλοίς υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε πολλά απ’ αυτά. Δεν ξέρω αν θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και αν θα μας χτυπήσει κάποιος μετεωρίτης –ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί αυτό, δε συνηθίζει να δίνει… ραντεβού καμιά εναέρια κατραπακιά!- αλλά το σίγουρο είναι ότι ο φιλοεξωγήινος Πάπας Φραγκίσκος, ανάβοντας φουλ τις μηχανές για την τελική ευθεία προς την Παγκόσμια Διακυβέρνηση, θα πάει στις ΗΠΑ στις 23 του μήνα για να μιλήσει στο Κογκρέσσο και κυρίως στον ΟΗΕ για τον κίνδυνο της… κλιματικής αλλαγής, η οποία απαιτεί διεθνή συντονισμό και… «παγκόσμια διαχείριση» για να αντιμετωπιστεί, αφού μεταξύ άλλων θα προκαλέσει πείνα (τώρα τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια και κανείς δεν πεθαίνει π.χ. στην Αφρική από ασιτία) και θα ξεσπιτώσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη! Καλά, δουλευόμαστε; Το κλίμα το γνωστόν και ατμοσφαιρικόν είναι που φέρνει καραβιές τους λαθρό στη Δύση ή το… πολεμικό κλίμα που επικρατεί σε ευρείες περιοχές της Ασίας και για το οποίο ουδεμία ευθύνη δε φέρει η Μάνα Γη;

Το ζήτημα, όμως, είναι ότι είναι κι άλλοι, πολλοί και μη εξαιρετέοι, από κοντά με τον Πάπα και την προώθηση της πλανητικής επιβολής της Ατζέντας 21 (ένα άρθρο της Ατζέντας είναι π.χ. η εξάλειψη της πείνας παγκόσμια. Προφανώς, αυτό θα επιτευχθεί με εξάλειψη του πληθυσμού, οπότε, τέρμα το πρόβλημα! Μαζί με τον Ποντίφηκα, λοιπόν, στη «Σταυροφορία» διάσωσης –και καλά- του κλίματος και οι άλλες Εκκλησίες –και η Ορθόδοξη, φυσικά- αλλά και οι υπόλοιπες θρησκείες που έχουν ήδη συντονιστεί με τα της Παγκόσμιας Θρησκείας (Μουσουλμάνοι –ναι!!!- Ισραηλίτες, Βουδιστές… πολύς κόσμος)! Μάλιστα, στα καθ’ ημάς, ο Βαρθολομαίος, συμπλέοντας ολόψυχα με τον «φτωχούλη» Φραγκίσκο του Βατικανού, έχει ήδη απαντήσει στη σχετική εγκύκλιο του Πάπα και έχει μιλήσει για το τρίπτυχο: Οικολογία, Οικονομία και Οικουμενισμός. Έχει επισημάνει μάλιστα τη στενή σχέση Οικολογίας – Οικονομίας (βλ. κονόμα μέσω της «πράσινης» ανάπτυξης), με σκοπό την οικουμενιστική ομογενοποίηση των πάντων, υπό τον ζυγό της ΝΤΠ. Με δική του πρωτοβουλία, του Βαρθολομαίου, ορίστηκε η 1^η Σεπτεμβρίου ως ημέρα προσευχής για τη φύση, κίνηση που υιοθετήθηκε και από την Καθολική Εκκλησία στη συνέχεια. Οπότε, πρωτομηνιάτικα, ετοιμαστείτε να απολαύσετε ευλογίες, κοροϊδίες και ψαλμωδίες… πάσης φύσεως!

Παράλληλα, οι ραβίνοι καλούν τους Εβραίους της διασποράς να πάνε το Σεπτέμβριο κάτω στο Ισραήλ, αφού τα τέσσερα ματωμένα φεγγάρια ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και συμπίπτουν με δύο κορυφαίες εορτές, την Εορτή των Σαλπίγγων και την Εορτή του… Γάμου του Θεού (!!!!!), κι όλα αυτά συμβαίνουν διότι έρχεται ο Μεσσίας, την ίδια στιγμή που οι Μουσουλμάνοι, αντιστοίχως, περιμένουν τον δικό τους Μαχντί (άλλος Μεσσίας αυτός), πιθανότατα και αυτοί το Σεπτέμβριο, την ίδια ώρα που οι σφάχτες Τζιχαντιστές διατυμπανίζουν ότι «Ο Αλλάχ δεν τους είπε να χτυπήσουν το Ισραήλ»! Καθόλου δε χρηματοδοτούνται από Ατλαντικό μεριά τα πουλάκια μου! Έχετε ξαναδεί εσείς φανατικούς Μουσουλμάνους να «αγαπούν» ξαφνικά το Ισραήλ, ε, έχετε; Παρόλ’ αυτά, όλοι μαζί αυτοί, βλέπουν τα σημάδια της επερχόμενης «σωτηρίας» δια του αφανισμού απάντων και όλα τούτα τα τέρατα και τα σημεία θα ήταν, βέβαια, ευχάριστα ως ένα ιδεώδες ανάγνωσμα για τους έχοντας αϋπνίας ή δυσκοιλιότητα, αλλά –δυστυχώς- οι ιερείς αυτοί οι λάβροι, ένθεν κακείθεν, εμπνεόμενοι από τα βιβλικά οράματα της Συντέλειας (που δε λέει να εμφανιστεί επιτέλους κι αυτή!), επηρεάζουν κόσμο –και μάλιστα, στρατιωτικούς, οπότε το πράγμα σοβαρεύει…

Και εδώ, στα δικά μας, κάποιοι φίλοι, συνθρησκευτές, πικραμένοι από τη στάση της Ελληνικής Πολιτείας απέναντι στην Πατρώα Θρησκεία, παρηγοριούνται με τη σκέψη ότι θα δώσουν τη λύση οι «έξω». Πλανάσθε, φίλοι μου καλοί, ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε ότι το σχέδιο δε μας συμπεριλαμβάνει! Δεν τη θέλουν τη Δημοκρατία, δεν τη θέλουν την ελευθερία της έκφρασης και της σκέψης, μισούν τη Φιλοσοφία! Γι’ αυτό εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ έχουν εξοβελιστεί τα Ελληνικά και Ρωμαϊκά Γράμματα και ο Ελληνορωμαϊκός Πολιτισμός έχει χαρακτηριστεί ως… επιθετικός απέναντι στις άλλες «κουλτούρες» (τις ανύπαρκτες, δηλαδή), οπότε δέον να αποφεύγεται η διάδοσή του! Ρωτήστε οποιονδήποτε Πανεπιστημιακό, θα σας διαβεβαιώσει για όσα λέω.

Αλλά ίσως, αυτή ακριβώς η άρνηση να μας σώσει, τελικά… Η εποχή μας είναι πια εξαιρετικά επικίνδυνη, για πολλά και σε πολλά πράγματα, και απαιτεί ηρωισμό, έργα δραστικά (πλην σιωπηλά) και στρατηγική. Οι καιροί απαιτούν εγρήγορση και σιωπή, όχι τυμπανοκρουσίες και επιπολαιότητα! Καλό θα ήταν να προετοιμαστούμε για την επερχόμενη μάχη, να δούμε πώς θα προστατέψουμε τα μνημεία μας (που οι αρχαιολόγοι φοβόνταν να μην τους τα… πάρουμε! Τόσο μυαλό είχαν κι αυτοί) και κυρίως να μη γίνουμε ο επόμενος στόχος των βαρβάρων Ισλαμιστών… Ρίξτε μια ματιά στην Κω, και σ’ όλα τα σύνορά μας με την Τουρκιά, και θα καταλάβετε! Ίτε, παίδες Ελλήνων, αλλά και σιγείτε… Για την ώρα…

ΓΙΑΤΙ ΕΙΠΑ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΤΕΛΕΤΩΝ ΜΑΣ

Η απάντησή μου σε δημοσιογράφο της Γαλλικής Τηλεόρασης (δε θα δώσω περαιτέρω στοιχεία για ευνοήτους λόγους), στο αίτημα που εκφράστηκε να έρθουν και να βιντεοσκοπήσουν τελετή των θρησκευτών της Πατρώας των Ελλήνων Θρησκείας -και συγκεκριμένα την τελετή του Θερινού Ηλιοστασίου (21 Ιουνίου):

Αγαπητοί φίλοι,

η πρότασή σας αυτή μας τιμά, βεβαίως, όμως θα ήθελα, ως ιέρεια της Πατρώας των Ελλήνων Θρησκείας, να θέσω ορισμένα ζητήματα, τα οποία για μας τους Έλληνες έχουν κεφαλαιώδη σημασία –και μάλιστα ασχέτως θρησκεύματος.

