Ο ΔΡΥΙΔΗΣ ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΕ ΓΙΑ ΓΚΙ

Ο ΔΡΥΙΔΗΣ ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΕ ΓΙΑ ΓΚΙ

ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Ντορέτα Πέππα

Ένα δώρο για τα παιδιά, αυτές τις γιορτινές μέρες!

            «Ξημέρωσε!» είπε ο δρυΐδης με τα χιονόλευκα μαλλιά και τη μακριά γενειάδα. Τεντώθηκε και χασμουρήθηκε. Ήταν νυσταγμένος ακόμα. Το πρώτο φως της αυγής έλουζε το μικρό δωμάτιο, περνώντας μέσα από το τζάμι του παραθύρου.
Ο δρυΐδης σηκώθηκε, πλύθηκε, χτένισε τα μακριά λευκά μαλλιά του με προσοχή, έστρωσε με τη βούρτσα τη γενειάδα του, πήρε το σακούλι του και έριξε στους ώμους τη μακριά λευκή μάλλινη μπέρτα του. Ήταν έτοιμος να βγει έξω.
Ήταν πια μέσα του Δεκέμβρη, που είναι «ο πιο ιερός και χαρούμενος μήνας του χρόνου», όπως έλεγε συχνά γελώντας ο δρυΐδης, και το κρύο ήταν κιόλας τσουχτερό, αλλά δεν υπήρχε κανένα περιθώριο για καθυστέρηση. Έπρεπε να μαζέψει όσο περισσότερο γκι μπορούσε, ν’ ανέβει πάνω στις αιωνόβιες βελανιδιές, στις καστανιές και στα έλατα, εκεί όπου φύτρωνε το πολύτιμο φυτό, και να το κόψει με το χρυσό του δρεπάνι. Σαν θα ερχόταν το χειμερινό ηλιοστάσιο, η μέρα δηλαδή που έχουμε την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου, θα γέμιζε το καλυβάκι του με το πολύτιμο φυτό, θα το κρεμούσε πάνω από πόρτες και παράθυρα, πάνω από το τζάκι, το κρεβάτι και το τραπέζι, και τότε όλα τα καλά πνεύματα του δάσους θα έρχονταν να του κάνουν συντροφιά, να φάνε καστανόσουπα και ρόδια μαζί του, να χορέψουν, να τραγουδήσουν και να του υποσχεθούν πως σε λίγο, την άνοιξη, θα φρόντιζαν, όπως πάντα, ώστε όλα να ανθίσουν πάλι και η φύση να γεμίσει χρώματα κι αρώματα κι αυτή τη χρονιά!
Βέβαια, η 21η του μηνός, το χειμερινό ηλιοστάσιο, ήταν πολύ κοντά, αλλά δεν ανησυχούσε καθόλου για το γκι ο δρυΐδης. Το καλυβάκι του βρισκόταν στη μέση του μεγάλου δάσους και πάνω στα περήφανα χιλιόχρονα δένδρα φύτρωνε μπόλικο γκι. Και τρυφερό τρυφερό!
«Αχ! Τι ωραία εποχή!» είπε ο δρυΐδης δυνατά και βγήκε έξω από την πόρτα του.
Μα, μα… τι ήταν αυτό; Μόλις ξεπρόβαλε από το καλυβάκι του, ο δρυΐδης έμεινε με το στόμα ανοιχτό!
Αντί για το μεγάλο δάσος με τα πανύψηλα δένδρα, γύρω ολόγυρα υψώνονταν κάτι πελώρια κτίρια και ακριβώς μπροστά από την αυλή του περνούσε μια μεγάλη λεωφόρος. Αυτό δεν ήταν δάσος, ήταν… ήταν μια μεγάλη πόλη. Ο αέρας ήταν τόσο βαρύς. Και μύριζε τόσο άσχημα!
«Μα… τόσο πολύ κοιμήθηκα;» είπε απομέσα του ο δρυΐδης και σκέφτηκε πως θα πρέπει να είχε κοιμηθεί κάτι αιώνες! «Φαίνεται πως για όλα φταίει εκείνο το περίεργο φίλτρο που έφτιαξα χθες τη νύχτα και το δοκίμασα πριν ξαπλώσω. Καμιά φορά, τα πειράματα δε βγαίνουν σε καλό… Και τώρα, πού θα βρω το πολύτιμο γκι; Εδώ, όχι δέντρο δεν υπάρχει, αλλά ούτε χορταράκι!»
Κοίταξε δεξιά, ύστερα αριστερά και καθώς το μάτι του έπεσε στη γωνιά του δρόμου, είδε ένα μικροπωλητή που πουλούσε… γκι!
Ω, μα τι τύχη ανέλπιστη ήταν αυτή! Τόσο γκι! Και μαζεμένο! Τι καλός άνθρωπος θα πρέπει να ήταν αυτός που είχε την ευγένεια να το μαζέψει και να του το φέρει στην πόρτα του!
Βγήκε από την αυλόπορτα και σε μισό λεπτό βρισκόταν κιόλας μπροστά στον πάγκο του μικροπωλητή.
Εκείνος τον κοίταξε με περιέργεια από πάνω μέχρι κάτω και τον ρώτησε:
«Τι θέλεις, μπάρμπα;»
«Ήρθα να πάρω το γκι!» απάντησε ο δρυΐδης.
«Πόσο θέλεις;»
«Μα… όλο!» έμεινε έκπληκτος ο δρυΐδης, επειδή ο άλλος δεν είχε καταλάβει τι ήθελε από κείνον.
«Τρακόσια ευρώ!» έκανε με νόημα ο μικροπωλητής.
«Δηλαδή;» ρώτησε όλο απορία ο δρυΐδης.
«Δηλαδή… Για να δω τι έχεις μέσα σ’ εκείνο το πουγκί!» δήλωσε θριαμβευτικά ο μικροπωλητής –που είχε πάρει μεγάλη χαρά, γιατί νόμιζε ότι θα ξεπουλούσε πρωί πρωί- και έδειξε με το χέρι του το πουγκί που κρεμόταν από τη ζώνη του δρυΐδη.
«Το πουγκί δεν έχει σχεδόν τίποτα μέσα. Μόνο κάτι σπόρους κολοκύθας… Σκόπευα να μαζέψω μερικά κούμαρα για να φτιάξω ένα φίλτρο που θα…»
«Δεν ξέρω τι φούμαρα και κούμαρα μου λες, άνθρωπέ μου! Άκου να δεις, με άδειο πουγκί, δεν έχει γκι! Το κατάλαβες; -Βρε τι τρελάρα μού έλαχε πρωί πρωί!» ξεφύσηξε όλο τσαντίλα ο μικροπωλητής.
«Και με τι θέλεις να γεμίσω το πουγκί για να μου δώσεις το γκι;» ρώτησε ατάραχος ο δρυΐδης.
«Μα, με ευρώ! Εγώ, για να σου δώσω το γκι, θέλω τρακόσια ευρώ!»
«Και πού θα τα βρω;» επέμεινε ο δρυΐδης, με πιο δυνατή φωνή τώρα.
«Ξέρω ’γω; Να, πήγαινε στην τράπεζα και ξεφορτώσου με!» του απάντησε ενοχλημένος από τις τόσες ερωτήσεις ο μικροπωλητής και του έδειξε ένα κτίριο στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Ο δρυΐδης πέρασε απέναντι, μπήκε στην τράπεζα και κατευθύνθηκε προς έναν ταμία. Η τράπεζα είχε μόλις ανοίξει και δεν υπήρχε ακόμη πολύς κόσμος.
«Ανάληψη ή κατάθεση;» τον ρώτησε ο ταμίας, κοιτάζοντάς τον με έντονη περιέργεια.
«Ήρθα να πάρω τρακόσια ευρώ για να τα βάλω σ’ αυτό το πουγκί και να…»
«Ανάληψη», τον έκοψε ξερά ο ταμίας. «Το βιβλιάριό σας, παρακαλώ.»
«Τι είναι αυτό; Δεν έχω κανένα βιβλιάριο εγώ. Τι να το κάνω;»
«Ε, χωρίς βιβλιάριο, δεν έχει ευρώ, φιλαράκο!»
«Δηλαδή, δε θα μπορέσω να πάρω το γκι;»
«Εγώ δεν ξέρω τίποτα για γκι, μόνο από… γκισέ ξέρω. Στο γκισέ δουλεύω, στο ταμείο, δε βλέπεις; Και άντε, δρόμο τώρα, μη φωνάξω την ασφάλεια και σε κάνει πακέτο! Εκτός και αν…»
Το μάτι του ταμία έπεσε στη ζώνη του δρυΐδη, όπου, μαζί με το πουγκί, κρεμόταν και το χρυσό του δρεπάνι.
«Αυτό είναι δικό σου;»
«Μα, φυσικά, ήταν του παππού μου», απάντησε ο δρυΐδης.
«Τότε, κάτι μπορεί να γίνει. Δε θα σ’ αφήσουμε χωρίς λεφτά χρονιάρες μέρες», έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο ο ταμίας στον δρυΐδη. «Υπάρχει τμήμα ενεχύρων στην Τράπεζα. Δώσε αυτό το χρυσαφικό που έχεις εκεί και κάτι μπορεί να πιάσει…»
«Α, όχι, όχι, αυτό δε γίνεται. Το δρεπάνι δεν το δίνω. Είναι το εργαλείο μου! Ήταν και του παππού μου.»
«Ε, τότε, άντε, δίνε του!» απάντησε τώρα αυστηρά ο ταμίας. «Μαζεύτηκε κόσμος. Έχουμε και δουλειά!»
Ο δρυΐδης έφυγε από την τράπεζα γεμάτος σκέψεις.
Σε τι ανόητο κόσμο είχε βρεθεί ξαφνικά! Εδώ, κανείς δεν ενδιαφερόταν αν θα ερχόταν η άνοιξη, δεν υπήρχαν δένδρα με γκι, υπήρχαν άνθρωποι που είχαν γκι –μυστήριο πώς- αλλά κανείς δε θα του έδινε, αν δεν μπορούσε να πάρει ευρώ από το γκισέ! Και για να πάρει ευρώ, έπρεπε να δώσει του παππού του το δρεπάνι το χρυσό! Εδώ, το μόνο που τους ένοιαζε όλους ήταν, λοιπόν, αυτό, το χρυσό! Το γεμάτο πουγκί και το… γκισέ! Το σκέτο γκι δεν τους έλεγε τίποτα. Πολύ αλλόκοτος κόσμος. Αλλόκοτος και… και απαράδεκτος!
Ο δρυΐδης έφτασε μπροστά στην αυλόπορτά του. Ευτυχώς, το καλυβάκι του ήταν όπως πάντα στη θέση του! Ψαχούλεψε στο πουγκί… Εντάξει, και οι σπόροι ήταν πάντα στη θέση τους. Του είχαν μείνει αυτοί οι λίγοι μαγικοί σπόροι κολοκύθας. Θα τον βοηθούσαν να γυρίσει πίσω. Πίσω στη νύχτα… Πριν πιει το φίλτρο!
Κοντοστάθηκε για λίγο στην πόρτα του και το ξανασκέφτηκε…
Α πα πα! Δεν ήταν κόσμος τούτος ’δώ! Ήταν συμφορά! Μακριά! Ο κόσμος αυτός ήθελε αλλαγή, μεγάλη αλλαγή! Αλλά, τι τον ένοιαζε τον δρυΐδη; Εκείνος θα ξαναγύριζε στο δικό του κόσμο. Και δε θα ξαναέπινε ποτέ από αυτό το άθλιο φίλτρο! Εκτός και αν μπορούσε να το βελτιώσει… Ναι, θα το βελτίωνε! Όταν έβρισκε το χρόνο να το κάνει…
«Ε, τρελάρα», του φώναξε ο μικροπωλητής, καθώς τον είδε έτοιμο να μπει στο καλυβάκι του. «Το γέμισες με ευρώ το πουγκί;»
Ο δρυΐδης δεν του απάντησε. Ο μικροπωλητής κούνησε το κεφάλι του, καθώς είδε τον παράξενο εκείνο γέρο να μπαίνει στο άθλιο και παλιό κτίριο, που ήταν ακατοίκητο εδώ και καιρό. Θα μπορούσες να το πεις και καλύβι, αν δεν ήταν τόσο ψηλό, κι αν δεν είχε τόσα άδεια πατώματα!
«Φαίνεται πως εκεί μέσα τρυπώνει και κοιμάται ο τρελάρας. Τά ’χει χαμένα ο κακομοίρης, τι να πεις…» σκέφτηκε ο μικροπωλητής και ξανακούνησε το κεφάλι του.
Ο δρυΐδης, ήσυχος πια μέσα στο καλυβάκι του, έφαγε τους μαγικούς σπόρους έναν έναν και έκλεισε τα μάτια. Μόλις τα ξανάνοιξε, γύρω του ήταν νύχτα. Η φωτιά έκαιγε στο τζάκι ζωηρά, ήταν πολύ ζεστά και τόσο φιλικά εκεί μέσα! Πήγε στην πόρτα, την άνοιξε και ανάπνευσε με χαρά τον αέρα. Το δάσος ήταν πάλι στη θέση του! Παντού ολόγυρα στο καλυβάκι! Με τα επιβλητικά, αιωνόβια δένδρα του!
Ευτυχώς, είχε επιστρέψει! Στον κόσμο του… Την επομένη το πρωί, θα ξεκινούσε να ψάχνει για γκι. Κι ας είχε χάσει μια μέρα. Δεν είχε χάσει, όμως, το χρόνο… Η άνοιξη θα ’ρχόταν κι εφέτος χαρούμενη και στην ώρα της, με τα λουλούδια, τα χρώματα και τ’ αρώματά της!
Την άλλη μέρα, ξημέρωμα σχεδόν, ο μικροπωλητής βρισκόταν στη θέση του, με τον πάγκο του πάλι γεμάτο γκι. Κάτι είχε συμβεί όμως… Τι, αλήθεια;
Η γειτονιά είχε απότομα αλλάξει. Απέναντι, η τράπεζα, που χθες ακόμα ήταν γεμάτη κόσμο και κίνηση, είχε κλείσει και στην πόρτα είχε μπει λουκέτο. Πάνω στην τζαμαρία, υπήρχε η πληροφορία: «ΤΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΕ». Δεν αναφερόταν η καινούργια διεύθυνση. Ύστερα, έστρεψε το βλέμμα και κοίταξε προς το άθλιο και παλιό κτίριο όπου είχε μπει ο γέρος το προηγούμενο πρωί. Στην είσοδο υπήρχε μια ταμπέλα: «ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΕΤΑΙ. ΠΡΟΣΕΧΩΣ, ΑΝΘΟΠΩΛΕΙΟ ‘Η ΑΝΟΙΞΗ’».
«Τι να έγινε ο γέρος, άραγε;» αναρωτήθηκε. «Μπα, θα έφυγε ή θα τον μάζεψε η Πρόνοια. Εκτός κι αν μας άφησε χρόνους. Είχε ένα κρύο απόψε τη νύχτα!...» σκέφτηκε ο μικροπωλητής και ξέχασε αμέσως το γέρο. Είχε έρθει ο πρώτος πελάτης. Ήταν μεγάλος στην ηλικία, αλλά είχε ένα επιβλητικό παρουσιαστικό, ένα όμορφο καλοφτιαγμένο μούσι και χιονόλευκα καλοχτενισμένα μαλλιά. Πάνω στους ώμους του είχε ριγμένη μια κομψή λευκή μάλλινη μπέρτα. Ήταν σίγουρο πως τον έβλεπε για πρώτη φορά στη γειτονιά, ναι, δεν τον είχε ξαναδεί… Κι όμως, τα μάτια του είχαν κάτι γνώριμο, πολύ γνώριμο…
«Θέλετε γκι, κύριε;» ρώτησε ο μικροπωλητής.
«Μα, γι’ αυτό ήρθα», του απάντησε ο καλοφτιαγμένος ώριμος κύριος. Και έβγαλε από την τσέπη του γιλέκου του ένα γεμάτο πουγκί.


