«Τριέσπερον»,
«Τριέσπερος Ηρακλής»… «Καλήν εσπέραν, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού
τη θεία γέννηση…»… «Άγια νύχτα, σε προσμένουν, με χαρά οι χριστιανοί…»…
Όλα
αυτά μαζί, τα τόσο «συμπτωματικά» και τόσο… κεχαριτωμένα! (Χαίρε, κεχαριτωμένη,
ο Κύριος μετά σου!) Και βεβαίως, πίσω από το «Έσπερον» ή «Τριέσπερον», η
υποσυνείδητη αναγωγή στην Εσπερία, στη Δύση (Ευρώπη – ΗΠΑ – Παγκοσμιοποίηση
δυτικού τύπου), δηλαδή η αναγωγή εις το σκότος (εσπέρας) του εκφυλιζομένου εντός
της αρρωστημένης χλιδής, της παρακμής και της διαφθοράς του λεγομένου Δυτικού
Πολιτισμού…
Αλλά
ας αρχίσουμε από τα βασικά. Τι είναι η εσπέρα; Σύμφωνα με την ετυμολογία που
δίδεται από το:
(http://el.wiktionary.org/wiki/%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B1),
«εσπέρα είναι το θηλ. του «έσπερος»
(με δασεία), δηλ. του πλανήτη Αφροδίτη (Αποσπερίτης), ο οποίος εμφανίζεται στον
ουρανό αμέσως μόλις σκοτεινιάσει. Στα λατινικά είναι vesper (το v αντιστοιχεί
στη δασεία), εξ ου και Vespers στα αγγλικά ο Εσπερινός. Εσπερία (= εκεί όπου δύει ο ήλιος) ονομάζεται η Δυτική
Ευρώπη.» (και όχι μόνο, λέω
εγώ)
Ο εύκολα αναγνωρίσιμος και από τους ξένους πάτρωνές
μας «χριστιανικός εσπερινός», με δυο λόγια ο εσπερινός της Εσπερίας (Δύσης), ο
οποίος είναι η κεκαλυμμένη λατρεία του Αποσπερίτη - Αφροδίτης (στην «Αποκάλυψη»
του Ιωάννη, ο Χριστός αποκαλείται «αστήρ πρωινός», που είναι, βεβαίως, η
Αφροδίτη)!
Η Αφροδίτη αποκαλείται επίσης Αυγερινός, αφού
αυτός ο πλανήτης βγαίνει και κατά την ανατολή του Ηλίου, κατά την αυγή, γι’
αυτό και φέρει το φως, είναι δηλαδή Εωσφόρος, που σημαίνει ακριβώς αυτό: «ο
φέρων το φως» και καμία άλλη έννοια ή φόρτιση θρησκευτική και φανατική δεν
μπορεί να έχει αυτό το φυσικό καθημερινό γεγονός, εκτός και αν μας ενοχλούν οι
πλανήτες και οι τροχιές τους. Δικαίωμα!
Καλά όλ’ αυτά. Υπάρχει, όμως, κάτι που εμένα,
προσωπικά, με ενοχλεί πολύ. Γιατί…
Στα πλαίσια της προσπάθειας ενοποίησης όλων των
θρησκειών (Παγκόσμια Θρησκεία / Πανθρησκεία), στην οποία αφιέρωσα προσφάτως
σειρά άρθρων, θα πρέπει και εμείς, ως Πατρώα των Ελλήνων Θρησκεία, αν θέλουμε
να είμαστε καλά και αποδεκτά τέκνα της παγκόσμιας κοινότητας, να
προσαρμοστούμε, όσο μπορούμε, και να αποδείξουμε τη λατρεία μας –όχι στην
Αφροδίτη- αλλά στην… Εσπερία (και στο βαθύ τρισκόταδο στο οποίο βρίσκεται αυτή πνευματικώς,
υπό τον Τεχνομεσαίωνα τον οποίο έχει επιβάλει πλανητικώς). Γι’ αυτό και μας
προέκυψε το «Τριέσπερον», καθότι τα υποσυνείδητα αρχέτυπα λειτουργούν θαυμασίως
εις έκαστον ποίμνιον! (Από τους πάτρωνες στους… «πατρώους» με πολλή αγάπη!)
Δε θα εμπλακώ ιδιαίτερα στην αντιλογία και στη
φιλολογία περί του «Τριεσπέρου Ηρακλέος», ο οποίος καινοφανώς εμφανίζεται να
εορτάζει –ντε και καλά και… «πατρώα»- κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (ή Χειμερινή
/ αί Τροπή / Τροπαί, το ορθότερον, εορτή κατεξοχήν του Απόλλωνος, εφόσον την
αύξηση του φωτός επικαλούμεθα κατά την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου και όχι τη
συνέχιση του σκότους), θα πω όμως δύο τρία πράγματα για να θέσω ενώπιόν σας τις
δικές μου απόψεις επί του θέματος, επικαλούμενη ταυτοχρόνως αρχαίες και
νεότερες πηγές.