Κατά πρώτον, θα πρέπει να σας πω ότι η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα σήμερα δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση που επικρατούσε κατά τα έτη 2006 – 2008, οπότε και είχαν γίνει εκείνα τα εκτενή διεθνή ρεπορτάζ τα σχετικά με τις τελετές της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας. Η οικονομική κρίση, για την οποία εν πολλοίς είναι υπεύθυνη η ΕΕ και κυρίως η Γερμανία, σε συνεργασία με τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις και τους ντόπιους ολιγάρχες βεβαίως,  έχει πλήξει τους Έλληνες βαθύτατα. Μάλιστα, δεν τους έχει πλήξει απλά, αλλά και τους έχει θυμώσει. Ειδικά εμείς, οι Αρχαιόθρησκοι, αισθανόμαστε βαθύτατα αδικημένοι και εθνικά πληγωμένοι, αλλά δε συνηθίζουμε να κλαιγόμαστε για την ανεργία ή την ανέχεια, αφού αυτά είναι μέσα στη ζωή και δεν αποτελούν αντικείμενο λύπης –πόσο μάλλον απελπισίας- για τους πραγματικούς εραστές της Φιλοσοφίας.

Εδώ, μια επισήμανση: δεν είμαστε «ιθαγενείς» που τρελαίνονται από τη χαρά τους όταν τους τραβάει η κάμερα και βεβαίως, δεν είμαστε παγανιστές, δηλαδή αφελείς λάτρεις των στοιχείων της φύσης, με ανέμελη και συχνά ίσως λίγο «άτακτη» συμπεριφορά. Η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία είναι η πιο φιλοσοφική θρησκεία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, είναι η θρησκεία του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πυθαγόρα και του Ηρακλείτου. Οπότε, το αν θα αφήσουμε να βιντεοσκοπηθεί ή όχι πλέον μια τελετή μας, αυτό εξαρτάται από το πώς θέλει κάποιος να παρουσιάσει το θέμα, αναδεικνύοντάς το στη σωστή του διάσταση και όχι παρουσιάζοντάς το ως κάτι αξιοπερίεργο και ίσως λίγο διασκεδαστικό για τους αμυήτους. Και έχουμε λόγους γι’ αυτή μας την τωρινή στάση απέναντι στους φίλους μας τους Ευρωπαίους, μηδέ των Γάλλων εξαιρουμένων.

Γιατί εκείνο που μας έχει πληγώσει βαθύτατα είναι η απαξίωση και η περιφρόνηση εκ μέρους των «εταίρων» μας του μεγάλου Ελληνικού Πολιτισμού και της πολυχιλιετούς παράδοσής μας. Και το χειρότερο είναι, βέβαια, η πρόσφατη απόφαση τόσο στη Γαλλία, όσο και στην «κατεχόμενη» Ελλάδα, της κατάργησης των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών από τα σχολεία. Οι νέοι θα γίνονται όλο και πιο αμόρφωτοι, λοιπόν, όλο και πιο βάρβαροι, δηλαδή πιο εύκολα χειραγωγήσιμοι δούλοι… Τι τα θέλει, λοιπόν, κανείς τα αφιερώματα για τις αρχαιοελληνικές τελετές, όταν περιφρονεί τον ίδιο τον Πολιτισμό που αυτές εκφράζουν; Για απλό… φολκόρ; Αλλά, ας γυρίσουμε λίγο στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν.

Συγκεκριμένα, είναι γνωστός ο διασυρμός που υπέστη η Θεά μας, η Αφροδίτη, το 2010, μέσω τους αγάλματός της ως Αφροδίτης της Μήλου, από το γερμανικό περιοδικό Focus και μάλιστα δύο φορές στο εξώφυλλό του. Τότε, κατέθεσα μήνυση εναντίον του περιοδικού, η οποία απορρίφθηκε σε δεύτερο βαθμό. Το σκεπτικό ήταν ότι α/ «η Γερμανία έχει σηκώσει το βάρος των ‘χρεωμένων’ χωρών του Νότου» (άρα, δεν… πάει να τη θίξουμε –παρότι η Γερμανία δεν είναι το FOCUS!!!) και β/ «το περιοδικό δε γνώριζε ότι η θρησκεία μας είναι γνωστή, δηλαδή η θρησκεία των Ελλήνων Αρχαιοθρήσκων, και το έκανε χάριν αστεϊσμού και μόνο»…

Παρόλ’ αυτά, η επαίσχυντη αυτή και δουλική απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης είχε και κάποια καλά και πολύ σημαντικά. Πρώτα απ’ όλα, απεδέχθη ανεπιφύλακτα την ιερατική μου ιδιότητα (πράγμα που ίσως να γίνεται πρώτη φορά για ιερωμένο οποιασδήποτε θρησκείας στα δικαστικά χρονικά) και απεφάνθη κατηγορηματικά ότι αποτελούμε γνωστή και αναγνωρισμένη θρησκεία (άσχετο αν η εκτελεστική εξουσία, δηλαδή το αρμόδιο Υπουργείο δε δέχεται να εφαρμόσει τις αποφάσεις και να αποκαταστήσει πλήρως τη θρησκεία μας, αλλά δε σκοπεύω, τουλάχιστον εγώ, να στραφώ επί του παρόντος κατά της χώρας μου για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των θρησκευτών μας. Έχει αρκετά προβλήματα η Ελλάδα και την πονάμε και δε θέλουμε να την πληγώσουμε περισσότερο).

Είπε όμως και κάτι ακόμα πιο σημαντικό η Ελληνική Δικαιοσύνη: ότι η Θεά Αφροδίτη αποτελεί Θεία Προσωπικότητα (όπως ο Ιησούς, ο Βούδας κ.λ.π.) και το συγκεκριμένο άγαλμα αποτελεί λατρευτικό αντικείμενο της θρησκείας μας και όχι απλό έργο τέχνης.

Μέχρι εδώ καλά! Γερμανική ήταν η ασέβεια, θα μου πείτε. Ναι, αλλά το συγκεκριμένο άγαλμα βρίσκεται στο Λούβρο, στη Γαλλία. Και δεν είδαμε να δείχνει καμία ευαισθησία η Γαλλία απέναντι στο θέμα, δεν είδαμε να υπερασπίζεται καθόλου το έκθεμα αυτό από το οποίο αποκομίζει κέρδη εκατομμυρίων ευρώ –και βέβαια, δεν είναι περίεργο αυτό, αφού σήμερα τα Δυτικά κράτη δεν έχουν καμιά ευαισθησία ή σεβασμό απέναντι σε τίποτα και σε κανέναν. Οι Γάλλοι, όμως, οι Γάλλοι, και η πόλη του φωτός, το Παρίσι, δεν έπρεπε να αντιδράσουν –όχι με τη θρησκευτική έννοια, αλλά με την έννοια τους εξευτελισμού του ίδιου του Πολιτισμού; Δεν έπρεπε να καταγγείλουν αυτόν το διασυρμό του αιώνιου αυτού συμβόλου, που είναι η ίδια η αιώνια γυναίκα, αλλά και η Ειρήνη, αφού το σύμβολο της Αφροδίτης είναι το περιστέρι της ειρήνης;

Εντάξει, δε λέω συμπαραστάθηκαν στους Έλληνες για την κρίση, αλλά οι λαοί δεν είναι μόνο… στομάχι! Ή μάλλον, από το στομάχι δε μένει ούτε η ανάμνηση, αλλά αν χαθεί ο Πολιτισμός, ο κοινός Πολιτισμός που ενώνει την Αρχαία Ελλάδα με το Γαλλικό Διαφωτισμό, τότε τι θα γίνει; Θα επικρατήσει μόνο ο βαρβαρισμός και ο Μεσαίωνας των τραπεζών στα καθ’ ημάς, αλλά και ο άλλος, ο εξ Ανατολών βαρβαρισμός των ακραίων Ισλαμιστών φονταμενταλιστών;

Η μόνη αντίσταση είναι αυτός ο Πολιτισμός! Και αν δεν ξυπνήσουμε τώρα, είμαστε όλοι χαμένοι –κι εμείς κι εσείς!