            
Ετικέτες , ,

«ΤΡΙΕΣΠΕΡΟΝ»… ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ!



«Τριέσπερον», «Τριέσπερος Ηρακλής»… «Καλήν εσπέραν, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη θεία γέννηση…»… «Άγια νύχτα, σε προσμένουν, με χαρά οι χριστιανοί…»…
Όλα αυτά μαζί, τα τόσο «συμπτωματικά» και τόσο… κεχαριτωμένα! (Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου!) Και βεβαίως, πίσω από το «Έσπερον» ή «Τριέσπερον», η υποσυνείδητη αναγωγή στην Εσπερία, στη Δύση (Ευρώπη – ΗΠΑ – Παγκοσμιοποίηση δυτικού τύπου), δηλαδή η αναγωγή εις το σκότος (εσπέρας) του εκφυλιζομένου εντός της αρρωστημένης χλιδής, της παρακμής και της διαφθοράς του λεγομένου Δυτικού Πολιτισμού…
Αλλά ας αρχίσουμε από τα βασικά. Τι είναι η εσπέρα; Σύμφωνα με την ετυμολογία που δίδεται από το:
(http://el.wiktionary.org/wiki/%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B1), «εσπέρα είναι το θηλ. του «έσπερος» (με δασεία), δηλ. του πλανήτη Αφροδίτη (Αποσπερίτης), ο οποίος εμφανίζεται στον ουρανό αμέσως μόλις σκοτεινιάσει. Στα λατινικά είναι vesper (το v αντιστοιχεί στη δασεία), εξ ου και Vespers στα αγγλικά ο Εσπερινός. Εσπερία (= εκεί όπου δύει ο ήλιος) ονομάζεται η Δυτική Ευρώπη.» (και όχι μόνο, λέω εγώ)
Ο εύκολα αναγνωρίσιμος και από τους ξένους πάτρωνές μας «χριστιανικός εσπερινός», με δυο λόγια ο εσπερινός της Εσπερίας (Δύσης), ο οποίος είναι η κεκαλυμμένη λατρεία του Αποσπερίτη - Αφροδίτης (στην «Αποκάλυψη» του Ιωάννη, ο Χριστός αποκαλείται «αστήρ πρωινός», που είναι, βεβαίως, η Αφροδίτη)!
Η Αφροδίτη αποκαλείται επίσης Αυγερινός, αφού αυτός ο πλανήτης βγαίνει και κατά την ανατολή του Ηλίου, κατά την αυγή, γι’ αυτό και φέρει το φως, είναι δηλαδή Εωσφόρος, που σημαίνει ακριβώς αυτό: «ο φέρων το φως» και καμία άλλη έννοια ή φόρτιση θρησκευτική και φανατική δεν μπορεί να έχει αυτό το φυσικό καθημερινό γεγονός, εκτός και αν μας ενοχλούν οι πλανήτες και οι τροχιές τους. Δικαίωμα!
Καλά όλ’ αυτά. Υπάρχει, όμως, κάτι που εμένα, προσωπικά, με ενοχλεί πολύ. Γιατί…
Στα πλαίσια της προσπάθειας ενοποίησης όλων των θρησκειών (Παγκόσμια Θρησκεία / Πανθρησκεία), στην οποία αφιέρωσα προσφάτως σειρά άρθρων, θα πρέπει και εμείς, ως Πατρώα των Ελλήνων Θρησκεία, αν θέλουμε να είμαστε καλά και αποδεκτά τέκνα της παγκόσμιας κοινότητας, να προσαρμοστούμε, όσο μπορούμε, και να αποδείξουμε τη λατρεία μας –όχι στην Αφροδίτη- αλλά στην… Εσπερία (και στο βαθύ τρισκόταδο στο οποίο βρίσκεται αυτή πνευματικώς, υπό τον Τεχνομεσαίωνα τον οποίο έχει επιβάλει πλανητικώς). Γι’ αυτό και μας προέκυψε το «Τριέσπερον», καθότι τα υποσυνείδητα αρχέτυπα λειτουργούν θαυμασίως εις έκαστον ποίμνιον! (Από τους πάτρωνες στους… «πατρώους» με πολλή αγάπη!)
Δε θα εμπλακώ ιδιαίτερα στην αντιλογία και στη φιλολογία περί του «Τριεσπέρου Ηρακλέος», ο οποίος καινοφανώς εμφανίζεται να εορτάζει –ντε και καλά και… «πατρώα»- κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (ή Χειμερινή / αί Τροπή / Τροπαί, το ορθότερον, εορτή κατεξοχήν του Απόλλωνος, εφόσον την αύξηση του φωτός επικαλούμεθα κατά την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου και όχι τη συνέχιση του σκότους), θα πω όμως δύο τρία πράγματα για να θέσω ενώπιόν σας τις δικές μου απόψεις επί του θέματος, επικαλούμενη ταυτοχρόνως αρχαίες και νεότερες πηγές.
Η βασικότερη πηγή εξ αυτών έχει νεότερη προέλευση και αφορά στο βιβλίο του Le Clerc de Sept-Chênes “Essais sur la religion des anciens grecs” (Δοκίμια σχετικά με τη θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων, Γενεύη 1787), το οποίο επιστρατεύουν οι θιασώτες του «Τριεσπέρου» ως «τεκμήριον» για την ύπαρξη αρχαιοελληνικής εορτής με το όνομα «Τριέσπερον». Στο βιβλίο αναφέρεται όντως ότι «η νύχτα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, την οποία οι Έλληνες ονόμαζαν τριπλή νύχτα, ήταν εκείνη κατά την οποία πίστευαν ότι γεννήθηκε ο Ηρακλής». Πουθενά, όμως, δεν αναφέρεται η λέξη «τριέσπερον», ούτε φυσικά γίνεται μνεία ότι υπήρχε κάποια εορτή με αυτή την ονομασία.
Τα παραπάνω συμφωνούν και με την αναφορά του Λεξικού Liddell-Scott, το οποίο μνημονεύει τον Τριέσπερο Ηρακλή και συγκεκριμένα τον θεωρεί: «ως  επίθ. του Ηρακλέους, ού η σύλληψις εγένετο εις τρεις κατά συνέχειαν νύκτας, Λυκόφρ. 33. η Ηρακλέους τριέσπερος Αλκίφρων σ. 356 (εν ταις αρχαίαις  εκδόσεσι) -Κατά Διόδ. τον Σικελ. 4. 9, 2: «τον γαρ Δίαν μισγόμενον Αλκμήνη τριπλασίαν την νύκτα ποιήσαι και τω πλήθει του προς την παιδοποιίαν αναλωθέντος χρόνου προσημήναι τήν υπερβολήν τής τού γεννηθησομένου ρώμης».
Επίσης την ύπαρξη της επωνυμίας Τριέσπερος για τον Ηρακλή αναφέρει και ο Λουκιανός.
Είναι, βεβαίως, γεγονός ότι ο Πλάτων στους «Νόμους» του δηλώνει ρητά ότι κάθε τόπος και κάθε εποχή αποφασίζουν για τις τελετές περί των Θεών και των ηρώων τις οποίες προκρίνουν να υιοθετήσουν και να καθιερώσουν. Όμως, η αιτία για την οποία αποφασίζεται η καθιέρωση μιας τελετής παίζει τεράστια σημασία. Και εγώ σας ξεκαθάρισα τι πιστεύω ότι «επέβαλε» τη λατρεία του Τριεσπέρου στο καθ’ ημάς νεότευκτον καινοφανές «ποίμνιον» εντός της φιλανθρώπου και θεοπέμπτου ΝΤΠ (Νέας Τάξης Πραγμάτων).
Τον μέγιστο ήρωα Ηρακλή, που έχει τόσες και τόσες θαυμάσιες επωνυμίες προς τελεστικήν χρήσιν, όπως: «μεγασθενής», «πανυπέρτατος», «πάσιν αρωγός» κ.λ.π., εγώ τον τιμώ σε άλλες χρονικές περιόδους, π.χ. κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο, καθώς η ρώμη, η αλκή του φωτός είναι η μεγίστη τότε και ως «άλκιμος Τιτάν» που είναι ο Ηρακλής (βλ. Ορφικό Ύμνο), τότε του ταιριάζει να τιμάται. Ή, ως ο κύριος του ζωδιακού κύκλου («δώδεκ’ απ’ αντολιών άχρι δυσμών άθλα διέρπων», δηλαδή, αυτός που ολοκληρώνει δώδεκα «άθλους» / ζώδια, από την ανατολή μέχρι τη δύση, όπως πάλι μας διαφωτίζει ο Ορφικός Ύμνος προς τιμήν του Ηρακλέος), ορθόν είναι να τιμάται ο μέγας Αλκείδης και κατά την Εαρινή Ισημερία επίσης, αφού τότε αρχίζει ο ζωδιακός κύκλος, με το ζώδιο του Κριού.
Οι υπόλοιποι, βεβαίως, δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν το δικό μου σκεπτικό και μπορούν να τελούν τις εορτές κατά το δοκούν της εποχής (αν και όχι απολύτως κατά τα πάτρια, να εξηγούμεθα). Αλλά… We are in a free world, after all! Ή έτσι νομίζουμε…
Πάντως, ένα τελευταίο έχω να πω: «πρόσεξε τι επικαλείσαι, γιατί αυτό ακριβώς θα σου συμβεί!» Κι όταν επικαλείσαι το «Τριέσπερον»… κοίτα μη μείνεις από ρεύμα!
Συγγνώμη αν σας χάλασα το πανηγύρι, αλλά θεώρησα πως είχα υποχρέωση να τα πω!
Να τα πούμε, να τα πούμε;
«Καλήν εσπέραν, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη θεία γέννηση…»… «Άγια νύχτα, σε προσμένουν, με χαρά οι χριστιανοί…»… Καλόν Τριέσπερον, «αδελφοί μου»!
 



ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΦΟΝΙΑΔΕΣ!!! Η ΓΗ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ!



