Τις
τελευταίες μέρες, αισθάνομαι πολύ δυσάρεστα. Έχω μια ακεφιά, μια έλλειψη διάθεσης
ακόμη και για να παρατηρήσω, πόσο μάλλον να κρίνω, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας –πολιτικά,
γεωπολιτικά, πολεμικά γεγονότα... Αιτία η είδηση για την κακοποίηση του
δεκάχρονου αγοριού στο Βόλο από παιδιά ελάχιστα μεγαλύτερα.
Οι
«ανατριχιαστικές» λεπτομέρειες δε με ενδιαφέρουν και δε θα μπω σ’ αυτές, γιατί
το μόνο που κάνουν αυτές οι δημοσιογραφικού τύπου περιγραφές είναι να προάγουν
και να υπηρετούν το κακό. Εκείνο, όμως, που είναι για μένα το σημαντικότερο
είναι αυτό καθαυτό το γεγονός, ένα γεγονός που με συγκλόνισε και που με έκανε,
μέσα σε μια στιγμή –και παρά τα τόσα που ακούμε και βλέπουμε να συμβαίνουν
καθημερινά- να δω τον κόσμο μας με άλλα μάτια, μάτια όμως εξαιρετικά σκυθρωπά
και με αναπόδραστα δυσοίωνο προσανατολισμό εστίασης. Ξέρετε, έρχεται μια
στιγμή, αρκεί αυτή η μια στιγμή, και τα πάντα αλλάζουν, και η ροή της καθημερινότητας
σταματάει. Και τότε, στέκεσαι και κοιτάζεις. Και συνειδητοποιείς άξαφνα… Κι
ίσως αυτό που συνειδητοποιείς να μην είναι καθόλου ευχάριστο τελικά…
Παιδεύτηκα
πολύ ακόμη και για το αν θα έπρεπε να καταγράψω αυτές μου τις σκέψεις, που θα
διαβάσετε πιο κάτω. Αλλά δε γινόταν να μην το κάνω, δεν το άντεχε το φιλότιμό
μου. Διάβασα όλες αυτές τις ανούσιες «αναλύσεις» που γράφτηκαν στον Τύπο για το
περιβάλλον στο οποίο πιθανόν να ζουν τα παιδιά που προέβησαν σ’ αυτές τις ακατονόμαστες
πράξεις, τις αρνητικές εμπειρίες που μπορεί να είχαν και διάφορες άλλες τέτοιες
αοριστολογίες. Κι ύστερα, άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί πάνω στα αγάλματα
μικρών παιδιών και εφήβων που έχουν διασωθεί από την Ελληνική Αρχαιότητα.
Προσωπάκια γαλήνια, χαμογελαστά, χωρίς υπερβολές, γεμάτα ευφυΐα κι ανθρώπινη
ζεστασιά -καθόλου κακότητα ή πονηρία. Θα ήταν αδύνατο γι’ αυτά τα παιδιά να
διανοηθούν καν ότι μπορεί κάποιος να προβεί σε τέτοιες ενέργειες.
Η
αλήθεια πονάει, αλλά θα πρέπει, επιτέλους, να την αντιμετωπίσουμε κατάματα. Γιατί…
Κανένα περιβάλλον και καμιά κοινωνική αιτία, κανένα κακό παράδειγμα, ακόμη και
εμπειρία, δεν μπορεί να εξωθήσει ένα παιδί να κάνει κάτι τόσο φρικτό, τόσο
ανώμαλο, τόσο εξωανθρώπινο –αν θέλουμε να μιλάμε για το είδος άνθρωπος.
Η
πραγματικότητα είναι απλή, ξεκάθαρη και ρηξικέλευθη. Τα παιδιά αυτά είναι –δε
φοβάμαι να το πω- τέρατα, απλά αυτό. Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Έτσι γεννήθηκαν. Ψυχές αβυσσαλέες, που ενσαρκώθηκαν για το κακό και που η
αθωότητα της παιδικής ηλικίας δεν υπήρξε ποτέ μέσα τους το κυρίαρχο στοιχείο.
Πείτε
με ακραία, κατηγορήστε με για ό,τι εσείς νομίζετε, καθόλου δε με νοιάζει, γιατί
το πράγμα δεν αλλάζει. Από τη στιγμή που έχουν αρχίσει να γεννιούνται τέρατα –γιατί
τέρατα δεν είναι εκείνα τα δύσμοιρα πλάσματα που γεννιούνται με δυσμορφίες,
αλλά τα εκ γενετής αρρωστημένα μυαλά- το παιχνίδι έχει τελειώσει.
Και
τα πάντα πλέον μπορούν να συμβούν στην ανθρωπότητα και στον πλανήτη. Με την
ακόρεστη και παραφυσική κακότητά μας, ανοίξαμε τις πύλες σε όντα που έχουν
μαύρες ψυχές. Και αυτά κατέρχονται και ενσαρκώνονται σε μεγάλους αριθμούς. Δε
με απασχολεί το πόσο θα χασκογελάσουν οι υλιστές μ’ αυτές μου τις διαπιστώσεις.
Ό,τι κι αν πιστεύουν ή συμπεραίνουν με τον κοντόψυχο και τυφλωμένο από την
ιδεοληψία «ορθολογισμό» τους, θα κληθούν και οι ίδιοι να αντιμετωπίσουν αυτές τις
ψυχές. Όπως θα κληθούμε όλοι μας να τις αντιμετωπίσουμε. Κι όποιος νικήσει!
Γιατί αυτό θα είναι το διακύβευμα: η νίκη και η επιβίωσή μας ή ο θάνατος.
Εγώ
απλά κατέγραψα αυτό που ΕΙΔΑ, κι αυτό που με αρρώστησε, καθώς εκτέθηκα στη μολυσματική
θέα των επερχομένων… Όσοι μπορούν, ας ανοίξουν τα μάτια τους. Οι υπόλοιποι ας παραμείνουν
στο ζόφο του πολιτικώς ορθού «πραγματισμού» (και προγραμματισμού) ΜΑΣ, που
είναι γεμάτος από στρεβλώσεις, ανειλικρίνεια, συγκάλυψη και βεβαίως, καταστροφική
ουτοπία.
Ντορέτα Πέππα