Και το ότι ο βαρβαρισμός των αγορών κυριάρχησε και στην περίπτωση της Αφροδίτης της Μήλου αποδεικνύεται περίτρανα και με το δεύτερο πλήγμα που εδέχθη η Θεά μας μέσω αυτού της του αγάλματος. Το Λούβρο έδωσε το δικαίωμα (επ’ αμοιβή, ασφαλώς) στην πολυεθνική εταιρία Nestlé να διαφημίσει -με πρωταγωνιστή το άγαλμα (το οποίο εμφανίζεται ως το «ρατσιστικό» European bust, δαιμονοποιώντας έτσι όλους τους λαούς της Ευρώπης)- την καφετιέρα Dolce Gusto. Η Αφροδίτη αντιπαρατίθεται σε λατρευτική αφρικανική μάσκα (απαξίωση αμφοτέρων των θρησκειών, αφού οι αρχαίες αφρικανικές λατρείες αριθμούν ακόμα πολλά εκατομμύρια θρησκευτές στην Αφρική) και την απαξιώνει με το ύφος, τον τρόπο και τα λόγια της. Το δε σλόγκαν που πέφτει στο τέλος: COFEE IS NOT JUST BLACK, αλλά και τα λόγια που ακούγονται από το άγαλμα: «Completely off his head» ή από τη μάσκα: «Get a life, suckers!», αποτελούν μια καθαρά ρατσιστική αντιμετώπιση ένθεν κακείθεν –και η Nestlé ας κάνει ό,τι θέλει, στο τέλος τέλος, εταιρία είναι, δηλαδή κάτι εντελώς ανήθικο κατ’ ουσίαν- αλλά η στάση αυτή βαραίνει τη Θεά μας, και παράλληλα δημιούργησε πλήθος αντιδράσεων από αφρικανικές και αφροαμερικανικές κινήσεις, αλλά και από γονείς που θεώρησαν ότι ο τρόπος που παρουσιάζονταν τόσο το άγαλμα, όσο και η μάσκα θύμιζαν φαντάσματα και φόβιζαν τα παιδιά! Παραθέτω ένα σχετικό λινκ (αφού τα περισσότερα σχετικά δημοσιεύματα των «αντιφρονούντων» έχουν αφαιρεθεί ως δια μαγείας!), αλλά και την ίδια τη διαφήμιση στα αγγλικά.

https://worldofsheds.wordpress.com/2013/12/15/why-nescafe-dolce-gusto-advert-is-inherently-racist/

https://www.youtube.com/watch?v=wfkNlN380NM

Όπως καταλαβαίνετε, το θέμα δεν είναι απλό. Τώρα, βέβαια –επειδή όλα αυτά είναι δυσάρεστα και ίσως ενοχλητικά, το αντιλαμβάνομαι, και ίσως θέλετε να τα αποφύγετε, ώστε να μην ταραχθεί η μακάρια ευδαιμονία του τηλεοπτικού κοινού- μπορεί, αν ψάξετε, να βρείτε κάποια ομάδα Ελλήνων θρησκευτών της Πατρώας Θρησκείας που να δεχθεί να την κινηματογραφήσετε και να κάνετε τη δουλειά σας. Παντού και πάντα, υπάρχουν οι ματαιόδοξοι. Όμως, το ζήτημα είναι ότι αυτό δεν απηχεί το γενικότερο θρησκευτικό –και εθνικό εν προκειμένω αίσθημα- και είναι άλλη μια ουτοπική αντιμετώπιση της πραγματικότητας, πράγμα, βέβαια, σύνηθες, στις τηλεοπτικές «έρευνες» και στα ντοκιμαντέρ. Και συγγνώμη για τις επισημάνσεις μου, αλλά δε νομίζω πως λέω πράγματα άγνωστα ή αναληθή.

Εύχομαι, όμως, ολόψυχα να δοθεί κάποια προσοχή στα λεγόμενά μου. Για το καλό όλων μας. Βλέπετε, εμείς δεν είμαστε βάρβαροι Τζιχαντιστές, δε δολοφονούμε ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή δε βλέπουν τα πράγματα όπως εμείς… Αντίθετα, είμαστε εδώ, ως υπέρμαχοι της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, άρα και ως οι πιο αφοσιωμένοι σύμμαχοι για τη θωράκιση του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού απέναντι στο Νεομεσαίωνα που είναι προ των πυλών. Hannibal ante portas! Για άλλη μια φορά…

Σκεφθείτε, φίλοι, τι θα πράξετε.

Έρρωσθε και Τύχη αγαθή

Διοδώρα – Ντορέτα Πέππα 

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ: ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΧΑΡΑ! ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ…

«Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός, βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε, παιδιά, στην εξοχή!» Μ’ αυτό το ποιηματάκι υποδεχόμασταν όλοι το Μάιο σαν είμαστε παιδιά. Οι περισσότερες από αυτές τις χαρές έχουν χαθεί σήμερα, αφού το παγκοσμιοποιητικό σύστημα θέλει το σύγχρονο άνθρωπο (δήθεν) «ορθολογιστή», δηλαδή απαθή, (μικρο)υπολογιστή, κατηφή και… άχαρο. Όμως, στο παρόν αφιέρωμα, θα ασχοληθούμε περισσότερο με την αρχαία, αλλά και την πιο εσωτερική έννοια της Πρωτομαγιάς και του Μαΐου γενικότερα και θα αφήσουμε τη μεθύστερη λαογραφική / εθιμική όψη του για μια επόμενη στιγμή.

Γνωστός στους διάφορους πολιτισμούς με διαφορετικά ονόματα, ο Μάιος, σύμφωνα με την ευρέως επικρατούσα αντίληψη, πήρε το όνομά του από τη Ρωμαϊκή Θεά Maja (Μάγια), δηλαδή τη Ρωμαϊκή Μαία, τη μητέρα του Ερμή και το σύμβολο της γέννησης και της ανατροφής των παιδιών. Η Μάγια ήταν για τους Ρωμαίους η Αγαθή Θεά, προς τιμήν της οποίας τελούσαν χαρούμενες γονιμικές εορτές, για την ευφορία των καρπών, αλλά και των ανθρώπων. Γι’ αυτό και η Γιορτή της Μητέρας ορίστηκε να γίνεται στις μέρες μας εντός του Μαΐου. Η σχέση, όμως, αυτή του Μαΐου με τον Ερμή, μέσω της μητέρας του, «φωτογραφίζει» και τη σχέση που έχει ο μήνας αυτός με την Εσωτερικότητα (Ερμητισμός), που στα μάτια του κοινού θνητού, του μη μυημένου, εμφανίζεται ως Μαγεία / μάγια. Γι’ αυτό και ο μήνας Μάης είναι ο μήνας  που τα μάγια «πιάνουν», σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη.

Οι Αρχαίοι Έλληνες, βέβαια, είχαν έναν τελείως άλλο τρόπο διαίρεσης του χρόνου και ο Μάιος συνέπιπτε με το μισό μήνα Μουνιχιώνα (προς τιμήν της Μουνιχίας Αρτέμιδος, άρα ένας σεληνιακός λατρευτικά μήνας, εσωτερικός και μυστηριακός) αλλά και με το μισό μήνα Θαργηλιώνα (ένα θερμό μήνα, ηλιακό, το μήνα που ο ήλιος αρχίζει να καίει και να θερμαίνει τη γη). Τιμώμενοι Θεοί κυρίως ο Απόλλων και η Άρτεμις, που το μήνα αυτό έχουν το γενέθλιόν τους, σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες.

Στην πορεία του χρόνου, όμως, η φυσιογνωμία του Μαΐου στη λαϊκή αντίληψη, η οποία επηρεάστηκε και μεταλλάχθηκε από τον Χριστιανισμό και τις μονοθεϊστικές αντιλήψεις, κατέστη δίσημη. Έτσι, στο Μάη συνυπάρχει το καλό και το κακό, ειδωμένα αμφότερα υπό στενά δεισιδαιμονικά όρια (μάγια, γητειές κ.λ.π.), όπως είπαμε, κι αυτό στη θέση της αρχαίας αντίληψης ότι εντός του Μαΐου συνυπάρχουν τόσο η αναγέννηση, όσο και ο θάνατος. Όλες αυτές οι ιδιότητες, οι οποίες αποδόθηκαν και αποδίδονται διαχρονικά στο συγκεκριμένο μήνα, συμπυκνώνονται ημερολογιακά και συμβολιστικά στην πρώτη του μέρα, την Πρωτομαγιά, πρωτίστως με τον μηδέποτε απωλεσθέντα εθιμικό εορτασμό της ως της τελικής νίκης του καλοκαιριού κατά του χειμώνα και της κατίσχυσης της ζωής επί του θανάτου.