Ντορέτα Πέππα
Κάμποσα χρόνια πριν, γύρω στο 2000, είχα προσκληθεί σε μια εκπομπή -ξέρετε, απ’ αυτές που τις λένε «πρωινάδικα», με το συνήθως ανώδυνο και αδιάφορο γενικά περιεχόμενό τους, όπου δεν περιμένεις να δεις ποτέ κάτι ιδιαίτερο, πέρα από κάποιες δύσκολα και πανάκριβα υλοποιήσιμες προτάσεις διακοσμητικής, ανάμεσα σε μαγειρέματα και σε τεχνικές του μακιγιάζ, με κάποια μικρά διαλείμματα ενίοτε για αναφορές σε μυστήρια ή σε μεταφυσική, θέματα, δηλαδή, πράγματι ενδιαφέροντα, αλλά ειδωμένα εδώ ανάλαφρα και επιδερμικά –βλ. ανούσια- από τους περισσότερους συντελεστές της εκπομπής, αλλά και από τους συνήθεις συμμετέχοντες «μαϊντανούς» στο πάνελ.
Σ’ εκείνη τη συγκεκριμένη εκπομπή, όμως, με περίμενε μια έκπληξη. Γιατί, προβλήθηκε ξαφνικά ένα βίντεο με την τελευταία συνέντευξη μιας παράξενης γυναίκας. Ήταν απ’ αυτές που τις λέμε διάμεσα (μέντιουμ), και κανονικά δε θα την είχα προσέξει καθόλου –πόσο μάλλον να τη θυμάμαι ακόμα- αφού η πλειονότητα αυτών των ανθρώπων (αμφοτέρων των φύλων) αραδιάζουν διάφορες τερατολογίες (άνευ ουσίας, κατά κύριο λόγο) και απλά… λένε για να λένε! Αλλά η συγκεκριμένη γυναίκα είχε κάτι το πολύ διαφορετικό, που τραβούσε αμέσως την προσοχή.
Πρώτα πρώτα, ήταν σοβαρή και μιας κάποιας ηλικίας και όπως δήλωσε η ίδια, ήταν πολύ άρρωστη (απ’ όσο έμαθα, πέθανε λίγο μετά, από την επάρατη νόσο). Τα λόγια της, λοιπόν, που σ’ αυτά θέλω να φτάσω, είχαν μια μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση όπως εκφέρονταν στο βίντεο και σ’ όλη τη διάρκεια της εξαιρετικά σύντομης εκείνης συνέντευξης, τα μάτια της ήταν διαρκώς υγρά και δακρυσμένα, ενώ μια πραγματική και καθόλου προσποιητή θλίψη έβγαινε από την ευγενική πράγματι μορφή της.
Τι είπε εκείνη η γυναίκα; Ότι χαιρόταν που θα έφευγε από τη ζωή, γιατί δε θα βίωνε αυτά που έβλεπε με τα μάτια της ψυχής της να έρχονται. Με σπασμένη φωνή, περιέγραψε, λοιπόν, ότι έβλεπε δυο φίδια να ορθώνονται σε λίγα χρόνια πάνω από την Ελλάδα, ένα από την Ανατολή και ένα από τη Δύση –και την πονούσε πολύ αυτό, γιατί αγαπούσε την πατρίδα! Πράγματι, σήμερα, το βιώνουμε… Ακριβώς αυτό: τα δύο φίδια ορθωμένα πάνω από την Ελλάδα μας, ένα να έρχεται από την Ανατολή και ένα από τη Δύση. Από τη μια η οικονομική –και όχι μόνο πια- τυρρανία και η ανελέητη λεηλασία της Δύσης, και από την άλλη, η μαζική εισβολή, το τσουνάμι των λαθρομεταναστών, που, σε μεγάλο ποσοστό, σέρνουν μαζί τους την οργή τους για το δικό μας κόσμο και την ακραία και επικίνδυνη πίστη τους στο Ισλάμ. Και είναι πλέον βέβαιο πως η οργή τους αυτή θα ξεσπάσει κι εδώ, με απίστευτη φανατική βιαιότητα, αφού ο εχθρός, ο εχθρός του ανθρωπισμού και του Πολιτισμού –που ούτως ή άλλως, έχει ξεσηκωθεί και κάνει πόλεμο τρομακτικό στη Μέση Ανατολή- είναι και εντός των τειχών και είναι πανέτοιμος να ανοίξει τις πύλες της κόλασης και να καλέσει τον ήδη εξελισσόμενο ασιατικό πόλεμο και προς τη μεριά μας.