Η βασικότερη πηγή εξ αυτών έχει νεότερη
προέλευση και αφορά στο βιβλίο του
Le Clerc de Sept-Chênes “Essais sur la religion des anciens grecs” (Δοκίμια σχετικά με τη θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων, Γενεύη 1787),
το οποίο επιστρατεύουν οι θιασώτες του «Τριεσπέρου» ως «τεκμήριον» για την
ύπαρξη αρχαιοελληνικής εορτής με το όνομα «Τριέσπερον». Στο βιβλίο αναφέρεται
όντως ότι «η νύχτα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, την οποία οι Έλληνες ονόμαζαν
τριπλή νύχτα, ήταν εκείνη κατά την οποία πίστευαν ότι γεννήθηκε ο Ηρακλής». Πουθενά,
όμως, δεν αναφέρεται η λέξη «τριέσπερον», ούτε φυσικά γίνεται μνεία ότι υπήρχε κάποια
εορτή με αυτή την ονομασία.
Τα παραπάνω συμφωνούν και με την αναφορά του Λεξικού
Liddell-Scott, το οποίο μνημονεύει τον Τριέσπερο Ηρακλή και συγκεκριμένα τον
θεωρεί: «ως επίθ. του Ηρακλέους, ού η σύλληψις εγένετο εις τρεις κατά
συνέχειαν νύκτας, Λυκόφρ. 33. η Ηρακλέους τριέσπερος Αλκίφρων σ. 356 (εν ταις
αρχαίαις εκδόσεσι) -Κατά Διόδ. τον Σικελ. 4. 9, 2: «τον γαρ Δίαν
μισγόμενον Αλκμήνη τριπλασίαν την νύκτα ποιήσαι και τω πλήθει του προς την
παιδοποιίαν αναλωθέντος χρόνου προσημήναι τήν υπερβολήν τής τού γεννηθησομένου
ρώμης».
Επίσης την ύπαρξη της επωνυμίας Τριέσπερος για
τον Ηρακλή αναφέρει και ο Λουκιανός.
Είναι, βεβαίως, γεγονός ότι ο Πλάτων στους
«Νόμους» του δηλώνει ρητά ότι κάθε τόπος και κάθε εποχή αποφασίζουν για τις
τελετές περί των Θεών και των ηρώων τις οποίες προκρίνουν να υιοθετήσουν και να
καθιερώσουν. Όμως, η αιτία για την οποία αποφασίζεται η καθιέρωση μιας τελετής
παίζει τεράστια σημασία. Και εγώ σας ξεκαθάρισα τι πιστεύω ότι «επέβαλε» τη
λατρεία του Τριεσπέρου στο καθ’ ημάς νεότευκτον καινοφανές «ποίμνιον» εντός της
φιλανθρώπου και θεοπέμπτου ΝΤΠ (Νέας Τάξης Πραγμάτων).
Τον μέγιστο ήρωα Ηρακλή, που έχει τόσες και τόσες
θαυμάσιες επωνυμίες προς τελεστικήν χρήσιν, όπως: «μεγασθενής», «πανυπέρτατος»,
«πάσιν αρωγός» κ.λ.π., εγώ τον τιμώ σε άλλες χρονικές περιόδους, π.χ. κατά το
Θερινό Ηλιοστάσιο, καθώς η ρώμη, η αλκή του φωτός είναι η μεγίστη τότε και ως
«άλκιμος Τιτάν» που είναι ο Ηρακλής (βλ. Ορφικό Ύμνο), τότε του ταιριάζει να
τιμάται. Ή, ως ο κύριος του ζωδιακού κύκλου («δώδεκ’ απ’
αντολιών άχρι δυσμών άθλα διέρπων», δηλαδή, αυτός που ολοκληρώνει δώδεκα «άθλους»
/ ζώδια, από την ανατολή μέχρι τη δύση, όπως πάλι μας διαφωτίζει ο Ορφικός
Ύμνος προς τιμήν του Ηρακλέος), ορθόν είναι να τιμάται ο μέγας Αλκείδης και κατά
την Εαρινή Ισημερία επίσης, αφού τότε αρχίζει ο ζωδιακός κύκλος, με το ζώδιο
του Κριού.
Οι
υπόλοιποι, βεβαίως, δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν το δικό μου σκεπτικό
και μπορούν να τελούν τις εορτές κατά το δοκούν της εποχής (αν και όχι απολύτως
κατά τα πάτρια, να εξηγούμεθα). Αλλά… We are in a free world, after all! Ή έτσι νομίζουμε…
Πάντως,
ένα τελευταίο έχω να πω: «πρόσεξε τι επικαλείσαι, γιατί αυτό ακριβώς θα σου
συμβεί!» Κι όταν επικαλείσαι το «Τριέσπερον»… κοίτα μη μείνεις από ρεύμα!
Συγγνώμη
αν σας χάλασα το πανηγύρι, αλλά θεώρησα πως είχα υποχρέωση να τα πω!
Να
τα πούμε, να τα πούμε;
«Καλήν
εσπέραν, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη θεία γέννηση…»… «Άγια
νύχτα, σε προσμένουν, με χαρά οι χριστιανοί…»… Καλόν Τριέσπερον, «αδελφοί μου»!