Μιλάμε, όμως, και για ημερολογιακή αξία της Πρωτομαγιάς, καθώς η σημασία της συγκεκριμένης ημέρας, για τους αρχαίους λαούς (που οι γιορτές τους ήταν φυσικές και όχι τεχνητές), οφειλόταν (και οφείλεται, βεβαίως, αφού η Μητέρα Φύση είναι εκείνη που ορίζει τις κορυφώσεις του κύκλου της και ουδείς άλλος)  στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην Εαρινή Ισημερία και το Θερινό Ηλιοστάσιο, δηλαδή τοποθετείται στη μέση της άνοιξης. Είναι η κορύφωσή της, όπου όλα έχουν πια ανοίξει και ο έρως είναι παντοδύναμος, κυρίαρχος και έτοιμος για τη γονιμοποίηση των πάντων. Είναι, λοιπόν, πρωτίστως μια γονιμική εορτή η Πρωτομαγιά, γι’ αυτό είναι και «μαγική» κατά μία έννοια.

Και επειδή οι αρχαίοι συμβολισμοί μπορεί να κυνηγήθηκαν, αλλά ουδέποτε εξαλείφθηκαν, όπως είπαμε, ας ρίξουμε μια ματιά και στους παλαιότερους χρόνους της Γηραιάς Ηπείρου και στους εορτασμούς που γίνονταν κατά την περίοδο του Μαΐου και ειδικά της Πρωτομαγιάς.

Οι εορτασμοί της Πρωτομαγιάς στην προχριστιανική Ευρώπη ήταν και είναι –αφού τελούνται ορισμένως έως σήμερα- κυρίως δύο: το κελτικό Μπελτέιν και η βορειοκεντροευρωπαϊκή εορτή της Βαλπουργείας νύχτας, δηλαδή οι ακόμα τότε αγαθοί και αθώοι πρόδρομοι της λεγομένης «ιλλουμινατιστικής» Πρωτομαγιάς. Οι όμορφες και χαρούμενες αυτές γιορτές της άνοιξης, ούτως ή άλλως, υπέστησαν την πρώτη τους μετάλλαξη με την εισβολή και δια της βίας επιβολή του Βιβλικού Μονοθεϊσμού και απέκτησαν εν πρώτοις «χριστιανικό» χαρακτήρα. Έτσι, ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς έχασε το αρχικό του φυσιολατρικό / θρησκευτικό νόημα. Σήμερα, σε πολλές περιοχές της Ευρώπης, όπως είπαμε, επιβιώνουν έθιμα της αρχαίας εποχής, όπως ο χορός γύρω από το περίφημο γαϊτανάκι, το οποίο, εδώ στην Ελλάδα, ήταν, μέχρι πριν λίγες μόλις δεκαετίες, μια συνηθισμένη διασκέδαση για τους Καρναβαλιστές της Αποκριάς όμως και όχι για τους εορτάζοντες κατά την Πρωτομαγιά. Πάντως –και επειδή το θέμα μας εδώ είναι η Πρωτομαγιά- στην Ευρώπη, στο παρόν, πολλές ομάδες προσκείμενες στην αρχαία τους θρησκεία προσπαθούν, σε κάθε χώρα, να αναβιώσουν ανάλογα αρχαία έθιμα της Πρωτομαγιάς.

Ας δούμε, όμως, από λίγο πιο κοντά τις δύο προαναφερόμενες Πρωτομαγιάτικες Ευρωπαϊκές εορτές, το κελτικό Μπελτέιν και τη Βαλπουργεία νύχτα.

Το Μπελτέιν (ιρλανδ. Bealtaine ή Beltene) είναι μια αρχαία κελτική εορτή της Πρωτομαγιάς, η οποία εορταζόταν στην Ιρλανδία, τη Σκωτία και τη Νήσο Μαν, ενώ παρόμοιες γιορτές λάμβαναν χώρα στην Ουαλία, τη Βρετάνη και την Κορνουάλη. Η λέξη «Μπελτέιν» προέρχεται από την ιρλανδική λέξη «Bealtaine» («ζωηρή φωτιά»). Υπάρχει, λοιπόν, σχέση με τον γαλατικό Θεό Μπέλενος (Belenos >  ο «λαμπερός»). Ο Μπέλενος είναι από την ίδια ρίζα με τον Μπαάλ, Βαάλ των Φοινίκων, αλλά και τον ελληνογενή Βήλο, καθώς και τον Αβέλιο, τον Απόλλωνα των Κρητών Ελλήνων.

            Το Μπελτέιν είναι, λοιπόν, μια καθαρά ηλιακή εορτή, είναι το καλωσόρισμα του Θεού Ήλιου εν όψει του ελαύνοντος θέρους, που θα φέρει τη γονιμότητα, το κάρπισμα της γης, αλλά και των ανθρώπων. Γι’ αυτό, ένα έθιμο που επέζησε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα στην Ιρλανδία ήταν το κρέμασμα ενός κλαδιού φλαμουριάς ή κραταίγου (οξυάκανθας) στις πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών, δηλαδή ήταν κάτι σαν το δικό μας μαγιόξυλο.

Όσοι Ευρωπαίοι επιστρέφουν στα δικά τους πάτρια χρησιμοποιούν την ονομασία Μπελτέιν για ένα από τα «Σάββατα», τις οκτώ ηλιακές γιορτές, στον τευτονικό αρχαιόθρησκο τροχό του χρόνου. Το Μπελτέιν γιορτάζεται την Πρωτομαγιά στο Βόρειο Ημισφαίριο και την 1^η Νοεμβρίου στο Νότιο. Ακριβώς την παραμονή της 1^ης Νοεμβρίου (που οι Δυτικοί έχουν την εορτή των Αγίων Πάντων), στις ΗΠΑ γιορτάζουν το Χάλογουιν, με τις κολοκύθες, τα στοιχειά, τους σκελετούς, τους βρικόλακες και τις μάγισσες, μια καθαρά μεσαιωνική εορταστική επιβίωση με ευρωπαϊκές ρίζες, που υποδηλώνει το μαγικό χαρακτήρα και της 1^ης Νοεμβρίου, του μεσοδιαστήματος, δηλαδή, μεταξύ Φθινοπωρινής Ισημερίας και Χειμερινού Ηλιοστασίου.

Αν, όμως, το Μπελτέιν είναι η συμβολή του Αγγλοσαξονικού τόξου στη σημερινή «πεφωτισμένη» μετεξέλιξη της Πρωτομαγιάς και σε «εργατική» Πρωτομαγιά, ο έτερος πρόδρομός της είναι η Γερμανική Βαλπουργεία νύχτα.

Ας δούμε ορισμένα τινά πρωτίστως περί της Εργατικής Πρωτομαγιάς…

Η «1^η Μάη» καθιερώθηκε από το International Socialist Congress, το 1886, ως η ημέρα εορτασμού της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Σημειωτέον ότι όλες αυτές οι νεοταξικού τύπου εορτές ξεκινούν δειλά δειλά από το 19^ο αιώνα και κατ’ ουσίαν είναι τα απόνερα των «σύγχρονων» βάσεων που ετέθησαν από την ίδρυση του Τάγματος των Ιλλουμινάτων. Οι αριστεροί, βέβαια, επιμένουν πως πρόκειται για την επέτειο της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου, καθώς το Μάη του 1886, τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας το οκτάωρο, καθώς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Άλλο αν σήμερα όλα αυτά τα κεκτημένα έχουν χαθεί, ευλογίαις αυτών των ιδίων «Σοσιαλιστών», αυτό δεν έχει καμιά σημασία!… Η «επέτειος»… παραμένει, αφού η μέρα έχει θεσπιστεί ως επίσημη αργία, από ένα παγκόσμιο σύστημα που αποποιείται μεν, αλλά προωθεί τεχνηέντως τον όρο «Ιλλουμινάτοι», τον διοχετεύει, τον δαιμονοποιεί ή τον εξυψώνει κατά βούλησιν, αλλά και καταργεί όλα όσα σήμαινε για τον εργαζόμενο η κορυφαία εορτή / επινόηση αυτού ακριβώς του παγκόσμιου κοινωνιστικού (σοσιαλιστικού) συστήματος, η Πρωτομαγιά… Περίεργες αντιφάσεις… Ζούμε πολλές άλλωστε…

Αλλά ας επανέλθουμε στα εσωτεριστικά της ημέρας και ας δούμε και τη Βαλπούργεια πλευρά της.