Είπε και κάτι άλλο εκείνη η γυναίκα. Είπε ότι «σε λίγο, θα γεμίσει ο τόπος φονιάδες. Κι όχι μόνο η χώρα μας, αλλά ο κόσμος όλος θα γεμίσει φονιάδες!» Αυτό είπε τότε. Και τώρα, που ξαναφέρνω στη σκέψη μου τα συγκλονιστικά της αυτά λόγια, δεν μπορώ παρά να κλίνω με σεβασμό το κεφάλι στη μνήμη της –αν και δε θυμάμαι ούτε τ’ όνομά της- και να παραδεχτώ ότι, λίγο πριν το θάνατο, εκείνη η γυναίκα είδε! Είδε τα φίδια της Ανατολής και της Δύσης –και ίσως η λέξη «φίδια» να είναι πολύ πιο κυριολεκτική απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε- ορθωμένα πάνω από την ιερή πατρίδα, είδε και τους φονιάδες, που ο τόπος, ο πλανήτης όλος έχει πια γεμίσει από δαύτους. Και μ’ αυτούς τους φονιάδες και τους φρικτούς φόνους που διαπράττουν καθημερινά, θα ασχοληθούμε στο παρόν. Αλλά και στο εγγύς μέλλον…
Ας αρχίσουμε, όμως, από το σήμερα. Δε χρειάζεται να πάω μακριά στο χρόνο. Μόλις προχθές, είχαμε την τρομερή σφαγή τόσων ανθρώπων –και ειδικά τόσων παιδιών- από κάποιους ανεκδιήγητους, τυφλωμένους φανατικούς και αιμοσταγείς δολοφόνους σε σχολείο στο Πακιστάν. Δε με ενδιαφέρει τι είναι ή τι πιστεύουν οι άνθρωποι αυτοί, ούτε και οι θρησκευτικές ή πολιτικές τους αιτιάσεις. Αδιαφορώ για τα αιτήματα που μπορεί να είχαν οι εισβολείς που χτύπησαν το σχολείο και που επισήμως μάς είπαν ότι τους σκότωσαν –αν τους σκότωσαν και δεν τους… φυγάδευσαν κάποιοι, επιτρέψατέ μου να έχω σοβαρές επιφυλάξεις περί του τι έγινε τελικά!- με ενδιαφέρει μόνο ένα: ότι
είναι φονιάδες! Ψυχροί, φρικτοί, ψυχανώμαλοι φονιάδες! Και επειδή κάτι τέτοιοι φονιάδες μπερδεύουν μονίμως τον Θεό στα εγκλήματά τους, έχω να πω αυτό: δεν υπάρχει κανένας Θεός, όπου κι αν πιστεύει κανείς, που να επιβραβεύει το έγκλημα και ειδικά τις σφαγές αθώων. Μα, είναι δυνατόν, να πιστεύουν κάποιοι στα σοβαρά ότι σφάζοντας παιδιά, θα πάνε να τρώνε πιλάφια στον αγύριστο; Όχι, καμιά ιδεολογία ή θρησκευτική άποψη δεν είναι δυνατόν να δικαιολογεί αυτές τις συμπεριφορές! Και ας σταματήσουν, επιτέλους, όλοι αυτοί οι ψυχανώμαλοι –που έχει γεμίσει πια η γη από δαύτους- ας σταματήσουν αυτά τα δίποδα τέρατα να επικαλούνται ως άλλοθι για τη διαστροφή τους ιδέες και θρησκείες και πολιτικές διεκδικήσεις! Και να φωνάζουν ότι κάνουν τα ανοσιουργήματά τους στο όνομα του δίκαιου και αγαθού Θεού! Πού υπάρχει το Δίκαιον και το Αγαθόν σ’ όλα τούτα τα αποτρόπαια εγκλήματα; Ούτε κανένας δίκαιος αγώνας αναφαίνεται εδώ, ούτε και καμιά αγαθότης υπάρχει στις προθέσεις και τις πράξεις, ούτε και καμία ηθική άλλωστε! Γιατί… συν τοις άλλοις, αυτοί που σκοτώνουν αμάχους, αθώους και παιδιά, είναι και άνανδροι! Δε φοράνε παντελόνια, δεν είναι άντρες! Γιατί όσοι είναι άντρες, πάνε να μετρηθούνε με ισότιμους αντιπάλους! Δε χτυπούν αδυνάτους! Κι αυτό ισχύει για όλους, μηδενός εξαιρουμένου, ανατολικά και δυτικά της υδρογείου! Οι σφαγείς, οπλισμένοι ή γραβατωμένοι –γιατί κι αυτοί σφάζουν, με άλλο τρόπο, αθώους, πολλούς αθώους!- απλά, δεν είναι άντρες! Αυτό έχω να πω εγώ ως Ελληνίδα! Αλλά και κάτι άλλο με απασχολεί εδώ, στην περίπτωση αυτή της προχθεσινής σφαγής των παιδιών στο Πεσαβάρ... Γιατί, υπάρχει ένα θέμα… Το θέμα είναι ποιος βάζει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτούς τους κακούργους να κάνουν τούτα τα φρικτά εγκλήματα, το θέμα είναι ποιος τους δίνει πλάτη, ποιος τους εκπαιδεύει για να σφάζουν και ποιος τους ΠΛΗΡΩΝΕΙ, πάνω απ’ όλα!
Πάμε, όμως, και στην άλλη πλευρά… στη «δυτική» όχθη. Ούτε εκεί τα πράγματα είναι ανθρώπινα, δηλαδή… μη βάρβαρα! Όλοι είδαμε στους δέκτες μας το τραγικό περιστατικό στην Αυστραλία, με τους ομήρους και τον Ιρανό ψυχοπαθή στην καφετέρια. Είδαμε, όμως, και κάτι άλλο. Με ποιον τρόπο εισέβαλαν οι αστυνομικοί στην καφετέρια αυτή και πώς άρχισαν να θερίζουν αδιακρίτως όποιον έβρισκαν μπροστά τους υπό τον καταιγισμό των όπλων τους! Κι όμως, επισήμως μάς είπαν ότι προηγουμένως… έκαναν διαπραγματεύσεις! Ποιες διαπραγματεύσεις έκαναν με τον ανισόρροπο αυτόν άνθρωπο; Κάνε στην μπάντα για να μπουκάρουμε κι όποιον πάρει ο χάρος;
Τα ΜΜΕ, βέβαια, λένε τα δικά τους, ο τύπος λέει τα «γνωστά» και χλιαρά μυθεύματά του, αλλά δεν πα να λέει! Ποιον πείθουν τα εγχώρια αυστραλιανά και διεθνή παπαγαλάκια ότι οι «φρουροί αυτοί της έννομης τάξης» έκαναν… διαπραγματεύσεις; Δεν έκαναν! Άλλωστε, οι ώρες της ομηρίας, μέχρι την εισβολή, ήταν ελάχιστες για κάτι τέτοιο, που χρειάζεται χρόνο! Και τρόπο! Και υπομονή! Ποιον πείθουν επιπλέον  οι αυστραλιανές αρχές ότι είχαν ένα στρατηγικό επιτελικό σχέδιο «διάσωσης» των ομήρων και όχι κατακρεούργησής τους; Τι σόι επέμβαση ήταν αυτή; Αυτό ήταν
μακελειό, άλλη μια σφαγή μέσα στις τόσες που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, αφού οι δολοφονικές επιθέσεις έχουν γίνει πια σωστή επιδημία εξολόθρευσης των αθώων! Βιώνουμε μια τέλεια απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Από παντού! Και παντού! Από τους ενήλικους ή ανήλικους μακελάρηδες στα σχολεία των ΗΠΑ, μέχρι τους θηριώδεις ψυχάκηδες όπως ο Αλβανός με το καλάσνικοφ στο κέντρο διασκέδασης του Πειραιά πριν από λίγο καιρό! Και από τις τρομερές σφαγές εναντίον των Γεζίντι στη Σιντζάρ και σε άλλες περιοχές του Ιράκ και της Συρίας, μέχρι την ανατριχιαστική εκτέλεση των 43 φοιτητών στο Μεξικό, μια εκτέλεση που, το πιθανότερο, έγινε από το ίδιο το καθεστώς της χώρας!
Επανέρχομαι, όμως, στα προηγουμένως λεχθέντα. Δεν το ήξεραν οι Αυστραλοί αστυνομικοί –και οι επιτελείς τους, βεβαίως και κυρίως!- ότι μπαίνοντας στην καφετέρια μ’ αυτόν τον τρόπο που μπήκαν, θα σκότωναν κόσμο; Το ήξεραν! Και το έκαναν… Δεν ήταν… «αβλεψία»! Ας μην κοροϊδευόμαστε. ΘΕΛΟΥΝ να σκοτώνουν κόσμο! Αυτό δείχνει η τακτική τους. Κι ας ανακήρυξαν τα θύματα «ήρωες», χύνοντας επισήμως κροκοδείλια δάκρυα, μια εμμετική υποκρισία, μια κραυγαλέα παραφωνία πλάι στα πραγματικά δάκρυα των ανθρώπων, των πολιτών, που πόνεσαν για το τραγικό συμβάν. Γιατί πόνεσαν! Ακόμη κι εκείνοι που δεν είχαν καμιά σχέση με τα θύματα. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι κακοί, είναι κακώς ενημερωμένοι! Αλλά και καθόλου υποψιασμένοι, δυστυχώς, ώστε να αντιδρούν όπως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης επιτάσσει! Δηλαδή, να επιστρατεύουν μεθόδους άμυνας… Όσο γι’ αυτούς που «διαφέρουν» (ή έτσι νομίζουν) και δε φέρονται ως άνθρωποι, ίσως απλά κάνουν αυτό που επιτάσσει η ΦΥΣΗ τους! Διψούν για αίμα και κυνηγούν το θήραμα! Θέλουν να σκοτώσουν και κυνηγούν!
Γιατί λέω, όμως, πως, στη συγκεκριμένη περίπτωση της Αυστραλίας, ΗΘΕΛΑΝ να σκοτώσουν αθώους;… Όχι μόνο γιατί ο τρόπος της επιχείρησης είναι ενδεικτικότατος για τις προθέσεις –κι ένα παιδί μπορεί να το καταλάβει- αλλά και γιατί το συνδυάζω με κάποιους άλλους –πολλούς, πάμπολλους, αθρόους!- φόνους άοπλων πολιτών (στη συντριπτική πλειοψηφία τους μαύρων) από αστυνομικούς στις ΗΠΑ. Και οι αστυνομικοί αυτοί όχι μόνο δεν έχουν καμιά επίπτωση του νόμου γι’ αυτούς τους φόνους που διαπράττουν, αλλά είναι σαν να έχουν λάβει εντολή να τους διαπράττουν, αν δει κανείς με προσοχή τα σχετικά βίνεο στο διαδίκτυο, όπως το βίντεο με την εν ψυχρώ εκτέλεση του δωδεκάχρονου Tamir Rice στο Κλήβελαντ του Οχάιο. Σαν να τους έχει διατάξει κάποιος: «Βαράτε στο ψαχνό! Και μη σας νοιάζει, κανείς δε θα σας καταδικάσει γι’ αυτό!»
Και αν αυτό ισχύει όντως, τότε… τι συμβαίνει εδώ; Μήπως κρύβεται κάτι πιο τρομερό, και πολύ πιο μεγάλο σε έκταση και σε στόχευση, πίσω από αυτούς τους φόνους που ζώνουν τον πλανήτη και που εκδηλώνονται ως ατομικές ή μαζικές δολοφονίες, με διαφορετικό άλλοθι κάθε φορά, με διαφορετικό στιλ ή αιτιολογία και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές –θύτες και θύματα- οι οποίοι έχουν διάφορες ιδεολογίες, πεποιθήσεις και αντιλήψεις και ανήκουν φαινομενικά σε «διαφορετικούς κόσμους» ανά περίπτωση; Και μήπως αυτή η «ποικιλότητα» στο έγκλημα συμβαίνει ακριβώς για να μη συνδεθούν όλα αυτά τα «άσχετα» γεγονότα μεταξύ τους και αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την τρομερή αλήθεια πίσω από τις φαινομενικά «συμπτωματικές» αυτές δολοφονίες;

Σταματάμε εδώ. Σιγά σιγά, θα αρχίσουμε τη διερεύνηση της σκοτεινής αυτής υπόθεσης, θα αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι των δολοφονικών μεθόδων που μπαίνουν σιγά σιγά στην «ατζέντα» της γεωπολιτικής πραγματικότητας. Είναι μήπως αυτό το επόμενο βήμα στην υλοποίηση του τελικού σχεδίου των αρρωστημένων εγκεφάλων που κινούν τα διεθνή νήματα; Θα δείξει. Υπομονή. Η έρευνα θέλει το χρόνο της, θέλει και τύχη. Ελπίζω να τα έχω. Και τα δύο! Γιατί αυτά τα νερά είναι θολά και επικίνδυνα. Και ενοχλούν… πολύ! Τους ισχυρούς…      

