Δε θα μιλήσω για
κωλοτούμπα, γιατί είναι λίγο να το πεις έτσι. Χειροκυβίστιση, κατακόρυφος,
τροχός, ροντάτ είναι πολύ πιο απαιτητικές ασκήσεις της… ενοργάνου, που
ταιριάζουν, βεβαίως, περισσότερο σε μια τόσο έντεχνη εκ νέου «παράδοση» και
απηχούν περισσότερο το σαφώς αδιαμφισβήτητο ταλέντο των νέων μας «διαπραγματευτών»
στη… διατύπωση των όρων της συνεχιζόμενης επί τετράμηνον και… επ’ αόριστον
δουλείας μας. Στο τέλος τέλος, έχουμε και τον ευφυέστερο οικονομολόγο στο
τραπέζι (για τον Βαρουφάκη λέω) –κι αυτό το λένε όλοι, άσχετα αν οι της Ευρώπης
έσπευσαν να δηλώσουν στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου ότι το κείμενο της πρώτης αυτής
«συμφωνίας» (του νέου Προκρούστη) το συνέταξε ο… Γερούν Ντάιζελμπλουμ! Και τι
καλά που τα έγραψε ο Γερούν, και τι σπουδαίος που είναι ο Γερούν, και άλλες τέτοιες
μπαλαφάρες, για να μη νιώθει άσχημα ο άχρηστος, ατάλαντος και αμόρφωτος
Ολλανδός –το σκυλάκι της Μέρκελ και του Σόιμπλε! Και βεβαίως, δεν έχω αμφιβολία
ότι το κείμενο που ήρθε στο «τραπέζι» μας, και που μας ξίνισε το… γάλα ύστερα
από τις μεγαλοστομίες των προηγούμενων ημερών, το συνέταξε ο ευφυής Βαρουφάκης –και
όχι ο χαριτοκακιωμένος βοστρυχοκόμης νερόβραστος και αδαής «Γερούν»- αλλά αυτό
δεν είναι κατά καμία έννοια ικανό ως παρηγορία για να ελαφρύνει την ήδη βαριά ατμόσφαιρα
που επέστρεψε πάνω από τον τόπο, ύστερα από τις λίγες μέρες αισιοδοξίας και
ανάτασης, τα «λίγα γραμμάρια ευτυχίας», όπως είχε γράψει και ο μεγάλος μας ποιητής
Οδυσσέας Ελύτης, που ευτυχώς για κείνον έχει φύγει, γιατί αν ζούσε σήμερα θα
ξαναπέθαινε.
Και αναρωτιέμαι: Γιατί
πάντα τα μυαλά μας δεν υπηρετούν την πατρίδα μας, αλλά προτιμούν την ξένη «κλίνη»
και δίδουν απλόχερα τα φώτα τους στους βαρβάρους Φράγκους και Ούννους; Ως πότε
ποια και γιατί, αυτή η απογοήτευση που γεννά η «λαμπρή» παρουσία των «δικών μας»
στο εξωτερικό, η οποία αποδεικνύεται ολέθρια για τον τόπο στο τέλος;
Και κάτι τελευταίο,
γιατί δε θα μακρυγορήσω –δεν έχει νόημα, εξάλλου, όλοι ξέρουμε ότι μας τη
φέρανε για ακόμα μια φορά, και ίσως το μόνο που μας μένει πια είναι να πάρουμε
εμείς τη μοίρα στα χέρια μας, με τον τρόπο που ο καθείς το νιώθει αυτό. Και το
λόγο μου αυτόν ας τον εκλάβει ο κάθε Συνέλληνας όπως θέλει και όπως του
ταιριάζει…
Ένα τελευταίο, λοιπόν,
θα πω:
Γιατί αφήσανε τα τέρατα
της ΕΕ να μας χαλάσουν –γιατί το κάνουν επίτηδες τα καθίκια!- το χαρούμενο
διονυσιακό κώμο της Αποκριάς μας, για άλλη μια φορά, όπως το έχουν κάνει τόσες
και τόσες φορές και μας έχουν πικράνει στη γιορτή και στο γλέντι απάνω, όπως τότε,
τις γιορτινές μέρες και την Πρωτοχρονιά του 2010 με τον επάρατο ΓΑΠ
(Παπανδρέου) ή και πιο μετά, τις μέρες των Εθνικών μας Επετείων; Γιατί μας χαλάνε
και τώρα πάλι τη χαρά μας οι άχαροι και σακάτηδες μισάνθρωποι της Ευρώπης;
Μήπως έχει έρθει ο καιρός –λέω, μήπως, και ναιιι!!!- να τους χαλάσουμε εμείς τα
μούτρα, χωρίς να ακούμε πια κανέναν;
Ξέρετε κάτι; Στηρίξαμε
τη «νέα» (;) προσπάθεια, αλλά δε σημαίνει ότι πάθαμε και Αλτσχάιμερ! Βλέπουμε,
ακούμε και κρίνουμε, χωρίς παρωπίδες! Γιατί μας χαλάτε πάλι τη χαρά μας, που
μόνο αυτή μας έμεινε, ε; Με ποιο δικαίωμα μας ξαναπαίρνετε το χαμόγελο από τα
χείλη; Απαντήστε μας, ΤΩΡΑ, κι όχι σε… τέσσερις μήνες! Τότε μπορεί να είναι
πολύ αργά για μας, αλλά… και για σας! Εστέ βέβαιοι!
Ντορέτα Πέππα