Στα γερμανικά, λοιπόν, Walpurgis night είναι η βαλπούργεια νύχτα.

Η «χριστιανή» Βαλπούργη (Walpurga) γεννήθηκε τον 8ο αιώνα στο Ντέβον της Αγγλίας (στενή σχέση Αγγλοσαξόνων και Γερμανών, αφού και οι Σάξονες είναι Γερμανοφυλή) από οικογένεια τοπικού ηγεμόνα. Ο άγιος Βονιφάτιος (ο Άγγλος που προσηλύτισε στο χριστιανισμό τους Φράγκους και είναι ο προστάτης άγιος της Γερμανίας) ήταν θείος της Βαλπούργης (αδελφός της μητέρας της). Η Βαλπούργη και οι δύο αδελφοί της πήγαν στη Γερμανία να βοηθήσουν τον Βονιφάτιο στον εκχριστιανισμό των γερμανικών φύλων. Για το έργο της και την αρετή της ανακηρύχτηκε αγία και η μνήμη της εορτάζεται από τους Ρωμαιοκαθολικούς την 1η Μαΐου. Η γιορτή της Βαλπούργης μπλέχτηκε με τα τοπικά εορταστικά έθιμα της παραμονής της πρωτομαγιάς και έτσι η γερμανική Walpurgisnacht (αγγλικά Walpurgis Night), η βαλπούργεια ή βαλπουργία νύχτα, παρά την άμεμπτη «χριστιανική» καταγωγή της, αναφέρεται, τελικά, στις… τελετές των μαγισσών, που μαζεύονται στο βουνό την παραμονή της Πρωτομαγιάς για να γιορτάσουν, μαζί με τους δαίμονες, την άνοιξη, που στον Ευρωπαϊκό βορρά έρχεται με κάποια καθυστέρηση. Ίσως να μην έρχεται και ποτέ μες στις καρδιές των Βορειοευρωπαίων, αλλά αυτό είναι θέμα ενός άλλου άρθρου…

Μιλάγαμε για τη Γερμανία, λοιπόν…

Εμπνεόμενος πιθανόν από τη Βαλπουργία Νύχτα, ο Γερμανός φιλόσοφος Άνταμ Βαισχάουπτ (1748-1830), την Πρωτομαγιά του 1776, ίδρυσε στο Ingolstadt της Άνω Βαυαρίας τη μυστική εταιρία των Illuminati.

Η ημερομηνία αυτή ταίριαζε γάντι στους σκοπούς των Ιλλουμινατιστών, αφού η λατρεία του πυρός είναι η βάση για τους εορτασμούς της ημέρας. Παράλληλα, συνυπήρχε και η εξύμνηση των ανθέων. Ένα από τα βασικά συνθήματα των Ιλλουμινατιστών ήταν και το “Ewige Blumenkraft”: ¨Η αιώνια δύναμη των λουλουδιών", που πολύ αργότερα θα έδινε στα «παιδιά των Λουλουδιών» το δικό τους εφήμερο (και κατευθυνόμενο, όπως φάνηκε) σκοπό ύπαρξης, μέσω του υποβαλλόμενου αντισυστημικά από το… σύστημα Flower Power. Μια δύναμη που, βεβαίως, δεν κερδίζει πολέμους, ούτε μάχες, ούτε κοινωνικούς αγώνες… Μια δύναμη… άσφαιρη και ακίνδυνη τελικά για το ίδιο το σύστημα.

Οι «Πρωτομαγιάτικοι» Ιλλουμινάτοι έδωσαν, όμως, τροφή και σε μία άλλη, παλαιότερη των χίπις, ιστορική περίοδο, διαμετρικά αντίθετη από την παραπάνω περιγραφόμενη και… λουλουδάτη κίνηση. Μιλάμε για το Ναζισμό και τον Αδόλφο Χίτλερ. Έτσι, το σύνθημα των Ιλλουμινάτων: «Σήμερα ο κόσμος, αύριο το ηλικακό σύστημα» (;;;!!!! Τα έχω ακούσει και από κάποιους Αμερικάνους αξιωματούχους εσχάτως αυτά), μετασκευάστηκε από τον Χίτλερ ως: «Σήμερα η Γερμανία, αύριο ο κόσμος».

Έτσι, με όλους αυτούς τους –ισμούς που τη χτύπησαν, η χαρούμενη αρχαία εαρινή εορτή θόλωσε και γέμισε θλίψη… Μόνη μας λύση; Η προσπάθεια προσέγγισης του αρχαίου πνεύματος της εποχής και η επιδίωξη της ευζωίας, με όποιο τίμημα, πάλι και πάλι.

Περνώντας στους αρχαίους μας πρόγονους, λοιπόν, ας θυμηθούμε τη δική τους Πρωτομαγιά, που ήταν μια εαρινή μέρα αναγέννησης της φύσης, της ζωής και του έρωτα, αλλά και μια ημέρα ενθύμησης των νεκρών. Επίσης, θεωρούνταν ημέρα της μαχητικότητας, της μυστηριακής νίκης του πνεύματος επί της ύλης και των υλικών ποταπών επιδιώξεων. Εορταζόταν δε με πολύλαμπρες εορτές, όπως η μαζική έξοδος των ανθρώπων στην ύπαιθρο, με χορούς και με τραγούδια, με σκοπό το μάζεμα λουλουδιών για να πλεχθούν στεφάνια. Κατά την ημέρα εκείνη, έβγαινε η άνασσα (βασίλισσα) του Μαΐου και στα δρώμενα της ημέρας υπήρχε και μια λατρευτική πομπή προς τιμήν του Ηλίου και των Ωρών (= Εποχών). Στην πομπή περιέφεραν από χέρι σε χέρι ένα πράσινο κλαδί που μόλις είχε πετάξει φύλλα. Το τύλιγαν με ταινίες και πάνω του κρεμούσαν σύκα ξερά, διάφορα ψωμάκια και μικρά φλασκιά γεμάτα κρασί, λάδι και μέλι.

Να πούμε εδώ ότι σε αρχαιότατους χρόνους (όπως κατά τη Μινωική εποχή) μετρούσαν τρεις μόνο εποχές / Ώρες: τη Δίκη, την Ειρήνη και την Ευρυνόμη. Η Ειρήνη είναι η δική μας άνοιξη. Γιατί η άνοιξη για τους Έλληνες… ναι, αυτή ήταν η Ειρήνη. Αυτή ήταν, επιπλέον, και η Αφροδίτη, όπως μας αποκαλύπτει ο Αριστοφάνης στην κωμωδία του «Ειρήνη». Και βεβαίως, την εόρταζαν και την τιμούσαν με άνθινα στεφάνια!

«… αχεί τ’ομφαί μελέων συν αυλοίς, αχεί τε Σεμέλαν ελικάμπυκα χοροί»: «γλυκά ηχεί η φωνή η μελωδική με τους αυλούς μαζί, ηχούν και οι χοροί προς τιμήν της περίτεχνα στεφανωμένης Σεμέλης», όπως διαβάζουμε στον θεϊκό Πίνδαρο.

Χαρείτε, φίλοι, την Πρωτομαγιά, λοιπόν, πλέξτε στεφάνια, τιμήστε τη Μητέρα Φύση, δηλαδή τη μητέρα του Διονύσου, τη Σεμέλη, που τριαντάφυλλα τής πρέπουν και μενεξέδες! Καλό μήνα!