Ο ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΝΤΟΡΕΤΑΣ ΠΕΠΠΑ

Ο ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΝΤΟΡΕΤΑΣ ΠΕΠΠΑ

1ο Μέρος
 Όταν εξελέγη ο Πάπας Φραγκίσκος ο Α΄ το Μάρτιο του 2013, στη θέση του παραιτηθέντος Βενέδικτου του ΙΣΤ΄, έγινε μεγάλος λόγος για την προφητεία του Μαλαχία ότι, δηλαδή, αυτός θα είναι ο τελευταίος Πάπας, ο επιλεγόμενος και Πέτρος ο Ρωμαίος (Petrus Romanus).
Θα εξετάσουμε, λοιπόν, κάποια –πιστεύω- ιδιαίτερα ενδιαφέροντα ζητήματα σχετικά με τον σημερινό «άρχοντα του Βατικανού», ώστε να καταδειχθεί ο γεωπολιτικός του ρόλος στο ζήτημα της Παγκόσμιας Θρησκείας (και όχι μόνο), τόσο ο σημερινός του ρόλος, όσο και ο μελλοντικός. Η Παγκόσμια Θρησκεία μεθοδεύεται με πυρετώδεις ρυθμούς και ο Πάπας μάς ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αφού, σύμφωνα με όσα διαφαίνονται –αν και μπορεί να είναι παραπλανητικά τα όσα λέγονται, προσέξτε το αυτό- αυτός θα είναι ο Μέγας Αρχιερέας του πανθρησκευτικού μορφώματος… Ακόμη και αν παίξει, όμως, το συγκεκριμένο κι όχι άλλο σενάριο, το σενάριο της Παγκόσμιας Πρωτοκαθεδρίας του Πάπα δηλαδή, ούτως ή άλλως, ο Φραγκίσκος θα είναι ο τελευταίος Πάπας, αφού Πάπας με την έννοια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας δε θα υπάρχει πλέον, εφόσον δε θα υπάρχει στο εξής διάκριση θρησκευμάτων, παρά τα όσα μεγαλόστομα λέγονται περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των θρησκευτικών «μειονοτήτων».
Εμείς, όμως, επί του παρόντος, δε θα εξετάσουμε τα ανθρώπινα σενάρια και σχέδια, αλλά τις προφητικές ενοράσεις που αφορούν στο συγκεκριμένο θέμα.
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Όχι μόνο αποδέχομαι πολλές από τις υπάρχουσες προφητείες, αλλά, ως υπέρμαχος της Πατρώας των Ελλήνων Θρησκείας, θεωρώ δεδομένο ότι ο άνθρωπος έχει έμφυτη τη δύναμη της ενόρασης. Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν ως βασικό πυλώνα της θρησκείας τους τη Μαντική, ενώ προφήτης στους Δελφούς ήταν ο επικεφαλής των ιερέων – ερμηνευτών των χρησμών της Πυθίας, που ήταν οι λεγόμενοι «όσιοι» και ήταν Δευκαλιωνίδες, δηλαδή κατάγονταν από τον Δευκαλίωνα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, όποια και αν είναι η θρησκευτική τοποθέτηση κάποιου, η ενόραση μπορεί και λειτουργεί, αφού είναι πανανθρώπινη ιδιότητα. Σε ορισμένους, μάλιστα, εμφανίζεται ως ένα πραγματικό χάρισμα. Δε θα κάνω τη χάρη στους υλοτραφείς σκεπτικιστές να απορρίψω τις μεταφυσικές μου πεποιθήσεις, αν και το δέχομαι ότι οι άνθρωποι που διαθέτουν γνήσια μαντική δύναμη είναι ελάχιστοι στο χώρο και στο χρόνο.
Θεωρώ, φυσικά, ότι πολλοί είναι εκείνοι –και βεβαίως, οι τεχνολογικά παντοδύναμοι σημερινοί κρατούντες- που εκμεταλλεύονται τους χρησμούς ή τις προφητείες για να εφαρμόσουν τα σκοτεινά τους σχέδια σε βάρος της ανθρωπότητας. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί την ίδια την ενορατική ικανότητα ως υπάρχον μέγεθος και βεβαίως, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι οι άνθρωποι μπορεί να σχεδιάζουν, αλλά δε σημαίνει ότι αυτά τους τα σενάρια τούς βγαίνουν πάντα ή τους βγαίνουν όπως εκείνοι τα θέλουν. «Πρόσεχε τι εύχεσαι», μας επισημαίνει η σοφή παράδοση και αυτό το βιώνουμε πολύ συχνά εμείς οι άνθρωποι στην πράξη. Θα πω ακόμη και κάτι τελευταίο, αφού πολλοί θα αντιτάξουν: Μα, είναι δυνατόν οι σημερινοί «τεχνοκράτες» να δίνουν τόση σημασία στο ζήτημα της Θρησκείας; Η απάντηση είναι πολύ απλή και… διπλή! Πρώτον, η θρησκεία είναι ένας μοναδικός τρόπος να ελέγχεις τεράστιους πληθυσμούς –και αυτή είναι η ευλογοφανής και επιφανειακή απάντηση στο ερώτημα. Δεύτερον (και ουσιώδες), αυτοί οι επιλεγόμενοι «τεχνοκράτες» το υλιστικό και το «πραγματιστικό» το έχουν μόνο για τις μάζες των ανοήτων, οι οποίοι θεωρούν ότι είναι «έξυπνοι» (αν και όχι ξυπνητοί) μόνο και μόνο επειδή έχουν «επιστημονικώς» (;) πεισθεί πως τα πάντα είναι ύλη (άρα φθαρτά και θνητά). Οπότε, το Αθάνατον, κατ’ αυτούς, δεν υφίσταται… Οι ίδιοι οι κρατούντες, όμως, γνωρίζουν σε βάθος τη μεταφυσική δύναμη, το Θείο Νου των πάντων εντός της φύσης, όπως γνωρίζουν και τον Αντί-Νου. Διαφωνείτε; Έχετε το ελεύθερο. Σκεφθείτε, όμως… Γιατί, αφού φαινομενικά δεν πιστεύουν σε τίποτα οι «ορθολογιστές» δυνάστες μας, επιδίδονται σε σκοτεινές τελετές, όπως μπορεί πολύ εύκολα να το διαπιστώσει πλέον ο οποιοσδήποτε από πλήθος έρευνες που έχουν γίνει και από τις βιντεοσκοπήσεις τέτοιων «ελιτίστικων» πλην εμμετικών τελετών; Αν δεν υπήρχε τίποτα –και είναι σε θέση να το ξέρουν αν υπάρχει ή όχι, αφού έχουν στα χέρια τους τις «πηγές»-  θα κατανάλωναν τόσο χρόνο (και χρήμα) για απλούς «θεατρινισμούς»; Και γιατί ό,τι κάνουν το κάνουν στα κρυφά και στα σκοτεινά; Γιατί επιμένουν σε τόση μυστικότητα πια και σε τόσα επτασφράγιστα μυστικά; Απαντήστε στα ερωτήματα εσείς.
Αφού ξεκαθάρισα τη θέση μου και τοποθετήθηκα, επιστρέφω στο θέμα μου και παραθέτω, για άλλη μια φορά, την προφητεία του Μαλαχία γι’ αυτόν τον «τελευταίο», όπως λέγεται, Πάπα:
«Κατά τον τελικό διωγμό της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας, προκαθήμενος θα είναι ο Πέτρος ο Ρωμαίος. Θα ποιμάνει το ποίμνιό του εν μέσω πολλών ταραχών και όταν αυτά θα τελειώσουν, η επτάλοφη πόλη (η Ρώμη) θα καταστραφεί και ο τρομερός κριτής θα κρίνει το λαό. Τέλος».
Για να δεχθούμε ότι μια προφητεία είναι πραγματική, θα πρέπει, πρώτα πρώτα, να εξετάσουμε αν ο συγκεκριμένος ενορατικός έχει σημειώσει επιτυχίες στις άλλες του προφητείες –αν και αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει, απαραίτητα, να είναι εύστοχος σε όλες. Θα αναφέρω ενδεικτικά ότι ο προηγούμενος Πάπας (η δόξα της ελιάς, σύμφωνα με τον Μαλαχία), καθότι Βενέδικτος, συνδέεται λεκτικά με το τάγμα των Βενεδικτίνων μοναχών, που έχουν ως έμβλημα την… ελιά!
Για να δεχθούμε, όμως, ότι μπορεί να υπάρχει κάποια αλήθεια στην προφητεία περί του σημερινού Πάπα, θα πρέπει να εξετάσουμε και άλλες πηγές. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες είναι οι προφητείες του Νοστράδαμου, ο οποίος, όπως ομολογεί στο «Γράμμα στον Ερρίκο τον Γ΄», εφάρμοσε την ίδια μέθοδο που ακολουθούσαν στους Δελφούς –και που τη βρήκε σε ένα βιβλίο του Πλουτάρχου, το οποίο έκαψε στη συνέχεια, όπως ομολογεί, για να μην πέσει σε ακατάλληλα χέρια (ή για άλλους, δικούς του λόγους, δε θα το αναλύσουμε εδώ –καταλαβαίνετε…)- γι’ αυτό και χρησιμοποιούσε χάλκινο τρίποδα κατά την ενορατική πρακτική του.
Δε θα εξετάσουμε τις προφητείες του Νοστράδαμου εν γένει –αν βγήκαν ή δε βγήκαν- δε θα εμπλακούμε σ’ αυτό, θα δούμε μόνο τι λέει για τον σημερινό Πάπα. Πώς ξέρουμε ότι αναφέρεται στον σημερινό Πάπα στις προφητείες που έχουμε επιλέξει; Θα δείτε. Είναι αρκετά εμφανές. Παραθέτω και το γαλλικό κείμενο, κάνω τη μετάφραση και επεξηγώ το περιεχόμενο, πάντα με την επιφύλαξη ότι μπορεί να πέσω έξω εν μέρει στην ερμηνεία που δίνω, όπως μου έχει συμβεί και στο παρελθόν, όταν εν έτει 1988 και στο βιβλίο μου «Ο προφήτης Νοστράδαμος» είχα τοποθετήσει την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης στο 2018, μετρώντας από το 1945, τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και υπογραφή του μη ισχύοντος πλέον Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ο Νοστράδαμος ήταν σωστός, είχε γράψει 73 χρόνια, και πράγματι από το 1917 μέχρι το 1990 ήταν ακριβώς 73 χρόνια. Εγώ το είχα ερμηνεύσει λάθος –πού να φανταστώ ότι μέσα σε δύο χρόνια, το 1990, θα κατέρρεε αυτή η σιδηρά αυτοκρατορία, η ΕΣΣΔ, και μάλιστα αναίμακτα! Εστέ βέβαιοι ότι παραδέχομαι πάντα τα λάθη μου!
las-profesias-de-nostradamus221
Αλλά ας δούμε τι λέει ο Νοστράδαμος σε μια σειρά από προφητείες του για τον Πάπα του καιρού μας:
Ι (1ος) αιώνας
XV
Mars nous menace par la force bellique,
Septante fois fera le sang espandre;
Auge et ruyne de l’ Ecclesiastique,
Et plus ceux qui d’ eux rien voudront entendre.
–
O Άρης μάς απειλεί με την πολεμική δύναμη,
Εβδομήντα φορές θα κάνει το αίμα να χυθεί.
Η Αύγη και τα ερείπια των Εκκλησιαστικών
Και περισσότερο εκείνων που τίποτα απ’ αυτούς δε θα θέλουν να ακούσουν.
Πόλεμο έχουμε, αίμα που ρέει άφθονο έχουμε –και δεν είναι η πρώτη φορά, θα μου πείτε. Ναι, αλλά για να δούμε λίγο τον τρίτο στίχο. Η «Αύγη», η Ανατολή, η… Ασία, άρα και το Ισλάμ δηλώνουν εδώ το παρόν! Λέμε ότι η αρχαιότατη Αύγη, μητέρα του Τήλεφου, εξορίστηκε με εντολή του πατέρα της από την Τεγέα στη Μικρά Ασία (Μυσία) και ο Παυσανίας αναφέρει, μάλιστα, ότι ο τάφος της υπήρχε στην Πέργαμο ακόμη στον καιρό του! Εκτός του ότι φωτογραφίζεται, λοιπόν, η Μικρά Ασία, η σημερινή Τουρκία (που αποτελεί πραγματικό «μέντορα» για τους Τζιχαντιστές), εκείνο το «Μυσία», που κρύβει πίσω της η «Αύγη» / Αυγή (Ανατολή, «Μεγάλη Ανατολή», όλα παίζουν) μάς θυμίζει τη γαλλική και αγγλική λέξη «Missionary – Missionaire»: ιεραπόστολος. Με λίγα λόγια, η προφητεία υποδεικνύει ότι θα χτυπηθούν οι Ιεραποστολές και εν γένει οι Εκκλησιαστικοί (ο κλήρος) –πού; Στην ανατολή! Επίσης, η λέξη «Εκκλησιαστικός» στα γαλλικά, εκτός από τον κλήρο, υπονοεί και ό,τι άλλο αφορά την Εκκλησία: αντικείμενα, σκεύη, αλλά και ναούς! Αλήθεια, πόσες εκκλησίες δεν κάηκαν ήδη από τους φανατικούς Ισλαμιστές τα τελευταία χρόνια; Και βεβαίως, εδώ ο Νοστράδαμος φωτογραφίζει το σήμερα, γιατί οι Σταυροφορίες ήταν πλέον παρελθόν στον καιρό του (16ος αιώνας), οπότε δεν μπορεί να αναφέρεται στα τότε γεγονότα.
Όσο για την τελευταία επισήμανση του Νοστράδαμου, ως προς το ποιοι μπορεί να είναι αυτοί που οι «άλλοι» δε (θα) θέλουν καθόλου να τους ακούσουν: όσοι κληρικοί, ένθεν κακείθεν, αντιτίθενται στη ΝΤΠ και στη μεθόδευση της Παγκόσμιας Θρησκείας. Αυτή είναι η πιθανότερη απάντηση. Από την άλλη… Ναι, είναι περίεργο. Όσο πιο πολύ εξαγγέλλεται η «ανοχή» της θρησκευτικής ιδιαιτερότητας, τόσο οξύνονται τα πνεύματα και ο φονταμενταλισμός και η μισαλλοδοξία και κανείς δεν ακούει κανέναν πια! Η συνταγή δεν τους βγαίνει…
Τέλος, αινιγματικό παραμένει εκείνο το «Εβδομήντα» στο β΄ στίχο. Αν και όχι τόσο… Μήπως η Βίβλος (το ιερό βιβλίο ΟΛΩΝ των Μονοθεϊστικών Θρησκειών), δεν είναι επίσης γνωστό ως η «Μετάφραση των Εβδομήκοντα»; Όλοι, λοιπόν, θα χτυπηθούν μεταξύ τους, και οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, δηλαδή. Ήδη χτυπιούνται, παρά τους τόσους πια… «εναγκαλισμούς» των ιερατείων τους στα παγκόσμια διαθρησκειακά φόρουμ. Τώρα, θα μου πείτε… εμένα τι με απασχολεί, αφού είναι γνωστό πως δεν είμαι Μονοθεΐστρια… (Με τίποτα!) Μα, όταν πιάνει φωτιά από παντού, μήπως θαρρείτε πως οι φλόγες θα σε ρωτήσουν τι… Θεό πιστεύεις; Όταν τα βουβάλια συγκρούονται, αλίμονό σου αν βρεθείς στη μέση! Κι εμείς είμαστε δίπλα!
Αλλά ας προχωρήσουμε στην επόμενη προφητεία, όπου πλέον είναι πολύ πιο ξεκάθαρο για ποια περίοδο και για ποιους μιλάμε:
LV
Soubs l’ opposite climat Babilonique,
Grande sera de sang effusion,
Que terre et mer, air, ciel sera inique,
Sectes, faim, regnes pestes, confusion.
–
Yπό το αντιτιθέμενο Βαβυλώνιο κλίμα,
το αίμα τόσο άφθονο θα χυθεί,
ώστε στη γη και στη θάλασσα, στον αέρα, ο ουρανός άδικος θα είναι,
σέκτες, πείνα, νοσηρές βασιλείες, σύγχυση.