Ντορέτα Πέππα

Η ΚΟΡΩΝΑ ΤΩΝ ΓΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

Αυτό που είδα χθες, αργά το βράδυ, με σόκαρε πραγματικά. Ο Επιτάφιος της Μητρόπολης, με τον Ιερώνυμο και όλο το παπαδαριό, κατευθύνθηκε και κατέληξε σε εξέδρα ακριβώς μπροστά στο... Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη!!! Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι παπάδες έστρεψαν και τα νώτα τους στο μνημείο, προφανώς, για να μη σκανδαλίζονται από τον γυμνό αρχαίο οπλίτη, αλλά και για να βλέπουν το ποίμνιο απέναντι ακριβώς, που ήταν ομολογουμένως ελάχιστο αριθμητικά εκείνη την ώρα. Αλλά το πιο αναπάντεχο -και αποκρουστικό- ήταν ότι πάνω, στην κορυφή του Επιταφίου, δεν υπήρχε απλά ο κλασικός σταυρός, αλλά η... κορόνα με το σταυρό των Γλύξμπουργκ, το έμβλημα των Γλύξμπουργκ, που έπεφτε ακριβώς πάνω στο Κοινοβούλιο, αφού το είχε για φόντο!!!! Και βεβαίως, η σημερινή Βουλή είναι τα παλιά Ανάκτορα!!! Δεν κατάλαβα; Τι θέλουν να μας πουν; Ότι θα μας κουβαλήσουν πίσω πάλι τον Κοκό; Δε μας φτάνουν τόσοι Γερμαναράδες, σκέφτονται κάποιοι να μας ξαναφορτώσουν και τον Γλύξμπουργκ, το γιο της Φρειδερίκης; Ε, τέτοια "πρώτη φορά Αριστερά" δεν έχω ματαξαναδεί! Θεοκρατία, κωλοτούμπα πρώτης, καπέλωμα του ιερού και αθάνατου μνημείου κι αποπάνω... να μια κορόνα! Ε, ρε θα τρίζουν τα κόκαλα του Μακρυγιάννη, αλλά και τόσων άλλων! Λέτε οι "αριστεροί" που μας κυβερνάνε να θέλουν, εκτός από την ΕΕ (με πόσο πάθος, αλήθεια!), εκτός από τα συνέδρια του Σόρος και εκτός από τους λαθρομετανάστες που μας λεηλατούν και μας σκοτώνουν και τους αντιεξουσιαστές που βεβηλώνουν τα μνημεία μας, να θέλουν -και να φέρουν, λέω!- και το βασιλιά; Ε, άμα το δούμε κι αυτό... Αχ, καημένε άγνωστε στρατιώτη, άδικα πέθανες! Και ξαναπεθαίνεις τώρα πάλι...

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ: Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ

Τα σύμβολα παίζουν ένα σημαντικότατο ρόλο στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία και συχνά είναι αρκετή η παρουσία ενός συμβόλου και μόνο για να υποδηλώσει την παρουσία του Θεού τον οποίο αντιπροσωπεύει, ενώ παράλληλα, μεταφέρει στον αποδέκτη το μήνυμα της εσωτερικής ιδιότητας ή αρετής την οποία εμπεριέχει η συγκεκριμένη θεία προσωπικότητα, που ο αποδέκτης καλείται όχι μόνο να την κατανοήσει, αλλά και να τη βιώσει κατά τη διαδικασία της τελετής ή της προσευχής ή ακόμη και με την απλή ενατένιση, αλλά και με τον συνεπαγόμενο διαλογισμό επί του συμβόλου.

Υπάρχουν, όμως, και σύμβολα τα οποία δε σχετίζονται με έναν συγκεκριμένο Θεό, αλλά αποτελούν πανάρχαιες και διαχρονικές ελληνικές σφραγίδες, οι οποίες ανευρίσκονται, μάλιστα, σε όλο τον πλανήτη. Τέτοια σύμβολα είναι η σπείρα και ο μαίανδρος.

Επειδή το θέμα των αρχαίων ελληνικών συμβόλων είναι τεράστιο, εξαιρετικά δύσκολο και πολυδιάστατο, το παρόν θα αποτελέσει απλά την αφετηρία, οπότε και θα εστιαστούμε στα σύμβολα που αναφέρονται στον Ύπατο Θεό του Ελληνικού Ολύμπιου Δωδεκαθέου, τον Δία, τον πατέρα Θεών και ανθρώπων, ενώ θα συνεχίσουμε στο επόμενο άρθρο και με τους υπόλοιπους δύο μείζονες Θεούς της Μεγίστης Τριάδας, τους γιους του Τιτάνα Κρόνου, δηλαδή τον κύριο του πόντου και του υγρού στοιχείου Ποσειδώνα, καθώς και τον Χθόνιο Δία, τον Πλούτωνα / Άδη. Οι τρεις τους μαζί εφορεύουν στους τρεις διαφορετικούς κόσμους: ουράνιο > Ζευς, ενάλιο (θαλασσινό) > Ποσειδών, χθόνιο > Άδης.

Λέμε, λοιπόν, ότι η ιδιαίτερη δύναμη και ουσία που εκπροσωπεί ο καθένας από τους παραπάνω Υπάτους θείους αδελφούς, συμπυκνώνεται στο κύριο σύμβολο της εξουσίας του, το οποίο φέρει έκαστος ανά χείρας και που για τον Δία είναι ο κεραυνός, για τον Ποσειδώνα η Τρίαινα και για τον Άδη το σκήπτρο του αετού ή δίκρανον / δίκερον.

Ξεκινάμε εδώ με τον Δία / Ζήνα και το κατεξοχήν σύμβολό του, που είναι ο κεραυνός. Το σύμβολο του κεραυνού εμφανίζεται στην αρχαία εικονογραφία ως μία βάση / στέλεχος, το οποίο κρατά ο Ζευς και που διαχέεται και από τις δύο πλευρές του χεριού του σε τριπλή εκατέρωθεν σχάση (δηλαδή, 3 + 3 = 6 ακτίνες σε διαθλαστική ή ευθεία κίνηση) ή σε πενταπλή (5 + 5), οπότε και θυμίζει άνθος.

Οι αριθμοί αυτοί είναι εύγλωττοι περί της ερμηνείας του συμβόλου του κεραυνού και μας επεξηγούν την ίδια τη δύναμη του Θεού, η οποία εκδηλώνεται ως τριπλή x δύο > ως εξαπλή (μέσω των πολλαπλασίων του 3 και του 6, π.χ. 12 [Δωδεκάθεο] > 36 [κύκλος, έτος]), άρα το Θείον και το ανθρώπινον στην ολότητά του, ο κόσμος. Επίσης, στη δεύτερη περίπτωση, η δύναμη του Διός εμφανίζεται ως πενταπλή: 5 +5 = 10 > η ιερά τετρακτύς των Πυθαγορείων.

Με δυο λόγια, το σύμβολο του κεραυνού, στην πρώτη του εκδοχή, την εξαπλή, μας λέει ότι ο Ζευς είναι η ζωή, η αναπαραγωγή και η εξέλιξή της, η οποία δημιουργείται μέσω ζεύξης (Ζευς) και σχάσης / διαίρεσης (Δίας), όπως γίνεται όντως, με τριπλή εκατέρωθεν διαδικασία (ζεύξη + διαίρεση + παράγωγο) x 2 (άρρεν, θήλυ). Και γιατί κεραυνός; Γιατί, όπως απέδειξε η σύγχρονη επιστήμη, οι κεραυνοί που κυριαρχούσαν στη γη πριν τη δημιουργία της ζωής, «γονιμοποίησαν» τρόπον τινά την αρχέγονη «σούπα», όπως την αποκαλούν οι επιστήμονες, ενισχύοντας την παραγωγή αζώτου και άρα αμινοξέων (που είναι απαραίτητα για τη δημιουργία των πρωτεϊνών και της ζωής).

Ο κεραυνός δεν είναι, όμως, μια αμιγώς δημιουργική δύναμη, αφού είναι περισσότερο γνωστός ως καταστροφέας. Υπό αυτή την έννοια, εμφανίζεται  με τη δεκαπλή του όψη (5 + 5), τη δεύτερη, δηλαδή, εικονιστική εκδοχή που αναφέραμε εδώ. Το 10 είναι, όπως είπαμε, η τετρακτύς των Πυθαγορείων, που σχηματίζεται από το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών: 1+2+3+4 = 10 και συμβολίζει την ολοκλήρωση του κύκλου και την αρχή ενός νέου, την καταστροφή του προηγούμενου και την ανάδυση του επομένου (αφού 10 = 1+0 = 1). Γι’ αυτό, εδώ ο κεραυνός εικονίζεται ως «άνθος», αφού το λουλούδι ανθίζει και μαραίνεται (καταστρέφεται, πεθαίνει) για να σχηματίσει τον καρπό, σε έναν αέναο κύκλο επαναλαμβανόμενο και σταθερό.

Υπό αυτή την έννοια, ως εξαπλός και πενταπλός, ο κεραυνός είναι ζωή (έξι / έξις), εντός του κύκλου του αναγεννώμενου αμετάβλητα χρόνου (10). Άρα, ο κεραυνός εμπερικλείει την πλήρη δύναμη του Διός, την καταστροφική και αναδημιουργική του δύναμη, που αποδίδεται με τον αριθμό 16 (10 + 6). Γι’ αυτό και το περίφημο άστρο της Βεργίνας είναι δεκαεξάκτινο και βεβαίως, είναι ορθό να εννοείται ως: «το δεκαεξάκτινο άστρο του Διός», που είναι επιπλέον και το έμβλημα της Μακεδονικής Δυναστείας.

Άλλωστε, μία επιπλέον απόδειξη είναι και η επιβίωση της πανάρχαιας αυτής ελληνικής αλήθειας (ζωή και θάνατος και αναγέννηση εντός του κύκλου του χρόνου) μέσα στη Δυτική αποκρυφιστική παράδοση. Έτσι, στη Μεγάλη Αρκάνα της τράπουλας Ταρώ, το 16 αντιστοιχεί στην κάρτα «Ο Πύργος», όπου αποδίδεται εικονιστικά η καταστροφή ενός πύργου από κεραυνό. Οι εποχές και οι εξωτερικές πεποιθήσεις μπορεί να αλλάζουν, αλλά τα σύμβολα παραμένουν διαχρονικά απαράλλακτα, αφού αντιπροσωπεύουν τα αιώνια «θέσφατα», τα αξιώματα που ετέθησαν εξαρχής ως «σημάντορες» της αλήθειας.

Θα αναφερθούμε και στην ύπαρξη της ίδιας επακριβώς απεικόνισης του εξαπλού (τριπλού ένθεν και ένθεν) κεραυνού και στην Ινδουιστική θρησκεία. Ο ινδουιστικός κεραυνός εμφανίζεται ως ένα ιερό αντικείμενο, που έχει το νόημα τόσο του κεραυνού όσο και του αδάμαντα. Το αντικείμενο αυτό είναι το varja (από τη σανσκριτική ομώνυμη λέξη για τον κεραυνό και το διαμάντι: varja > βάρτζα > βάρτα > βροντή). Η ινδουιστική άποψη της ταύτισης του κεραυνού με τον αδάμαντα δεν πρέπει να μας παραξενεύει.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το διαμάντι σχηματίστηκε κατά την προϊστορική περίοδο, που η θερμοκρασία της γήινης μάζας ήταν πολύ υψηλή και οι πιέσεις πολύ μεγάλες. Μερικά είδη από τους ρευστοποιημένους άνθρακες αποκρυσταλλώθηκαν εξαιτίας των ατμοσφαιρικών μεταβολών του καιρού εκείνου και έτσι δημιουργήθηκαν τα διαμάντια. Συνήθως, τα διαμάντια βρίσκονται πολύ βαθιά στη γη, μέσα σε κρατήρες σβησμένων ηφαιστείων ή σε αδαμαντοφόρα κοιτάσματα, που είναι κοντά στις εκβολές των ποταμών και σε πεδιάδες. Ας μην ξεχνάμε ότι τον κεραυνό του ο Δίας τον έλαβε από τους Ακμωνίδες (άκμων, το αμόνι) Κύκλωπες, οι οποίοι τον «έφτιαχναν», υπό την επίβλεψη του Ηφαίστου, εντός της Αίτνας, εντός ενός ηφαιστείου δηλαδή. Άρα, ανευρίσκουμε και στους Ινδούς την ίδια παράδοση, εμφανιζόμενη με διαφορετικό τρόπο, η οποία όμως συνδέει τον αδάμαντα (αδάμαστο > ανίκητο λίθο) με τον κεραυνό και την ηφαιστειακή προέλευσή του, μια παράδοση η οποία ταυτίζει κατ’ ουσίαν το ουράνιο με το γηγενές πυρ, αναγνωρίζοντας την κοινή ουσία του, που δεν είναι άλλη από την ουσία του Διός.

Γι’ αυτό, ακριβώς, ο κεραυνός σημαίνει το «κέρας του πυρός»: κερ (κέρας) + αύω (ανάβω) / αυνός (ο «αναυτός», αυτός που ανάβει). Δηλαδή, το κέρας, η ανάδυση / εμφάνιση της κατ’ ουσίαν θείας δυνάμεως, που είναι σαν να «φυτρώνει», να αναφύεται εντός του φυσικού κόσμου και που δεν είναι άλλη από το «αείζωον πυρ».

Τι είναι, λοιπόν, ο κεραυνός του Διός, η ζωή εντός του αενάου χρόνου; Η έκφραση του αείζωου πυρός στα πλαίσια του φυσικού κόσμου!

Για τον ΕΟΕ

Ντορέτα Πέππα

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ – Η ΤΡΙΑΙΝΑ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΡΑΝΟ ΤΟΥ ΑΔΗ

H Tρίαινα δεν είναι απλά το όπλο του Ποσειδώνα, που το κρατά αντί για σκήπτρο, είναι και το κατεξοχήν σύμβολό του, που η παρουσία του είναι κυρίαρχη σε κάθε εκδήλωση προς τιμήν του Θεού και κυρίως στην εορτή των Ισθμίων και των Ποσειδέων. Τα Ίσθμια ήταν οι αγώνες, που γίνονταν προς τιμήν του Ποσειδώνος στον Ισθμό της Κορίνθου. Μπορεί να μην είναι τόσο γνωστοί σήμερα όσο οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά οι αγώνες αυτοί είχαν μεγάλη απήχηση κατά την Αρχαιότητα και έναν πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα, αφού τους νικητές στεφάνωναν  με στεφάνι από σέλινο (ένα καθαρά νεκρικό σύμβολο -αφού στεφάνι από σέλινο φορούσαν στις κηδείες- που ερχόταν να υπενθυμίσει στον αθλητή ότι παρά τη νίκη του δεν έπαυε να είναι θνητός). Παράλληλα, όμως, έδιναν στους νικητές ως βραβείο και ένα κλαδί από έλατο, δηλαδή κλαδί από δένδρο αειθαλές, θέλοντας έτσι να τονίσουν ότι ο ίδιος ο αθλητής μπορεί να έφευγε από αυτόν τον κόσμο, αλλά η νίκη του θα ήταν αθάνατη. Βέβαια, οι περισσότεροι μελετητές λένε πως το έλατο (χριστουγεννιάτικο δένδρο) είναι «δάνειο» από τη Δυτική παράδοση, όμως τα πράγματα μάλλον δεν είναι έτσι. Ο μήνας Ποσειδεών (αφιερωμένος στον Ποσειδώνα) είναι ο Δεκέμβρης και είδαμε πως το έλατο ήταν αφιερωμένο στον Θεό του Πόντου, επειδή ακριβώς με την αθάνατη ορμή του ο Θεός προτρέπει τους ανθρώπους να αφήσουν πίσω τους αθάνατα έργα.

Επιπλέον, τον Αττικό μήνα Ποσειδεώνα, οι Αθηναίοι εόρταζαν τα Ποσείδεα, προς τιμήν του Φυτάλμιου Ποσειδώνα, δηλαδή του Ποσειδώνα που μέσω του υγρού στοιχείου του ύδατος γονιμοποιεί τη φυτική ζωή. Οπότε, ενισχύεται η άποψη ότι το έλατο δεν είναι δυτική «παραγωγή», αλλά αρχαία ελληνική τελικά, αφού στο φυτικό βασίλειο το δένδρο αυτό είναι ο αναμφισβήτητος βασιλιάς της διατήρησης της ζωής, χάρη στη διατήρηση του επιβλητικού φυλλώματός του όλο το χρόνο. Λέμε ακόμη ότι κάθε τέσσερα χρόνια, οι Αθηναίοι τελούσαν τη συγκεκριμένη εορτή στον επιβλητικό Ναό του Ποσειδώνος στο Σούνιο, μεταφέροντας κλάδους ελάτης (πίτυς, στην αρχαία ελληνική), πιθανόν από την Πάρνηθα. Χαρακτηριστικό είναι το θέμα που είχε η ζωφόρος του Ναού (φτιαγμένου από τον λεγόμενο «αρχιτέκτονα του Θησείου»), όπου απεικονιζόταν τον τέλος του ευνοούμενου του Θεού Ποσειδώνα, του Καινέα. Κατά τη μάχη των Κενταύρων με τους Λαπίθες, οι Κένταυροι, επειδή δεν μπορούσαν να σκοτώσουν τον Καινέα, που τον είχε κάνει αθάνατο ο Ποσειδών, τον έχωσαν στο χώμα χτυπώντας τον με κορμούς ελάτης, επειδή ακριβώς μόνο με το ιερό δένδρο του Θεού μπορούσαν να νικήσουν τη δύναμη του ευνοουμένου του και να τον θανατώσουν.