H αλήθεια είναι πως όλα παίζονται εκεί κάτω (Ιράκ, Μεσοποταμία, το «Βαβυλώνιο κλίμα»: το Ισλάμ, το «Χαλιφάτο» ως έννοια και ως επίδοξο υπερκράτος) αυτή την περίοδο που διανύουμε και το αίμα, δυστυχώς, χύνεται άφθονο. Είναι δεδομένο ότι η προφητεία μιλάει για το σήμερα, αφού γίνονται και αερομαχίες (3ος στίχος). Αλλά και η επισήμανση για τις «σέκτες» είναι ιδιαίτερα εύγλωττη: Ισμαηλίτες, Ισλαμιστές, Σουνίτες, Σιίτες κι από την άλλη, κοντά στα υπεράριθμα χριστιανικά «δόγματα», οι θρησκείες της Νέας Εποχής. Ο θρησκευτικός χάρτης της σημερινής μας πραγματικότητας. Και μαζί η πείνα, που όσο πάει και επεκτείνεται και κυριεύει πια και τη Δύση… Και η σύγχυση… Υπαίτιες γι’ αυτά όλα τα δεινά, οι «νοσηρές βασιλείες», οι σημερινές κυβερνήσεις και ηγεμονίες (και όχι μόνο της Δύσης, βλ. επίσης, Σαουδάραβες βασιλείς, Εμιράτα, Τουρκία κ.λ.π.), όλα τα αχυρένια παρακλάδια της σκιώδους υπερκυβέρνησης. Ναι, η σημερινή πολιτική είναι τόσο μα τόσο νοσηρή, τόσο διεφθαρμένη! Όσο για τη «σύγχυση», αναφέρεται ολοκάθαρα στο δόγμα της ΝΤΠ: «Τάξη μέσα από το χάος», που ο Νοστράδαμος μάς λέει ότι δε θα τους βγει, γιατί θα τους μείνει μόνο το χάος, η «σύγχυση»…

LXIX
La grand montagne ronde de sept stades,
Apres paix, guerre, faim, inodation,
Roulera loin abismant grands contrades,
Mesmes antiques & grands fondation.
–
To μεγάλο στρογγυλό βουνό με τα επτά στάδια,
ύστερα από ειρήνη, πόλεμο, πείνα, πλημμύρα,
θα κυλήσει μακριά, χαλώντας μεγάλες περιοχές
ακόμη και αρχαιότητες και μεγάλα ιδρύματα.

Πάλι η επτάλοφη πόλη, η Ρώμη, υπονοείται σ’ αυτό το τετράστιχο, η οποία μετά τη μεγάλη περίοδο ειρήνης την οποία βίωσε, θα εμπλακεί σε πόλεμο, θα πεινάσει –καλά, για τις πλημμύρες, δε γεννάται θέμα, όλοι έχουμε δει τι τρομακτικές πλημμύρες πλήττουν την Ιταλία, αλλά και την Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια!- και θα συμπαρασύρει και άλλους πολλούς στην πτώση της, ενώ θα υπάρχουν καταστροφές και σε αρχαία μνημεία (αν δεν τα καταστρέψουν τίποτα «οικονομικοί μετανάστες» ταλιμπάν!), αλλά και σε μεγάλα ιδρύματα (οι τράπεζες, προφανώς, δεν εξαιρούνται). Η έκταση του χαλασμού (χαλώ, στα γαλλικά, και όχι καταστρέφω, κι αυτό έχει τη σημασία του) θα είναι μεγάλη. Όσο για την καταστροφή της ίδιας της Ρώμης, θα περιμένετε λίγο, γιατί στο μεθεπόμενο, σχετικό με το θέμα αυτό και τελευταίο άρθρο της ενότητας «Πάπας», θα μιλήσουμε διεξοδικά για τις προφητείες (και την «προφητεία»!!!) του Βατικανού, τις Σιβυλλικές Γραφές κ.ά. εξαιρετικά ενδιαφέροντα.
Γιατί, όμως, ο Νοστράδαμος χρησιμοποιεί το ρήμα «χαλάω» και όχι το ορθότερο «καταστρέφω» στην προφητεία του; Θα σταθώ λίγο στον τρίτο στίχο και σ’ εκείνο το «περιοχές» (contrades, στα γαλλικά). Η λέξη αυτή έχει διπλή σημασία, αφού μπορεί να σημαίνει και… συμβόλαια. Ίσως, λοιπόν –επειδή ο Νοστράδαμος είναι πολυσυμβολικός και πολύσημος- εδώ να μας λέει ότι, εκτός από τις φυσικές καταστροφές ή τις καταστροφές εξαιτίας πολεμικής σύρραξης, θα χαλάσουν και τα συμβόλαια μεταξύ των διαφόρων χωρών (Ευρωπαϊκή Ένωση, Συνθήκη της Ρώμης, Λέσχη της Ρώμης, όλα παίζουν!) Αναμένομεν…

ΙΙ (2ος) αιώνας
XLI
La grand’ estoille par sept iours bruslera,
Nuee fera deux soleils apparoir:
Le gros mastin toute nuit hurlera,
Quand grand pontife changera de terroir.
–
To μεγάλο άστρο επί επτά ημέρες θα καίει.
Το σύννεφο θα κάνει να φανούν δυο ήλιοι.
Ο μεγάλος μολοσσός όλη νύχτα θα ουρλιάζει,
όταν ο μεγάλος Ποντίφικας θα αλλάξει τόπο.

Ο Πάπας θα μετακινηθεί από το Βατικανό –προφανώς λόγω των εξελίξεων. Όσο για τη συχνότατη έλευση κομητών και μετεώρων τα τελευταία χρόνια, είναι κάτι που όλοι το ξέρουμε, αν και εδώ, μάλλον πρόκειται για κάτι πολύ μεγαλύτερο. Άλλωστε, μας προετοιμάζουν για κάτι πολύ πιο σοβαρό… Κατάπληξη προκαλεί ιδιαίτερα ο δεύτερος στίχος, που μιλάει για… δύο ήλιους! Βεβαίως! Και αυτό, όμως, το έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν δει και βιντεοσκοπήσει δύο ήλιους τα τρία τελευταία χρόνια, άσχετο αν δεν γίνονται επισήμως αποδεκτές αυτές οι μαρτυρίες! Φαίνεται, όμως, πως η σημασία του φαινομένου –και το ίδιο το φαινόμενο- θα γίνουν καταφανή και άρα αποδεκτά, τελικά, από όλους, κατά την πολυήμερη διέλευση κάποιου μεγάλου ουρανίου σώματος (!!!), αφού το τετράστιχο μιλάει για «άστρο» -και μάλιστα, μεγάλο! Παράλληλα, οι «δύο» ήλιοι θα φανούν στον ουρανό. Ο ένας θα είναι, μάλλον, το άστρο για το οποίο γίνεται λόγος. Και μπορεί να μην έγινε κάτι το 2012, όπου όλοι το περίμεναν, αλλά η προφητεία αυτή –και ο Νοστράδαμος, σημειωτέον, δεν είχε δει ποτέ του δυο ήλιους στον ουρανό- μας επισημαίνει πως «κάτι» υπάρχει, παρόλο που έχει «χρονοκαθυστέρηση».
plate10b
Πριν από τέσσερα, μόλις, χρόνια, θα λέγαμε ότι η προφητεία αυτή είναι, το πιθανότερο, «συμβολική». Σήμερα, θα πούμε ότι είναι κυριολεκτική! Ο πρόσφατος χρόνος μάς έχει ήδη δείξει πολλά… Για περαιτέρω αναλύσεις σχετικές με το θέμα, σας παραπέμπω στο δίτομο έργο μου το οποίο περιλαμβάνει το έργο του Ιωάννη Λαυρεντίου Λυδού και την έρευνά μου περί συναφών θεμάτων με τίτλο «Ένα μεγάλο ταξίδι».
Τώρα, ως προς τα υπόλοιπα του τετράστιχου, ο «μολοσσός», το σκυλί που «θα ουρλιάζει» όλη νύχτα, είναι η Αγγλία, αφού με αυτό το σύμβολο (ως μολοσσός) υπονοείται συχνά από τον Νοστράδαμο η συγκεκριμένη χώρα. Προφανώς, λοιπόν, θα υπάρξει μια μεγάλη αναταραχή στη Μεγάλη Βρετανία όταν φύγει ο Ποντίφηκας από το Βατικανό. Γιατί θα προκληθεί αυτή η αναταραχή; Στα περί Βατικανού αυτά (3ο μέρος). Απλά, κρατήστε κατά νου ότι το City του Λονδίνου είναι κατ’ ουσίαν η οικονομική «πρωτεύουσα» του πλανήτη και με τις Τράπεζες του Βατικανού παίζουν πολλά (και κυρίως, σκάνδαλα) τελευταία… Γι’ αυτό, φαίνεται, πως θα ουρλιάζει ο μολοσσός…
Όσο για τον τόπο στον οποίο θα μετακινηθεί ο Πάπας, το πιθανότερο είναι ότι θα πάει στην Αγγλία, όπως μας αποκαλύπτει η επόμενη προφητεία. Αλλά δε θα τον ωφελήσει και πολύ αυτή η μετακίνηση:

XCVII
Romain Pontife garde de t’ approcher,
De la Cite qui deux fleuues arouse,
Ton sang viendra aupres de la cracher,
Toy et les tiens quand fleurira la rose. 
–
Ρωμαίε Ποντίφηκα, φυλάξου και μην πλησιάσεις
την Πόλη που δυο ποταμοί τη βρέχουν,
το αίμα σου θα πάει να χυθεί κοντά εκεί,
εσένα και των δικών σου, όταν θα ανθίσει το ρόδο.

Το τετράστιχο είναι σαφές! Μιλά για τη δολοφονία του Πάπα στην πόλη των δύο ποταμών! Ακριβώς έτσι είναι γνωστή η Υόρκη, το Γιορκ (αγγλ. York), που είναι κτισμένο στη συμβολή των ποταμών Ουζ (Ouse) και Φος (Foss) στο βόρειο Γιορκσάιρ. Μπορεί, όμως, εδώ να μην είναι κυριολεκτική η επισήμανση για δολοφονία του Πάπα κατά τη διάρκεια μίας πιθανής επίσκεψής του στην Υόρκη, αλλά να υπονοείται η υπαιτιότητα της «Υόρκης» για το θάνατό του. Και μιλώ, φυσικά, για το «δόγμα της Υόρκης» στον Τεκτονισμό, που οι θιασώτες του μπορεί να αποφασίσουν άξαφνα μια «τελετουργική» δολοφονία. Η υποψία περί αυτού ενισχύεται και από την επισήμανση στον τρίτο στίχο, ότι το αίμα του Πάπα θα χυθεί «εκεί κοντά» (στην Υόρκη), άρα όχι απαραίτητα εντός της πόλης, αλλά πιθανότατα, εξαιτίας της Υόρκης, της άλλης… «Υόρκης» εννοείται. Άλλωστε, το πράγμα καθίσταται σαφέστατο με την αναφορά στην άνθιση του «ρόδου» στον τέταρτο στίχο, που είναι ένα πασίγνωστο σύμβολο για Τέκτονες και Ροδόσταυρους.
Φαίνεται ότι κάπου θα τα χαλάσουν μεταξύ τους (οι «τριανταφυλλένιοι» και ο Πάπας, που σήμερα τα πάνε πρίμα) ή δε θα χρειάζονται πια την παρουσία του στην παγκόσμια σκηνή, αφού θα έχουν ήδη «ανθίσει», θα έχουν πάρει όση δύναμη χρειάζονται και θα είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν χωρίς να πρέπει να πληρώνουν και κάποια ακριβά ιερατεία αποπάνω… Θα δούμε, όταν έρθει η ώρα.
Επί του παρόντος, θα κλείσω αυτό το πρώτο μέρος της εδώ αναζήτησης. Στο επόμενο και δεύτερο μέρος, θα διερευνήσουμε και θα ξεκαθαρίσουμε αν ο Πάπας Φραγκίσκος ο Α΄ είναι ή όχι ο Πέτρος ο Ρωμαίος, καθώς και αν θα είναι αυτός ο τελευταίος Πάπας, ενώ τα περί Σιβυλλικών Γραφών ή Χρησμών και τα περί Βατικανού εν γένει, θα τα εξετάσουμε στο τρίτο άρθρο μας. Γιατί το Βατικανό κρύβει, όντως, μία –κυρίως- προφητεία, μία πολύ ιδιαίτερη και άγνωστη στο ευρύ κοινό προφητεία! Για θυμηθείτε κι εκείνα τα περί «βάπτισης» ακόμα και των… εξωγήινων, που είχε αναφέρει τόσο ο προηγούμενος, όσο και ο σημερινός Πάπας…
Για τον ΕΟΕ
Ετικέτες
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)