Όμως, το κατεξοχήν σύμβολο του Ποσειδώνα είναι, όπως είπαμε, η Τρίαινα, και μ’ αυτήν θα ασχοληθούμε πιο κάτω.

Η εκδοχή ότι η Τρίαινα συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία (τα τρία στοιχεία με τις τρεις αιχμές και το τέταρτο στο στέλεχος, που  αντιπροσωπεύει τη Γη επειδή ακριβώς ακουμπά στη γη) δε με βρίσκει σύμφωνη. Η Τρίαινα είναι μια έκφραση της τριπλής ποσειδωνίας δύναμης –όπως το λέει και το όνομά της- και όχι των τεσσάρων στοιχείων. Είναι η δύναμη του Θεού του υγρού στοιχείου στη θάλασσα (πόντος), στη στεριά (σεισμοί – πηγές – ποταμοί – λίμνες κ.λ.π.), αλλά και εντός των εμβίων όντων και του ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε 70% νερό.

Άρα, το σύμβολο του Ποσειδώνος, του αδελφού του Διός, του Διός του Πόντου, είναι η απόλυτη έκφραση της τριπλής δύναμής του, που άλλοτε ταράζει, κι άλλοτε κατευνάζει την αναταραχή που ο ίδιος προκαλεί. Και πιο συγκεκριμένα, η Τρίαινα εντός των εμβίων όντων και εντός του ανθρώπου είναι αυτή που κυβερνά το συναίσθημα. Η εσωτερική αυτή Τρίαινα άλλοτε ταράζει τα εσωτερικά μας ύδατα και έχουμε συναισθηματική… θύελλα, κι άλλοτε τα γαληνεύει, οπότε αισθανόμαστε όμορφα και ήρεμα. Ο άνθρωπος είναι συναισθηματικό ον, επειδή ακριβώς κυριαρχείται από το νερό. Είναι, όμως, και ενορατικό ον, εξαιτίας αυτής ακριβώς της συναισθηματικής – αισθαντικής του φύσης. Γι’ αυτό, οι Ινδοί συμβολοποιούν την Τρίαινα (trishula στα σανσκριτικά, που σημαίνει «τρεις λόγχες») επί των τριών οφθαλμών: τα δυο μας μάτια και το τρίτο μάτι ανάμεσα στα άλλα δύο. Και αποδίδουν την Τρίαινα στον Θεό Σίβα, ενώ επιμένουν ότι η Τρίαινα αυτή είναι όπλο ενάντια στο κακό. Και βεβαίως, η ενόραση, η διαίσθηση είναι το απόλυτο όπλο που μας προστατεύει από τις κακόβουλες ενέργειες και τις επιβουλές. Όταν κάτι το αντιλαμβανόμαστε, μπορούμε και να το αποφύγουμε.

Οι αρχαίοι γνώριζαν καλά τις ιδιότητες του ποσειδωνίου τριπλού συμβόλου. Πολλοί, βέβαια, ερμηνεύουν λάθος (δηλαδή, το ταυτίζουν με την Τρίαινα) αυτό που αναφέρει ο Ορφέας στον ύμνο που αφιερώνει στον Θεό Ποσειδώνα: «ος τριτάτης έλαχες μοίρης», δηλαδή: σου έλαχε η Τρίτη μοίρα, το τρίτο μερίδιο. Γιατί αυτό σημαίνει «μοίρα» για τους Αρχαίους Έλληνες, το μερίδιο που αναλογεί στον καθένα, η «νόμιμη μοίρα», που λέμε και σήμερα –και όχι η έννοια του ανατολίτικου «κισμέτ», όπου όλα είναι εκ των προτέρων γραμμένα και άρα, αναπόφευκτα. Όμως, με την έννοια της εδώ αναφερομένης «μοίρας» δεν εννοείται η τριπλή δύναμη του Θεού (Τρίαινα), αλλά η Τρίτη διαδοχή (νόμιμη μοίρα), όπως θα το διαπιστώσουμε και αμέσως μετά κατά την ανάλυση του Σκήπτρου του Άδη.

Την Τρίαινα χάρισαν στον Ποσειδώνα οι Τελχίνες, που τον ανέθρεψαν κιόλας, σύμφωνα με ένα μύθο. Οι Τελχίνες ήταν αμφίβια όντα, τα οποία έκαναν πολλές εφευρέσεις, γνώριζαν τις επιστήμες και έζησαν πριν τον Κατακλυσμό του Ωγύγου. Ο μύθος μάς δείχνει, λοιπόν, πόσο αρχαία είναι η λατρεία του Ποσειδώνα, αλλά και το ίδιο το σύμβολο της Τρίαινας, το οποίο, σύμφωνα με κάποιους μελετητές, ανάγεται στον καιρό της… Ατλαντίδας, αφού οι Άτλαντες στην πρωτεύουσά τους, την Ποσειδωνία, τιμούσαν τον Ποσειδώνα και είχαν ως σύμβολό τους την Τρίαινα. Άλλωστε, υπάρχει και η περίφημη γιγάντια Τρίαινα των Άνδεων σε παραθαλάσσια απότομη περιοχή του Περού, που είναι γνωστή και ως Κηροπήγιο των Άνδεων (Καντελάμπρο ντε λος Άντες). Όταν τα ίδια σύμβολα εμφανίζονται ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού δεν μπορεί παρά να σημαίνουν μια πανάρχαια κοινή προέλευση…

Περνάμε τώρα στο κυρίως σύμβολο του τρίτου πρεσβύτερου αδελφού, του Θεού Άδη ή Πλούτωνα.

Το Δίκρανο ή Σκήπτρο του Άδη είναι το κατεξοχήν σύμβολο της θνητότητάς μας. Δύο στοιχεία κυριαρχούν στον αποσυμβολισμό του: η ζωή και ο θάνατος. Γι’ αυτό έχει δύο αιχμές (Δίκρανον). Και παρά το γεγονός ότι στον Ορφικό Ύμνο, ο Πλούτων (Άδης), ο τρίτος αδελφός του Διός, που σημαίνει ακριβώς αυτή την έλλειψη του Θεού (Ά-δης > εκεί που δεν υπάρχει Δίας / Ζευς, εκεί που δεν υπάρχει Ζωή), αναφέρεται και αυτός ότι «έλαχε της τριτάτης (τρίτης) μοίρας», όπως και ο έτερος αδελφός του ο Ποσειδών καθώς είδαμε πιο πάνω, είναι σαφές ότι εδώ ως τρίτη μοίρα υπονοείται ο χθόνιος (επίγειος) κόσμος (χθόνα παμβασίλεια), ο κόσμος αυτός που τον μοιράζονται οι τρεις αδελφοί (Ζευς, Ποσειδών και Πλούτων), ως οι τρίτοι κατά σειράν στη διαδοχή της βασιλείας του κόσμου. Ο πρώτος βασιλιάς της γης ήταν ο Ουρανός (Ουρανίωνες), ο δεύτερος ήταν ο γιος του ο Κρόνος και ο τρίτος στη διαδοχή της βασιλείας ήταν ο γιος του Κρόνου, ο Ζευς, ο οποίος συμβασιλεύει μαζί με τους δύο άλλους πρεσβύτερους αδελφούς του. Γι’ αυτό, οι Ορφικοί Ύμνοι Ποσειδώνος και Πλούτωνος δε μιλούν για «βασίλειο», αλλά για «μοίρα», για διαδοχή, κληρονομιά.

Επανερχόμενοι στο Δίκρανο του Άδη (το οποίο πολύ κακώς αργότερα δαιμονοποιήθηκε και αποδόθηκε από αδαείς φανατικούς ως τα… κέρατα του Βελζεβούλ στην Κόλαση), επαναλαμβάνουμε πως το σκήπτρο αυτό έχει δύο μόνο «αιχμές», ζωή και θάνατο δηλαδή, αλλά συμβολοποιεί παράλληλα και τη δυνατότητα της θέωσης και της απαλλαγής από τη θνητότητα. Σύμφωνα με την επικρατούσα και στην αρχαία εικονογραφία και αγγειογραφία εκδοχή, οι δύο αυτές «αιχμές» του δόρατος του Πλούτωνα είναι τα δύο ανορθωμένα φτερά του αετού, της θεωμένης ψυχής, που πετά ελεύθερη και αθάνατη στον αιθέρα του Διός, καθώς, ως γνωστόν, ο αετός είναι το ιερό πουλί του Διός.

Για τον ΕΟΕ

Ντορέτα Πέππα